- του Τάκη Τσαντήλα
——————–—————
Η ανάσα είναι καλά κρυμμένη
σαν ελαφρόπετρα
στον πάτο της θάλασσας
σαν νόθο πάθος
εραστών του δειλινού
που κάπου χάθηκε κι αιμορραγεί
ένα φεγγάρι λειψό
που δειλά ξεπροβάλλει
στο διάκενο
σιωπηλής προσμονής
και μυστικής επιθυμίας
καλοκαίρι ακόρεστο
πάνω στο σώμα σου
Άκου τους ήχους των πόθων
πως γεννιούνται
πως αναδύονται απ΄το πουθενά
πως μεταγγίζονται στο άπειρο
Ένας πήγασος μας χρειάζεται
κι ένα φιλί στη διαπασών
έτσι κι αλλιώς η ανάσα
είναι πάντα καλά κρυμμένη
μέσα στις συμπληγάδες του έρωτα
μια ακριβή ελαφρόπετρα
ένα παράπονο πέτρινο
στον πάτο της θάλασσας
