του Σωτηρη Παπαδημητρίου*
Προς τους συντρόφους που έδωσαν μάχη για την ανεξάρτητη από την εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ εργατική απεργιακή κινητοποίηση, ενάντια στο τερατούργημα Χατζηδάκη.
Η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία ΔΑΣ, παράταξη του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ στην ΓΣΕΕ, με Δελτίο Τύπου μας ενημερώνει για τη σημερινή (Δευτέρα 14/6) συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ:
«Έπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής στη σημερινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ!» Και συνεχίζει να μας αναλύει τι ακριβώς έκανε η ΓΣΕΕ.
Ο συντάκτης όμως ξεχνάει να αναφέρει πώς η ηγεσία του ΠΑΜΕ βοήθησε να συνταχθούμε στις 10/6/21, πίσω από αυτήν την ΓΣΕΕ, αγνοώντας τον αγώνα που έδιναν και κέρδιζαν μαχητικοί αγωνιστές συνδικαλιστές, κατά πλειοψηφία τα απλά μέλη του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα, τις ομοσπονδίες για την απεργιακή κινητοποίηση στις 3/6/21.
Δεν έχει ούτε μια κριτική λέξη για τη «γραμμή» αναστολής της απεργίας της 3/6, και τη συμμόρφωση με την ημέρα που αποφάσισε η ΓΣΕΕ, για να προστεθεί, υποτίθεται, δυναμική στην απεργία, γιατί θα έφερνε περσότερους εργάτες στον απεργιακό αγώνα. Πίσω από μια ΓΣΕΕ, που επιδεικτικά είχε αγνοήσει την απόφαση της ΑΔΕΔΥ και των μεγαλύτερων Εργατικών Κέντρων της χώρας (ΕΚ Αθήνας, ΕΚ Πειραιά), για απεργία στις 3/6 με αίτημα να μην κατατεθεί το τερατούργημα. Πίσω από την ΓΣΕΕ που δεν αγνόησε μόνο την απεργιακή ημερομηνία, αλλά μετέτρεπε και το αίτημα της απεργίας σε διαπραγμάτευση, προσπαθώντας να σπείρει ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση.
Πίσω λοιπόν από αυτούς που μας κατηγόρησαν όλους όσους παλέψαμε και συμμετείχαμε, στην απεργιακή κινητοποίηση στις 6 Μάη (κάνοντας ένα βήμα προς την ανεξαρτητοποίηση από την ΓΣΕΕ των εργοδοτικών και κυβερνητικών συνδικαλιστών). Που μας κατηγορούσαν πως δήθεν κυνηγούσαμε φανταστικούς ανεμόμυλους. Πως δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που όλοι εμείς τότε καταγγέλλαμε, πολεμώντας να μαζικοποιήσουμε την αντίδραση του κόσμου της εργασίας για να εμποδίσουμε την κατάθεση του ν/σχ, για ακόμα μια φορά, όπως το καταφέραμε με τον αποτυχημένο Βρούτση.
Πρέπει να αναρωτηθούμε πόση σύγχυση έσπειρε αυτή η τακτική σε όλο εκείνο το μαχητικό δυναμικό των συνδικαλιστών των πρωτοβάθμιων σωματείων, που πάλεψαν στον κινηματογράφο Τριανόν και επέβαλαν την απεργία για τις 3 Ιουνίου στην διοίκηση του ΕΚΑ. Μια απόφαση που έδωσε φτερά στην προοπτική πάλης για ανεξάρτητη από αυτή την ΓΣΕΕ δράση και ελπίδα στους εργαζόμενους, σε όλη την χώρα, με εκατοντάδες αποφάσεις πρωτοβάθμιων, ΕΚ και ομοσπονδιών, που συντάσσονταν στην ημερομηνία και το αίτημα.
Μπορεί να πει κάποιος, «γιατί σας νοιάζει εσάς, έτσι κι αλλιώς, τα μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, ήταν αυτά που πρωτοστάτησαν για να παρθούν αυτές οι αποφάσεις, και το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, που ξέρει καλύτερα, έκρινε αλλιώς».
Ας δούμε λοιπόν αν πρέπει να μας νοιάζει;
Κατ’ αρχάς δεν πάλεψαν μόνο τα μέλη του ΠΑΜΕ, αυτό δεν είναι αλήθεια. Η πάλη αυτή συσπείρωσε όλη σχεδόν την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ανεξάρτητους αγωνιστές και πολλούς απλούς εργάτες που γέμισαν ελπίδα για μια μάχη πραγματική.
Αυτή την στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές, έχουν συμβεί και συμβαίνουν ακόμα γεγονότα που μεγαλώνουν την σύγχυση τόσο στους συνδικαλιστές όσο και στους απλούς εργαζόμενους, για την αξία που μπορεί να έχουν τα συνδικάτα σαν όργανα πάλης για την υπεράσπιση της την ζωή τους. Βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι «Σειρήνες» που θέλοντας να κάμψουν το ηθικό των εργατών επαναλαμβάνοντας τσιτάτα του στυλ «έλα μωρέ τίποτα δεν γίνεται», «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι για το δικό τους στενό κομματικό συμφέρον», «θυσιάζουν τους αγώνες μας εξυπηρετώντας άλλων τα συμφέροντα», για να απογοητεύσουν και να αδρανοποιήσουν τον κόσμο της εργασίας μακριά από την κινητοποίηση.
