Γαλλία: Το κίνημα στην κορύφωση της αντιπαράθεσης

Στις 7 Μάρτη, οι διαδηλώσεις σε 280 γαλλικές πόλεις έσπασαν το ρεκόρ λαϊκής κινητοποίησης από την αρχή του κινήματος υπεράσπισης των συντάξεων: Συμμετείχαν 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με την CGT και 1.28 εκατομμύρια σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών.

Και με τις δύο με­τρή­σεις, πρό­κει­ται για τους με­γα­λύ­τε­ρους αριθ­μούς από κάθε άλλη μέρα κοι­νω­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης τα τε­λευ­ταία 30 χρό­νια, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του [με­γά­λου κι­νή­μα­τος του] 1995. Αλλά και οι μνή­μες των αγω­νι­στών-στριών σε πολ­λές πό­λεις, επι­βε­βαιώ­νουν ότι επρό­κει­το για ρεκόρ λαϊ­κής συμ­με­το­χής. 

Λεόν Κρεμιέ

Αυτοί οι αριθ­μοί με­τα­φρά­ζο­νται σε μια αδιαμ­φι­σβή­τη­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: Κάθε μέρα που περνά, αυ­ξά­νε­ται η απόρ­ρι­ψη της επί­θε­σης στις συ­ντά­ξεις, η απόρ­ρι­ψη του Μα­κρόν και της κυ­βέρ­νη­σής του. Είναι όλο και πιο απο­μο­νω­μέ­νοι και μειο­ψη­φι­κοί μέσα στη χώρα, όχι μόνο όσον αφορά τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση που σχε­διά­ζουν, αλλά και στη γε­νι­κό­τε­ρη εμπι­στο­σύ­νη που τους έχει ο πλη­θυ­σμός. Το 90% των μι­σθω­τών απορ­ρί­πτει το νο­μο­σχέ­διο για τις συ­ντά­ξεις και αυτό το πο­σο­στό, όχι μόνο δεν μειώ­νε­ται, αλλά πα­γιώ­νε­ται τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες.

Η 7η Μάρτη απο­τε­λού­σε ένα ση­μείο κα­μπής για το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα. Από την μία μεριά, η δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή [μέ­τω­πο των με­γά­λων συ­νο­μο­σπον­διών] είχε κα­λέ­σει ρητά να γίνει αυτή η ημε­ρο­μη­νία η αφε­τη­ρία ενός μπρα-ντε-φερ του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος με τον Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν. Από την άλλη, η κυ­βέρ­νη­ση υπο­λό­γι­ζε στην επι­τά­χυν­ση των δια­δι­κα­σιών έγκρι­σης της με­ταρ­ρύθ­μι­σης στη Γε­ρου­σία προ­κει­μέ­νου να μπο­ρέ­σει να ολο­κλη­ρώ­σει την επι­βο­λή της το συ­ντο­μό­τε­ρο δυ­να­τόν.

Στις 11 Φλε­βά­ρη, η πα­νε­θνι­κή δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή (CGT, CFDT, CFTC, CGC, FO, FSU, Solidaires, UNSA) είχε ρίξει το σύν­θη­μα «πα­ρα­λύ­ου­με τη Γαλ­λία» από τις 7 Μάρτη. Είχε επί­σης κα­λέ­σει ρητά σε συμ­με­το­χή στις δια­δη­λώ­σεις της 8ης Μάρτη, διε­θνούς μέρας αγώνα για τα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα, μέρα φε­μι­νι­στι­κής απερ­γί­ας. Όσον αφορά το χρο­νο­διά­γραμ­μα του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δια­λό­γου-εξ­πρές που έχει επι­βά­λει η κυ­βέρ­νη­ση, η 7η Μάρτη βρι­σκό­ταν στη μέση της δια­δι­κα­σί­ας. Μετά από 10 μέρες συ­ζη­τή­σε­ων στην Βουλή, από τις 6 ως τις 17 Φλε­βά­ρη, θα διε­ξα­γό­ταν η συ­ζή­τη­ση στη Γε­ρου­σία από τις 2 ως τις 12 Μάρτη, με την όλη συ­ζή­τη­ση να κλεί­νει στις 15 Μάρτη.

