Η μαύρη συγκυβέρνηση στην Ιταλία

Το κόμμα αυτό θα συ­γκυ­βερ­νή­σει, έχο­ντας ως «μι­κρούς εταί­ρους» την ακρο­δε­ξιά Λέγκα του Σαλ­βί­νι και το δεξιό «Φόρ­τσα Ιτά­λια» του Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι, του αντι­δρα­στι­κού με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τία που υπήρ­ξε η πρω­τό­τυ­πη-ιτα­λι­κή  εκ­δο­χή «Τραμπ». Πρό­κει­ται για την αντι­δρα­στι­κό­τε­ρη κυ­βέρ­νη­ση της Ιτα­λί­ας (και ίσως της Ευ­ρώ­πης) μετά το 1945.

Πάνος Πέτρου, Ελιάνα Κόμο

Ο ρόλος της κυ­βέρ­νη­σης Ντρά­γκι

Η άλλη όψη της επι­τυ­χί­ας των Φρα­τέ­λι είναι η απο­τυ­χία όλων των άλλων κομ­μά­των. Ήταν το μο­να­δι­κό κόμμα που ενι­σχύ­θη­κε (και μά­λι­στα αλ­μα­τω­δώς) σε ψή­φους και πο­σο­στά στις κάλ­πες του Σε­πτέμ­βρη. Όχι τυ­χαία, υπήρ­ξε επί­σης το μο­να­δι­κό κόμμα το οποίο δεν συμ­με­τεί­χε σε καμία από τις δια­δο­χι­κές (και «παρά φύσιν») κυ­βερ­νή­σεις της προη­γού­με­νης τα­ρα­χώ­δους 4ε­τί­ας, με ση­μείο κα­μπής την άρ­νη­σή τους να συμ­με­τέ­χουν στην εξα­κομ­μα­τι­κή-τε­χνο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Ντρά­γκι που τους κα­τέ­στη­σε τη μο­να­δι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Στις κάλ­πες του Σε­πτέμ­βρη, ητ­τή­θη­καν όλα (!) τα κόμ­μα­τα του κυ­βερ­νη­τι­κού συ­να­σπι­σμού και οι εκλο­γι­κοί καρ­ποί πήγαν στο κόμμα της Με­λό­νι.

Η ακρο­δε­ξιά και ο συ­σχε­τι­σμός

Έχει μια ση­μα­σία -για την απο­τύ­πω­ση του κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού και για την προ­σπά­θεια ερ­μη­νεί­ας του φαι­νο­μέ­νου της ανό­δου της Με­λό­νι- να ση­μειώ­σου­με ότι η «δεξιά πο­λυ­κα­τοι­κία» πα­ρέ­μει­νε στα­θε­ρή στη  συ­νο­λι­κή επιρ­ροή της, κερ­δί­ζο­ντας 12,3 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους (πε­ρί­που όσες και το 2018). Αλλά στο εσω­τε­ρι­κό της, υπήρ­ξε μια τε­ρά­στια ανα­τρο­πή του συ­σχε­τι­σμού, με τους Φρα­τέ­λι να «λε­η­λα­τούν» μα­ζι­κά την εκλο­γι­κή βάση και της Λέγκα και του Φόρ­τσα Ιτά­λια. Το «ισο­ζύ­γιο» είναι εντυ­πω­σια­κά ακρι­βές: Ο Σαλ­βί­νι και ο Μπερ­λου­σκό­νι έχα­σαν αθροι­στι­κά 5,6 εκα­τομ­μύ­ρια ψη­φο­φό­ρους και η Με­λό­νι κέρ­δι­σε 5,9 εκα­τομ­μύ­ρια.

Με την αποχή να αυ­ξά­νε­ται εντυ­πω­σια­κά για τα δε­δο­μέ­να της Ιτα­λί­ας, η στα­θε­ρό­τη­τα της συ­να­σπι­σμέ­νης Δε­ξιάς με­τα­φρά­στη­κε σε 44% (από 37% το 2018). Ο εκλο­γι­κός νόμος με τη σειρά του «με­τέ­φρα­σε» αυτό το πο­σο­στό σε άνετη πλειο­ψη­φία εδρών (καθώς τα κοινά δεξιά ψη­φο­δέλ­τια σά­ρω­σαν τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­νό­τη­τα των «μο­νο­ε­δρι­κών»).

