Αρχίζει, σήμερα, στη Ρωσία το Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Και το ερώτημα που τίθεται εν μέσω της ανθρωπιστικής κρίσης και του προσφυγικού, έχει σχέση με τις συλλογικές επενδύσεις και τις προσδοκίες τις οποίες εκφράζει και συμβολίζει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Πως μπορεί να δώσει, άραγε, χαρά σ’ έναν άνεργο νέο το ποδόσφαιρο; Τελικά, το ποδόσφαιρο είναι ιδεολογία και λαϊκή θρησκεία; «Όπιο του λαού»; ή απλώς κατοπτρίζει την κοινωνία; Μπορούμε να ισχυρισθούμε, σήμερα, ότι το ποδόσφαιρο καταλαμβάνει το συμβολικό χώρο που εκκενώθηκε από την πολιτική ή τις μεγάλες θρησκείες; Ότι είναι η μόνη παραμυθία στον χαοτικό κόσμο μας;
Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Σύμφωνα με την άποψη κάποιων το ποδόσφαιρο «δεν είναι ούτε όπιο των λαών ούτε νοσταλγία μήτε αρχαϊκή εξανάσταση ούτε ταξική πρακτική… (αλλά) είναι η πολεμική συνύπαρξη αντιθετικών οπτικών», ένα είδος οικουμενικής αναφοράς, ένα από τα σπάνια στοιχεία μιας αρσενικής κουλτούρας, η οποία διαπερνά τις διάφορες περιοχές, τα έθνη, τις γενιές και υπό μία έννοια αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας.
«Οι αθλητές αγωνίζονται παίζοντας, ενώ οι θεατές αγωνίζονται στα σοβαρά» έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Η δική μας συμμετοχή στο παιγνίδι γίνεται στο… μιλητό, το οποίο τροφοδοτείται από τον Τύπο και την Τηλεόραση. Η αθλητική φλυαρία αυτού του είδους έχει όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συζήτησης και μερικές φορές είναι το υποκατάστατό της. Στις χρονικές περιόδους, μάλιστα, που η πολιτική απαξιώνεται, τότε η ποδοσφαιρική και γενικότερα η αθλητική φλυαρία γίνεται και η ίδια πολιτική συζήτηση, επικαλύπτοντας ή αμβλύνοντας τα σημαντικά πραγματικά προβλήματα.
artinews.gr
