Οι προοπτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη//του Αντώνη Νταβανέλου

Θυµάται κανείς τον Κ. Σηµίτη, της δεύτερης τετραετίας;

H κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη µπαί­νει στην δεύ­τε­ρη θη­τεία της µε όρους ισχύ­ος. Τυ­πι­κά, η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία που την στη­ρί­ζει πα­ρέ­µει­νε ακρι­βώς η ίδια (158/300). Όµως η κρίση κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο κα­τα­κε­ρµα­τι­σµός της αντι­πο­λί­τευ­σης θα δί­νουν στον Μη­τσο­τά­κη µε­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή άνεση.

Η ΝΔ θα εξα­κο­λου­θή­σει να έχει στη διά­θε­σή της ση­µα­ντι­κούς πό­ρους. Στην προη­γού­µε­νη πε­ρί­ο­δο είχε τη δυ­να­τό­τη­τα να δια­νεί­µει 11 δισ. ευρώ από τις «ενι­σχύ­σεις» του Τα­µεί­ου Ανά­κα­µψης και Αν­θε­κτι­κό­τη­τας και το ΕΣΠΑ. Ο Μη­τσο­τά­κης δεν έκρυ­ψε την «τοµή» που επέ­βα­λε: οι «ενι­σχύ­σεις» κα­τευ­θύν­θη­καν άµεσα ή έµµε­σα στην εν­δυ­νά­µω­ση των µε­γά­λων, κυ­ρί­ως, κα­πι­τα­λι­στι­κών οµί­λων και όχι στις ανά­γκες του πλη­θυ­σµού ή στις υπο­δο­µές της χώρας. Η κυ­βέρ­νη­ση θα επι­µεί­νει στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή πα­τώ­ντας γκάζι. Στην επό­µε­νη πε­ρί­ο­δο ανα­µέ­νε­ται εισ­ροή 16 δισ. ευρώ «ενι­σχύ­σε­ων». Τη δια­νο­µή και αξιο­ποί­η­ση θα επο­πτεύ­ει ο Χα­τζη­δά­κης που, ως προς τη «φι­λι­κή» σχέση του µε τις επι­χει­ρή­σεις, κάνει τον Σταϊ­κού­ρα να φαί­νε­ται δι­στα­κτι­κός και «δο­γµα­τι­κός». Στην άλλη άκρη του νή­µα­τος, οι µε­γά­λες Α.Ε. ετοι­µά­ζο­νται πυ­ρε­τω­δώς να υπο­δε­χθούν αυτόν τον πα­κτω­λό: στην ενέρ­γεια, στα καύ­σι­µα, στα τρό­φι­µα και ποτά, στο εµπό­ριο και στα logistics, οι εξα­γο­ρές και οι συγ­χω­νεύ­σεις δί­νουν και παίρ­νουν.

