Κλιμάκωση της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη

Η σιωνιστική επιθετικότητα συνεχίζεται στο Λίβανο, συνεχίζει να φλερτάρει με πόλεμο με το Ιράν, ενώ κλιμακώνει την αγριότητα κατά των Παλαιστινίων.

Μάχες στο Λί­βα­νο

Ένα μήνα μετά την έναρ­ξη της χερ­σαί­ας ισ­ραη­λι­νής ει­σβο­λής στο Λί­βα­νο, οι μάχες πα­ρα­μέ­νουν οριο­θε­τη­μέ­νες κατά μήκος των συ­νό­ρων και ο Ισ­ραη­λι­νός στρα­τός συ­νε­χί­ζει την τα­κτι­κή των επι­δρο­μών. 

Η απο­δυ­νά­μω­ση της Χαμάς μετά από ένα χρόνο πο­λέ­μου έχει επι­τρέ­ψει στις IDF να με­τα­φέ­ρουν «το κέ­ντρο βά­ρους» των επι­θέ­σε­ών τους στο βό­ρειο μέ­τω­πο. Αλλά η Γάζα δεν έχει «ει­ρη­νευ­τεί» και η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση συ­νε­χί­ζει να πα­ρε­νο­χλεί τις δυ­νά­μεις ει­σβο­λής/κα­το­χής. Επι­πλέ­ον, οι απώ­λειες Ισ­ραη­λι­νών στρα­τιω­τών αυ­ξή­θη­καν ρα­γδαία μέσα στον Οκτώ­βρη, επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι μια ανα­μέ­τρη­ση με τη λι­βα­νέ­ζι­κη ορ­γά­νω­ση στο έδα­φος είναι πολύ πιο δύ­σκο­λη υπό­θε­ση από τις τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις και τους αε­ρο­πο­ρι­κούς βομ­βαρ­δι­σμούς. Οι IDF ανα­κοι­νώ­νουν ότι κα­τα­στρέ­φουν «στρα­τιω­τι­κές υπο­δο­μές» και «απο­θέ­μα­τα πυ­ραύ­λων» της Χεζ­μπο­λά στα σύ­νο­ρα, αλλά οι εκτο­ξεύ­σεις ρου­κε­τών και drones συ­νε­χί­ζο­νται αμεί­ω­τες και κατά και­ρούς δεί­χνουν τις δυ­να­τό­τη­τές τους. Σε μια σειρά πε­τυ­χη­μέ­νων χτυ­πη­μά­των κατά ισ­ραη­λι­νών στρα­τιω­τι­κών στό­χων, πιο εμ­βλη­μα­τι­κά ήταν το χτύ­πη­μα στη βάση εκ­παί­δευ­σης της ελίτ τα­ξιαρ­χί­ας «Γκο­λά­νι» και το πλήγ­μα στην εξο­χι­κή κα­τοι­κία του Νε­τα­νιά­χου. 

Πάνος Πέτρου

 

Η σιω­νι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή ηγε­σία δέ­χτη­κε με θέρμη την έναρ­ξη της επί­θε­σης στο Λί­βα­νο, στην προ­σπά­θεια να ανα­κτή­σει το πο­λι­τι­κό της κε­φά­λαιο (για πρώτη φορά στα χρο­νι­κά, κα­τα­γρά­φε­ται δη­μο­σκο­πι­κή απώ­λεια εμπι­στο­σύ­νης της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας στο στρα­τό της). Αλλά πλέον κα­λεί­ται να συ­νυ­πο­λο­γί­σει τις απώ­λειες στις γραμ­μές της -οι οποί­ες απα­σχο­λούν πλέον με έντα­ση το δη­μό­σιο διά­λο­γο στο Ισ­ρα­ήλ- και την πι­θα­νό­τη­τα να μην πε­τύ­χει τε­λι­κά (για άλλη μια φορά στο Λί­βα­νο) τους δια­κη­ρυγ­μέ­νους στό­χους της.

