- της Κωνσταντίας Γέροντα
Δίπλα ένα ζαρκάδι με κοιτάει
Πιο ‘κει δυο μάτια λάμπουν μέσα στη νύχτα
Κι αν η ψυχή πρωτοζευγάρωσε με λύκο
Μένει τώρα να ξαναφτιάξουμε ένα μύθο
-Όπως αυτόν της Ευρώπης-
και να ξαναδώσουμε ένα όνομα
Χώρα του ποτεδήποτε
Του αναλλοίωτου ίσκιου
Της ελαφρόπετρας και της σιγανής βροχής
Του λάμπεις-για-αιώνες ήλιου
Της κερασιάς
Και της πέτρας
Του βράχου και του σύννεφου
Του μπλε και του γκρίζου
Της αντηλιάς και του ίσκιου
Του κάθε-μέρα-μεροδούλι-μεροφάι
Και της αντανάκλασης του κουπιού της βάρκας