Η νέα κυ­βέρ­νη­ση

Η ενί­σχυ­ση των επι­χει­ρή­σε­ων δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται ασφα­λώς στο ζή­τη­µα των πόρων. Το δόγµα του Χα­τζη­δά­κη ότι η αύ­ξη­ση των επεν­δύ­σε­ων προ­ϋ­πο­θέ­τει πλήρη ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, προ­α­ναγ­γέ­λει πο­λι­τι­κή πλή­ρους «απε­λευ­θέ­ρω­σης των αγο­ρών» στην ηγε­σία του οι­κο­νο­µι­κού κυ­βερ­νη­τι­κού επι­τε­λεί­ου. Και στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας θα βρί­σκε­ται ο αδί­στα­κτος Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης. Στο υπουρ­γείο Δι­καιο­σύ­νης, ο (κά­πο­τε σο­σιαλ­δη­µο­κρά­της) Φλω­ρί­δης θα έχει να σπά­σει τις νο­µι­κές και συ­ντα­γµα­τι­κές προ­στα­σί­ες του δη­µό­σιου συ­µφέ­ρο­ντος που «εµπο­δί­ζουν» επι­χει­ρη­µα­τι­κές δρά­σεις. Τα ζη­τή­µα­τα της διά­βρω­σης της ηγε­σί­ας του δι­κα­στι­κού συ­στή­µα­τος από κρυ­φούς νε­ο­να­ζί, αλλά και της επέ­κτα­σης των µα­φιό­ζι­κων κυ­κλω­µά­των στο εσω­τε­ρι­κό των δι­κα­στι­κών και αστυ­νο­µι­κών γρα­φειο­κρα­τιών, αντι­µε­τω­πί­ζο­νται προ­φα­νώς ως δευ­τε­ρεύ­ου­σες πο­λυ­τέ­λειες. Αντί­στοι­χα στο υπουρ­γείο Ενέρ­γειας, ο ακραιφ­νής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος Θ. Σκυ­λα­κά­κης θα έχει να ανοί­ξει το δρόµο για την ανε­µπό­δι­στη επέ­κτα­ση των δρα­στη­ριο­τή­των στα φω­το­βολ­ταϊ­κά και τις ανε­µο­γεν­νή­τριες, στη µε­γέ­θυν­ση της πα­ρα­γω­γής και δια­κί­νη­σης «νέων» καυ­σί­µων, αλλά και στο ανε­ξε­ρεύ­νη­το «χω­ρά­φι» των υπε­ρά­κτιων αι­λοι­κών. Ο Γ. Βα­ρου­φά­κης µπο­ρεί να βιά­στη­κε να υπο­στη­ρί­ξει προ­ε­κλο­γι­κά τα offshore αιο­λι­κά, όµως η επέ­κτα­σή τους έχει µε­γά­λα νο­µι­κά και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά αγκά­θια. Και στο σχε­τι­κό πεδίο ήδη «συ­νω­θού­νται» µε­γά­λοι ντό­πιοι παί­κτες (Motor Oil, Μυ­τι­λη­ναί­ος, Κο­πε­λού­ζος κ.ά.), αλλά και ακόµα πιο µε­γά­λοι διε­θνείς παί­κτες (µε­τα­ξύ τους η Βρε­τα­νι­κή BP, η κο­ρε­α­τι­κή Hyundai κ.ά.). Αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση -που θα µπο­ρού­σε να συ­νο­ψι­στεί στο σύν­θη­µα: όλα για επι­χει­ρή­σεις – όλα για τα κέρδη!- η κυ­βέρ­νη­ση θα την επι­βά­λει µε µια «εσω­τε­ρι­κή» συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­µε­ων. Αυτή πε­ρι­λα­µβά­νει τους «σκλη­ρούς» δε­ξιούς όπως ο Βο­ρί­δης (που θα ανα­λά­βει, λέει, την αντι­µε­τώ­πι­ση της ακρο­δε­ξιάς!) ή ο σα­µα­ρι­κός Σταύ­ρος Πα­πα­σταύ­ρου που επι­στρέ­φει στο πρω­θυ­πουρ­γι­κό επι­τε­λείο (ως υπουρ­γός Επι­κρα­τεί­ας) µετά τις δι­κα­στι­κές πε­ρι­πέ­τειές του µε την υπό­θε­ση Novartis και τη λίστα Λα­γκάρντ. Πε­ρι­λα­µβά­νει τους «πα­ρα­δο­σια­κούς» νε­ο­δη­µο­κρά­τες όπως ο Δέν­διας που ανα­λα­µβά­νει την επο­πτεία των εξο­πλι­σµών στην κρί­σι­µη πε­ρί­ο­δο έντα­ξης στο πρό­γρα­µµα των F-35. Πε­ρι­λα­µβά­νει ακόµα τους σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρους εκ­συ­χρο­νι­στές (Χρυ­σο­χο­ΐ­δης, Φλω­ρί­δης, Πιερ­ρα­κά­κης, Σκέρ­τσος κ.ά.) που ανα­λα­µβά­νουν κρί­σι­µα πόστα για την προ­ώ­θη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων (µε αιχµή την Υγεία και την Εκ­παί­δευ­ση).