Χωρίς να καλεί η ίδια σε μια ανα­νε­ώ­σι­μη δια­κλα­δι­κή απερ­γία [δια­δο­χι­κές απερ­γί­ες που προ­κη­ρύσ­σο­νται αυ­τό­μα­τα με την αρ­χι­κή συν­δι­κα­λι­στι­κή από­φα­ση και με ανοι­χτή διάρ­κεια που συχνά επα­φί­ε­ται σε κα­θη­με­ρι­νές γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, ένα με­γά­λο βήμα προς τη Γε­νι­κή Απερ­γία, που στη Γαλ­λία ως όρο χρη­σι­μο­ποιεί­ται με φειδώ, υπο­νο­ώ­ντας πα­ρα­τε­τα­μέ­νη διάρ­κεια, πραγ­μα­τι­κή γε­νί­κευ­ση και κλι­μά­κω­ση των μορ­φών πάλης], η δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή δή­λω­σε ότι θα στή­ρι­ζε ένα πα­ρα­τε­τα­μέ­νο κί­νη­μα για την από­συρ­ση του νο­μο­σχε­δί­ου.

Επρό­κει­το για ένα σαφή συμ­βι­βα­σμό ανά­με­σα στην άποψη της CGT και των Solidaires που ήθε­λαν ένα πιο σαφές κά­λε­σμα σε απερ­γία επ’ αό­ρι­στον, και την άποψη των CFDT, UNSA, CFTC και CGC που ήθε­λαν μια πιο με­τριο­πα­θή γραμ­μή, επι­κε­ντρω­μέ­νη σε μέρες δρά­σεις και σε εκ­κλή­σεις προς τους βου­λευ­τές και τους γε­ρου­σια­στές.

Με αντί­στοι­χο τρόπο, ο συμ­βι­βα­σμός είχε ως απο­τέ­λε­σμα ένα είδος εκε­χει­ρί­ας για 3 βδο­μά­δες το Φλε­βά­ρη, «για να μη δια­τα­ρά­ξου­με τις χει­με­ρι­νές σχο­λι­κές δια­κο­πές». Αν και αυτό είχε το ρίσκο να υπο­χω­ρή­σει η ενέρ­γεια που είχε συσ­σω­ρευ­τεί το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, πολ­λές ομο­σπον­δί­ες και ομά­δες συν­δι­κα­λι­στών αξιο­ποί­η­σαν αυτές τις 20 μέρες για να συ­γκρο­τή­σουν το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες και να ορ­γα­νώ­σουν την κι­νη­το­ποί­η­ση της 7ης Μάρτη.

Αντί­στοι­χα, μια σειρά από συν­δι­κα­λι­στι­κά ρεύ­μα­τα επε­δί­ω­ξαν να κά­νουν σαφή την θέ­λη­σή τους να ορ­γα­νώ­σουν μια ανα­νε­ώ­σι­μη απερ­γία από τις 7 Μάρτη και μετά. Με­τα­ξύ 10 και 12 Φλε­βά­ρη, η CGT και η SUD σι­δη­ρο­δρο­μι­κών, η δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή (CGT, UNSA, FO, CGC) στις συ­γκοι­νω­νί­ες του Πα­ρι­σιού και η SUD σε πα­νε­θνι­κό επί­πε­δο κά­λε­σαν σε απερ­γία επ’ αό­ρι­στον με αφε­τη­ρία τις 7 Μάρτη. Λίγες μέρες μετά, στις 20 Φλε­βά­ρη, η συ­νο­μο­σπον­δία Force Ouvriere δή­λω­σε ότι «δεν είναι εχθρι­κή» απέ­να­ντι στην πα­ρά­τα­ση της απερ­γί­ας και μετά τις 7 Μάρτη. Ακο­λού­θη­σε η ομο­σπον­δία των Solidaires στις με­τα­φο­ρές, που κα­λού­σε σε απο­κλει­σμούς από τις 7 Μάρτη. Στις 21 Φλε­βά­ρη, σε μια κί­νη­ση άνευ προη­γού­με­νου στο πώς λει­τουρ­γεί η Συ­νο­μο­σπον­δία, 5 ομο­σπον­δί­ες της CGT (Σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί, Πε­τρο­χη­μι­κά, Λι­μά­νια, Υα­λουρ­γία-Κε­ρα­μι­κή και Ενέρ­γεια) έβγα­λαν κοινή ανα­κοί­νω­ση που έλεγε ρητά «Ας αλ­λά­ξου­με ρυθμό με μια ανα­νε­ώ­σι­μη απερ­γία» από τις 7 Μάρτη. Αυτή η το­πο­θέ­τη­ση, δια­φο­ρε­τι­κή από τις πιο με­τριο­πα­θείς δη­λώ­σεις της ηγε­σί­ας της Συ­νο­μο­σπον­δί­ας, αντα­πο­κρι­νό­ταν και στον γε­νι­κό­τε­ρο προ­σα­να­το­λι­σμό αυτών των ομο­σπον­διών, που αντι­πο­λι­τεύ­ο­νται την ηγε­σία Μαρ­τί­νεζ, την οποία κρί­νουν υπερ­βο­λι­κά με­τριο­πα­θή και ενω­τι­κή [κα­θο­ρι­ζό­με­νη από τους ρυθ­μούς των άλλων, με­τριο­πα­θέ­στε­ρων συ­νο­μο­σπον­διών]. Στις 27 Φλε­βά­ρη, η UNSA και η CFDT σι­δη­ρο­δρο­μι­κών κά­λε­σαν κι αυτές με τη σειρά τους, μαζί με την CGT και την SUD, σε ανα­νε­ώ­σι­μη απερ­γία στο σι­δη­ρό­δρο­μο.

