Γαλλία: Η μητέρα των μαχών

Στο φόντο της αναθέρµανσης της εργατικής αντίστασης στην Ευρώπη, η Γαλλία συγκεντρώνει -για άλλη µια φορά- τα βλέµµατα, όπου διεξάγεται η «µητέρα των µαχών», ενάντια στην απόπειρα Μακρόν να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και τα χρόνια εισφορών που απαιτούνται για να είναι πλήρης η σύνταξη.

Στο φόντο της ανα­θέ­ρµαν­σης της ερ­γα­τι­κής αντί­στα­σης στην Ευ­ρώ­πη, η Γαλ­λία συ­γκε­ντρώ­νει -για άλλη µια φορά- τα βλέ­µµα­τα, όπου διε­ξά­γε­ται η «µη­τέ­ρα των µαχών», ενά­ντια στην από­πει­ρα Μα­κρόν να αυ­ξή­σει τα όρια ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης και τα χρό­νια ει­σφο­ρών που απαι­τού­νται για να είναι πλή­ρης η σύ­ντα­ξη.

Πάνος Πέτρου

Η µάχη για το ασφα­λι­στι­κό στη Γαλ­λία έχει 30 χρό­νια προϊ­στο­ρί­ας. Δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις έχουν εξα­πο­λύ­σει επι­θέ­σεις και τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές είναι το συ­γκε­κρι­µέ­νο ζή­τη­µα που πυ­ρο­δό­τη­σε τους πιο µε­γά­λους ερ­γα­τι­κούς αγώ­νες στη Γαλ­λία. Αυτή η προϊ­στο­ρία πε­ρι­λα­µβά­νει νίκες, ήττες και «ισο­πα­λί­ες» για το γαλ­λι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα. Με απο­τέ­λε­σµα, το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­µα να έχει δια­βρω­θεί ση­µα­ντι­κά σε σχέση µε την εποχή Μι­τε­ράν, αλλά να δια­τη­ρεί κα­τα­κτή­σεις (σε σύ­γκρι­ση µε την υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη) που το κα­θι­στούν «αγκά­θι στα πλευ­ρά» των ερ­γο­δο­τών και του κρά­τους.

Διό­λου τυ­χαία, η διά­λυ­ση των τε­λευ­ταί­ων κε­κτη­µέ­νων είναι η δια­χρο­νι­κή «ναυαρ­χί­δα» του προ­γρά­µµα­τος του Μα­κρόν. Η πρώτη του από­πει­ρα ητ­τή­θη­κε το 2019-20. Τότε, η µα­χη­τι­κή ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση οδή­γη­σε τον Μα­κρόν σε δια­δο­χι­κές υπο­χω­ρή­σεις «ξε­δο­ντιά­σµα­τος» της αρ­χι­κής βά­ναυ­σης εκ­δο­χής της µε­ταρ­ρύ­θµι­σης, µέχρι που ξέ­σπα­σε η παν­δη­µία Covid και ο Γάλ­λος πρό­ε­δρος επι­κα­λέ­στη­κε την ανά­γκη «τα­ξι­κής εκε­χει­ρί­ας» στη διάρ­κειά της, βά­ζο­ντας ορι­στι­κά στο συρ­τά­ρι τη µε­ταρ­ρύ­θµι­ση. Ο «πρό­ε­δρος των πλου­σί­ων» επα­να­φέ­ρει σή­µε­ρα την επί­θε­σή του. Πρό­κει­ται για µια λι­γό­τε­ρο φι­λό­δο­ξη εκ­δο­χή σε σύ­γκρι­ση µε την προη­γού­µε­νη από­πει­ρα (που ανα­διάρ­θρω­νε σα­ρω­τι­κά το σύ­στη­µα ανοί­γο­ντας το δρόµο στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή του), η οποία όµως δια­τη­ρεί ως στόχο την αύ­ξη­ση των ορίων ηλι­κί­ας (στα 64), πα­ρου­σιά­ζο­ντάς το ως τάχα µο­νό­δρο­µο για τη «σω­τη­ρία» του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­µα­τος.

