«Υπάρχουν δύο τρόποι για να λάμπεις: είτε να αντανακλάς το φως, είτε να το δημιουργείς»
(Πωλ Κλωντέ)
Τo ποδόσφαιρο συχνά πυκνά αναδύει «μέσα από τις τάξεις του» κάποιες ιστορίες που το διαμορφώνουν, το κάνουν ξεχωριστό και άξιο αναφοράς. Το να πάρει πρωτάθλημα στην Ισπανία η Ρεάλ Μαδρίτης δεν συνιστά είδηση. Ούτε το να πάρει ένας προπονητής πρωτάθλημα στη Γαλλία με την Παρί Σεν Ζερμέν. Το ίδιο και αν αυτό συμβεί στην Αγγλία με την Τσέλσι, πόσο μάλλον στη Γερμανία με τη Μπάγερν Μονάχου… Την τελευταία δεκαετία αρκετά λιγότερο συνηθισμένο από τα προηγούμενα είναι το να κόψει πρώτη το νήμα στο Καμπιονάτο η Μίλαν, αλλά όχι όταν στον πάγκο της βρισκόταν ο άνθρωπος του σημερινού σημειώματος. Όμως, το απίθανο, γιατί δεν είχε γίνει ποτέ ξανά, είναι να πάρει ο ίδιος προπονητής πρωτάθλημα και στην Ισπανία, και στη Γαλλία, και στην Αγγλία, και στη Γερμανία και στην Ιταλία. H περίοπτη αυτή «θέση» καλωσόρισε πριν λίγες μέρες το μοναδικό της κάτοχο, τον Ιταλό προπονητή Κάρλο Αντσελότι.
Κώστας Μαρούντας
H Lady Hope πρωτοσυνάντησε τον Αντσελότι ως ποδοσφαιριστή σε μία από τις κορυφαίες ομάδες που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τη μεγάλη Μίλαν που «έδρασε» στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της επόμενης. Ένας διεθνής με τη «σκουάντρα ατζούρα» μέσος με καταλυτικό ρόλο στο παιχνίδι των Μιλανέζων, ένα εργαλείο που συμπλήρωνε με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ένα υπέροχο παζλ που έφτασε και διατηρήθηκε για πολλά χρόνια στην κορυφή τόσο του ιταλικού, όσο και του διεθνούς ανταγωνισμού. Φαίνεται πως εκείνα τα χρόνια ο ίδιος ο Αντσελότι δεν φρόντιζε μονάχα να ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που του ανέθεταν οι εκάστοτε προπονητές του, αλλά επεδίωκε να καταλάβει και να μάθει το ποδόσφαιρο σε βάθος. Για να το υπηρετήσει με πάθος, αλλά και με τρόπο…, από άλλο πόστο μετά το τέλος της «μυρωμένης» (από τίτλους και εγκώμια) ποδοσφαιρικής του καριέρας…
Το ποδόσφαιρο είναι ίδιο, λένε, παντού. Σε κάποια (βασικά ή μη) πράγματα, ναι. Όμως, δεν παίζεται παντού το ίδιο είδος ποδοσφαίρου. Ούτε έχουν όλες οι ομάδες τις ίδιες δυσκολίες να αντιμετωπίσουν. Από χώρα σε χώρα αναπτύσσονται διαφορετικές τεχνοτροπίες και απαιτήσεις. Τον προπονητή Αντσελότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας του στους πάγκους τον διαλέγουν πολύ μεγάλες ομάδες, είτε εμπλέκεται σε αρκετά φιλόδοξα project από συλλόγους που θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα το εκτόπισμά τους και να προσεγγίσουν την κορυφή (π.χ. Νάπολι και Έβερτον). Ο Ιταλός, συνήθως, πετυχαίνει. Όχι πάντα, ούτε ανταποκρίνεται σε κάθε περίπτωση σε όλο το εύρος των αρχικών προγνωστικών ή των δυνατοτήτων που προϋπάρχουν (στη σφαίρα του θεωρητικού). Παρόλα αυτά διατηρείται για περίπου 25 χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο, σαν ένα από τα πιο hot, και επιθυμητά συνάμα, ονόματα της διεθνούς προπονητικής. Κάτι σημαίνει αυτό… Ο άνθρωπος αυτός ενσαρκώνει εκείνο που είχε πει κάποτε ο Λάο Τσε πως «όταν ο ικανός ηγέτης ολοκληρώσει το έργο του, ο κόσμος λέει πως όλα έγιναν φυσιολογικά».
Ο Αντσελότι κατά κανόνα έχει να διαχειριστεί ομάδες που διαθέτουν πολλά χρήματα, αλλά αυτό δεν σηματοδοτεί αυτόματα πως θα πετύχει σε οτιδήποτε κληθεί να διεκπεραιώσει. Το γεγονός πως ο Ιταλός τα «φέρνει βόλτα» στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και παίρνει τίτλους (που για τέτοιες ομάδες, μην κοροϊδευόμαστε, αυτός είναι ο αυτοσκοπός των ενεργειών τους) σημαίνει πως ξέρει να προσαρμόζεται, να κατανοεί τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε δουλειάς που αναλαμβάνει, να μη «μασάει» εύκολα, και να περνάει στους παίκτες του τη δική του σκέψη. Το να διακριθείς σε τόσα διαφορετικά γεωγραφικά πλαίσια φανερώνει πως στροφάρεις με τη δέουσα επάρκεια. Αυτά τα στοιχεία είναι που ξεχωρίζουν τους μεγάλους από τους πολύ καλούς προπονητές. Για τη Lady Hope, όπως και για τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους, ο Αντσελότι είναι εδώ και πολλά χρόνια ένας μεγάλος προπονητής που έχει αφήσει για τα καλά τη στάμπα του στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Πλέον είναι (και) αυτός ο ένας και μοναδικός που έχει πάρει πρωτάθλημα (και) στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Γηραιάς Ηπείρου…
efsyn.gr