Ασφα­λώς τί­πο­τε από αυτά δεν είναι λόγος κα­θη­συ­χα­σμού. Η μία όψη του προ­βλή­μα­τος είναι ότι «ο λαός της Δε­ξιάς» πα­ρα­μέ­νει ο πλέον ενερ­γο­ποι­η­μέ­νος εκλο­γι­κά και η άλλη αφορά το φαι­νό­με­νο της διαρ­κούς ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σής του. Κά­πο­τε, σε αυτό τον «χώρο» κυ­ριαρ­χού­σε ο Μπερ­λου­σκό­νι, έχο­ντας ως «μι­κρούς εταί­ρους» τα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα. Το 2018, ο «μπερ­λου­σκο­νι­σμός» μπήκε σε κρίση και ο Σαλ­βί­νι ανέ­δει­ξε την ακρο­δε­ξιά (πλην αρ­κε­τά «θε­σμο­ποι­η­μέ­νη») Λέγκα σε ηγε­τι­κή δύ­να­μη της Δε­ξιάς. Οι κυ­βερ­νη­τι­κές πε­ρι­πέ­τειες της Λέγκα έφε­ραν πλέον τους με­τα-φα­σί­στες Φρα­τέ­λι σε θέση κυ­ρί­αρ­χης δύ­να­μης του «χώρου».

Τι απέ­γι­ναν οι τζια­λο­ρό­σι; 

Μετά την πτώση της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης Κόντε με την έξοδο του Σαλ­βί­νι από την συ­γκυ­βέρ­νη­ση με τα Πέντε Αστέ­ρια, ως εναλ­λα­κτι­κός κυ­βερ­νη­τι­κός πόλος απέ­να­ντι στο δια­μορ­φού­με­νο δεξιό συ­να­σπι­σμό εμ­φα­νί­στη­κε το μπλοκ των «τζια­λο­ρό­σι» (κοκ­κι­νο­κί­τρι­νοι), από τα χρώ­μα­τα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος και του Κι­νή­μα­τος 5 Αστέ­ρων (Κ5Α). Το μπλοκ αυτό κα­τα­κερ­μα­τί­στη­κε και ητ­τή­θη­κε στις εκλο­γές.

Το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα (PD) έχασε 800 χι­λιά­δες ψή­φους και πα­ρέ­μει­νε κα­θη­λω­μέ­νο στο 19%, όσο ήταν και το ιστο­ρι­κό του χα­μη­λό το 2018. Ο κε­ντρο­α­ρι­στε­ρός συ­να­σπι­σμός του συ­γκέ­ντρω­σε 26%, με τη συμ­μα­χία «Πρά­σι­νοι-Αρι­στε­ρά» να απο­τε­λεί το μο­να­δι­κό δο­ρυ­φό­ρο του που μπό­ρε­σε να μπει στη Βουλή, ξε­περ­νώ­ντας το 3%. Η συ­μπε­ρί­λη­ψη ακόμα κι αυτού του με­τριο­πα­θώς αρι­στε­ρού και από­λυ­τα δο­ρυ­φο­ρο­ποι­η­μέ­νου συμ­μά­χου όμως, απο­τέ­λε­σε αιτία δια­ζυ­γί­ου με τον ιτα­λι­κό «μα­κρο­νι­σμό», τη συμ­μα­χία Ρέν­τσι-Κα­λέ­ντα που βρήκε τον κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό συ­να­σπι­σμό πολύ… αρι­στε­ρό (!) για τα γού­στα της και επέ­λε­ξε την αυ­τό­νο­μη κά­θο­δο (7,8%).

Την ίδια ώρα, το PD, σε αντί­στοι­χη λο­γι­κή με τον Ρέν­τσι, δεν επε­δί­ω­ξε καν τη συμ­μα­χία με το Κ5Α. Με στενά εκλο­γι­κί­στι­κη λο­γι­κή, κάτι τέ­τοιο θα ενί­σχυε τις προ­ο­πτι­κές τους απέ­να­ντι στη Δεξιά, λόγω του συ­στή­μα­τος των πολ­λών μο­νο­ε­δρι­κών. Μόνο που το Κ5Α, υπό τη νέα ηγε­σία του Κόντε, είχε μπει σε μια τρο­χιά δια­φο­ρο­ποί­η­σης από τον Ντρά­γκι κι επι­στρο­φής στις πιο φι­λο­λαϊ­κές πτυ­χές του πα­λιού «λαϊ­κι­σμού» του, προ­κει­μέ­νου να επι­βιώ­σει. Και για τη ση­με­ρι­νή ηγε­σία του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, η από­λυ­τη κι αναμ­φι­σβή­τη­τη «αξιο­πι­στία» της απέ­να­ντι στην Κον­φι­ντού­στρια μέ­τρη­σε πα­ρα­πά­νω από ψή­φους κι έδρες.

