Το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ και η σημασία των εκλογών: Να ενισχυθεί η ριζοσπαστική Αριστερά

Νίκος Αναστασιάδης

Βρισκόμαστε λίγο πριν τις εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, οι οποίες θα διεξαχθούν μέσα στον Μάιο για τις περισσότερες ΕΛΜΕ της χώρας.

Το συ­νέ­δριο θα γίνει την πρώτη εβδο­μά­δα του Ιου­λί­ου και οι αντι­πρό­σω­ποι των εκ­παι­δευ­τι­κών θα εκλέ­ξουν, τόσο το Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο της Ομο­σπον­δί­ας όσο και συ­νέ­δρους για το συ­νέ­δριο της ΑΔΕΔΥ. Η ση­μα­σία που έχουν οι εκλο­γές για την ανά­δει­ξη της ηγε­σί­ας μιας από τις με­γα­λύ­τε­ρες ομο­σπον­δί­ες του δη­μό­σιου τομέα δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί.

 

Η ση­μα­σία του συ­νε­δρί­ου

Η εκ­παί­δευ­ση έχει βρε­θεί στο μάτι του κυ­κλώ­να της μνη­μο­νια­κής επέ­λα­σης των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων. Από πού να ξε­κι­νή­σει κα­νείς! Από το  «φαι­νό­με­νο» των μη­δε­νι­κών μό­νι­μων διο­ρι­σμών που συ­νε­χί­ζε­ται και κα­νέ­νας διο­ρι­σμός δεν πρό­κει­ται να γίνει μέχρι το 2019 του­λά­χι­στον; Ήδη η ηλι­κια­κή από­στα­ση μα­θη­τών-εκ­παι­δευ­τι­κών ξε­περ­νά­ει τα 40 χρό­νια στην πλειο­ψη­φία των πε­ρι­πτώ­σε­ων. Οι ανά­γκες και τα κενά συ­νε­χί­ζουν να κα­λύ­πτο­νται από ανα­πλη­ρω­τές, των οποί­ων ο αριθ­μός κάθε χρόνο μειώ­νε­ται. Όλα τα νέα μέτρα που παίρ­νο­νται και ενι­σχύ­ουν τα παλιά που δια­τη­ρού­νται, ευ­νο­ούν την εξοι­κο­νό­μη­ση και την ελα­στι­κο­ποί­η­ση του προ­σω­πι­κού. Για πα­ρά­δειγ­μα αυ­ξή­θη­κε ο αριθ­μός των εκ­παι­δευ­τι­κών-λά­στι­χο  σε τρία, τέσ­σε­ρα ακόμη και πέντε σχο­λεία, για να κα­λύ­ψουν το ωρά­ριό τους.

Το δη­μό­σιο σχο­λείο προ­σαρ­μό­ζε­ται διαρ­κώς στις επι­τα­γές του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε.  Σε ό,τι αφορά τα ΕΠΑΛ, γί­νε­ται προ­σπά­θεια για να αντι­κα­τα­στα­θεί στα­δια­κά η τε­χνι­κή εκ­παί­δευ­ση από την κα­τάρ­τι­ση. Το «εθνι­κό» απο­λυ­τή­ριο και το ΝΕΟ ΛΥ­ΚΕΙΟ που δρο­μο­λο­γεί­ται, η υπο­χρε­ω­τι­κή εφαρ­μο­γή των θε­σμών της θε­μα­τι­κής εβδο­μά­δας και των δη­μιουρ­γι­κών ερ­γα­σιών, καθώς και οι συ­νε­χείς ανα­φο­ρές στην αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση δεί­χνουν ότι το σχο­λείο των λίγων κι εκλε­κτών ετοι­μά­ζε­ται. Το δη­μό­σιο σχο­λείο δεν πρό­κει­ται να ξα­να­εί­ναι ποτέ το ίδιο.