Η σχε­τι­κή προ­πα­γάν­δα έχει υπο­στεί µε­γά­λα πλή­γµα­τα -και από «θε­σµι­κούς» φο­ρείς των οποί­ων οι µε­λέ­τες δεί­χνουν ότι τα πρά­γµα­τα δεν είναι τόσο τρα­γι­κά όσο ήθελε να τα πα­ρου­σιά­ζει η κυ­βέρ­νη­ση. Πα­ράλ­λη­λα, η επι­βί­ω­ση κά­ποιων κα­τα­κτή­σε­ων αλλά και οι µε­γά­λες ερ­γα­τι­κές µάχες του πα­ρελ­θό­ντος έχουν δη­µιουρ­γή­σει µια υψηλή «ασφα­λι­στι­κή συ­νεί­δη­ση» στους ερ­γα­ζό­µε­νους κι ερ­γα­ζό­µε­νες. Στο δη­µό­σιο διά­λο­γο, αυτή η µάχη πα­ρου­σιά­ζε­ται ως «ζή­τη­µα επι­λο­γής της κοι­νω­νί­ας», για να υπο­γρα­µµί­σει την µε­γά­λη ιδε­ο­λο­γι­κή φόρ­τι­ση. Αυτό το κλίµα συ­νό­ψι­σε εύ­στο­χα βου­λευ­τής της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας, σε µια πο­λι­τι­κή εκ­δή­λω­ση κατά του νο­µο­σχε­δί­ου Μα­κρόν: «Η συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση είναι κάτι το υπέ­ρο­χο, είναι το δι­καί­ω­µά µας σε µια χα­ρού­µε­νη ζωή. Είναι το δι­καί­ω­µά µας να έχου­µε χρόνο να πε­ρά­σου­µε µε τα εγ­γό­νια µας, να πάµε για ψά­ρε­µα ή να µά­θου­µε ζού­µπα. Αλλά γι’ αυτό πρέ­πει να βγαί­νου­µε στη σύ­ντα­ξη ενώ έχου­µε ακόµα καλή υγεία».

Από τις γρα­µµές των συν­δι­κά­των αλλά και των κο­µµά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων της Αρι­στε­ράς, έχουν δια­τυ­πω­θεί τα αι­τή­µα­τα που µπο­ρούν να συν­δυά­σουν αυτή την επι­θυ­µία µε το ζή­τη­µα της βιω­σι­µό­τη­τας του συ­στή­µα­τος, πολύ µι­κρό­τε­ρο από την προ­πα­γάν­δα, αλλά υπαρ­κτό: Αρκεί να αυ­ξη­θούν οι ερ­γο­δο­τι­κές ει­σφο­ρές για να κα­λυ­φτούν οι «τρύ­πες», το κρά­τος µπο­ρεί να φο­ρο­λο­γή­σει τις επι­χει­ρή­σεις για να εξα­σφα­λί­σει πό­ρους και να µην δα­πα­νά θη­ριώ­δη ποσά σε εξο­πλι­σµούς (στο φόντο ενός προ­γρά­µµα­τος «µα­µούθ» που είχε το θρά­σος να εξαγ­γεί­λει ο Μα­κρόν την ίδια ώρα που επι­κα­λεί­ται τη «στε­νό­τη­τα» για να επι­τε­θεί στα όρια ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης).

Απερ­για­κό µέ­τω­πο

Απέ­να­ντι στη µε­ταρ­ρύ­θµι­ση Μα­κρόν έχουν συ­γκρο­τή­σει µέ­τω­πο όλες οι γε­νι­κές συ­νο­µο­σπον­δί­ες. Δεν είναι αυ­το­νό­η­το. Στην ιστο­ρι­κή µάχη του 1995, η CFDT είχε επι­λέ­ξει να απέ­χει -µια επι­λο­γή που της κό­στι­σε ολό­κλη­ρες ορ­γα­νώ­σεις που στρά­φη­καν προς τα SUD και την FSU. Η τε­λευ­ταία φορά που υπήρ­ξε το κοινό µέ­τω­πο όλων των συ­νο­µο­σπον­διών ήταν στην µε­γά­λη µάχη του 2010, ενά­ντια στην τότε επί­θε­ση από τον Σαρ­κο­ζί. Σε µε­τέ­πει­τα µάχες, οι πιο µε­τριο­πα­θείς συ­νο­µο­σπον­δί­ες προ­τι­µού­σαν να πο­ντά­ρουν στις καλές σχέ­σεις µε την κυ­βέρ­νη­ση για να εξα­σφα­λί­σουν «αντί­µε­τρα». Είναι εν­δει­κτι­κό του κλί­µα­τος ότι στο τε­λευ­ταίο γε­νι­κό συ­νέ­δριο της CFDT, οι σύ­νε­δροι αι­σθάν­θη­καν την ανά­γκη να δε­σµεύ­σουν την πα­νε­θνι­κή ηγε­σία (µε ψη­φι­σµέ­νη ρητή εντο­λή του συ­νε­δρί­ου) να απορ­ρί­ψει «κάθε πι­θα­νή αύ­ξη­ση των ορίων συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, όποια κι αν είναι τα αντί­µε­τρα».

