Όταν η φτώχεια έχει κρατήσει πολύ (και στην Ελλάδα η ύφεση κρατάει εννιά χρόνια τώρα), και το παραμικρό φασούλι στο τραπέζι φαντάζει σαν τι-μπον στέικ, άμα τε και σατωμπριάν. Αυτό είναι και το μεγαλεπήβολο σχέδιοτης κυβέρνησης Παππά-Τσίπρα-Μέρκελ-Λεβέντη για την Ελλάδα: Επιτέλους, να σκαρφαλώσει πάλι πάνω στο τραπέζι ένα φασούλι.
- Στάθης
Σου λέει ο Τσίπρας: «οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι από μένα», πράγμα αληθές, παρ’ ότι το λέει ο Τσίπρας. Στο μεταξύ, απ’ αυτούς τους χειρότερους έχει μαζέψει ήδη αρκετούς ο ίδιος (και θα μαζέψει κι άλλους) ώστε η χώρα να μη φύγει απ’ την πεπατημένη του «νέου» που διαδέχεται το «παλιό», με αποτέλεσμα τον μονοκομματικό στην ουσία τρόπο διακυβέρνησης που την ταλανίζει επί δεκαετίες.
Σε αυτό το κισμέτ (του δικομματικού μονοκομματισμού) ο ΣΥΡΙΖΑ των Σταθάκη-Δραγασάκη-Τσακαλώτουπροσαρμόσθηκε πολύ πιο γρήγορα απ’ όσον θα μπορούσε να έχει προβλέψει η οποιαδήποτε Κασσάνδρα στις καλύτερες στιγμές της.
Οι προηγούμενοι λοιπόν ήταν χειρότεροι – ένα το κρατούμενο. Στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υπενθυμίζει στους πολίτες ότι και οι επόμενοι θα είναι χειρότεροι – ασχέτως αν σε αυτούς τους επόμενους ανοίγει τον δρόμοο ίδιος.
Αυτό το θεώρημα (χειρότεροι οι προηγούμενοι-σαν κι αυτούς κι εμείς-αλλά θα είναι χειρότεροι οι επόμενοι) ουδείς λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να το πραγματευθεί, μπορεί όμως ένας σοφιστής. Αθλημα (η σοφιστεία) στο οποίο ο ταλαντούχος κ. Παππάς μέσα στο μυαλό του Τσίπρα έχει εξόχως διακριθεί – πλην όμως για πεπερασμένο χρόνο (πόσες απιθανότητες να σκαρφισθεί ένας λαγός για να περάσει η ώρα;) – στο τέλος εμφανίζεται το λιοντάρι. Συνεπώς, αυτό το πεπερασμένο του χρόνου πρέπει να εξαγοράζει ο σοφιστής ώσπου να αναλάβει ο πραγματιστής.
Ο πραγματιστής είναι εκείνος που πρέπει να βάλει το φασούλι στο τραπέζι, ώστε να το εμφανίσει ο σοφιστής ως «δίκαιη ανάπτυξη», «ανάκαμψη της οικονομίας» και τα συναφή παρόμοια. Προς τούτο, ο πραγματιστής καλείται εν πρώτοις να δημιουργήσει κομματική πελατεία. Με διορισμούς. Με διανομή κονδυλίων. Με αναθέσεις έργων. Για παράδειγμα η επιδοτούμενη (αλλά πάντα ευέλικτη, συνεπώς εξαρτημένη) εργασία. Ή το προσφυγικό.
Χορός εκατομμυρίων (παραοικονομίας αλλά και οικονομίας) στήνεται γύρω απ’ τους καταυλισμούς των κυνηγημένων. Χρυσοκάνθαρα πελατάκια του ΣΥΡΙΖΑ, άθλιες ΜΚΟ, έμμισθοι αργόσχολοι και ημέτεροι χαραμοφάηδες, κονδύλια προς διανομή από την Ενωση, αλλά και εθνικοί πόροι, ένα νέο οικονομικό τοπίο δημιουργείται πάλι πάνω στη σαθρή βάση της επιδότησης της διασπάθισης του δώσ’ μου κι εμένα μπάρμπα. Παραγωγικά πράγματα.
Προσέτι το χρέος! Η διαρκής υπόσχεση-καρότο του Τσίπρα (πάντα υπό το μαστίγιο της Ενωσης). Να περάσουμε τα προαπαιτούμενα (κόψε μισθούς, συντάξεις, βγάλε την εργασία στο κλαρί) ώστε να μας ρυθμίσουν το χρέος (με μια επιμήκυνση ως τον Αλφα Κενταύρου), ώστε να μειωθούν κάπως οι απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα,ώστε να πέσουν και κάποια φραγκάκια στην αγορά, για να ανέβει και κάνα φασούλι στο τραπέζι, να φάμε όλοι τι-μπον στέικ, άμα τε και σατωμπριάν.
Αυτός είναι ο μεγαλεπήβολος στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης Τσίπρα-γεμιστά-παράλληλο πρόγραμμα-Σπίρτζης-τρία μέτρα κάτω απ’ τη γης για την Ελλάδα.
Προς τούτο θα καλέσει σε εθνικό διάλογο για την τύχη της χώρας ο Τσίπρας τις άλλες πολιτικές δυνάμεις από τη ΔΕΘ. Αυτός είναι ο μεγαλεπήβολος στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης για να μείνει στην εξουσία ως το δεύτερο μισό του 2017 και βλέπουμε. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένου του κ.Φάμελλου) κάνουν ό,τι μπορούν για να μη λειτουργήσει ο Κόφτης, τα κόβουν όλα από μόνοι τους.
Τούτων ούτως εχόντων (κι αν έτσι έχουν), προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο στρατηγικός σχεδιασμός της κυβέρνησης για να μείνει στην εξουσία ταυτίζεται με τον στρατηγικό σχεδιασμό της Ενωσης να κάνει την Ελλάδα Βουλγαρία (χώρα της Ενωσης άλλωστε και αυτή).