Όμως όταν συ­νο­λι­κά η παι­δεία, όπως βέ­βαια και η υγεία ή η πρό­νοια, υπο­χρη­μα­το­δο­τού­νται και από κοι­νω­νι­κό αγαθό με­τα­τρέ­πο­νται σε εμπό­ρευ­μα, ενώ την ίδια ώρα στο όνομα του κλει­σί­μα­τος της δεύ­τε­ρης αξιο­λό­γη­σης δια­λύ­ε­ται το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και μειώ­νο­νται δρα­στι­κά οι μι­σθοί, η ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης είναι το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο κα­θή­κον για τα συν­δι­κά­τα.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί ως κλά­δος άμεσα συν­δε­δε­μέ­νος με όλη την κοι­νω­νία, δη­λα­δή τη νε­ο­λαία, αλλά και τους γο­νείς, έχει μια ιδιαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα όταν κα­τε­βαί­νει σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Ας θυ­μη­θού­με μόνο το κλίμα που είχε δια­μορ­φω­θεί στην κοι­νω­νία με την έναρ­ξη της απερ­γί­ας διαρ­κεί­ας της ΟΛΜΕ το φθι­νό­πω­ρο του 2013. Άλ­λω­στε αυτό είναι γνω­στό σε όσους θέ­λουν να δια­λύ­σουν τη δη­μό­σια παι­δεία, κάτι που απο­κα­λύ­πτε­ται και από τη με­λέ­τη του Κέ­ντρου Ανά­πτυ­ξης του ΟΟΣΑ (Ορ­γα­νι­σμός Οι­κο­νο­μι­κής Συ­νερ­γα­σί­ας και Ανά­πτυ­ξης) με θέμα: «Τα προ­βλή­μα­τα και οι τρό­ποι πο­λι­τι­κής χει­ρα­γώ­γη­σης των πλη­θυ­σμών, ώστε να μπο­ρέ­σει μια κυ­βέρ­νη­ση να πε­ρά­σει τα αυ­στη­ρά μέτρα λι­τό­τη­τας και τις διαρ­θρω­τι­κές αλ­λα­γές», που δη­μο­σιεύ­τη­κε ήδη το 1996 στο 13ο Τεύ­χος του επί­ση­μου πε­ριο­δι­κού του: «….Παρ’ όλ’ αυτά οι απερ­γί­ες μπο­ρεί να ευ­νο­ή­σουν το ξέ­σπα­σμα δια­δη­λώ­σε­ων. Ει­δι­κά οι απερ­γί­ες των εκ­παι­δευ­τι­κών, αν και κα­θαυ­τές δεν απο­τε­λούν πρό­βλη­μα για τις κυ­βερ­νή­σεις, γί­νο­νται έμ­με­σα επι­κίν­δυ­νες, επει­δή απε­λευ­θε­ρώ­νουν μια ανε­ξέ­λεγ­κτη μάζα μα­θη­τι­κής και φοι­τη­τι­κής νε­ο­λαί­ας, η οποία μπο­ρεί να κα­τέ­βει σε δια­δη­λώ­σεις και σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση η κα­τα­στο­λή μπο­ρεί εύ­κο­λα να έχει δρα­μα­τι­κές συ­νέ­πειες…».

Με λίγα λόγια, έχει ση­μα­σία το τι κάνει η ΟΛΜΕ, μια που η παι­δεία αφορά όλα τα λαϊκά στρώ­μα­τα και οι εκ­παι­δευ­τι­κοί είναι ένας κλά­δος με πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Οι απερ­γί­ες των εκ­παι­δευ­τι­κών απο­τε­λούν κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό γε­γο­νός. Και γι’ αυτό οι συ­σχε­τι­σμοί στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και η δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς έχουν με­γά­λη ση­μα­σία.

 

Η κα­τά­στα­ση στην ΟΛΜΕ σή­με­ρα

Δυ­στυ­χώς μετά το πέ­ρα­σμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πλευ­ρά των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των, η συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρά­τα­ξη των ΣΥΝΕΚ διέ­γρα­ψε το αγω­νι­στι­κό της πα­ρελ­θόν και υιο­θέ­τη­σε, σε συ­νερ­γα­σία με τη ΔΑΚΕ, μια πο­λι­τι­κή κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Αντι­γρά­φω από το προ­ε­κλο­γι­κό φυλ­λά­διο της Αγω­νι­στι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής Ενό­τη­τας: «…Το δί­δυ­μο του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού(ΣΥ­ΝΕΚ-ΔΑ­ΚΕ) έχει με­τα­τρέ­ψει την ομο­σπον­δία σε “διεύ­θυν­ση συν­δι­κα­λι­στι­κής υπο­στή­ρι­ξης” του υπουρ­γεί­ου παι­δεί­ας. Ακο­λου­θούν πα­ρελ­κυ­στι­κή πο­λι­τι­κή, στη­ρί­ζο­ντας στην ουσία τα κυ­βερ­νη­τι­κά μέτρα. Ο ρόλος τους πε­ριο­ρί­ζε­ται στην…εποι­κο­δο­μη­τι­κή κρι­τι­κή. Σε μια  πε­ρί­ο­δο όπου το 3ο Μνη­μό­νιο ανα­τι­νά­ζει τα υπο­λείμ­μα­τα του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου, τα ΣΥΝΕΚ επι­λέ­γουν άνευ­ρες κοι­νές ει­ση­γή­σεις και “προ­τά­σεις” με τη ΔΑΚΕ, χωρίς καμία προ­ο­πτι­κή να προ­χω­ρή­σει στην Πράξη το οποιο­δή­πο­τε συν­δι­κα­λι­στι­κό σχέ­διο που θα αντι­πα­λεύ­ει τις κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές. Όλα τα μέτρα έχουν θε­τι­κό πρό­ση­μο, αλλά με… κιν­δύ­νους πα­ρεκ­κλί­σε­ων. Πα­ρα­τη­ρούν προ­χει­ρό­τη­τες και βια­σύ­νες, δια­φω­νούν με τις “ακρό­τη­τες” κα­λώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση να απο­δε­χτεί τις θέ­σεις τους. ‘Έτσι απλά χωρίς αγώ­νες, χωρίς να κά­νουν το πα­ρα­μι­κρό ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς του υπουρ­γεί­ου…».