Η απο­φα­σι­στι­κή απόρ­ρι­ψη της µε­ταρ­ρύ­θµι­σης από τον κόσµο της ερ­γα­σί­ας, στέ­κε­ται απέ­να­ντι στην απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της γαλ­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης, που µετά από τις υπο­χω­ρή­σεις και τους ελι­γµούς των πε­ρα­σµέ­νων χρό­νων, πα­ρου­σιά­ζει σή­µε­ρα ως «αδια­πρα­γµά­τευ­τη» την συ­γκε­κρι­µέ­νη µε­ταρ­ρύ­θµι­ση και την αύ­ξη­ση των ορίων ηλι­κί­ας στα 64. Σε συν­δυα­σµό µε ένα ήδη πο­λω­µέ­νο πο­λι­τι­κά πε­ρι­βάλ­λον, όπως προ­έ­κυ­ψε από τις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές, η µάχη για τις συ­ντά­ξεις έχει απο­κτή­σει όλα τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά µιας µε­γά­λης µε­τω­πι­κής σύ­γκρου­σης.

Η αρχή έγινε στις 19 Γε­νά­ρη, µε την πρώτη πα­νε­θνι­κή απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση -και η αντα­πό­κρι­ση απο­τέ­λε­σε ρητή «εντο­λή» της βάσης των συν­δι­κά­των να δοθεί συ­νέ­χεια: Πολύ υψηλά πο­σο­στά συ­µµε­το­χής στην απερ­γία (πχ 70% εκ­παί­δευ­ση), εξαι­ρε­τι­κή συ­µµε­το­χή στον ιδιω­τι­κό τοµέα (δια­τρο­φι­κός κλά­δος, αυ­το­κι­νη­το­βιο­µη­χα­νί­ες, ηλε­κτρο­νι­κά κ.ά.) και µα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις, που στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πό­λεις ήταν µε­γα­λύ­τε­ρες από εκεί­νες του 1995. Η αστυ­νο­µία έκανε λόγο για 1,2 εκα­το­µµύ­ριο δια­δη­λω­τές, ενώ η κοινή δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή ανέ­φε­ρε ότι ήταν λίγο πάνω από 2 εκα­το­µµύ­ρια.

Η αντα­πό­κρι­ση στο επό­µε­νο ρα­ντε­βού, στις 31 Γε­νά­ρη ήταν «εντο­λή κλι­µά­κω­σης». Οι δια­δη­λω­τές ήταν πε­ρισ­σό­τε­ροι από εκεί­νους στις 19 Γε­νά­ρη και υπο­λο­γί­ζο­νται σε πάνω από 2,5 εκα­το­µµύ­ρια. Δια­δη­λώ­σεις έγι­ναν σε 268 πό­λεις σε όλη τη Γαλ­λία, 18 πε­ρισ­σό­τε­ρες από την προη­γού­µε­νη µέρα δρά­σης. Όπως ανέ­φε­ρε εκεί­νη τη µέρα ο Τζον Μάλεν από το Πα­ρί­σι:

«Ερ­γα­ζό­µε­νοι στα τρένα και στο µετρό, δη­µό­σιοι υπάλ­λη­λοι, ερ­γα­ζό­µε­νοι στην ενέρ­γεια και στα πε­τρέ­λαια, οι­κο­δό­µοι, ερ­γα­ζό­µε­νοι στον πο­λι­τι­σµό, δη­µο­τι­κοί υπάλ­λη­λοι και υγειο­νο­µι­κοί και πολ­λοί άλλοι απέρ­γη­σαν. Πολ­λές δε­κά­δες λυ­κεί­ων απο­κλεί­στη­καν από µα­θη­τές ακτι­βι­στές για να διευ­κο­λυν­θεί η συ­µµε­το­χή των συ­µµα­θη­τών στις δια­δη­λώ­σεις. Σε δε­κά­δες πα­νε­πι­στή­µια, µα­ζι­κές συ­νε­λεύ­σεις αρ­χί­ζουν να κι­νη­το­ποιούν τους φοι­τη­τές. Οι οδη­γοί λε­ω­φο­ρεί­ων µπή­καν στο κί­νη­µα απο­κλεί­ο­ντας οδι­κούς κό­µβους νω­ρί­τε­ρα αυτή τη βδο­µά­δα. Ακόµα και σε πο­δο­σφαι­ρι­κά µατς, υψώ­νο­νται πανώ υπέρ των συ­ντά­ξε­ων. Οι συ­νει­σφο­ρές για τα απερ­για­κά τα­µεία, πρά­γµα σπά­νιο στο γαλ­λι­κό απερ­για­κό κί­νη­µα, γί­νο­νται πιο συ­νη­θι­σµέ­νες. Σε 25 πε­ρί­που πό­λεις έγι­ναν βρα­δι­νές πο­ρεί­ες µε πυρ­σούς και κα­πνο­γό­να για να δια­τη­ρη­θεί το µο­µέ­ντουµ της κι­νη­το­ποί­η­σης».

Κλα­δι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και δρά­σεις

Ση­µα­ντι­κό ρόλο έπαι­ξε το γε­γο­νός ότι κά­ποιοι κλά­δοι κι­νή­θη­καν πιο απο­φα­σι­στι­κά και δεν πε­ριο­ρί­στη­καν στην αδρά­νεια από τη µία γε­νι­κή απερ­γία στην επό­µε­νη. Την αρχή έκανε η CGT στα πε­τρέ­λαια, που µαζί µε την 24ωρη απερ­γία για τις 19 Γε­νά­ρη, ανα­κοί­νω­σε και προ­χώ­ρη­σε σε 48ωρη στις 26-27 και τρι­ή­µε­ρη στις 6-7-8 Φλε­βά­ρη, «διευ­ρύ­νο­ντας» τη διάρ­κεια της απερ­γί­ας πέρα από τη µέρα του κε­ντρι­κού εκά­στο­τε κε­ντρι­κού κα­λέ­σµα­τος της δια­συν­δι­κα­λι­στι­κής.

Το πα­ρά­δει­γµά τους ακο­λου­θούν οι σι­δη­ρο­δρο­µι­κοί, που ανα­κοί­νω­σαν 48ωρη απερ­γία στις 7-8 Φλε­βά­ρη, η οποία θα είναι «ανα­νε­ού­µε­νη» (όπου κάθε µία ή δύο µέρες, γε­νι­κές ερ­γα­τι­κές συ­νε­λεύ­σεις απο­φα­σί­ζουν αν θα συ­νε­χι­στεί).

Ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον έχουν και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζό­µε­νων στην ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια. Τα συν­δι­κά­τα, πέρα από τις απερ­γί­ες, προ­χω­ρά­νε και στις λε­γό­µε­νες δρά­σεις «Ρο­µπέν των Δασών». Ξε­κι­νώ­ντας από τη Μασ­σα­λία, η πρα­κτι­κή έχει εξα­πλω­θεί σε πολ­λές γαλ­λι­κές πό­λεις: Οι ερ­γα­ζό­µε­νοι εξα­σφα­λί­ζουν δω­ρε­άν ρεύµα σε σχο­λεία, πα­νε­πι­στή­µια, νο­σο­κο­µεία, ή χώ­ρους όπως βι­βλιο­θή­κες, χώροι αθλη­τι­σµού κλπ, ενώ πα­ρέ­χουν δω­ρε­άν ηλε­κτρι­σµό και σε φτωχά νοι­κο­κυ­ριά που αδυ­να­τούν να αντα­πε­ξέλ­θουν στους λο­γα­ρια­σµούς. Το συν­δι­κά­το κα­λύ­πτει όσους εκτε­λούν τις (πα­ρά­νο­µες) δρά­σεις, το­νί­ζο­ντας στα στε­λέ­χη που κυ­νη­γά­νε ονό­µα­τα ότι είναι «συλ­λο­γι­κή ενέρ­γεια», ενώ συχνά επι­στρα­τεύ­ε­ται όλη η φα­ντα­σία -και η άµεση γνώση του αντι­κει­µέ­νου της δου­λειάς- για να υλο­ποι­η­θούν. Όπως είπε χα­µο­γε­λώ­ντας µε νόηµα µια ερ­γα­ζό­µε­νη, απα­ντώ­ντας στο ερώ­τη­µα πώς ακρι­βώς το κά­νουν: «δεν φα­ντά­ζε­στε πόσα τε­χνι­κά προ­βλή­µα­τα µπο­ρούν να προ­κύ­ψουν ανά πάσα στι­γµή»…

