- του Λευτέρη Τηλιγάδα
———————————–—
Τι μένει να αρνηθείς πια,
τώρα που όλα τα δέχτηκες;
Τι μένει να δεχτείς πια,
τώρα που όλα τα αρνήθηκες;
Κάτι άβολες καβάντζες μόνο
στο πίσω μέρος της μνήμης,
για να επαναλάβεις την εκδρομή
με κείνο το σαράβαλο του ΚΤΕΛ,
που σε κουβάλησε φυγά
σε τούτο τον υγρό κάμπο της δύσης.
Αγρίνιο 1961…
Απόπειρα γενέθλια, επιτυχής.
Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα…
Οι υγρασίες λιμνάζουν αχόρταγες
κάτω από τους τσίγκους της αφετηρίας
σε κείνο το παλιό πρακτορείο της πόλης
που συνοστίζονταιι σήμερα
οι καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας
για να πληρώσουν τη διακοπή της.
Τα μεροκάματα της εφηβείας,
κρεμασμένα βαντάκια
στην ερειπωμένη παράγκα του Τροχού,
ρουφούν το κελάρυσμα
του κεντρικού αύλακα άρδευσης,
που σήμερα χάσκει στεγνός.
Πέρασαν μέρες πολλές
στις λιάστρες των κόπων,
γυρνώντας τα φύλλα τις καρδιάς μας
– μια από δω, μια από κει –
για να τα δει το φως
και να ακουμπήσει επάνω τους
τη λαμπερή του πατίνα.
Κι ύστερα•
χρόνια πολλά μετά
– 1.900 πες… μπορεί και 2.000 –
θαμπωθήκαμε από εμπόρους
και ζυγολόγια, και αγορές,
μπερδεύοντας τα μεροκάματα με τον «αέρα».
Και κάπως έτσι χάσουμε και τα μεροκάματα
και τον «αέρα».
Τώρα ένα αόρατο παντοροϊκό σύστημα
οδηγεί το ακριβοπληρωμένο περίσσευμα
της ειδεχθούς πολυτέλειας των αναγκών μας
σε ανίκανους της κάθαρσης βιολογικούς υποδοχείς.
Μπάτσοι οραματιστές
περιπολούν μέσα – έξω τη ζωή μας,
επιτηρώντας την ποιότητα των εκπνοών μας.
Διεθνείς λογιστές και πατριώτες υπάλληλοι
του κεντρικού λογιστηρίου του κράτους
συντάσσουν «βάσει» συμβάσεων επαχθών,
το νέο ποινικό κώδικα της δικονομίας μας.
Αγρίνιο 2015…
Μήνας γενέθλιος…
Η αρρώστια συνεχής,
η διάγνωση ασαφής,
η θεραπεία ελλιπής,
ο κλινήρης ευφυής…
Δηλώνει: «Πρόσφυγας
και γηγενής»