Αυτή η δυ­να­μι­κή συ­νε­χί­στη­κε σε όλο το δεύ­τε­ρο μισό του Φλε­βά­ρη, καθώς η δη­μο­σκο­πι­κή δη­μο­φι­λία των Μα­κρόν και Μπορν έπε­φτε και το 54% δή­λω­νε ότι υπο­στη­ρί­ζει τη συ­νέ­χεια των απερ­γιών και μετά τις 7 Μάρτη. Την 1η Μάρτη, 8 σω­μα­τεία εκ­παι­δευ­τι­κών στη δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση στο Πα­ρί­σι, δή­λω­σαν ότι θα απερ­γού­σαν «όσο χρεια­στεί» για να απο­συρ­θεί η με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Την επό­με­νη μέρα, αντί­στοι­χη έκ­κλη­ση από τα συν­δι­κά­τα της CGT στην προ­μή­θεια καυ­σί­μων αε­ρο­δρο­μί­ων και στην απο­κο­μι­δή απορ­ριμ­μά­των στο Πα­ρί­σι. Τα συν­δι­κά­τα της CGT σε Εμπό­ριο και Κα­τα­σκευ­ές προ­σχώ­ρη­σαν στο κά­λε­σμα των αντι­πο­λι­τευό­με­νων ομο­σπον­διών της CGT για κυ­λιό­με­νες απερ­γί­ες και ορ­γά­νω­σαν και κοινή συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου στα γρα­φεία της Συ­νο­μο­σπον­δί­ας.

Στις 4 Μάρτη, 7 συν­δι­κα­λι­στι­κές ομο­σπον­δί­ες στην Εκ­παί­δευ­ση κά­λε­σαν «να απο­φα­σί­σουν οι Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις τη συ­νέ­χεια, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ανα­νε­ώ­σι­μης απερ­γί­ας». Επι­πλέ­ον, η δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή στην Υγεία κά­λε­σε σε απερ­γία στις 8 Μάρτη, στα πλαί­σια της φε­μι­νι­στι­κής απερ­γί­ας. Έτσι, πέρα από το κά­λε­σμα της πα­νε­θνι­κής δια­συν­δι­κα­λι­στι­κής, απο­τέ­λε­σμα συμ­βι­βα­σμού, πα­ρου­σιά­στη­κε η δυ­να­μι­κή της κι­νη­το­ποί­η­σης για μια ανα­νε­ώ­σι­μη απερ­γία, απο­μα­κρύ­νο­ντας συν­δι­κά­τα της FO, της UNSA και ακόμα και της CFDT από την άποψη των ηγε­σιών τους σε επί­πε­δο συ­νο­μο­σπον­δί­ας. Και όλα αυτά έγι­ναν χωρίς να δη­μιουρ­γη­θεί έντα­ση ή ρήγμα στην πα­νε­θνι­κή δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή, ακόμα και εκ μέ­ρους της ηγε­σί­ας της CFDT, η οποία δή­λω­σε ρητά ότι αν πα­ρα­λύ­σει η χώρα θα ευ­θύ­νε­ται η κυ­βέρ­νη­ση.