Μέχρι τώρα, οι δρά­σεις «δί­νουν στους φτω­χούς», αλλά συ­ζη­τιέ­ται δη­µό­σια και η πι­θα­νό­τη­τα να αρ­χί­σουν να «παίρ­νουν από τους πλού­σιους». Ο γε­νι­κός γρα­µµα­τέ­ας της CGT δή­λω­σε εν­δει­κτι­κά: «Θα έλεγα ότι οι δι­σε­κα­το­µµυ­ριού­χοι που πι­στεύ­ουν ότι δεν χρειά­ζο­νται αυ­ξή­σεις µι­σθών και ότι όλα πάνε καλά σε αυτή τη χώρα, θα µπο­ρού­σαν να ζή­σουν την εµπει­ρία εκα­το­µµυ­ρί­ων νοι­κο­κυ­ριών που βιώ­νουν ενερ­γεια­κή ανα­σφά­λεια».

Οι δρά­σεις επι­µέ­ρους κλά­δων και η µα­ζι­κή αντα­πό­κρι­ση στις κε­ντρι­κές-γε­νι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις έσπρω­ξαν τις πα­νε­θνι­κές συν­δια­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες σε πιο γρή­γο­ρα αντα­να­κλα­στι­κά αυτή τη φορά. Ενώ µετά τη 19η Γε­νά­ρη υπήρ­ξε αρ­χι­κά σιωπή και έπει­τα προ­κή­ρυ­ξη µιας νέας µέρας δρά­σης για τις 31, αυτή τη φορά η πίεση ήταν µε­γα­λύ­τε­ρη. Από το βράδυ της 31ης Γε­νά­ρη, µε το τέλος των δια­δη­λώ­σε­ων, η «δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή» ανα­κοί­νω­σε τις επό­µε­νες γε­νι­κευ­µέ­νες απερ­για­κές µέρες για τις 7 και τις 11 Φλε­βά­ρη.

Καθώς η «Ε.Α.» πή­γαι­νε στο τυ­πο­γρα­φείο, ήταν σε εξέ­λι­ξη η απερ­γία της 7ης Φλε­βά­ρη -και δεν γνω­ρί­ζα­µε ποια θα είναι η συ­νέ­χεια.

Γε­νι­κή απερ­γία;

Από τους αγω­νι­στές κι αγω­νί­στριες της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, τί­θε­ται το ζή­τη­µα της Γε­νι­κής Απερ­γί­ας -µε τη γαλ­λι­κή έν­νοια του όρου, που υπο­νο­εί µε­γά­λη διάρ­κεια, πρα­γµα­τι­κή εξά­πλω­ση και κλι­µά­κω­ση των µορ­φών πάλης. Πρά­γµα­τι, απέ­να­ντι σε αυτή την επί­θε­ση, είναι προ­φα­νές ότι δεν αρκεί το λε­γό­µε­νο «βα­τρα­χά­κι»: όπου οι ερ­γα­ζό­µε­νες-οι απλώς «πη­δά­νε» από τη µια ηµε­ρο­µη­νία 24ης γε­νι­κής απερ­γί­ας στην επό­µε­νη. Είναι πο­λύ­τι­µες οι κλα­δι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις διαρ­κεί­ας στο «εν­διά­µε­σο» για να σπάει αυτή η πρα­κτι­κή. Αλλά οι σύ­ντρο­φοι και οι συ­ντρό­φισ­σές µας υπεν­θυ­µί­ζουν ότι πρέ­πει να απο­φευ­χθεί µια άλλη «συ­νή­θεια». Ένας ή δύο κλά­δοι που βγαί­νουν µπρο­στά, να λει­τουρ­γούν ως «αντι­πρό­σω­ποι» όλης της τάξης, αλλά να µέ­νουν µόνοι τους στα µε­σο­δια­στή­µα­τα µε­τα­ξύ των 24ω­ρων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων των συ­νο­µο­σπον­διών. Ο ρόλος αυτών των προ­ω­θη­µέ­νων «απο­σπα­σµά­των» οφεί­λει να είναι αυτός που «πυ­ρο­κρο­τη­τή»: να δί­νουν ένα πα­ρά­δει­γµα πα­ρα­τε­τα­µέ­νης απερ­για­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, µε στόχο να εξα­πλω­θεί σε όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρους κλά­δους και χώρων δου­λειάς.