Σε αυτό το φόντο, το Ισ­ρα­ήλ δεί­χνει να επι­διώ­κει εσω­τε­ρι­κές εντά­σεις στο Λί­βα­νο. Οι κα­τα­στρο­φι­κοί βομ­βαρ­δι­σμοί στο νότιο Λί­βα­νο αφο­ρούν το «Δόγμα Ντα­χί­για»: να χτυ­πη­θεί η κοι­νω­νι­κή βάση στή­ρι­ξης του ένο­πλου κι­νή­μα­τος για να πιε­στεί αυτό να συν­θη­κο­λο­γή­σει υπό το βάρος του κό­στους που υπο­μέ­νουν οι άν­θρω­ποί του. Πλέον κα­τα­γρά­φο­νται και χτυ­πή­μα­τα σε άλλες πό­λεις και συ­νοι­κί­ες, πχ χρι­στια­νι­κές, που εντάσ­σο­νται σε ένα άλλο σχε­δια­σμό: Να ανα­ζω­πυ­ρω­θούν δογ­μα­τι­κές διαι­ρέ­σει­ςκαι να στρα­φούν τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού ενά­ντια στη Χεζ­μπο­λά που «έφερε τον πό­λε­μο στις γει­το­νιές τους». Ενώ ο στρα­τός «εκ­βιά­ζει» μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη ένο­πλα, η δι­πλω­μα­τία την επι­διώ­κει «βε­λού­δι­να», ανα­ζη­τώ­ντας πρό­θυ­μες δυ­νά­μεις μέσα στο λι­βα­νέ­ζι­κο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να απο­μο­νώ­σουν τη Χεζ­μπο­λά. Προς το παρόν αυτά δεν έχουν απο­δώ­σει, καθώς υπάρ­χει συ­ναί­νε­ση από­κρου­σης της σιω­νι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας, αλλά η προϊ­στο­ρία του Λι­βά­νου μας υπο­χρε­ώ­νει να πα­ρα­κο­λου­θού­με συ­νε­χώς το εσω­τε­ρι­κό πο­λι­τι­κό τοπίο.

Στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες, δε­σπό­ζει η επί­κλη­ση στην εφαρ­μο­γή των απο­φά­σε­ων του ΟΗΕ με τις οποί­ες έληξε ο πό­λε­μος του 2006. Αλλά το Ισ­ρα­ήλ ανε­βά­ζει τις απαι­τή­σεις, ζη­τώ­ντας ρόλο στην επο­πτεία κι εφαρ­μο­γή τους, ελευ­θε­ρί­ες μελ­λο­ντι­κής δρά­σης μέσα στο Λί­βα­νο και αλ­λα­γή της σύν­θε­σης της διε­θνούς δύ­να­μης που θα επι­τη­ρή­σει την υλο­ποί­η­ση, προς το φι­λο­σιω­νι­στι­κό­τε­ρο. Το κέ­ντρο βά­ρους των διε­θνών δι­πλω­μα­τών έχει με­τα­το­πι­στεί στην επί­τευ­ξη εκε­χει­ρί­ας στο Λί­βα­νο, αφή­νο­ντας έξω από την εξί­σω­ση την Γάζα. Πρό­κει­ται για μια προ­σπά­θεια να καμ­φθεί η επι­μο­νή της Χεζ­μπο­λά στην «ενό­τη­τα των με­τώ­πων». Πρό­κει­ται επί­σης για έναν από τους ισ­ραη­λι­νούς στό­χους: να με­τα­φερ­θεί το εν­δια­φέ­ρον στη θε­μα­το­λο­γία της «γε­νί­κευ­σης», της «κλι­μά­κω­σης» κ.ο.κ. για να φύ­γουν τα φώτα μα­κριά από τη Γάζα (και τη Δυ­τι­κή Όχθη)…

Η εθνο­κά­θαρ­ση πα­ρα­μέ­νει η καρ­διά της κρί­σης

Πλάι στους δια­κη­ρυγ­μέ­νους στό­χους της ισ­ραη­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης (κα­τα­στρο­φή της Χαμάς, επι­στρο­φή των ομή­ρων), υπάρ­χει κι ένας άρ­ρη­τος αλλά στρα­τη­γι­κός: Η ολο­κλή­ρω­ση της εθνο­κά­θαρ­σης όλης της ιστο­ρι­κής Πα­λαι­στί­νης ή «Ερέτζ Ισ­ρα­ήλ» (Γη του Ισ­ρα­ήλ) σύμ­φω­να με τη σιω­νι­στι­κή μυ­θο­λο­γία. Η κα­λύ­τε­ρη συν­θή­κη για να προ­χω­ρή­σει ένα τέ­τοιο απάν­θρω­πο σχέ­διο τόσο μα­ζι­κής κλί­μα­κας είναι η θύ­ελ­λα του πο­λέ­μου. Αυτό συ­νέ­βη το 1948, επα­να­λή­φθη­κε σε μι­κρό­τε­ρη κλί­μα­κα το 1967 και τώρα, μετά από χρό­νια «δια­χεί­ρι­σης» της κα­τα­πί­ε­σης του πα­λαι­στι­νια­κού πλη­θυ­σμού, επι­στρέ­φει ξανά το ζή­τη­μα της «με­τα­φο­ράς» του.

