Η 28η Φλεβάρη καταλύτης για τις πολιτικές εξελίξεις

Ο Μητσοτάκης βγαίνει σαφώς αποδυναμωμένος

Η 28 Φλε­βά­ρη ήταν ένα «ση­μείο κα­μπής» που θα έχει ανα­πό­φευ­κτα πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. 

Ήταν πραγ­μα­τι­κά εντυ­πω­σια­κή η δύ­να­μη που πα­ρου­σί­α­σαν στο δρό­μοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι λαϊ­κές μάζες, η νε­ο­λαία, με την τε­ρά­στια συμ­με­το­χή στα συλ­λα­λη­τή­ρια που ορ­γα­νώ­θη­καν σε όλες τις με­γά­λες αλλά και πολ­λές μι­κρό­τε­ρες πό­λεις της χώρας. Όμως η δύ­να­μη στο δρόμο ήταν μόνο η κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου. 

Μαρία Μπόλαρη

Απερ­γία

Η 28 Φλε­βά­ρη ήταν ταυ­τό­χρο­να μια ση­μα­ντι­κή απερ­γία, που με­τέ­φε­ρε τη δράση σε όλους τους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας. Το «κλεί­σι­μο» επι­βλή­θη­κε πα­ντού: από τα με­γά­λα ερ­γο­στά­σια και τις υπη­ρε­σί­ες μα­ζι­κής απα­σχό­λη­σης, ως τα σού­περ μάρ­κετ και τα μι­κρο­μά­γα­ζα στις γει­το­νιές, ακόμα και στα νυ­χτε­ρι­νά κέ­ντρα και τα συ­νοι­κια­κά φρο­ντι­στή­ρια. Οι ερ­γο­δο­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί και οι πάσης φύ­σε­ως οπα­δοί της «στα­θε­ρό­τη­τας», αυτήν τη φορά δεν τόλ­μη­σαν να στα­θούν απο­φα­σι­στι­κά κό­ντρα σε μια δυ­να­μι­κή που διαι­σθά­νο­νταν ότι έτσι κι αλ­λιώς θα επι­βλη­θεί με εκρη­κτι­κό τρόπο.

Η κυ­βέρ­νη­ση δο­κί­μα­σε να βρει αντί­δο­το δο­κι­μά­ζο­ντας τη μέ­θο­δο της κα­τα­στο­λής. Τα ΜΑΤ, τα δα­κρυ­γό­να, οι χει­ρο­βομ­βί­δες κρό­του-λάμ­ψης και οι Αύρες, αντί να σπεί­ρουν το φόβο τε­λι­κά πολ­λα­πλα­σί­α­σαν την οργή.

Με αυτή την έν­νοια η 28 Φλε­βά­ρη γί­νε­ται ανά­λο­γη με άλλα κι­νη­μα­τι­κά «ορό­ση­μα» που στο πα­ρελ­θόν άλ­λα­ξαν την πο­ρεία των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων.

Όπως η με­γά­λη απερ­γία και τα γι­γά­ντια συλ­λα­λη­τή­ρια που τσά­κι­σαν το ασφα­λι­στι­κό Γιαν­νί­τση, οδη­γώ­ντας σε άδοξο τέλος τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση των «εκ­συγ­χρο­νι­στών» επί Ση­μί­τη. Όπως οι με­γά­λες απερ­γί­ες και δια­δη­λώ­σεις της επο­χής του «αντι­μνη­μο­νια­κού» αγώνα, που άνοι­ξαν το δρόμο για την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Η σύ­γκρι­ση, προ­φα­νώς, δεν έχει την έν­νοια της αξιο­λό­γη­σης και της μέ­τρη­σης, αλλά έχει στόχο να δεί­ξει την ανα­λο­γία: η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση από τα κάτω, ξε­περ­νώ­ντας ένα όριο «με­γέ­θους», γί­νε­ται πο­λι­τι­κός πα­ρά­γο­ντας και μά­λι­στα ιδιαί­τε­ρα επι­δρα­στι­κός.

Στον πυ­ρή­να της δυ­να­μι­κής αυτής της με­γά­λης ερ­γα­τι­κής και λαϊ­κής κι­νη­το­ποί­η­σης είναι προ­φα­νώς τα Τέμπη. Η επί­γνω­ση ότι η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του σι­δη­ρό­δρο­μου είχε ως συ­νέ­πεια όχι μόνο την κα­τάρ­ρευ­ση του σι­δη­ρο­δρο­μι­κού έργου, αλλά και τη δο­λο­φο­νι­κή αδια­φο­ρία για τη στοι­χειώ­δη ασφά­λεια των επι­βα­τών. Η ανα­γνώ­ρι­ση του γε­γο­νό­τος ότι όλοι αυτοί που μας κου­νούν το δά­χτυ­λο, απαι­τώ­ντας υπο­τα­γή στο «νόμο και στην τάξη», είναι χυ­δαί­οι υπο­κρι­τές που μπο­ρούν την ίδια στιγ­μή να συ­γκα­λύ­πτουν τις πιο πα­ρά­νο­μες και επι­κίν­δυ­νες δρα­στη­ριό­τη­τες κα­πι­τα­λι­στι­κών Ομί­λων και να κα­μώ­νο­νται ασύ­στο­λα ότι 2 χρό­νια μετά «δεν είναι εύ­κο­λο» να εξι­χνια­στεί ένα έγκλη­μα που στοί­χι­σε τη ζωή σε 57 αν­θρώ­πους.