Για το ίδιο το Κ5Α, η «αρι­στε­ρό­στρο­φη» επι­λο­γή του Κόντε απο­δεί­χθη­κε σω­τή­ρια. Συ­γκρα­τή­θη­κε στο 15% και την τρίτη θέση, ανα­κό­πτο­ντας την πο­ρεία θε­α­μα­τι­κής εξα­έ­ρω­σης στην οποία είχε βρε­θεί, καθώς το κά­πο­τε «αντι­συ­στη­μι­κό» κόμμα συμ­με­τεί­χε σε όλες (!) τις πα­ραλ­λα­γές συ­να­σπι­σμών που κυ­βέρ­νη­σαν τα τε­λευ­ταία 4 χρό­νια, έχο­ντας να επι­δεί­ξει μια χού­φτα θε­τι­κά μέτρα και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα αρ­νη­τι­κά. Το ότι ανέ­κο­ψε την πο­ρεία προς την εξα­φά­νι­ση -αν και εντυ­πω­σια­κό με βάση τα προ­γνω­στι­κά- δεν αναι­ρεί βέ­βαια την με­γά­λη πτώση των «Πε­ντά­στε­ρων» σε σχέση με το 2018, όταν ανα­δεί­χθη­καν με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα της Ιτα­λί­ας. Το Κ5Α βρέ­θη­κε από τα 10,7 εκατ. ψή­φους στις 4,3! Υπήρ­ξε το με­γα­λύ­τε­ρο θύμα της πολύ αυ­ξη­μέ­νης απο­χής, όπως προ­κύ­πτει από την τε­ρά­στια έκτα­ση που είχε αυτή στη νότια Ιτα­λία (πάνω από 50%), το «κά­στρο» των Πε­ντά­στε­ρων. Αντί­στρο­φα, η συμ­με­το­χή πα­ρέ­μει­νε πιο υψηλή στο Βορρά, το πα­ρα­δο­σια­κό «κά­στρο» της Λέγκα, το οποίο άλ­λα­ξε ιδιο­κτη­σία και πέ­ρα­σε στη Με­λό­νι.

Τι να πε­ρι­μέ­νου­με από τη νέα κυ­βέρ­νη­ση

Η επό­με­νη μέρα θα έχει πε­ρι­πέ­τειες για το νέο κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό. Η μάχη για τα πόστα (όπου ο προ­ε­κλο­γι­κός δια­γκω­νι­σμός με­τα­ξύ Σαλ­βί­νι-Μπερ­λου­σκό­νι αφε­νός και Με­λό­νι αφε­τέ­ρου είναι κοινό μυ­στι­κό), η εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή (παρά τα να­τοϊ­κά δια­πι­στευ­τή­ρια της Με­λό­νι), πτυ­χές του οι­κο­νο­μι­κού προ­γράμ­μα­τος (η Με­λό­νι είναι κα­θα­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, ενώ ο Σαλ­βί­νι πα­σχί­ζει να δια­τη­ρή­σει λίγο από τον «λαϊ­κι­σμό» του πχ. στην ηλι­κία συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης), είναι κά­ποια από τα  άγνω­στα. Τα τρία κόμ­μα­τα συ­να­σπί­στη­καν προ­ε­κλο­γι­κά με έναν ελά­χι­στο προ­γραμ­μα­τι­κό-ιδε­ο­λο­γι­κό κοινό συ­ντε­λε­στή, αφή­νο­ντας τα άλλα «για αρ­γό­τε­ρα».

