Μεγάλη κουβέντα γίνεται, εδώ και κάποιες μέρες και πάλι, για την πολύπαθη Αριστερά μας. Είναι, δε, κοινή η διαπίστωση πολλών αρθρογράφων ότι το μείζον, ίσως, ζήτημα είναι η ροπή των οργανώσεών της προς τον σεχταρισμό και τη διάσπαση.
Εχω πολλές φορές αναφερθεί στο θέμα υποστηρίζοντας ότι, ενώ πράγματι και πολύς σεχταρισμός υπάρχει και μεγάλη λατρεία της τρίχας του αλόγου, ωστόσο, πολλές από τις διαφορές που κρατούν τις αριστερές δυνάμεις σε απόσταση είναι βάσιμες και πολύ ουσιώδεις. Το αν, για παράδειγμα, στις παρούσες συνθήκες ακραίου ζόφου, παγκοσμιοποιημένου εκφασισμού, κατασκοπευτικού ψηφιακού καπιταλισμού, παρανοϊκής έξαρσης του πλανητικού «ηγεμόνα», πρωτοφανών ιμπεριαλιστικών επιθέσεων χωρίς το παραμικρό πρόσχημα, ανοιχτών μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου γενοκτονιών, πολεμικής παράκρουσης και εξύμνησης της καλής πλευράς των σημαιοστολισμένων φέρετρων, είναι στοιχειωδώς εφικτή μια «μετριοπαθής» πολιτική συνιστά ερώτημα, στη βάση του οποίου οι πιο ισχυρές διαχωριστικές είναι βάσιμες και θεμιτές.
Χρήστος Λάσκος
Ακόμη καθαρότερα, είναι καθήκον να «διαχωριζόμαστε», στο μέτρο που, για να μείνω στη διεθνή σκηνή, οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας συνεργασία με τους σοσιαλφιλελεύθερους και τους οπαδούς του δημοκρατικού καπιταλισμού -δείτε τους Δημοκρατικούς (;) των ΗΠΑ, π.χ.- είναι συνθήκη πλήρους αυτο-ευνουχισμού. Το ίδιο ισχύει, προφανώς, συνολικά για το κόμμα του πολέμου, με χαρακτηριστική περίπτωση τα γεράκια που κατοικοεδρεύουν στους Γερμανούς Πράσινους. Αν ο πόλεμος είναι, ίσως, προ των πυλών, νομίζω ότι όσοι θεωρούν πως αυτή η τοποθέτηση, από μέρους αριστερών ανθρώπων, είναι σεχταριστική βρίσκονται εκτός χρόνου, τουλάχιστον. Για να έρθω στην Ελλάδα, δεν είναι εύλογο πως η ψήφιση των εξοπλισμών, ακριβώς, μάλιστα, όπως τους οργανώνει η Δεξιά, από τους πιθανούς «συμμάχους», π.χ. το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πλήρως ουσιώδης -και καθόλου σεχταριστικός- λόγος για την άρνηση συμπόρευσης; Αν δεν θεωρείται λογικό αυτό, που αφορά δεκάδες αντίστοιχα ζητήματα, ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τίποτε. Ισως κάτι μου διαφεύγει.
Ας πάω τώρα στο θεμέλιο της συνθήκης μέσα στην οποία τοποθετούμαστε.
Που δεν είναι άλλο από την ταξική βάση όλων των προηγούμενων. Τη συντριπτική, δηλαδή, ήττα των εργατικών τάξεων, αυτοχθόνων και μεταναστευτικών, την εκτόξευση της εκμετάλλευσης στα ουράνια, την, όλο και συχνότερα, αιματηρή εφαρμογή του δόγματος του σοκ. Και μαζί τον σύστοιχο εκ-μιλιταρισμό των κοινωνιών, ώστε, μεταξύ άλλων, να αφαιρεθεί και το τελευταίο εργατικό δικαίωμα.
Σε αυτήν τη συνθήκη το να θεωρείται πως η αναζήτηση ριζοσπαστικών απαντήσεων, απαντήσεων που αμφισβητούν ισχυρά τον ίδιο τον καπιταλισμό, είναι βίτσιο και πόζα γραφικών «επαναστατών» με ξεπερνάει.
