Το ευαίσθητο θέμα της λειτουργίας του συνδικαλισμού στην Ελλάδα και των εργασιακών προνομίων που προκύπτουν από αυτόν καλείται να διαχειριστεί η ελληνική Κυβέρνηση μέσα στο Φθινόπωρο. Οι δανειστές όπως είναι γνωστό δεν βλέπουν με καλό μάτι το συνδικαλιστικό λόμπι που είναι ιδιαίτερα ισχυρό στη χώρα μας και υπάρχουν συγκεκριμένες μνημονιακές κατευθύνσεις για την αποδυνάμωση του.
Εκεί η Κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει όλη την διπλωματική της «τέχνη» ώστε και να δείξει μεν ότι θέλει να συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές και τα εδώ και χρόνια καθιερωμένα προνόμια τους και από την άλλη δε να μην φανεί ότι πολεμάει θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα. Κι αυτό γιατί κάτι τέτοιο θα «τσαλάκωνε» το φιλεργατικό προφίλ που έχει καλλιεργήσει από την αρχή της διακυβέρνησης της και αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά της στρατηγικής της .
Πληροφορίες αναφέρουν ότι πρώτος στόχος της Κυβέρνησης είναι να προσπαθήσει να «διαβρώσει» το συνδικαλιστικό μπλοκ με όπλο τον πληθυσμό των εργαζομένων στη ΓΣΕΕ, οι οποίοι φέρεται να ξεπερνούν τους 130, αλλά και με «πληροφορίες» περί ροής χρηματοδοτήσεων, κακής χρήσης ευρωπαϊκών πόρων, «πάρτυ» στα «πράσινα» συνδικάτα κ.ά.
Την ίδια στιγμή και εν όψει της επερχόμενης ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός προετοιμάζεται για τη γραμμή που θα στηρίξει ως προς τα Εργασιακά. Βασικός κορμός της επιχειρηματολογίας του θα είναι η σύγκριση με το τι συνέβη στα προηγούμενα δύο μνημόνια και το χτίσιμο μιας γραμμής του στυλ ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να βελτιώσει καταστάσεις ήδη τετελεσμένες». Θα παρουσιαστεί ως επιτυχία το γεγονός ότι δεν τίθεται θέμα κατάργησης 13ου και 14ου μισθού, αν και επί της ουσίας ποτέ κάτι τέτοιο δεν ζητήθηκε αν εξαιρέσουμε τις διαρκείς διαρροές από τον υπουργό Εργασίας Γιώργο Κατρούγκαλο που έγιναν με επικοινωνιακό κυρίως κριτήριο. Επίσης θα τονιστεί η συμφωνία που «πέτυχε» η κυβέρνηση για την τήρηση στα Εργασιακά των βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών, αν και μέχρι στιγμής κανένας δεν έχει διευκρινίσει ποιες θα είναι αυτές. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό, καθώς άλλη πολιτική ακολουθεί η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία, όπου τα συνδικάτα έχουν βγει στους δρόμους, άλλη η Γερμανία κι άλλη οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