Αυτή η συ­ζή­τη­ση για την ανα­γκαιό­τη­τα της Γε­νι­κής Απερ­γί­ας, ενι­σχύ­ε­ται και από το κα­λε­ντά­ρι. Στην τε­λευ­ταία µάχη µε τον Μα­κρόν, υπήρ­χε ένα διά­στη­µα πε­ρί­που 2µιση µηνών, στη διάρ­κεια των οποί­ων υπήρ­ξαν 8 τε­ρά­στιες «µέρες δρά­σης» των συ­νο­µο­σπον­διών, πα­ράλ­λη­λα µε τις πα­ρα­τε­τα­µέ­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις κά­ποιων κλά­δων (κυ­ρί­ως τρένα). Αυτή τη φορά, ο χρό­νος είναι πιο συ­µπυ­κνω­µέ­νος και η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία ανα­µέ­νε­ται να έχει λέξει στην αρχή του Μάρτη. Θα χρεια­στεί πολύ πιο «συ­µπυ­κνω­µέ­νη» γε­νι­κή απερ­για­κή απά­ντη­ση µέσα στο Φλε­βά­ρη.

Η µε­ταρ­ρύ­θµι­ση του Μα­κρόν απορ­ρί­πτε­ται δη­µο­σκο­πι­κά από την συ­ντρι­πτι­κή κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Τα όποια µειο­ψη­φι­κά πο­σο­στά θε­τι­κών γνω­µών υπο­στη­ρί­ζο­νται µόνο από την σχε­τι­κή πλειο­ψη­φία που έχει το σχέ­διο στα… στε­λέ­χη επι­χει­ρή­σε­ων και τους… ήδη συ­ντα­ξιού­χους. Στις τά­ξεις των ερ­γα­ζο­µέ­νων, η απόρ­ρι­ψη φτά­νει το 90%. Στο γε­νι­κό πλη­θυ­σµό, ένα 60% δη­λώ­νει ότι υπο­στη­ρί­ζει την κι­νη­το­ποί­η­ση των συν­δι­κά­των και ένα 46% δη­λώ­νει «έτοι­µο να συ­µµε­τέ­χει».

Σχο­λιά­ζο­ντας την απερ­γία της 31ης Γε­νά­ρη και τις δρά­σεις των ερ­γα­ζο­µέ­νων στην ενέρ­γεια, ένας συν­δι­κα­λι­στής της CGT δή­λω­σε ότι «Το νόηµα είναι να δεί­ξου­µε ότι αλ­λά­ζου­µε το συ­σχε­τι­σµό δύ­να­µης και ότι -αν θέ­λα­µε- θα µπο­ρού­σα­µε να πα­ρα­λύ­σου­µε τη χώρα». Πρά­γµα­τι, µε αυτές τις κοι­νω­νι­κές-ερ­γα­τι­κές δια­θέ­σεις, η πα­ρά­λυ­ση της Γαλ­λί­ας δεί­χνει εφι­κτή. Το πρό­βλη­µα βρί­σκε­ται στο «αν θέ­λα­µε» των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών. Που υπεν­θυ­µί­ζει το σχήµα της Ρόζας Λού­ξε­µπουργκ για την κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση της ερ­γα­τι­κής βάσης: Μαζί µε τις ηγε­σί­ες αν θέ­λουν, χωρίς τις ηγε­σί­ες αν δεν θέ­λουν, ενά­ντια στις ηγε­σί­ες αν στα­θούν εµπό­διο.

Αυτά είναι τα επί­δι­κα ενός Φλε­βά­ρη που προ­βλέ­πε­ται καυ­τός. Αλλά αυτά θα πα­ρα­µέ­νουν ενερ­γά επί­δι­κα και µετά. Το NPA θυ­µί­ζει σε ανα­κοί­νω­σή του τη νίκη ενά­ντια στον CPE το 2006, όπου το γαλ­λι­κό κί­νη­µα έδει­ξε ότι µπο­ρεί να συ­νε­χί­σει τη µα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, «ακόµα και µετά τη ψή­φι­ση του νόµου αν χρεια­στεί», και να νι­κή­σει.

rproject.gr