Θέλω να πω, εδώ, κυριολεκτικά όμως, ο κόσμος καίγεται και υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν πως το θέμα είναι μεταρρύθμιση ή επανάσταση. Λες και είναι εφικτή η παραμικρή φιλολαϊκή μεταρρύθμιση, λες και η επανάσταση είναι κάτι που, απλώς, διακηρύσσεται.
Λες και δεν είναι προφανές πως όλοι πια είμαστε «ρεφορμιστές». Ανίκανοι, ωστόσο, να επιτύχουμε τη «μεταρρύθμιση».
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι η μόνη πιθανότητα να πετύχουν οι εργατικές τάξεις ακόμα και μικρές μεταρρυθμίσεις προς όφελός τους είναι η μεγάλη ριζοσπαστικοποίηση, η διαμόρφωσή τους σε μια, δυνητική έστω, αλλά αληθοφανή απειλή για τον καπιταλισμό. Ετσι ήταν, άλλωστε, πάντοτε. Η περίφημη μεταπολεμική «κεϊνσιανή» συναίνεση ήταν άμεση συνέπεια του φόβου που ενέπνευσαν στις άρχουσες τάξεις οι επαναστάσεις του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα. Ο ίδιος ο Κέινς το λέει, με τον τρόπο του.
Οσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω, λοιπόν, δεν κατανοώ γιατί κατηγορούνται για ματαιόδοξη υπεροψία. Τι από αυτά υποδηλώνει ματαιοδοξία; Και γιατί είναι υπεροψία η άρνηση συνεργασίας με δυνάμεις που έχουν εντελώς άλλες -συχνά, όπως είπα παραπάνω σχετικά με τους εξοπλισμούς, εντελώς αντίθετες- επιδιώξεις;
Για να γίνω πιο «επίκαιρος», σε τι υπήρξε κοντόφθαλμη και υπεροπτική, τα δυόμισι χρόνια της ύπαρξής της, η Ενωτική Πρωτοβουλία|ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά; Αναφέρομαι σε αυτήν γιατί είναι η ριζοσπαστική, με τους πιο μετρημένους όρους, αριστερή δύναμη που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να εξασφαλίσει την είσοδό της στη Βουλή.
Πρόσφατα διασπάστηκε και αυτή. Πράγμα που χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα υπέρ του «γεγονότος» πως, μάλλον, οι διαφωνίες και οι διασπάσεις στην Αριστερά είναι γενετικής/εξελικτικής προέλευσης. Είναι στο DNA της, που λένε. Δεν εξηγείται λογικά – είναι μοίρα και πεπρωμένο.
Ε, λοιπόν, νομίζω πως στην περίπτωση αυτή έχουμε το αντίθετο ακριβώς. Ο λόγος ήταν εξαιρετικά σοβαρός, εφόσον μια από τις οργανώσεις του μετώπου, το οποίο περιλαμβάνει και σημαντικό αριθμό ανένταχτων αριστερών, έκανε επίδειξη μιλιταριστικού πνεύματος, που είχε ως αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό πολλών ανθρώπων στο Πολυτεχνείο.
Η επιλογή της πολιτικής καταδίκης και του πλήρους διαχωρισμού από μέρους όσων επέλεξαν μια τέτοια στάση, με όλο το πραγματικό κόστος, θα έπρεπε να επιδοκιμάζεται και όχι να αποτελεί ευκαιρία επιβεβαίωσης – τίνος πράγματος, αλήθεια;
ΥΓ.: Μια και, εδώ και κάποιες μέρες, η δημοσιότητα προσανατολίζεται προνομιακά προς τον υποστηρικτή του δημοκρατικού καπιταλισμού κ. Τσίπρα, να πω και εγώ κάτι. Ο Παντελής Μπουκάλας έγραψε πως το βιβλίο θα έπρεπε να τιτλοφορείται «Εγώ». Δεν το διάβασα και δεν ξέρω. Από τα επικοινωνιακά παραφερνάλια, πάντως, δεν είναι άδικο να μιλήσει κάποιος για κάποιο είδος αυτο-παρασημοφόρησης.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/493117_enotites-kai-diaspaseis
Σχόλια (0)