Η ΟΛΜΕ, σε μια σειρά πε­ρι­πτώ­σεις, όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα ήταν πολύ πίσω από τις ανά­γκες του κλά­δου. Ο… «εθνι­κός διά­λο­γος» με το υπουρ­γείο την ώρα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για το ασφα­λι­στι­κό το Φε­βρουά­ριο του 2016, η απα­ρά­δε­κτη στάση της απέ­να­ντι στους συ­να­δέλ­φους ανα­πλη­ρω­τές τους οποί­ους συ­στη­μα­τι­κά αφή­νει ακά­λυ­πτους,  αντι­με­τω­πί­ζο­ντας τις απο­λύ­σεις τους λόγω των μέ­τρων του υπουρ­γεί­ου για εξοι­κο­νό­μη­ση προ­σω­πι­κού ως «λήξη σύμ­βα­σης», η από­πει­ρα να μην κα­λυ­φτούν συν­δι­κα­λι­στι­κά οι εκ­παι­δευ­τι­κοί που θα αρ­νη­θούν να υλο­ποι­ή­σουν τις δη­μιουρ­γι­κές ερ­γα­σί­ες και τη θε­μα­τι­κή εβδο­μά­δα, είναι μόνο κά­ποια από τα ατο­πή­μα­τα στα οποία έχει οδη­γη­θεί η ΟΛΜΕ υπό την ηγε­σία ΣΥ­ΝΕΚ-ΔΑ­ΚΕ.

 

Τι να κά­νου­με

Η αδρά­νεια της ΟΛΜΕ πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί. Αυτό θα γίνει κατά τη γνώμη μου με δύο τρό­πους.

Κα­ταρ­χήν επι­χει­ρώ­ντας μέσα από τις εκλο­γές να ενι­σχυ­θεί η Αρι­στε­ρά, που αγω­νί­ζε­ται ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή κυ­βέρ­νη­σης-ΕΕ και ΔΝΤ. Η ενί­σχυ­ση μιας πλειά­δας αρι­στε­ρών ρι­ζο­σπα­στι­κών σχη­μά­των που εκ­φρά­ζο­νται κε­ντρι­κά, σε επί­πε­δο Ομο­σπον­δί­ας, από την Αγω­νι­στι­κή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Ενό­τη­τα είναι κρί­σι­μο ση­μείο για τις εξε­λί­ξεις του επό­με­νου δια­στή­μα­τος. Όχι μόνο επει­δή η πα­ρα­μο­νή στο ΔΣ της ΟΛΜΕ της πα­ρά­τα­ξης εκεί­νης που δια­χω­ρί­στη­κε από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τις ΣΥΝΕΚ και ακο­λού­θη­σε συ­νε­πή αντι­μνη­μο­νια­κή κα­τεύ­θυν­ση έχει με­γά­λη ηθική αξία. Αλλά και επει­δή είναι η δύ­να­μη που επι­μέ­νει στην ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς ως τον τρόπο για να εξα­σφα­λι­στεί ένα πλατύ και ρι­ζο­σπα­στι­κό μέ­τω­πο αντί­στα­σης.

Όμως πέρα από τη ση­μα­σία που έχουν τα απο­τε­λέ­σμα­τα του συ­νε­δρί­ου της ΟΛΜΕ, χρειά­ζε­ται και η προ­σπά­θεια σε επί­πε­δο ΕΛΜΕ για ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή. Οι ΕΛΜΕ πρέ­πει να κά­νουν κάθε δυ­να­τή προ­σπά­θεια να ενι­σχύ­σουν τη δράση τους, πιέ­ζο­ντας την Ομο­σπον­δία να πάρει αγω­νι­στι­κές απο­φά­σεις. Και για να γίνει κάτι τέ­τοιο πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σουν σε κάθε ΕΛΜΕ ενω­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς που να ορ­γα­νώ­νουν συ­να­δέλ­φους και συ­να­δέλ­φισ­σες που θέ­λουν να αγω­νι­στούν ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων. Και οι εκλο­γές είναι μια τέ­τοια ευ­και­ρία να δυ­να­μώ­σουν τέ­τοιες πα­ρα­τά­ξεις όχι μόνο εκλο­γι­κά, αλλά ορ­γα­νω­τι­κά αξιο­ποιώ­ντας την εκλο­γι­κή προ­σπά­θεια. Η ύπαρ­ξη ισχυ­ρών τέ­τοιων σχη­μά­των το επό­με­νο διά­στη­μα μπο­ρεί να κάνει τη δια­φο­ρά.

rproject.g