Έτσι, εκτός από τις δια­δη­λώ­σεις, και η συμ­με­το­χή στην απερ­γία στις 7 Μάρτη ήταν μα­ζι­κή. Ιδιαί­τε­ρα στους κλά­δους που είχαν κα­λέ­σει σε κλι­μά­κω­ση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων –στις με­τα­φο­ρές, την ενέρ­γεια, τα λι­μά­νια. Αλλά και στην εκ­παί­δευ­ση και το δη­μό­σιο τομέα, όπου ο αριθ­μός των απερ­γών ήταν συ­γκρί­σι­μος με εκεί­νον της πρώ­της μέρας απερ­γί­ας στις 19 Γε­νά­ρη. Πε­τυ­χη­μέ­νη απερ­γία σε πολ­λές ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις όπως η Arcelor Mittaλ στη Φλο­ράνζ, στην αε­ρο­ναυ­τι­κή εται­ρεία Safran, στη Renault-Cléon. Στις 8 Μάρτη, εί­χα­με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για τα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα, με συ­γκε­ντρώ­σεις σε 200 πό­λεις και μια δια­δή­λω­ση 70.000 αν­θρώ­πων στο Πα­ρί­σι, η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία γυ­ναί­κες, ξε­περ­νώ­ντας σε μέ­γε­θος τις γυ­ναι­κεί­ες δια­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων. Στην καρ­διά των δια­δη­λώ­σε­ων βρί­σκο­νταν το 25% χα­μη­λό­τε­ροι μι­σθοί και 40% χα­μη­λό­τε­ρες συ­ντά­ξεις, δη­λα­δή το ζή­τη­μα των μι­σθο­λο­γι­κών και ερ­γα­σια­κών δια­κρί­σε­ων, η επι­σφά­λεια που υπο­φέ­ρουν οι γυ­ναί­κες και που επι­δει­νώ­νε­ται από το νο­μο­σχέ­διο Μα­κρόν. Αλλά και το ζή­τη­μα της βίας, των γυ­ναι­κο­κτο­νιών, που στους πρώ­τους 3 μήνες αυτής της χρο­νιάς έχουν φτά­σει σε ιστο­ρι­κά υψηλό αριθ­μό.

Σε πολ­λές πό­λεις υπήρ­ξαν επί­σης τις τε­λευ­ταί­ες μέρες, συ­γκε­ντρώ­σεις σε οδι­κούς κόμ­βους, οδο­φράγ­μα­τα και μπλό­κα, όπως αυτά στα σύ­νο­ρα με την Ισπα­νία στα Ανα­το­λι­κά Πυ­ρη­ναία, στην Αμπ­βίλ, στον πε­ρι­φε­ρεια­κό της Καέν. Αυτά τα μπλό­κα απο­δεί­κνυαν ταυ­τό­χρο­να και τη μα­χη­τι­κή διά­θε­ση να μπλο­κα­ρι­στεί η οι­κο­νο­μι­κή ζωή αλλά και τη δυ­σκο­λία να διευ­ρυν­θεί η γε­νι­κή απερ­γία σε αρ­κε­τούς κλά­δους. Αντί­στοι­χα, παρά τη μα­ζι­κό­τη­τα των δια­δη­λώ­σε­ων, το κί­νη­μα είναι αδύ­να­μο όσον αφορά την ύπαρ­ξη το­πι­κών δια­κλα­δι­κών που να δί­νουν ενέρ­γεια στο κί­νη­μα, και γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων σε χώ­ρους δου­λειάς. Η ύπαρ­ξη ενό­τη­τας σε επί­πε­δο συ­νο­μο­σπον­διών, που ου­σια­στι­κά απο­φα­σί­ζει το ρυθμό, έχει ως αντί­βα­ρο την με­γά­λη αδυ­να­μία της αυ­τό-ορ­γά­νω­σης της βάσης.