Αλλά, αναμ­φί­βο­λα, η επό­με­νη μέρα θα είναι πολύ σκλη­ρή για τους αν­θρώ­πους μας. Αφε­νός, γιατί αυτός ο ελά­χι­στος κοι­νός συ­ντε­λε­στής αφο­ρού­σε 3 σκλη­ρά ζη­τή­μα­τα: Σκαν­δα­λώ­δης φο­ρο­λο­γι­κή εύ­νοια των επι­χει­ρή­σε­ων και των εύ­πο­ρων («ενιαί­ος φόρος 15%» για πλού­σιους και φτω­χούς, επι­χει­ρή­σεις και ερ­γα­ζό­με­νους), ανα­τρι­χια­στι­κή κλι­μά­κω­ση του ρα­τσι­σμού («ναυ­τι­κός απο­κλει­σμός» των χωρών από όπου επι­χει­ρούν να πε­ρά­σουν με­τα­νά­στες-στριες) και ανα­βάθ­μι­ση του σε­ξι­σμού (με το μα­νι­φέ­στο της Με­λό­νι να έχει ως πρώτο και εκτε­νές κε­φά­λαιο μια αντι­φε­μι­νι­στι­κή και αντι-ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ πο­λι­τι­κή «στή­ρι­ξης των γεν­νή­σε­ων και της φυ­σιο­λο­γι­κής οι­κο­γέ­νειας»).

Έπει­τα, στο πεδίο της οι­κο­νο­μι­κής στρα­τη­γι­κής, πέρα από μι­κρο­δια­φο­ρές, ο προ­σα­να­το­λι­σμός είναι σαφής. Όπως πα­ρα­δέ­χτη­κε το νού­με­ρο 2 των Φρα­τέ­λι, ο επό­με­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός θα γρα­φτεί «με 4 χέρια» (υπο­νο­ώ­ντας τη συμ­με­το­χή του Ντρά­γκι). Και -όπως δί­δα­ξε πρώ­τος ο Σαλ­βί­νι ως υπουρ­γός- οι δυ­σκο­λί­ες που θα προ­κύ­πτουν από αυτή την αντι­λαϊ­κή οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή, θα επι­χει­ρεί­ται να αντι­με­τω­πι­στούν με πλειο­δο­σί­ες στην αντι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή στο πεδίο των δι­καιω­μά­των, που απο­τε­λεί «συ­νε­κτι­κό ιστό» του εθνι­κο­ρα­τσι­στι­κού δια­τα­ξι­κού μπλοκ.

Το κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά

Ανα­με­νό­με­νο δυ­στυ­χώς ήταν το απο­τέ­λε­σμα της Unione Popolare (1,4%, 400 χι­λιά­δες ψήφοι), ελά­χι­στα πάνω από το αντί­στοι­χο της Potere Al Popolo πριν 4 χρό­νια. Όπως γρά­φουν οι σύ­ντρο­φοι της Sinistra Anticapitalista:

«Πέ­ρα­σαν χρό­νια που δεν υπήρ­χε ούτε η δυ­να­τό­τη­τα ούτε η θέ­λη­ση να οι­κο­δο­μη­θεί ένα κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό σχέ­διο αξιό­πι­στο στα μάτια της τάξης, ικανό να επι­διώ­ξει πραγ­μα­τι­κή σύ­γκλι­ση, ικανό να ανοι­κο­δο­μή­σει μια Αρι­στε­ρά τα­ξι­κή και εναλ­λα­κτι­κή… πράγ­μα­τα που δεν διορ­θώ­νο­νται στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο…».

Πράγ­μα­τι, ένα από τα μό­νι­μα προ­βλή­μα­τα της ιτα­λι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι οι βια­στι­κές από­πει­ρες να πα­ρου­σιά­σουν «εναλ­λα­κτι­κή» καθώς πλη­σιά­ζει η κάλπη, σε ένα φόντο αρ­νη­τι­κού συ­σχε­τι­σμού και υπο­χώ­ρη­σης των αγώ­νων, όπου ελά­χι­στα έχουν γίνει για να πα­ρου­σια­στεί μια «εναλ­λα­κτι­κή» σε αυτό το βα­θύ­τε­ρο πρό­βλη­μα, που εξη­γεί και τις χα­μη­λές εκλο­γι­κές επι­δό­σεις.