Όμως τα Τέμπη συ­μπυ­κνώ­νουν μια γε­νι­κό­τε­ρη κοι­νω­νι­κή εμπει­ρία. Η πο­λι­τι­κή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων αφορά –με ανά­λο­γα δρα­μα­τι­κό τρόπο– τα σχο­λεία, τα νο­σο­κο­μεία, τα λι­μά­νια, τα αε­ρο­δρό­μια κ.ο.κ. Η ακρί­βεια δια­βρώ­νει καί­ρια το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό ει­σό­δη­μα, την ώρα που η κερ­δο­φο­ρία των κα­πι­τα­λι­στών αυ­ξά­νει από ρεκόρ σε ρεκόρ και τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα του κρά­τους ξε­περ­νούν, κάθε χρόνο, τις προσ­δο­κί­ες του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού. Ο αυ­ταρ­χι­σμός και η δια­φθο­ρά έχουν γίνει βα­σι­κά γνω­ρί­σμα­τα του κυ­βερ­νη­τι­κού μη­χα­νι­σμού σε όλα τα «ση­μεία επα­φής» του με τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες. Το ξέ­σπα­σμα του κό­σμου στην επέ­τειο των 2 χρό­νων από το έγκλη­μα στα Τέμπη είναι μια και­νούρ­για αφε­τη­ρία για μα­ζι­κή αντί­στα­ση, με στόχο την ανα­τρο­πή, απέ­να­ντι σε αυτό που θα μπο­ρού­σε να ονο­μα­στεί «μο­ντέ­λο 2011», δη­λα­δή το σύγ­χρο­νο κύμα των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντερ­γα­τι­κών και αντι­κοι­νω­νι­κών «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων».

Ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση

Το ση­μείο-κλει­δί για τη συ­νέ­χεια της 28ης Φε­βρουα­ρί­ου είναι η απαί­τη­ση για την ανα­τρο­πή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των σι­δη­ρο­δρό­μων. Το αί­τη­μα για επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΣΕ, χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση της FdSI και το πέ­ρα­σμα των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών ερ­γα­σιών σε κα­θε­στώς δη­μό­σιου, δη­μο­κρα­τι­κού, ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου. Το βήμα αυτό έχει άμεση πο­λι­τι­κή διά­στα­ση. Την επο­μέ­νη του εγκλή­μα­τος, η ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη είχε κάνει τα πάντα για να κρα­τή­σει στο απυ­ρό­βλη­το τις ευ­θύ­νες της FdSI. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το κόμμα που υπέ­γρα­ψε την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ΟΣΕ, ψέλ­λι­ζε κάτι όπως «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση» της σύμ­βα­σης με την ιτα­λι­κή εται­ρεία. Το ΠΑΣΟΚ πρό­τει­νε την κα­ταγ­γε­λία της σύμ­βα­σης με την FdSI, αλλά και ένα νέο δια­γω­νι­σμό πώ­λη­σης, επι­μέ­νο­ντας στην πο­λι­τι­κή της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης. Όλα αυτά είναι «βο­λι­κά» από πολ­λές πλευ­ρές: οι ντό­πιες κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις, που έχουν εγκρί­νει ένα κο­λοσ­σιαίο πρό­γραμ­μα εξο­πλι­στι­κών δα­πα­νών, ενέ­κρι­ναν προς επέν­δυ­ση στο σι­δη­ρο­δρο­μι­κό δί­κτυο μόνο το 0,75% των συ­νο­λι­κά δια­θέ­σι­μων πόρων «ενί­σχυ­σης της ανά­πτυ­ξης», όταν η Βουλ­γα­ρία διέ­θε­σε το 12,5% και η Ρου­μα­νία το 17,5%. Σή­με­ρα είναι αμ­φί­βο­λο το αν ο Μη­τσο­τά­κης θα μπο­ρέ­σει να δια­σώ­σει τη συμ­φω­νία με τους Ιτα­λούς ή το αν θα υπο­χρε­ω­θεί να σπά­σει τη σύμ­βα­ση για να δια­σώ­σει την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση.

Όλα αυτά, και κάθε «εν­διά­με­ση» πα­ραλ­λα­γή τους, θα πρέ­πει να σα­ρω­θούν από την ερ­γα­τι­κή και λαϊκή απαι­τη­τι­κό­τη­τα για μια λύση συμ­βα­τή με τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Που δεν μπο­ρεί να είναι άλλη από την επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση με δη­μο­κρα­τι­κό-κοι­νω­νι­κό-ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο.

