Στα δύο τελευταία χρόνια ύπαρξης της Νέας Αριστεράς (ΝΑ) η πολιτική που ακολουθήσαμε δεν έχει ευοδωθεί. Αντίθετα, παρά τις συμμετοχές μας στις λαϊκές κινητοποιήσεις και τις όποιες επιτυχείς κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις κάναμε, συνολικά μάλλον έχουμε αποτύχει αφού κοινωνική γείωση δεν πετύχαμε, η πολιτική των κοινών εκδηλώσεων με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στη λογική του Λαϊκού Μετώπου (ΛΜ) δεν απέδωσε (δημοσκοπικά παραμένουμε καθηλωμένοι στο 1,5-2%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώθηκε στο 4-5%) και στις οργανώσεις βάσης επικρατεί κλίμα απογοήτευσης με συνέπεια να χάνονται ενεργά μέλη.
Παρά ταύτα, ο πρόεδρος της ΝΑ και η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας επιμένουν να εισηγούνται ενόψει προγραμματικού συνεδρίου τη στρατηγική του Λαϊκού Μετώπου ως απάντηση στα προβλήματα κοινωνίας και κόμματος, με την αντίληψη πως «η πολιτική, οργανωτική και προγραμματική ενίσχυση της ΝΑ, όχι μόνο δεν προηγείται της πολιτικής του ΛΜ και των πολιτικών συμμαχιών για την διαμόρφωση ενός ενωτικού αριστερού ψηφοδελτίου, αλλά είναι σύμφυτη με αυτή».
Πρόκειται για μια εσφαλμένη στρατηγική που κινδυνεύει να καταλήξει σε ήττα για το εργατικό κίνημα, την Αριστερά και την ΝΑ ειδικότερα για τους εξής λόγους:
Τη στρατηγική ενός κόμματος την καθορίζει ο στρατηγικός του στόχος. Εάν ο στρατηγικός στόχος είναι η αντιμετώπιση της «Μαύρης Διεθνούς και της κυβέρνησης Μητσοτάκη» (Χαρίτσης) τότε το ΛΜ είναι η ίδια ανεπιτυχής στρατηγική με αυτή του Μεσοπολέμου, όταν η Τρίτη Διεθνής συνέλαβε τη λαϊκομετωπική πολιτική της συνεργασίας με τη Σοσιαλδημοκρατία και τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα, προκειμένου να σταματήσουν την άνοδο του φασισμού και να υπερασπιστούν την ΕΣΣΔ. Εάν ο στρατηγικός στόχος είναι ο οικοσοσιαλιστικός κοινωνικός μετασχηματισμός ως μόνη λύση αντιμετώπισης των δεινών του καπιταλισμού, τότε η στρατηγική πρέπει να είναι το Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς και το κτίσιμο του από τα κάτω μέσα στην κοινή δράση κατά του πολέμου, της λιτότητας και του φασισμού – όχι πάντως το ΛΜ.
Η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας της αποτυχίας των ΛΜ, όχι στο να σχηματίσουν κυβερνήσεις, αλλά στο να πετύχουν τον στρατηγικό τους στόχο, δηλαδή να επιφέρουν τη νίκη του δημοκρατικού καπιταλισμού κατά του φασισμού. Αντίθετα, τόσο η εμπειρία της Γαλλίας και της Ισπανίας στον Μεσοπόλεμο, όσο και της Χιλής του Αλιέντε το ’70 δείχνει πως τα ΛΜ, με τη συμφιλιωτική και συμβιβαστική πολιτική τους, άνοιξαν τον δρόμο στον φασισμό και τη δικτατορία.
