Όσοι παρακολουθήσαμε την προηγούμενη Παρασκευή, την εκδήλωση για την κοπή της πίτας των δύο Πρωτοβάθμιων Συλλόγων του Υπουργείου μας, γίναμε μάρτυρες μιας ανεπανάληπτης παράστασης με στοιχεία κωμωδίας, μελοδράματος και… παλιάς καλής επιθεώρησης.
Ακούσαμε τους Προέδρους των συνδικάτων μας να εκθειάζουν την σημερινή πολιτική ηγεσία επειδή… έχει ανοικτή την πόρτα των γραφείων της στους υπαλλήλους. Προφανώς, εννοούν ότι επέστρεψε η παλιά “καλή εποχή” που οι συνδικαλιστές μας ξημεροβραδιάζονταν στα γραφεία Υπουργών και Γενικών Γραμματέων με πίτσες, μπίρες και κουβέντα περί παντός επιστητού. Στον ενικό, πάντα…
Ακούσαμε φυσικά, να αναλύεται -όπως είθισται ετησίως- για τυπικούς λόγους το “διεκδικητικό μας πλαίσιο”. Παίρνουμε 4-5 αιτήματα της ΑΔΕΔΥ, προσθέτουμε 1-2 κλαδικά, τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη και τα σερβίρουμε στην εκδήλωση για την κοπή της πίτας. Φυσικά, ούτε λόγος για το πώς θα διεκδικήσουμε τα αιτήματα μας και από ποιον! Άλλωστε, “μεταξύ μας τώρα, κύριε Υπουργέ, μην τα παίρνετε και τοις μετρητοίς- ξέρετε: είθισται να παρουσιάζουμε το διεκδικητικό πλαίσιο στην κοπή της πίτας…”
Είδαμε να επιχαίρουν οι πρόεδροι των Συλλόγων μας γιατί επιτέλους …“μαζί τα φτιάξαμε” τα νομοσχέδια για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Λες και το ζήτημα με όλα όσα έχουν περάσει μέχρι τώρα ήταν απλώς… ότι έλειπε η τεχνοκρατική / υπηρεσιακή μας συμβολή. Καμία κουβέντα για την ουσία των πολιτικών επιλογών, δηλαδή την συνεχή αφαίρεση εργατικών κατακτήσεων, την παγίωση των περικοπών στις ασφαλιστικές παροχές, τις πολιτικές φτωχοποίησης εργαζόμενων και ασφαλισμένων που εφαρμόζονται από μπλε / πράσινες και ροζ κυβερνήσεις. “Τώρα που τα φτιάξαμε μαζί, κύριε Υπουργέ, είναι καλώς καμωμένα…”
Είδαμε και ακούσαμε, φυσικά, να ευχαριστούν για μια ακόμη φορά οι εκπρόσωποι μας δημόσια την πολιτική ηγεσία επειδή στάθηκε -λέει- αρωγός στην προσπάθεια μας να ανακτήσουμε και να κατοχυρώσουμε την ελεγκτική αποζημίωση. Που οι ίδιοι είχαν καταργήσει δύο φορές. Και το 2011 αλλά και το 2019. Απίστευτο και κακότεχνο κόψε-ράψε…
Κανείς δεν μιλάει φυσικά για την δραματική περικοπή που έχουμε υποστεί στον βασικό μισθό εδώ και μια δεκαετία και για την κατακόρυφη μείωση της αγοραστικής μας δύναμης με χίλιους άμεσους και έμμεσους τρόπους. Αρκεί που μας πέταξαν το ξεροκόμματο. “Να τσιμπήσουμε και κανα ψηφαλάκι όλοι για τις επόμενες εκλογές…”
Και φυσικά είδαμε και χαμογελάσαμε, τον υπουργό Βρούτση σχεδόν να δακρύζει, να μας αποκαλεί “φίλους και συνάδελφους”, να μας μιλά στον ενικό (έστω και με λάθος ονόματα!), να μας χτυπά φιλικά στην πλάτη, να μας δίνει και μια ημέρα ρεπό! Εντάξει, είναι απόλυτα φυσική και ανθρώπινη η συγκίνηση και η συγκατάβαση του υπουργού σε μια τόσο ωραία ατμόσφαιρα.
Στο τέλος, δεν προσέξαμε αν δόθηκε κομμάτι από την πίτα στους υπουργούς μας. Πάντως, σίγουρα και η πίτα έμεινε ολόκληρη αλλά και… ο υπουργός χορτάτος!
Υ.Γ. Το ερώτημα προς όλους μας, συνάδελφοι: Αυτόν τον συνδικαλισμό, όπου “Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει”, θέλουμε;;
http://ergasianet.gr
