Στην κρατούσα πολιτική ορολογία συνηθίζεται ο όρος «δημοκρατικές δυνάμεις», αντιπαραβαλλόμενες στη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Υπάρχει δηλαδή μια διαχωριστική γραμμή, που καθορίζει το πολιτικό σκηνικό ανά τους αιώνες σχεδόν -χωρίς υπερβολή. Δεν θα διαφωνήσουμε με την υπόθεση της ύπαρξης αυτής της διαχωριστικής γραμμής -αλλά για άλλους λόγους. Πού βόσκουν, σήμερα, αυτές οι δημοκρατικές τάχα δυνάμεις;
Στους λειμώνες ασφαλώς του ναρκισσισμού και της εγωπάθειας των αρχηγίσκων των διεσπαρμένων και κατασπαραγμένων αυτών (!) δυνάμεων. Ο ναρκισσισμός, η εγωπάθεια και η αρχομανία εμποδίζουν τους κυρίους και τις κυρίες που ηγούνται των δημοκρατικών δυνάμεων να συνενωθούν και να εκδιώξουν, όπως άπαντες συμφωνούν, και ουρλιάζουν!, τη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.
Γιώργος Σταματόπουλος
Τα ανωτέρω καταδεικνύουν, αν όχι αποδεικνύουν, περίτρανα ότι οι εκλογές είναι ένα απλό πανηγυράκι -και αυτό δεν κομίζει γλαύκα ες Αθήνας. Μας έχουν, άπαντα τα κόμματα, ζαλίσει με την «ιερότητα» δήθεν και τη «δημοκρατικότητα» της ψήφου· ναι, αλλά πού θα πάει αυτή ψήφος; Για τους υποψήφιους θα πάει στην επαγγελματική και οικονομική τους αποκατάσταση, για τους ψηφοφόρους θα πάει στα σκουπίδια. Δεν γίνεται λόγος εδώ για αποχή αλλά για μια επανεκτίμηση της πολιτικής στάσης του καθενός απέναντι σε αυτήν την εκλογοπανήγυρη. Δείγματος χάριν καλό θα ήταν να προτιμηθούν μικρά κόμματα, έτσι, για αναμόχλευση και ανακάτεμα των κοινοβουλευτικών ηθών -για πλάκα δηλαδή, εάν αυτό δεν ακούγεται ισοπεδωτικό και για μερικούς αφελές [αλλά δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, τουλάχιστον για όποιον έχει καταφέρει να διασώσει λίγο νιονιό].
Αφού έτσι έχουν τα πράγματα ας κάνει ο καθένας ό,τι κατεβάσει η κούτρα του. Και έτσι «να μην είχαν τα πράγματα» πάλι οι ψηφοφόροι θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα προκειμένου να ικανοποιήσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα (!) του εκλέγειν [και εκλέγεσθαι, μην ξεχνιόμαστε]. Τουλάχιστον να επέλθει κάποια απίσχνανση των «μεγάλων» -λέμε…- κομμάτων.
Υπάρχει και το εξής: Μερικά κόμματα με αριστερές υποτίθεται καταβολές, που κινούνται στο όριο εισόδου ή μη στο Eυρωκοινοβούλιο, ζουν με την ψευδαίσθηση ότι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ από 3% έφτασε να γίνει κυβέρνηση, έτσι και τα ίδια μπορούν να πετύχουν το ίδιο. Κούνια που τα κούναγε βεβαίως, αλλά έτσι πάει η πολιτική σε τούτη τη χώρα: αλόγως και ανευλαβώς. Αυτό δεν πειράζει και τόσο – ο καθείς και η γκλάβα του [και οι φιλοδοξίες του]-, πειράζει η εμμονή τινών αρχηγίσκων, μεγάλων και μικρών κομμάτων, να θεωρούνται οι μόνοι που γνωρίζουν την ελληνική, αλλά και παγκόσμια, αλήθεια.
Οι Ελληνες ψηφοφόροι ενασμενιζόμεθα γενικώς με το κόμμα της αρεσκείας μας γιατί αυτό το κόμμα υποτίθεται ενσαρκώνει τις πεποιθήσεις μας, την ιδεολογία μας και τα συμφέροντά μας. Γίνεται μάχη, από τις δημοκρατικές δυνάμεις, για την κατάληψη της δεύτερης θέσης στις επικείμενες εκλογές -και δεν ντρέπεται κανένας από όσους ευαγγελίζονται τη δημοκρατία. Αφού όλοι εναντιώνονται στην όντως βάναυση πολιτική της κυβέρνησης, γιατί οι ψηφοφόροι επιμένουν να την υποστηρίζουν και να είναι υπερήφανοι στ’ αυτιά σε όσα τους λέει η δημοκρατική παράταξη; Εχουν κοιταχτεί λίγο μέσα τους; Εχουν καταλάβει τι κακό έχουν κάνει στην πολιτική σκέψη και φιλοσοφία της χώρας;
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/435009_dimokratikes-dynameis
