Θα μπορούσα να τιτλοφορήσω το κείμενο: Ιδού η Ρόδος ιδού και το … Όπου τα αποσιωπητικά δεν είναι αιδημοσύνη αλλά κενό προς συμπλήρωση κατά προτίμηση.
Όταν έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα σχετικά με τον τρόπο που μια γενοκτονία στις ημέρες μας γίνεται αποδεκτή από λαό, από κάποιους τέλος πάντων οι οποίοι δεν ανήκουν στις ολιγαρχίες (τις ούτως ή άλλως συναισθηματικά διεφθαρμένες) ίσως να προοικονούμασα εκείνα που είδαμε στη Ρόδο. Στρέφοντας το φακό στους δικούς μας ανθρώπους, στους ορατούς διπλανούς μας, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις διαδικασίες εκμαυλισμού.
Ούτως ή άλλως έχω μια πικρή γεύση όταν βλέπω την εικόνα κάποιων καλών…νοικοκυραίων, να χαμογελούν πλατιά και δουλικά στους ισραηλινούς οι οποίοι κατεβαίνουν από το κρουαζιερόπλοιο, να τους προσφέρουν τα αγαθά και τα σύμβολα της φιλοξενίας, να υποκλίνονται ευλαβικά στη goldenvisa, κι εκείνοι να απλώνουν μια τεράστια ισραηλινή σημαία, αποδεικνύοντας πως δεν είναι επισκέπτες αλλά κατακτητές εξ ονόματος της χώρας τους και της γενοκτονίας που πραγματοποιεί. Παίρνουν έτσι τη ρεβάνς από τη Σύρο κι από τους διαδηλωτές στο δίπλα δρόμο, τους οποίους η αστυνομία έχει αναλάβει να κρατήσει σε απόσταση και να σωφρονίσει,κι από όλη εκείνη την Ελλάδα που αισθάνεται ακόμη τη σημασία της γενοκτονίας και δεν μπορεί να ανεχτεί και να υποδεχτεί τους, όπως αποδεικνύεται, συνεργούς δια της εγκρίσεως, και όχι όπως αποδεικνύεται μόνο δια της σιωπής, της συντελούμενης γενοκτονίας.
Δεν έχω σκοπό να συνομιλήσω με τον κόσμο των κυβερνώντων και των πρόθυμων δημοσιογράφων, που ανακαλύπτουν το ρατσισμό στις διαδηλώσεις εναντίον του κρουαζιερόπλοιου των ισραηλινών
Εκείνοι που νομοθετούν το ρατσισμό, που πνίγουν τους μετανάστες στην Πύλο, που δολοφονούν τα παιδιά μας στα Τέμπη, που τρυπάνε τις βάρκες των φτωχοδιάβολων, ανακαλύπτουν το ρατσισμό σε εκείνους που αντιστέκονται στους γενοκτόνους. Χλευασμός της ιστορίας και της λογικής!.. Αντάξιος του πνευματικού βεληνεκούς ενός κυρίου Μαρινάκη, Άδωνη ή Πορτοσάλτε…
Ο ρατσισμός είναι να αποκλείεις και να εχθρεύεσαι κάποιον για τη φυλή του, κι αυτό κάνουν οι κυβερνήσεις της Δύσης απέναντι στους μαύρους μετανάστες από την Ασία και την Αφρική και ο Τραμπ με τους ισπανόφωνους. Αυτό κάνει το Ισραήλ με τα όπλα εξολοθρεύοντας έναν λαό. Οι επισκέπτες ισραηλινοί – κάποιοι από αυτούς είναι στρατιώτες που λίγο πριν στο πεδίο της ντροπής δολοφόνησαν παιδιά – έρχονται εδώ στη μέση της διεξαγόμενης γενοκτονίας να απολαύσουν τις ελληνικές ομορφιές, σα να μη συμβαίνει τίποτα εκεί πέρα. Δεν είναι πολίτες, λαός μιας άλλης χώρας που δικαιούνται να έρθουν επίσκεψη σε μια φιλόξενη χώρα, είναι απολογητές των δολοφόνων, όταν δεν είναι οι ίδιοι, έτοιμοι με τις σημαίες τους και με το δάχτυλο σε χαρακτηριστική ένδειξη και με βίντεο που αναρτούν, στα οποία προβάλλονται τα συνθήματα «Θάνατος στους Άραβες», «Η Γάζα είναι νεκροταφείο».