Πόσο ισχυ­ρό είναι αυτό το «µέ­τω­πο»; Μια πρώτη προει­δο­ποί­η­ση ήρθε από τον ίδιο τον Μη­τσο­τά­κη που απα­γό­ρε­ψε στα στε­λέ­χη του εκ­δη­λώ­σεις έπαρ­σης και αλα­ζο­νεί­ας.

Ταυ­τό­χρο­να, ο Μη­τσο­τά­κης προ­σπα­θεί συ­στη­µα­τι­κά να µε­τα­µφιέ­σει το κυ­βερ­νη­τι­κό έργο ως φι­λο­λαϊ­κό, ακόµα και φι­λερ­γα­τι­κό, επα­να­λα­µβά­νο­ντας τις υπο­σχέ­σεις για αυ­ξή­σεις στους µι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις, για προ­στα­σία των πιο αδύ­να­µων κοι­νω­νι­κών στρω­µά­των κ.ο.κ. Μπο­ρεί εύ­κο­λα να στοι­χη­µα­τί­σει κα­νείς ότι πρό­κει­ται για δη­µα­γω­γι­κά ψεύδη. Για πα­ρά­δει­γµα, η εξο­ντω­τι­κή ακρί­βεια στα τρό­φι­µα θα αντι­µε­τω­πι­στεί, λέει, µε µια πα­ρά­τα­ση των marketpass -δη­λα­δή µε την πα­ρά­τα­ση της πο­λι­τι­κής που επι­τρέ­πει την αύ­ξη­ση των κερ­δών µέσω της αύ­ξη­σης των τιµών, ενώ σε ένα µόνο τµήµα των φτω­χών δίνει µια πι­θα­νό­τη­τα να βγά­λουν πέρα λίγες ακόµα µέρες του µήνα. Στο κρί­σι­µο ζή­τη­µα των αυ­ξή­σε­ων στους µι­σθούς ο Χα­τζη­δά­κης υπο­γρα­µµί­ζει ότι το όριο είναι η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα και η αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα των επι­χει­ρή­σε­ων, ενώ στο δη­µό­σιο τοµέα οι «αυ­ξή­σεις» θα εξαρ­τώ­νται από την ατο­µι­κή πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα των υπαλ­λή­λων ή τη συλ­λο­γι­κή πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα κά­ποιων το­µέ­ων των υπη­ρε­σιών! Στο ζή­τη­µα των αυ­ξή­σε­ων στις συ­ντά­ξεις ο Μη­τσο­τά­κης επα­να­λα­µβά­νει τη δο­κι­µα­σµέ­νη µέ­θο­δο των εφά­παξ µι­κρών επι­δο­µά­των στους πιο χα­µη­λο­συ­ντα­ξιού­χους ή σε όσους λόγω «προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς» δεν έχουν πάρει καµιά αύ­ξη­ση ως τώρα.

Για την ώρα, αυτή η ψευ­δο­λο­γία, συ­νε­πι­κου­ρού­µε­νη από τα ΜΜΕ, δίνει µια άνεση στην κυ­βέρ­νη­ση, αλλά στο πέ­ρα­σµα του χρό­νου θα απο­κα­λυ­φθεί όπως πρα­γµα­τι­κά είναι: µια σκλη­ρή πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας.

Στρα­τη­γι­κό πρό­βλη­µα

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη γνω­ρί­ζει ότι βα­δί­ζει κατά πάνω σε στρα­τη­γι­κό πρό­βλη­µα. Όπως έγρα­ψε πρό­σφα­τα η Άννα Δια­µα­ντο­πού­λου: «Από το 2024, όµως, στα­µα­τά η ανα­στο­λή εφα­ρµο­γής του Συ­µφώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας και η ευ­χέ­ρεια πρό­σβα­σης σε φτηνό χρήµα». Σε αυτό το ερ­χό­µε­νο νέο πε­ρι­βάλ­λον, η κ. πρώην Επί­τρο­πος της ΕΕ (και από τα λίγα µε­γα­λο­στε­λέ­χη του «εκ­συγ­χρο­νι­σµού» που δεν αξιο­ποί­η­σε ακόµα ο Μη­τσο­τά­κης…) καλεί την κυ­βέρ­νη­ση να επι­µεί­νει στο «να σπά­σει αυγά», αλλά και όλους εµάς να υπο­στη­ρί­ξου­µε τον Μη­τσο­τά­κη, γιατί µόνο έτσι -κά­πο­τε…- «θα δούµε την πε­ρί­φη­µη οµε­λέ­τα στην οποία χρό­νια ανα­φε­ρό­µα­στε».