Πα­ρα­μο­νές της ει­σβο­λής στο Λί­βα­νο, αμέ­σως μετά τις τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις τη δο­λο­φο­νία Νασ­ρά­λα, ο Άνταμ Σιλς εξη­γού­σε στο International Socialism Project ότι ο Νε­τα­νιά­χου ήθελε μια επι­στρο­φή στις «μέρες μετά την 7η Οκτώ­βρη», με όρους κλί­μα­τος στην ισ­ραη­λι­νή κοινή γνώμη και στις διε­θνείς κυ­βερ­νή­σεις. Κι έγρα­φε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά:

«Για να πε­τύ­χει το Ισ­ρα­ήλ τον ιστο­ρι­κό του στόχο να απο­μα­κρύ­νει όλους τους Πα­λαι­στί­νιους “από το πο­τά­μι ως τη θά­λασ­σα”, χρειά­ζε­ται μια νέα ένεση αδρε­να­λί­νης. Ο δυ­να­μι­σμός που δια­δέ­χτη­κε την 7η Οκτώ­βρη έχει εξα­ντλη­θεί. Αυτός είναι ο βα­σι­κός λόγος για τις πρό­σφα­τες επι­θέ­σεις στη Χεζ­μπο­λά και το Λί­βα­νο… Μπο­ρού­με να πούμε ότι, για το Ισ­ρα­ήλ, ο δρό­μος προς τη Να­μπλούς και τη Ρα­μά­λα περνά από την Κοι­λά­δα της Μπεκά».

Τα σχέ­δια εθνο­κά­θαρ­σης προ­ω­θού­νται σε όλη την ιστο­ρι­κή Πα­λαι­στί­νη. Ο Ισ­ραη­λι­νός στρα­τός χτυπά συ­νε­χώς τις ένο­πλες πο­λι­το­φυ­λα­κές της Δυ­τι­κής Όχθης ενώ οι έποι­κοι επι­τί­θε­νται σε πα­λαι­στι­νια­κές κοι­νό­τη­τες και η κυ­βέρ­νη­ση ανα­κοι­νώ­νει νέες προ­σαρ­τή­σεις, νέα φυ­λά­κια. Η φε­τι­νή συ­γκο­μι­δή της ελιάς έχει γίνει στό­χος επι­θέ­σε­ων των εποί­κων, που χτυ­πά­νε αγρό­τες, καίνε ελαιώ­νες, ξε­ρι­ζώ­νουν ελαιό­δε­ντρα. Τα μέτρα επι­θε­τι­κής «εβραιο­ποί­η­σης» και πί­ε­σης προς τους Πα­λαι­στί­νιους να φύ­γουν, γνω­στά από χρό­νια στην Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ, έχουν αρ­χί­σει να εμ­φα­νί­ζο­νται πιο δια­κρι­τι­κά και σε κά­ποιες από τις «μι­κτές» πό­λεις του Ισ­ρα­ήλ. Αλλά το με­γα­λύ­τε­ρο δράμα συ­νε­χί­ζει να εξε­λίσ­σε­ται στη Γάζα.

Ο θά­να­τος του Σι­νουάρ

Με τον θά­να­το του Για­χία Σι­νουάρ, ένα ακόμα κο­ρυ­φαίο στέ­λε­χος της Χαμάς προ­στέ­θη­κε στην λίστα με τους μάρ­τυ­ρες. Η απώ­λεια είναι ση­μα­ντι­κή, αλλά δεν αλ­λά­ζει πολλά πράγ­μα­τα στην εξέ­λι­ξη του πο­λέ­μου και της σιω­νι­στι­κής προ­σπά­θειας κα­τα­στρο­φής της Χαμάς. Το Ισλα­μι­κό Κί­νη­μα θα συ­νε­χί­σει να δρα και να ανα­πα­ρά­γει ηγε­σί­ες όσο δια­θέ­τει κοι­νω­νι­κή βάση και στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό. Ο τρό­πος που πέ­θα­νε ο Σι­νουάρ και η απα­θα­νά­τι­ση της στιγ­μής σε βί­ντεο, μάλ­λον ενί­σχυ­σε το μύθο της Χαμάς, παρά έκαμ­ψε το ηθικό της. Πολ­λοί Ισ­ραη­λι­νοί, εκ­στα­σια­σμέ­νοι  από το βί­ντεο της εκτέ­λε­σης, θε­ω­ρού­σαν ότι ένα θέαμα που σε αυ­τούς προ­κα­λεί ηδονή, θα προ­κα­λεί πόνο ή τα­πεί­νω­ση στους Πα­λαι­στί­νιους. Κά­ποιοι Ισ­ραη­λι­νοί δη­μο­σιο­γρά­φοι επι­χεί­ρη­σαν να εξη­γή­σουν στους αλα­λά­ζο­ντες συ­μπα­τριώ­τες τους ότι «σε αυτό το βί­ντεο, οι Πα­λαι­στί­νιοι βλέ­πουν κάτι πολύ δια­φο­ρε­τι­κό από αυτό που βλέ­που­με εμείς» και να προει­δο­ποι­ή­σουν ότι αυτή η ει­κό­να «δη­μιουρ­γεί χι­λιά­δες Σι­νουάρ».

