Εχετε διαβάσει, πολλές φορές, τα τελευταία χρόνια την προσέγγιση – ανάλυση του ίδιου προβληματισμού: Γιατί εδώ και κοντά τρεις δεκαετίες η Εθνική Βραζιλίας, γενικότερα οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές, δεν παίζουν ως Βραζιλιάνοι; Γιατί σπανίζουν όλο και συχνότερα οι εραστές της μπάλας Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές; Βραζιλιάνος παίκτης, πάντα, σήμαινε έφεση στον αυτοσχεδιασμό. Ακόμη κι αν ήταν ενταγμένος στη στρατηγική της ενδεκάδας, να μη χάνει την ευκαιρία (αντίθετα να την επιδιώκει!), ώστε να θυμίζει πως η μπάλα στην πατρίδα του είναι μέλος του σώματος παικτών. Τα ίδια γνωρίσματα, τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, σπάνιζαν όλο και περισσότερο και απορούσες «γιατί;».
Η αθρόα ένταξη Βραζιλιάνων παικτών σε ευρωπαϊκές ομάδες εμφανίστηκε ως η κύρια εξήγηση του εξευρωπαϊσμού τους, της άλωσης του γνήσιου ταλέντου αλλά και πάλι δεν ήταν επαρκής η ίδια ερμηνεία με κριτήριο την έκταση του συμπτώματος. Ναι, σύμπτωμα είναι παρόμοια αλλοτρίωση, ακόμη και υποψία για γονιδιακή παρέμβαση είχε διατυπωθεί από επιστημονικά χείλη… Βραζιλιάνοι παίκτες κάθε γενιάς αναγνώριζαν την ίδια μετάλλαξη και υπέγραφαν την αναφορά τους με την ευχή ανάκτησης του ατόφιου. Ερχεται, λοιπόν, η Βραζιλία του Κατάρ να πει «ώς εδώ»! Αυτή η Βραζιλία δεν είναι ανάγκη να βρίσκει μπροστά της ανήμπορους Κορεάτες για να υφαίνει θέαμα, μπορεί να το κάνει και με ισχυρότερους αντιπάλους… Θέλω να δω το φετινό Μουντιάλ στα χέρια του Μέσι ως νίκη της αληθινής ζωής, δικαίωση αξίας και απάντηση στη μικροψυχία της αμφισβήτησής του, φοβάμαι πως θα… πεθάνω χωρίς τελικά να δω τους λατρεμένους μου Ολλανδούς να σηκώνουν Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά ξέρω πως η μπάλα φέτος γιορτάζει την επάνοδο της μοναδικότητας ονόματι Βραζιλία!
efsyn.gr