Δεν υπάρ­χει καµιά αµφι­βο­λία ότι η δεύ­τε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη θα προ­σπα­θή­σει επί­µο­να «να σπά­σει αυγά», να σπά­σει τη ρα­χο­κοκ­κα­λιά της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης στην Ελ­λά­δα. Δεν υπάρ­χει αµφι­βο­λία ότι θα προ­σπα­θή­σει να σερ­βί­ρει στους κα­πι­τα­λι­στές πολύ πιο πλού­σια και πε­ριε­κτι­κά πιάτα από την οµε­λέ­τα. Είναι επί­σης σί­γου­ρο ότι από αυτήν την πο­λι­τι­κή η ερ­γα­τι­κή τάξη και η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία δεν θα δουν ούτε οµε­λέ­τα ούτε στοι­χειώ­δη ψί­χου­λα ενί­σχυ­σης, αλλά αντί­θε­τα µια ου­σια­στι­κή επι­δεί­νω­ση της ζωής σε όλα τα επί­πε­δα.

Το ερώ­τη­µα που πα­ρα­µέ­νει είναι το εάν και κατά πόσο ο Μη­τσο­τά­κης θα µπο­ρέ­σει να επι­βά­λει αυτήν την πο­λι­τι­κή. Γνω­ρί­ζου­µε ότι την επο­µέ­νη ενός αρ­νη­τι­κού εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σµα­τος, το ερώ­τη­µα µοιά­ζει «βαρύ». Όµως οφεί­λου­µε να επι­µεί­νου­µε. Ο πρα­γµα­τι­κός τα­ξι­κός συ­σχε­τι­σµός δύ­να­µης στην Ελ­λά­δα (όπως πχ εµφα­νί­στη­κε στις µα­ζι­κές δρά­σεις µετά τα Τέµπη) δεν ταυ­τί­ζε­ται µε τον εκλο­γι­κό συ­σχε­τι­σµό δύ­να­µης του Μάη και του Ιούνη. Με αυτήν την πρα­γµα­τι­κή δύ­να­µη θα έχει να ανα­µε­τρη­θεί ο Μη­τσο­τά­κης. Η ιστο­ρία έχει πολλά δι­δα­κτι­κά πα­ρα­δεί­γµα­τα για όσους µπερ­δεύ­ουν τον εκλο­γι­κό συ­σχε­τι­σµό µε τον πρα­γµα­τι­κό τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σµό. Πριν από 20 χρό­νια, ο Κ. Ση­µί­της έχο­ντας κερ­δί­σει µια δεύ­τε­ρη εκλο­γι­κή θη­τεία και την ευ­και­ρία να ορ­γα­νώ­σει τους Ολυ­µπια­κούς Αγώ­νες στην Αθήνα, θε­ω­ρού­σε ότι έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να µε­τα­βλη­θεί σε ηγε­µό­να µα­κράς πε­ριό­δου. Ητ­τή­θη­κε πρώτα πο­λι­τι­κά και µετά εκλο­γι­κά, πα­ρέ­δω­σε το κόµµα του στον Γ. Πα­παν­δρέ­ου και οδη­γή­θη­κε στην από­συρ­ση.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να συ­γκε­ντρώ­σει τις δυ­νά­µεις της στην αντι­µε­τώ­πι­ση της επι­κίν­δυ­νης κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη. Με κα­θα­ρή εκτί­µη­ση και αυ­το­πε­ποί­θη­ση ότι το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­µα θα απο­δει­χθεί πολύ πιο σο­βα­ρός αντί­πα­λος απ’ ό,τι τα ψη­φο­δέλ­τια του Τσί­πρα ή του Αν­δρου­λά­κη.

rproject.gr