Γρά­φουν οι Ιτα­λοί σύ­ντρο­φοι για την επό­με­νη μέρα και τα κα­θή­κο­ντα όσων συμ­με­τεί­χαν (ή στή­ρι­ξαν εκλο­γι­κά) την Unione Popolare:

«Απο­φα­σι­στι­κό ρόλο θα παί­ξει ένας προ­σα­να­το­λι­σμός και μια πρα­κτι­κή που θα εμπλέ­κει τις δια­θέ­σι­μες δυ­νά­μεις στην ανοι­κο­δό­μη­ση του τα­ξι­κού κι­νή­μα­τος, με αφε­τη­ρία τις γει­το­νιές και τα λαϊκά στρώ­μα­τα που βα­σα­νί­ζο­νται από την κρίση και το κό­στος ζωής, αλλά και τους χώ­ρους δου­λειάς και τα συν­δι­κά­τα, που θα είναι πιο απο­φα­σι­στι­κά από ποτέ στο να κά­νου­με τη ζωή της Με­λό­νι δύ­σκο­λη…».

Η CGIL ορ­γα­νώ­νει το συ­νέ­δριό της, όπου ένα αρι­στε­ρό-αντι­πο­λι­τευ­τι­κό ρεύμα θα έχει την ευ­και­ρία να συ­νο­μι­λή­σει με χι­λιά­δες ερ­γά­τες κι ερ­γά­τριες και να αμ­φι­σβη­τή­σει την πα­θη­τι­κό­τη­τα που έχει επι­βλη­θεί εδώ και χρό­νια στη με­γά­λη συ­νο­μο­σπον­δία. Τα συν­δι­κά­τα βάσης, που έχουν ση­κώ­σει αρ­κε­τά σκλη­ρά και κρί­σι­μα μέ­τω­πα (όπως η ορ­γά­νω­ση χώρων με με­γά­λη με­τα­να­στευ­τι­κή πα­ρου­σία, π.χ. logistics), επί­σης έχουν ρόλο να παί­ξουν, ξε­περ­νώ­ντας σε­χτα­ρι­στι­κά λάθη. Όλες οι συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις θα ανα­με­τρη­θούν με μια πιε­στι­κή συ­γκυ­ρία. Όπως ανα­φέ­ρει η με­τε­κλο­γι­κή ανα­κοί­νω­ση της S. A.:

«Είναι δύ­σκο­λο να φα­ντα­στεί κα­νείς ότι θα αλ­λά­ξουν πο­ρεία, πέρα από τις εθι­μο­τυ­πι­κές δρά­σεις, αν και η CGIL είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη πλέον να δώσει την ιδιαί­τε­ρη προ­σο­χή που δί­νουν και οι φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις στα γρα­φεία και στα σύμ­βο­λά της… Πα­ρα­κο­λου­θού­με με προ­σο­χή και συμ­με­τέ­χου­με στη συ­ζή­τη­ση των συν­δι­κά­των βάσης που διε­ρευ­νούν μια γε­νι­κευ­μέ­νη πρω­το­βου­λία το φθι­νό­πω­ρο, και που κα­λού­νται να δεί­ξουν την επι­χει­ρη­σια­κή και πο­λι­τι­κή ωρι­μό­τη­τα που απαι­τούν οι και­ροί».

Σε αυτό το κρί­σι­μο μέ­τω­πο της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, χρειά­ζε­ται να γί­νουν πολλά, αλλά υπάρ­χει μια πρώτη κι­νη­τι­κό­τη­τα.

Την 1η Οκτώ­βρη, έγινε στη Ρώμη η «συ­νέ­λευ­ση για σύ­γκλι­ση», που ενο­ποιεί οι­κο­λο­γι­κές ορ­γα­νώ­σεις (X-Rebelion, Fridays for Future κ.ά.), συν­δι­κά­τα βάσης, την ερ­γα­τι­κή συλ­λο­γι­κό­τη­τα GKN (που έπαι­ξε εμ­βλη­μα­τι­κό ρόλο στην «από τα κάτω» απερ­για­κή νίκη στη Φλω­ρε­ντία), συ­ντο­νι­σμούς με­τα­να­στευ­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των κ.ά. Ορ­γα­νώ­νουν μια «δια­δή­λω­ση της σύ­γκλι­σης» στις 22 Οκτώ­βρη στην (ιστο­ρι­κά φορ­τι­σμέ­νη) Μπο­λό­νια. Εν­διά­με­σα, στις 8 Οκτώ­βρη, η CGIL ορ­γα­νώ­νει δια­δή­λω­ση στη Ρώμη, η οποία αφορά τα οι­κο­νο­μι­κά αι­τή­μα­τα που προ­ω­θεί, αλλά συ­μπί­πτει και με τον ένα χρόνο από τη φα­σι­στι­κή ει­σβο­λή στα γρα­φεία της (9 Οκτώ­βρη 2021), οπότε θα συν­δυα­στεί με το αντι­φα­σι­στι­κό μή­νυ­μα κι ένα πα­νη­γυ­ρι­κό «άνοιγ­μα των γρα­φεί­ων» στο ευρύ κοινό την επο­μέ­νη της δια­δή­λω­σης.

