- του Τάσου Λειβαδίτη
—————————––—
Και την πρώτη νύχτα μπήκε μες στο κελί ένας άνθρωπος
πού ‘χε χάσει το πρόσωπό του,
κι ακούμπησε το φανάρι που κρατούσε κάτω στο πάτωμα.
Κι ο ίσκιος του μεγάλωσε στον τοίχο.
Και τον ερώτησε: πού έχεις κρυμμένα τα όπλα;
Κι εκείνος, κανείς δεν ξέρει αν από σύμπτωση
ή ίσως για ν’ απαντήσει,
έβαλε το χέρι πάνω στην καρδιά του.
Και τότε τον χτύπησε.
Ύστερα μπήκε άλλος άνθρωπος πού ‘χε χάσει το πρόσωπό του
και τον χτύπησε κι αυτός.
Κι οι άνθρωποι πού ‘χαν χάσει το πρόσωπό τους, ήσαν πολλοί.
Και ξημέρωσε. Και βράδιασε.
Ημέρες σαράντα.
Κι ήρθαν στιγμές που φοβήθηκε πως θα χάσει το λογικό του.
Και τον έσωσε μια μικρή αράχνη στη γωνιά,
που την έβλεπε ακούραστη κι υπομονετική να υφαίνει τον ιστό της.
Και κάθε μέρα της τον χάλαγαν με τις μπότες τους μπαίνοντας.
Κι εκείνη ξανάρχιζε κάθε μέρα.
Και της τον χάλαγαν πάλι.
Κι άρχιζε ξανά.
Εις τους αιώνας των αιώνων.