Συ­νε­πώς, ο απο­λο­γι­σμός των λίγων τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών είναι αντι­φα­τι­κός. Η απόρ­ρι­ψη της κυ­βέρ­νη­σης της με­ταρ­ρύθ­μι­σής της συ­νε­χί­ζουν να αυ­ξά­νο­νται και τρο­φο­δο­τού­νται επί­σης από το θυμό για το κό­στος της ενέρ­γειας και των τρο­φί­μων και της άρ­νη­σης της κυ­βέρ­νη­σης να πάρει το οποιο­δή­πο­τε μέτρο ενά­ντια στο κό­στος ζωής. Αυ­ξά­νε­ται η αυ­το­πε­ποί­θη­ση με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που έχουν πει­στεί για τη χρη­σι­μό­τη­τα της δρά­σης, της απερ­γί­ας, της δια­δή­λω­σης. Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες έχει εμ­φα­νώς ενι­σχυ­θεί η ιδέα ότι η νίκη είναι εφι­κτή, ότι μπο­ρού­με να υπο­χρε­ώ­σου­με την κυ­βέρ­νη­ση να απο­σύ­ρει τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Αυτή η αύ­ξη­ση της αυ­το­πε­ποί­θη­σης προ­κύ­πτει εμ­φα­νώς από την πιο σαφή επι­βε­βαί­ω­ση εκ μέ­ρους των συν­δι­κά­των ότι χρειά­ζε­ται να πα­ρα­λύ­σει η χώρα, να δη­μιουρ­γη­θεί ένας συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης που θα πη­γαί­νει πέρα από τις δια­δη­λώ­σεις και θα υπο­χρε­ώ­σει την κυ­βέρ­νη­ση να απο­σύ­ρει το νο­μο­σχέ­διο.

Ο Μα­κρόν και η κυ­βέρ­νη­σή του έχουν απο­φα­σί­σει να κι­νη­θούν με πυγμή και να αγνο­ή­σουν την πιο ση­μα­ντι­κή λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση των τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τιών. Επί μήνες αρ­νού­νται τον πα­ρα­μι­κρό διά­λο­γο με το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, ακόμα και με τμή­μα­τά του όπως η CFDT, που είναι πρό­θυ­μα να κά­νουν πολ­λές υπο­χω­ρή­σεις. Στό­χος τους ήταν  ανα­κοι­νώ­σουν ότι πέ­τυ­χαν μια άμεση απε­λευ­θέ­ρω­ση πόρων διευ­ρύ­νο­ντας τη διάρ­κεια του ερ­γά­σι­μου βίου και των ει­σφο­ρών από τα 62 στα 64 χρό­νια. Και σε αυτό το ση­μείο η άρ­νη­ση όλων των συν­δι­κά­των είναι ξε­κά­θα­ρη, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της CFDT. Πα­ρό­λα αυτά ο Μα­κρόν πί­στευε ότι είναι εφι­κτό να πα­ρα­κάμ­ψει κάθε δια­δι­κα­σία κοι­νω­νι­κού συμ­βο­λαί­ου, πι­στεύ­ο­ντας ότι το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα είναι πολύ αδύ­να­μο και διαι­ρε­μέ­νο για να μπο­ρέ­σει να τον μπλο­κά­ρει πραγ­μα­τι­κά.

Για τον Μα­κρόν, η ουσία αυτής της με­ταρ­ρύθ­μι­σης είναι πο­λι­τι­κή. Προ­φα­νώς θέλει να δεί­ξει ότι είναι ικα­νός να υλο­ποι­ή­σει μια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση που αντα­πο­κρί­νε­ται στις απαι­τή­σεις της κα­πι­τα­λι­στι­κής άρ­χου­σας τάξης, της Κο­μι­σιόν και των Οίκων Αξιο­λό­γη­σης που κα­θο­ρί­ζουν την ορ­θό­τη­τα των δη­μό­σιων πο­λι­τι­κών με βάση τα κα­πι­τα­λι­στι­κά κρι­τή­ρια. Τα συν­δι­κά­τα έχουν δη­μο­σιεύ­σει διά­φο­ρα στοι­χεία όσον αφορά τους οι­κο­νο­μι­κούς αριθ­μούς. Με­τα­ξύ 2019 και 2022, οι κυ­βερ­νή­σεις Μα­κρόν έχουν πα­ρα­χω­ρή­σει εξαι­ρέ­σεις από την κα­τα­βο­λή ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών που φτά­νουν σε ύψος τα 278 δισ. Από αυτό το ποσό, θα μπο­ρού­σαν να δια­τε­θούν 52 δισ. για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των συ­ντά­ξε­ων. Επι­πλέ­ον, η με­γα­λύ­τε­ρη δα­πά­νη του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού αφορά την κρα­τι­κή βο­ή­θεια στις επι­χει­ρή­σεις, που έφτα­σε τα 157 δισ. το 2019, απο­τε­λεί το 1/3 του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και είναι δι­πλά­σιο από τις δα­πά­νες για την Παι­δεία. Αυτό το οι­κο­νο­μι­κό «μάνα εξ ου­ρα­νού» που δια­νέ­με­ται στις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις, προ­φα­νώς υπο­χρε­ώ­νει την κυ­βέρ­νη­ση να πε­ρι­κό­ψει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες και τους μη­χα­νι­σμούς ανα­δια­νο­μής προς τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις.