Έτσι, λοιπόν, ενώ χτες (13/6) το ΔΣ ΕΚΑ σάλπισε «υποχώρηση» εξαγγέλλοντας μια 4ωρη στάση εργασίας με συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αντί για αγωνιστική κλιμάκωση σε μια πιο αποτελεσματική σε διάρκεια απεργιακή κινητοποίηση, που επιβάλλεται για να κερδίσει το αίτημα «απόσυρσης του τερατουργήματος», σήμερα παραιτείται ο πρόεδρος του ΕΚΑ. Και ενώ έχει ανακοινωθεί νέα συνεδρίαση του ΔΣ για να αλλάξει την κατάπτυστη απόφαση της 4ωρης, με μια 24ωρη, ο αναβαθμισμένος (από την απόφαση για στοίχιση οπίσω του Παναγόπουλος, που επέβαλαν το ΠΑΜΕ με τη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, μεταθέτοντας την απεργία της 3/6, στις 10/6), αποφάσισε να στηρίξει η ΓΣΕΕ το συλλαλητήριο και την 4ωρη που εξάγγειλαν οι αγωνισταράδες του ΕΚΑ. Αυτούς που στην προηγούμενη φάση τον άδειασαν και του «μπήκαν στο μάτι». Το δελτίο τύπου της ΓΣΕΕ που στηρίζει την απόφαση πριν την παραίτηση του προέδρου του ΕΚΑ, έχει προφανώς στόχο να εμποδίσει ακόμα και αυτήν την 24ωρη «της τιμής των όπλων», με την ενθάρρυνση των διαφωνούντων εργοδοτικών, να μην αλλάξουν την απόφαση για στάση.
Από την πράξη αυτή γίνεται σαφές πόσο επικίνδυνο θεωρούν οι κυβερνώντες που διαχειρίζονται την εξουσία του κεφαλαίου στην χώρα σήμερα, ακόμα και τις μορφές κινητοποίησης που το πρώτο διάστημα που ξέσπασε η οικονομική κρίση, το 2011-12, χρησιμοποιήθηκαν από την συνδικαλιστική ηγεσία του Παναγόπουλου για να εκτονώσουν, να απογοητεύσουν και να στείλουν σε άλλες διεξόδους τις αντιδράσεις των εργαζόμενων της χώρας. Γι’ αυτό βάζουν τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ να δράσουν ανασταλτικά.
Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός λόγω κρίσης και ανταγωνιστικών σχέσεων εντός του, έχει δημιουργήσει ένα νέο ρήγμα, που αναδεικνύει έναν νέο πρόεδρο στο ΔΣ του ΕΚΑ, που προσφέρει την απεργία της τιμής των όπλων για την προεδρία. Η 24ωρη μορφή της απεργίας ζητήθηκε και ψηφίστηκε από το ΠΑΜΕ και ένα ΣΥΡΙΖΑ δυο τάσεων, Φωτόπουλου, Βασιλόπουλου, παρακάμπτοντας τον σκόπελο της 48ωρης και γενικά μιας κινητοποίησης με διάρκεια έως την απόσυρση του τερατουργήματος που είναι το νέο αίτημα.
Έτσι ο μαχητικός αγώνας των αγωνιστών της βάσης που έκαναν την ελπιδοφόρα παρουσία τους στην κινητοποίηση της Πρωτομαγιάτικης απεργίας και των διαδηλώσεων στις 6/5, τρομάζοντας τους γραφειοκράτες, κυβέρνηση και εργοδότες, με την ανεξάρτητη πάλη της τάξης από την εργοδοτική και κυβερνητική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, τώρα κινδυνεύει να χαθεί, μέσα στις διακλαδώσεις των γραφειοκρατικών συσχετισμών, που μπορεί να καθορίσουν καρέκλες, αλλά όχι πραγματικούς αγώνες.
Βρισκόμαστε σε πολύ κρίσιμη στιγμή, που θα καθορίσει για πολλά χρόνια τους όρους ύπαρξης, δουλειάς και γενικότερα της ζωής των εργαζόμενων μαζών. Η αρθρογραφία εναντίον όσων κατορθώνουν ακόμα να στέκονται όρθιοι, παλεύοντας να αντιμετωπίσουν την βαρβαρότητα της επίθεσης του κεφαλαίου (π.χ. ΠΕΝΕΝ), και μάλιστα όταν δίνουν την μάχη με τους εφοπλιστές στο λιμάνι του Πειραιά, δεν προσφέρει καμία θετική υπηρεσία στο κίνημα. Αντίθετα, αποπροσανατολίζει, απογοητεύει και αποστρατεύει.
Η ανάγκη για άμεσες πρωτοβουλίες ώστε η δράση των εργατών να ξεφύγει από τα χέρια των εργοδοτικών – κυβερνητικών συνδικαλιστών, επιβάλει την στράτευση των δυνάμεων του αγώνα σε ενιαιομετωπικές δράσεις, για την ανεξαρτησία της τάξης από το κράτος, την εργοδοσία και την υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σαν πρώτη και καθοριστική προϋπόθεση στην πορεία της πάλης για αξιοπρέπεια και χειραφέτηση. Σε αυτό το αναγκαίο καθήκον που επιτάσσει η εποχή μας, οι σύντροφοι της καθοδήγησης του ΠΑΜΕ, με την πάρα πάνω τακτική τους, δεν βοηθούν.
* Ο Σωτήρης Παπαδημητρίου είναι αντιπρόεδρος του Ε.Κ. Λιβαδειάς
neaprooptiki.gr