Ο βασικός λόγος της αποτυχίας των ΛΜ, πέραν του κυβερνητισμού και της πολιτικής ταξικής συνεργασίας που άσκησαν, είναι η απουσία οργανικής σύνδεσης με τις οργανώσεις βάσης του λαϊκού κινήματος και τα εργατικά συνδικάτα. Ο σύγχρονος θεωρητικός του ευρωκομμουνισμού, Νίκος Πουλαντζάς, είναι αποκαλυπτικός αναφερόμενος στη «Συμμαχία της Αριστεράς» στη Γαλλία το ’80: «Πιστεύω ότι το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι οι συμμαχίες ανάμεσα σε πολιτικές οργανώσεις αλλά, όπως ξέρουμε, οι συμμαχίες ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα που εκπροσωπούν αυτές οι οργανώσεις. Ένα απ’ τα διδάγματα της αποτυχίας της Ένωσης της Αριστεράς στη Γαλλία είναι ότι εννοήθηκε και συγκροτήθηκε σαν μία συμμαχία κορυφής… Ωστόσο, είναι ενδεικτικό ότι κανένα απ’ τα δύο κόμματα δεν προσπάθησε να οικοδομήσει αυτή τη συμμαχία στη βάση, μέσα στις μάζες, δημιουργώντας κοινές οργανώσεις… Είναι η κλασική πια αποτυχία μιας συμμαχίας «λαϊκομετωπικού» τύπου. Ο Δημητρώφ, όταν αναφερόταν στη στρατηγική της Τρίτης Διεθνούς, υποστήριζε πάντα ότι χρειάζονταν ιδιαίτερου τύπου οργανώσεις στη βάση, για ν’ αποκρυσταλλωθεί η συμμαχία – πράγμα που δεν έγινε ούτε τότε, ούτε τώρα, με το Κοινό Πρόγραμμα». (https://alterthess.gr/o-poylantzas-gia-ta-laika-metopa/)
Θα συμπληρώναμε πως ούτε σήμερα υπάρχει σύνδεση των κομμάτων της Κεντροαριστεράς με το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Αλλά επιστρέφοντας στον Πουλαντζά αξίζει να τονιστεί πως εκτός από την πολύ μεγαλύτερη σημασία που έδινε στη δημοκρατία στη βάση, θεωρούσε απαραίτητη για μία κυβέρνηση ΛΜ την ύπαρξη ενός σχεδίου για τη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στο ίδιο το κράτος: «… ο αριστερός ευρωκομμουνισμός θεωρεί απαραίτητο ένα ριζικό μετασχηματισμό, όχι μόνο των ιδεολογικών, αλλά και των κατασταλτικών μηχανισμών του Κράτους» (στο ίδιο). Ποια συνιστώσα του δυνητικού ΛΜ διαθέτει, άραγε, τέτοιο σχέδιο σήμερα;
Χωρίς κοινωνική γείωση, συγκεκριμένη ταξική βάση και προσανατολισμό προς τον κόσμο της μισθωτής εργασίας, καθώς και σχέδιο ριζικού μετασχηματισμού του κράτους, τα ΛΜ θυσιάζουν χάριν της εκλογικής τους ενότητας κι όλα τα ριζοσπαστικά στοιχεία που θα μπορούσε να έχει το πρόγραμμά τους. Το μίνιμουμ πρόγραμμα που τα χαρακτηρίζει περιορίζεται σε μικρομεταρρυθμίσεις που τα καθιστούν προδρόμους της Σοσιαλδημοκρατίας και μηχανισμούς ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων στο αστικό κράτος.
Με τα δεδομένα αυτά, τον αρχηγισμό του υποψήφιου επικεφαλής και ελλείψει σήμερα κοινού ριζοσπαστικού προγράμματος –και πολύ περισσότερο εμπνευσμένου οράματος–, το ΛΜ όχι μόνο δεν είναι «η μόνη λύση» στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά κινδυνεύει να καταστεί το όχημα μιας νέας στρατηγικής ήττας για το κίνημα και την Αριστερά.
https://epohi.gr/articles/mia-pragmatika-epikindyni-stratigiki/
Σχόλια (0)