Όπως και η με­ταρ­ρύθ­μι­ση της ασφά­λι­σης των ανέρ­γων που εφαρ­μό­στη­κε το πε­ρα­σμέ­νο φθι­νό­πω­ρο, έτσι και η με­ταρ­ρύθ­μι­ση των συ­ντά­ξε­ων έχουν ως στόχο να απο­δεί­ξουν την ικα­νό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να στα­θεί στο ύψος των άλλων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων κυ­βερ­νή­σε­ων στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Αυτό είναι που απαι­τεί από την κυ­βέρ­νη­ση να υλο­ποι­ή­σει μια με­ταρ­ρύθ­μι­ση που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι άμεσα θα αντλή­σει δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια από το σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης. Επι­πλέ­ον, η Γαλ­λία είναι μια εξαί­ρε­ση, ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη, όσον αφορά το σύ­στη­μα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και ιδιαί­τε­ρα στις συ­ντά­ξεις. Το με­ρί­διο του  «κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κού» συ­στή­μα­τος είναι απο­λύ­τως πε­ρι­θω­ρια­κό. Ενώ η κε­φα­λαιο­ποί­η­ση απο­τε­λεί πάνω από το 50% των με­ρι­δί­ων των συ­ντά­ξε­ων στις ΗΠΑ και στον Κα­να­δά, κι ένα ση­μα­ντι­κό με­ρί­διο σε αρ­κε­τές ευ­ρω­παϊ­κές χώρες όπως η Ολ­λαν­δία και η Με­γά­λη Βρε­τα­νία, απο­τε­λεί λι­γό­τε­ρο από το 5% στη Γαλ­λία. Εδώ και αρ­κε­τά χρό­νια, η Κο­μι­σιόν πιέ­ζει τα ευ­ρω­παϊ­κά κράτη να αυ­ξή­σουν το με­ρί­διο των αυ­το­χρη­μα­το­δο­τού­με­νων συ­ντά­ξε­ων, των συ­ντα­ξιο­δο­τι­κών funds, ένα πραγ­μα­τι­κό οι­κο­νο­μι­κό «μάνα εξ ου­ρα­νού» για τις με­γά­λες ασφα­λι­στι­κές εται­ρί­ες. Στη Γαλ­λία, ο ετή­σιος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός για συ­ντά­ξεις ήταν 346 δισ. το 2021, 13,8% του ΑΕΠ.

Απέ­να­ντι στην αυ­ξα­νό­με­νη εχθρό­τη­τα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, στην κυ­βέρ­νη­ση επι­κρα­τεί πυ­ρε­τός τις τε­λευ­ταί­ες μέρες. Στα χαρ­τιά, τα πράγ­μα­τα είναι απλά. Θε­ω­ρη­τι­κά, υπάρ­χει η συμ­φω­νία ανά­με­σα στους Μα­κρο­νι­κούς και τους συμ­μά­χους τους στο Modem (του Φραν­σουά Μπαϊ­ρού) και το Horizons (του Εντουάρ Φιλίπ), όπως και η υπο­στή­ρι­ξη του νο­μο­σχε­δί­ου από τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ομά­δες των Ρε­που­μπλι­κά­νων σε Γε­ρου­σία και Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Αλλά η λαϊκή πίεση ασκεί­ται και πάνω σε αυ­τούς τους βου­λευ­τές, σε βαθμό που αρ­κε­τοί βου­λευ­τές του Modem και του Horizons έχουν δη­λώ­σει ότι δεν θα ψη­φί­σουν το νο­μο­σχέ­διο, όπως έπρα­ξαν και πε­ρί­που 20 βου­λευ­τές των Ρε­που­μπλι­κά­νων. Αφού δεν έφτα­σε σε ψη­φο­φο­ρία κατά την πρώτη του ανά­γνω­ση στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, λόγω της πα­ρε­μπό­δι­σης που προ­κά­λε­σε η κα­τά­θε­ση χι­λιά­δων τρο­πο­λο­γιών από την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία, το νο­μο­σχέ­διο τώρα είναι μπλο­κα­ρι­σμέ­νο και στη Γε­ρου­σία και η κυ­βέρ­νη­ση πα­σχί­ζει να δια­μορ­φώ­σει μια πλειο­ψη­φία την επό­με­νη βδο­μά­δα.