Αν εναντιώνεσαι σ’ αυτούς είναι για να υπερασπιστείς τη δημοκρατία, τον πολιτισμό και την ανθρωπιά. Αν τους υποδέχεσαι κάνεις το ακριβώς αντίθετο και είτε το λες είτε όχι γίνεσαι συνένοχος στη γενοκτονία.
Αλλά αν κοιτάξουμε προσεκτικά την εικόνα της Ρόδου, και η Ρόδος είναι παντού, τα χαμόγελα και τις προσφορές, τις υποκλίσεις και την παράδοση, θα συνειδητοποιήσουμε ίσως καλύτερα τι σημαίνει ακριβώς ο διαρκής εκμαυλισμός ανθρώπων και ζωών. Αυτή ηπαράδοση στον τουρισμό, «στη βαριά βιομηχανία της χώρας», «στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους», στο «εγώ ελπίζω να τη βολέψω», στον ωχαδελφισμό, στην κατολίσθηση αξιών και ηθικής, στην απόσυρση του αισθήματος του άλλου και στην αποθέωση του δικού μας, «για το ψωμί των παιδιών μου», αλλά όχι για τα παιδιά του άλλου, ούτε καν του δίπλα μας, ο χλευασμός προς τον διαφορετικό, η ματσίλα για μια κανονικότητα όπως την θεωρούμε, καθώς το δικό μας είναι το μόνο ορθό, η μετατροπή του φόβου μας απέναντι στους «μεγάλους» και στα απρόβλεπτα σε επίθεση ενάντια στους μικρούς και τους προσιτούς, η ανάδειξη του ατόμου, του εαυτού μου, σε αποκλειστική αξία και μέτρο αξίας.
Το φαινόμενο, ως τέτοιο, δεν είναι καινούργιο φυσικά. Όπως γράφει και ο Γιώργος Μαργαρίτης («Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες», Ελληνικές εκδόσεις) στη Θεσσαλονίκη κάποιοι, και όχι λίγοι, καλοί νοικοκυραίοι συνεργάστηκαν στην κατάδοση των εβραίων της πόλης. Τότε ήταν οι εβραίοι τα θύματα. Αλλά το ζητούμενο ίδιο. Να καρπωθούν τις περιουσίες εκείνων που στέλνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης. Την ίδια ώρα που οι άλλοι κάτοικοι, προσπαθούσαν να κρύψουν ή να φυγαδεύσουν τους αναζητούμενους εβραίους και στα βουνά πολλοί άλλοι αντιστέκονταν στους Γερμανούς ναζί, σε μια «ρατσιστική» εκδήλωση βίας εναντίον τους.
Στην ίδια εκείνη Ρόδο, δυο μέρες μετά την «υποδοχή» ένας, με βάση τα ως άνω, μάγκας, γέλαγε και πρόσφερε απόλαυση σε άλλους γελώντες, ρίχνοντας στα νερά του συντριβανιού έναν άστεγο. Δεν ξέρω αν ο εν λόγω και οι παριστάμενοι ήσαν παρόντες στην «υποδοχή», αλλά είτε ήταν είτε όχι τους ενώνει μια ενιαία γραμμή.
Γι’ αυτό σας λέω πως έχω λόγους να φοβάμαι, όπως εκείνος ο ποιητής* μιας προηγούμενης εποχήςκαι μιας προηγούμενης ήττας (Ποιος ασχολείται πλέον με τους ποιητές; Άλλες ιδέες θέλει ο κόσμος για να προοδεύσει!..)
«Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου…
Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
Και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983»
Αλλά δυναμώνω ως άνθρωπος βλέποντας τους ισραηλινούς που διαδηλώνουν μέσα στην καρδιά του κτήνους με πλακάτ και φωτογραφίες δολοφονημένων και λιμοκτονούντων παιδιών και αναρωτιούνται: πως θα ζήσουμε εμείς εδώ;
Και τους διαδηλωτές και τις σημαίες στα γήπεδα και αλλού, εδώ σε μας και σε όλο τον κόσμο.
Αλλά, όπως έγραφε ο ίδιος ποιητής:
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει…
Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα».
*Μανώλης Αναγνωστάκης (που φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του)
Σχόλια (0)