Ούτε «φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς», ούτε «άλλη μια κυ­βέρ­νη­ση»

Υπάρ­χουν κά­ποιοι συμ­βο­λι­σμοί που προ­κα­λούν ανα­τρι­χί­λα. Ένα χρόνο πριν, στα 100 χρό­νια από την κα­τα­στρο­φή των Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων από τους με­λα­νο­χί­τω­νες, η Φουόρ­τσα Νουό­βα ει­σέ­βαλ­λε και διέ­λυ­σε τα γρα­φεία της CGIL στη Ρώμη, στο φως της ημέ­ρας, επι­κε­φα­λής ενός ευ­ρύ­τε­ρου πλή­θους (ενά­ντια στο Green Pass) 10.000 δια­δη­λω­τών. Και φέτος, οι πο­λι­τι­κοί από­γο­νοι των νο­σταλ­γών του Μου­σο­λί­νι κερ­δί­ζουν την πρω­θυ­πουρ­γία 100 χρό­νια μετά την «Πο­ρεία στη Ρώμη» και την ανά­λη­ψη της εξου­σί­ας από τον «Ντού­τσε». Πα­ρα­μέ­νουν βέ­βαια συμ­βο­λι­σμοί. Το «ντου» της Φουόρ­τσα Νουό­βα δεν συ­γκρί­νε­ται με τη φυ­σι­κή διά­λυ­ση των ερ­γα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων σε όλη την Ιτα­λία. Μια με­τε­ω­ρι­κή εκλο­γι­κή άνο­δος δεν μπο­ρεί να συ­γκρι­θεί ως φαι­νό­με­νο με τη «μαύρη διε­τία» του 1920-21. Δεν χρειά­ζε­ται ασφα­λώς να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς να γε­μί­σουν οι δρό­μοι της Ιτα­λί­ας από με­λα­νο­χί­τω­νες για να ανη­συ­χή­σει πραγ­μα­τι­κά.  Ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με με­τε­κλο­γι­κό ση­μεί­ω­μα της Ελιά­να Κόμο για το χα­ρα­κτή­ρα της νέας κυ­βέρ­νη­σης. 

—

Δεν είναι έκ­πλη­ξη [το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών], αν και είναι τόσο κακό που μας σο­κά­ρει, με κίν­δυ­νο να μας απο­θαρ­ρύ­νει ή να μας κάνει να χά­σου­με τη διαύ­γειά μας. Γράφω αυτές τις λέ­ξεις για να απο­τρέ­ψω αυτόν τον κίν­δυ­νο, πρώτα από όλα για τον εαυτό μου.

Είναι απλού­στευ­ση να πούμε ότι βρε­θή­κα­με υπό [νέο] κα­θε­στώς, αλλά είναι απλού­στευ­ση και να λέμε ότι οι κυ­βερ­νή­σεις «είναι όλες ίδιες».

Δεν πι­στεύω ότι την πε­ρα­σμέ­νη Δευ­τέ­ρα ξυ­πνή­σα­με στο 1922. Ας μην απλου­στεύ­ου­με. Επι­πλέ­ον, αυτό το επι­χεί­ρη­μα δεν λει­τούρ­γη­σε καν στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο. Αντί­θε­τα, πα­γί­ω­σε την υπο­στή­ρι­ξη για τους Φρα­τέ­λι και έστρε­ψε όλη την προ­σο­χή στην ηγέ­τι­δά τους.