Αντι­μέ­τω­πη με την πο­λι­τι­κή της απο­μό­νω­ση, η κυ­βέρ­νη­ση κιν­δυ­νεύ­ει να προ­χω­ρή­σει σε μια νέα πα­ρα­δο­χή της αδυ­να­μί­ας της, κα­τα­φεύ­γο­ντας στο Άρθρο 49-3 του Συ­ντάγ­μα­τος, για να απο­φύ­γει τον κίν­δυ­νο να κα­τα­ψη­φι­στεί. Όλες αυτές οι στρο­φές κι ανα­τρο­πές μέσα στο κοι­νο­βού­λιο, δεί­χνουν ωστό­σο ότι η έκ­βα­ση εξαρ­τά­ται από τον κοι­νω­νι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης μέσα στους χώ­ρους δου­λειάς και στους δρό­μους.

Η Δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή, αντί να κα­λέ­σει σε ανα­νε­ώ­σι­μη απερ­γία σε όλους τους κλά­δους εδώ και τώρα, απο­φά­σι­σε δύο νέες μέρες δρά­σεις, το Σάβ­βα­το 11 Μάρτη και την Τε­τάρ­τη 15 Μάρτη. Ταυ­τό­χρο­να, έστει­λε επι­στο­λή στον Μα­κρόν ζη­τώ­ντας συ­νά­ντη­ση μαζί του. Αλλά όλοι κα­τα­λα­βαί­νουν ότι δεν έχου­με τί­πο­τα να πε­ρι­μέ­νου­με από μια πι­θα­νή συ­νά­ντη­ση με τον πρό­ε­δρο, η οποία έτσι κι αλ­λιώς δύ­σκο­λα θα συμ­βεί. Ο Μα­κρόν μά­λι­στα έχει πα­ρα­πέμ­ψει κάθε σχέση με την δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας.

Το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα που θα αντι­με­τω­πί­σου­με τις επό­με­νες μέρες θα είναι η ικα­νό­τη­τα του κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος να δια­τη­ρή­σει και να διευ­ρύ­νει τις απερ­γί­ες. Μέχρι την Πα­ρα­σκευή, 10 Μάρτη, οι απερ­γί­ες συ­νε­χί­ζο­νταν, ιδιαί­τε­ρα στα δι­υ­λι­στή­ρια, τους σι­δη­ρό­δρο­μους και την απο­κο­μι­δή απορ­ριμ­μά­των σε πολ­λές πό­λεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Πα­ρι­σιού. Η CGT στα λι­μά­νια καλεί ναυ­τερ­γά­τες και λι­με­νερ­γά­τες σε 3ή­με­ρη απερ­γία από τις 14 ως τις 16 Μάρτη. Το κί­νη­μα βρί­σκε­ται λοι­πόν στην κο­ρύ­φω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης.

Η κυ­βέρ­νη­ση έχει χάσει κάθε υπο­στή­ρι­ξη από τον πλη­θυ­σμό και αντι­με­τω­πί­ζει μια κι­νη­το­ποί­η­ση σπά­νιας δύ­να­μης, από την οποία θα χάσει πο­λι­τι­κά. Αλλά δεν έχει υπερ­φα­λαγ­γι­στεί από το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα και οι θε­σμοί μπο­ρούν να της επι­τρέ­ψουν να επι­βά­λει το σχέ­διό της. Όλα θα κρι­θούν από τις εξε­λί­ξεις της επό­με­νης εβδο­μά­δας.

rproject.gr