(συνέχεια)
Μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά, άρχισαν ν’ ακούονται συνθήματα που όλο και δυνάμωναν, σημάδι ότι κάποιοι διαδηλωτές ζύγωναν. Σύγχυση επικράτησε ξαφνικά στης Γιάννας τα επιτελεία, τι να συμβαίνει, αναρωτήθηκαν.
Σε μια γωνιά, ακούοντας το σύνθημα «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός», ο Τζανακόπουλος συγκινήθηκε, γιατί νόμισε πως άκουγε τη φωνή της γιαγιάς του.
– Σύντροφε μην κλαίς, σύνθημα είναι, ζυγώνει ο Κουτσούμπας με το ΠΑΜΕ και τους βουλευτές του ΚΚΕ, τον παρηγόρησε ο Μπαλάφας που είχε ανατριχιάσει απ’ το σύνθημα ότι σκέφτηκε ξανά τη Μαρία, τη φλογερή εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου που ποτέ δεν την έβγαλε απ’ την καρδιά του.
– Αλήθεια, σύνθημα είναι, εγώ νόμισα πως με νανουρίζει η νόνα μου, του εξομολογήθηκε ο φέρελπις Τζανακόπουλος.
Κάποια στιγμή ανοίγει η πίσω πόρτα και μπαίνει ο Κουτσούμπας με πλακάτ «Ζήτω η Ρούσικη Οκτωβριανή επανάσταση» και πίσω η Λιάνα Κανέλη να φωνάζει, «πίσω αντίχριστοι!»
– Τι πράγματα είν’ αυτά, ούρλιαξε η Γιάννα, έτοιμη να βγει απ’ τα ρούχα της.
– Μη δίνεις σημασία κυρά Γιάννα, της είπε απολογητικά ο Κουτσούμπας και πλησιάζοντας την πιο κοντά, της είπε ψιθυριστά-σχεδόν μυστικά, η Λιάνα είναι βαρεμένη, τι να την κάνουμε, συμπλήρωσε.
– Δε μου λες τίποτε καινούριo κε Κουτσούμπα, είναι γνωστό αυτό, τον έκοψε η Γιάννα.
– Βέβαια και δε λέω τίποτε καινούριο! Εμείς πάντοτε τα ίδια λέμε, δεν αλλάζουμε θέσεις απ’ τη μια μέρα στην άλλη, είμαστε σταθεροί σε αρχές κι απόψεις. Αφού να φανταστείς ακόμα κι ο Μήτσος ο Κωστόπουλος μας λέει δογματικούς, είπε με στόμφο Ρουμελιώτικο ο Κουτσούμπας.
(…συνεχίζεται)
