Με φόντο τα «προαπαιτούμενα» και την εφαρμογή όλων των δυσβάσταχτων αντιλαϊκών – αντεργατικών μέτρων του 3ου μνημονίου, πραγματοποιήθηκε το 32ο Συνέδριο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης στις 12, 13 και οι εκλογές στις 15 Νοέμβρη.
- Από το Λευτέρη Κιοσέογλου
Απαρτιζόμενο από περίπου 85 συνέδρους λιγότερους από αυτό του 2012, πράγμα που… αποδεικνύει ότι αντιπροσώπευσε περίπου 6.300 λιγότερους εργαζομένους, στο ήδη διαμορφωμένο από χρόνια εφιαλτικό τοπίο της ανεργίας στην Θεσσαλονίκη.
Στην ουσία των πραγμάτων, η ποιότητα και η συμμετοχή στο Συνέδριο -που θεωρητικά αποτελεί κορυφαία διαδικασία για την εργατική τάξη- ήταν κατά πολύ υποδεέστερη των πραγματικών αναγκών του εργατικού κινήματος, πράγμα που εξηγείται εν μέρει από την αμηχανία στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος της μισθωτής εργασίας έπειτα από την πλήρη πλέον απογοήτευση των προσδοκιών του από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Συνυπολογίζοντας βέβαια και τη διαχρονική τακτική των αιωνία συνεργαζόμενων στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, να απαξιώνουν σκόπιμα τις συλλογικές διαλεκτικές διαδικασίες και να παροτρύνουν τα μέλη τους να συμμετέχουν μόνο στις εκλογές, καταλαβαίνει κάνεις εύκολα την κατάληξη των πραγμάτων.
Χωρίς ουσιαστικό διάλογο για τα επίδικα της εποχής, τις απαραίτητες ρηξικέλευθες ταξικές απαντήσεις στις επιθέσεις του ακόρεστου κεφαλαίου, με απονευρωμένα τα άμεσα αιτήματα και τις πραγματικές απαιτήσεις για τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, χωρίς αιχμές και προτάγματα, η διαδικασία περιορίστηκε στους καθιερωμένους πανηγυρικούς και σε ανέξοδους ακατάγγελτους λόγους, με χαιρετισμούς ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ (και επίδοξων τέτοιων) κομμάτων, και δημοσιογραφικού τύπου διαπιστώσεις και αριθμολογία.
Αποδοτική πρακτική, μιας και ειδικά η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ στη διοίκηση του ΕΚΘ αφιέρωσε τον προγενέστερο του συνεδρίου χρόνο στο να στήνει σωματεία – σφραγίδες και να νομιμοποιεί επιλεκτικά συνέδρους, ακόμα και με εξόφθαλμες οικονομικές διευκολύνσεις αμφίβολου τύπου… και προσοχή: αυτές οι εναρμονισμένες πρακτικές βρήκαν δυστυχώς «ευήκοα ώτα» ακόμα και σε συνδικαλιστικές παρατάξεις που επικαλούνται την απολυτή ταξική καθαρότητα (…)
Αυτό όσον άφορα στην πρώτη μέρα του Συνεδρίου, γιατί την αμέσως επόμενη το ΠΑΜΕ αποχώρησε βάζοντας θέμα παρουσίας σύνεδρων. Στη συνέχεια, το ΜΕΤΑ απαίτησε από τον πρόεδρο του ΕΚΘ να πάρει πίσω τις απαράδεκτες μηνύσεις του εναντίον των συναδέλφων από την παράταξη στο Δ.Σ. του Σωματείου της ΕΛΒΟ, θέτοντας θέμα συνέχειας της συμμετοχής στο συνέδριο, πράγμα που δεν έγινε αποδεκτό από τον πρόεδρο του ΕΚΘ, με καθόλου μάλιστα κόσμιο τρόπο.
Με κατάληξη, στο ξεκίνημα της δεύτερης ημέρας να «τρέχει» ένα τόσο σημαντικό (στα χαρτιά) Συνέδριο με 20-25 συνέδρους, οι οποίοι έπρεπε να νομιμοποιήσουν όλων των ειδών τους απολογισμούς της τριετίας! Στην πράξη, το αποτέλεσμα των εκλογών της 15ης Νοέμβρη δε δικαίωσε καθόλου τις αγωνίες των εργαζόμενων. Για την ιστορία, η ΠΑΣΚΕ διατήρησε τις έδρες τις, το ΠΑΜΕ αύξησε κατά μία τις δικές του, η αμήχανη ΔΑΚΕ έχασε μία από την «ενδοομιλική» της διάσπαση.
Και το ΜΕΤΑ έχασε επίσης μία. Αποτέλεσμα ίσως της σύγχυσης που υπάρχει σχετικά με την ταυτότητά του. Πράγμα βέβαια που θεωρητικά δεν ισχύει, μιας και η παράταξη έχει εξαρχής δικό της πλαίσιο και αρχές, οι οποίες συνομολογήθηκαν στο Ιδρυτικό της Συνέδριο, και οι οποίες εξασφαλίζουν την απαραίτητη αυτονομία από κυβερνήσεις και πρώτιστα τον σαφή ταξικό της αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό.
Ίσως μια επικαιροποίηση των θέσεων και των αρχών του ΜΕΤΑ είναι άμεσα απαραίτητη, ώστε να διώξει τις όποιες αμφιβολίες και να θεμελιώσει εκ νέου αυτό το ελπιδοφόρο μετερίζι της εργατικής τάξης· αν θέλουμε να υπάρχουμε και να έχουμε μέλλον σαν τέτοια.