Πο­λι­τι­κές προ­ο­πτι­κές

Ο Μη­τσο­τά­κης βγαί­νει από αυτόν τον γύρο της σύ­γκρου­σης απο­δυ­να­μω­μέ­νος. Η δια­δι­κα­σία αμ­φι­σβή­τη­σης της ηγε­μο­νί­ας του, που άρ­χι­σε μετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές του ’23 («το 41% δεν υπάρ­χει πλέον…»), έχει ποιο­τι­κά επι­τα­χυν­θεί. Αμ­φι­σβη­τεί­ται η κυ­ριαρ­χία του μέσα στη Δεξιά, με την ενί­σχυ­ση των ρευ­μά­των στα δεξιά της ΝΔ που πα­ρα­μέ­νουν γε­λοία και ανα­ξιό­πι­στα, αλλά και εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­να. Αμ­φι­σβη­τεί­ται η κυ­ριαρ­χία του μέσα στο ίδιο του το κόμμα, με τις «αντι­πο­λι­τεύ­σεις» στη ΝΔ να μπα­λαν­τζά­ρουν με­τα­ξύ της επι­στρο­φής σε έναν κά­ποιο «κοι­νω­νι­κό φι­λε­λευ­θερ­σμό» ή τις στρο­φής σε νέες κα­τευ­θύν­σεις τρα­μπι­κής έμπνευ­σης. Αρ­χί­ζει να αμ­φι­σβη­τεί­ται η αξιο­πι­στία του μέσα στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη: η αί­σθη­ση ότι «ξε­φου­σκώ­νει», ότι στις επό­με­νες εκλο­γές δεν θα μπο­ρέ­σει να πα­ρά­σχει «αυ­το­δύ­να­μο» κέ­ντρο κυ­βερ­νη­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, πυ­ρο­δο­τεί τις διερ­γα­σί­ες ανα­ζή­τη­σης εναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων.

Πάνω απ’ όλα, ο Μη­τσο­τά­κης ανα­γνω­ρί­ζε­ται πλέον από με­γά­λα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά τμή­μα­τα ως μι­ση­τός και επι­κίν­δυ­νος αντί­πα­λος. Η έκ­φρα­ση αυτού του αι­σθή­μα­τος, με πολλά και δια­φο­ρε­τι­κά συν­θή­μα­τα στις 28 Φλε­βά­ρη σε όλες τις γω­νιές της χώρας, είναι μια με­γά­λη προει­δο­ποί­η­ση για το ότι έχει ση­μά­νει η αρχή του τέ­λους του.

Αυτό δεν έχει ακόμα συμ­βεί. Και δεν θα συμ­βεί μέσα στη Βουλή. Οι δια­δι­κα­σί­ες της πρό­τα­σης μομ­φής και οι απαι­τή­σεις για προ­α­να­κρι­τι­κές επι­τρο­πές κλπ θα είχαν νόημα μόνο ως δευ­τε­ρεύ­ου­σες και συ­μπλη­ρω­μα­τι­κές μορ­φές μιας πο­λι­τι­κής κα­μπά­νιας της αντι­πο­λί­τευ­σης με στόχο την κυ­βερ­νη­τι­κή ανα­τρο­πή. Όμως αυτό δεν μπο­ρεί να το κάνει ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Γιατί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και ο Φά­με­λος και ο Αν­δρου­λά­κης δε­σμεύ­ο­νται μέσα στα ίδια όρια με τον Μη­τσο­τά­κη, στα όρια της συμ­φω­νί­ας του 2018 της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, της συμ­φω­νί­ας που ψευ­δε­πί­γρα­φα πα­ρου­σιά­στη­κε ως «έξο­δος από τα μνη­μό­νια».

Ο Μη­τσο­τά­κης θα πέσει μέσα από τη σύ­γκρου­σή του με την κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση από τα κάτω. Το πο­τά­μι που εκ­δη­λώ­θη­κε στις 28 Φλε­βά­ρη θα έχει συ­νέ­χεια. Απαι­τώ­ντας την ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής του Μη­τσο­τά­κη σε κρί­σι­μους κόμ­βους του οι­κο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κού προ­γράμ­μα­τός του, γρά­φει τους όρους της ανα­τρο­πής του ίδιου και της κυ­βέρ­νη­σής του. Το κρί­σι­μο κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς για όλη την ερ­χό­με­νη πε­ρί­ο­δο θα είναι να ταυ­τι­στεί αυτή η διερ­γα­σία πο­λι­τι­κής κρί­σης και αστά­θειας με σα­φείς κα­τα­κτή­σεις του κό­σμου μας, με διεκ­δι­κή­σεις που αφο­ρούν τις με­γά­λες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές ανά­γκες.

https://rproject.gr/article/i-28i-flevari-katalytis-gia-tis-politikes-exelixeis