Αλλά επί­σης δεν είναι αλή­θεια ότι «τί­πο­τε δεν άλ­λα­ξε» γιατί «όλοι είναι ίδιοι» και η νέα κυ­βέρ­νη­ση θα εφαρ­μό­σει τις ίδιες αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές με τον Ντρά­γκι. Ναι θα τις εφαρ­μό­σει. Τόσο πολύ που η Κον­φι­ντού­στρια και οι αγο­ρές δεν τα­ρά­χθη­καν κα­θό­λου. Αλλά δεν είναι αλή­θεια ότι δεν αλ­λά­ζει τί­πο­τα.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πάντα πιο σύν­θε­τη από τις απλου­στεύ­σεις. Αντι­με­τω­πί­ζου­με μια αντι­δρα­στι­κή δεξιά κυ­βέρ­νη­ση, νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη από μια με­γά­λη λαϊκή ψήφο, που δεν αυ­ξή­θη­κε σε από­λυ­τους αριθ­μούς σε σύ­γκρι­ση με 5 χρό­νια πριν, αλλά δια­θέ­τει μια στι­βα­ρή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία, ικανή να αντέ­ξει.

Στο επί­πε­δο της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, πι­στεύω ότι θα προ­ω­θή­σει τις ίδιες αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές με τον Ντρά­γκι. Στο επί­πε­δο των δι­καιω­μά­των, των εκτρώ­σε­ων, των επα­να­προ­ω­θή­σε­ων στη θά­λασ­σα, της κα­τα­στο­λής, των με­τα­να­στών, των αλ­λα­γών στο Σύ­νταγ­μα, πι­στεύω αντί­θε­τα ότι πρέ­πει να κα­τα­νο­ή­σου­με ότι υπάρ­χει αλ­λα­γή φάσης. Με έναν πό­λε­μο να εξε­λίσ­σε­ται στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης, τα με­τε­κλο­γι­κά συγ­χα­ρη­τή­ρια από τον Ορ­μπάν, την Λεπέν και τον Μπολ­σο­νά­ρο, δεί­χνουν τον κίν­δυ­νο.

Το να πι­στεύ­ου­με ότι πρό­κει­ται απλώς για άλλη μια κυ­βέρ­νη­ση είναι εξί­σου αφε­λές με το να πι­στεύ­ου­με ότι βρε­θή­κα­με υπό [νέο] κα­θε­στώς και πρέ­πει να κα­τα­φύ­γου­με είτε στη Γαλ­λία είτε στα βουνά.

Αντί για αυτά [τα λάθη], ας έχου­με κα­θα­ρό μυαλό. Ας προ­ε­τοι­μα­στού­με για κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση -και στο οι­κο­νο­μι­κό μέ­τω­πο και στο μέ­τω­πο της ει­ρή­νης και των δι­καιω­μά­των. Με όλες τις δυ­σκο­λί­ες κι­νη­το­ποί­η­σης που έχου­με, οι οποί­ες δεν θα είναι λι­γό­τε­ρες από όσες εί­χα­με και πριν.

Ας απο­φύ­γου­με επί­σης, πα­ρα­κα­λώ, κι ένα άλλο απα­ρά­δε­κτο λάθος: «Ας τους αφή­σου­με να κυ­βερ­νή­σουν», «η αντι­πο­λί­τευ­ση γί­νε­ται επί της ου­σί­ας». ΟΧΙ. Ξέ­ρου­με πολύ καλά ήδη την ουσία αυτών των κυ­ρί­ων. Όπως γνω­ρί­ζα­με ήδη την ουσία του Ντρά­γκι και γι’ αυτό επι­κρί­να­με τον γραμ­μα­τέα της CGIL που τον συ­νε­χά­ρη κατά την ανά­λη­ψη των κα­θη­κό­ντων του.

Οπότε, ούτε βήμα πίσω. Απαι­τού­με από την CGIL να προ­ε­τοι­μά­σει την κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, με αφε­τη­ρία τη δια­δή­λω­ση στις 8 Οκτώ­βρη στη Ρώμη: Για τους μι­σθούς, για τις συ­ντά­ξεις, για τους ακρι­βούς λο­γα­ρια­σμούς, ενά­ντια στον πό­λε­μο, ενά­ντια στην κλι­μα­τι­κή κρίση. Αλλά και υπέρ των δι­καιω­μά­των.

Εί­μα­στε πε­ρή­φα­να αντι­φα­σίστ(ρι)ες και δεν μπο­ρού­με παρά να εί­μα­στε ενά­ντια σε αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση. Στην ουσία και στις καρ­διές μας.

*Η Ελιά­να Κόμο είναι μέλος της Sinistra Anticapitalista. Το κεί­με­νο δη­μο­σιεύ­τη­κε στο anticapitalista.org με τίτλο «ενά­ντια σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, επί της ου­σί­ας και από καρ­διάς»

rproject.g