- του Λευτέρη Τηλιγάδα
———————————–—
Συνέβη μπρος τα μάτια μου
ο βιασμός της ψυχής μου,
μα για να τηρηθούν τα προσχήματα,
η ηθική, η τάξη και η ισορροπία,
δεν είπα κουβέντα πουθενά.
Κανείς δεν άκουσε τίποτα γι΄ αυτόν.
Κανείς δεν τον είδε, κανείς δεν τον έμαθε…
Κανείς δεν θα τον βεβαιώσει… Μόνο εγώ.
Αλλά εγώ εσιώπησα, απαλλάσσοντας
δια παντός τον κόσμο από την ενοχή του.
Κα να σκεφτεί κανείς,
πως δεν ήταν αυτό το χρέος μου.
Χρέος μου ήταν
να θρέψω με σιτάρι και μέλι
τα όνειρα μου στον κόσμο,
για να τα βρουν γερά και στέρεα
οι ανήσυχες καθημερινότητες,
πριν ακουμπήσουν πάνω τους
τους τρόπους των ανθρώπων.
Όμως τώρα,
πώς να ουρλιάξω στο χάος
την εφιαλτική σιωπή μου;
Πώς να μιλήσω στα ορφανά μου,
για τον πατέρα τους;