Ο θά­να­τος του Σι­νουάρ έφερε ταυ­τό­χρο­να τη διά­λυ­ση ενός μύθου. Ότι αυτός ήταν το «εμπό­διο για την ει­ρή­νη». Κά­ποιες δυ­τι­κές ηγε­σί­ες πί­στε­ψαν το μύθο τους, σπεύ­δο­ντας να επι­κοι­νω­νή­σουν στον Νε­τα­νιά­χου ότι «με τον Σι­νουάρ νεκρό, ανοί­γει ο δρό­μος για συμ­φω­νία». Οι δη­λώ­σεις του ίδιου του Νε­τα­νιά­χου («δεν τε­λεί­ω­σε η δου­λειά») και κυ­ρί­ως η εγκλη­μα­τι­κή κλι­μά­κω­ση στη βό­ρεια Γάζα βά­ζουν τέλος σε αυτό το πα­ρα­μύ­θι…

Ιστο­ρι­κό έγκλη­μα στη βό­ρεια Γάζα

Αφού έστρε­ψαν τη διε­θνή προ­σο­χή στο Λί­βα­νο, οι IDF ενερ­γο­ποί­η­σαν μια πα­ραλ­λα­γή του «Δόγ­μα­τος των Στρα­τη­γών» (εντο­λής εκ­κέ­νω­σης/αντι­με­τώ­πι­ση όσων πα­ρα­μεί­νουν ως εχθρι­κούς μα­χη­τές/πο­λιορ­κία) στη βό­ρεια Γάζα. Στις 30 Σε­πτέμ­βρη Ισ­ραη­λι­νές μο­νά­δες κι­νή­θη­καν μέσα στο Λί­βα­νο. Την 1η Οκτώ­βρη, δια­κό­πη­κε η ροή τρο­φί­μων στη βό­ρεια Γάζα. Στις 6 Οκτώ­βρη ξε­κί­νη­σε η στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση εκεί.

Ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός βομ­βαρ­δί­ζει κα­τα­φύ­για εκτο­πι­σμέ­νων, ει­σβά­λει σε νο­σο­κο­μεία, χτυπά κτί­ρια, με ντό­πιους να κα­τα­φεύ­γουν στο τουί­τερ για να πε­ρι­γρά­ψουν μια κό­λα­ση όπου «ο θά­να­τος είναι πα­ντού γύρω μας». Τις πρώ­τες 3 εβδο­μά­δες είχαν σκο­τω­θεί πάνω από 1.000 άν­θρω­ποι. Ανα­λο­γι­κά με τον πλη­θυ­σμό που έχει πα­ρα­μεί­νει στη βό­ρεια Γάζα, ο ρυθ­μός εξό­ντω­σης θυ­μί­ζει τους πρώ­τους 2 μήνες του πο­λέ­μου. Στις 23 Οκτώ­βρη, η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­δέ­χτη­κε δη­μό­σια ότι δεν είχαν πε­ρά­σει κα­θό­λου τρό­φι­μα μέσα στον πο­λιορ­κη­μέ­νο θύ­λα­κα, επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι επέ­βα­λε συν­θή­κες λι­μο­κτο­νί­ας επί 3 του­λά­χι­στον εβδο­μά­δες. Έκτο­τε, ισχυ­ρί­ζε­ται ότι πέ­ρα­σαν «κά­ποια φορ­τη­γά», χωρίς να πα­ρου­σιά­ζει όμως απο­δεί­ξεις. Τα δια­σω­στι­κά συ­νερ­γεία, οι αν­θρω­πι­στι­κές ΜΚΟ, οι ομά­δες του ΠΟΥ για εμ­βο­λια­σμό, έχουν ανα­κοι­νώ­σει ότι υπο­χρε­ώ­νο­νται να ανα­στεί­λουν κάθε δρα­στη­ριό­τη­τα. Ούτε η πείνα και η εξο­λό­θρευ­ση αρ­κού­σαν για να πει­στούν οι κά­τοι­κοι της βό­ρειας Γάζας να φύ­γουν «εθε­λο­ντι­κά». Οπότε ο βί­αιος εκτο­πι­σμός πήρε ακόμα πιο άμε­ση-κα­τα­να­γκα­στι­κή μορφή. Στρα­τιώ­τες κά­νουν εφό­δους σε κα­τα­φύ­για και υπο­χρε­ώ­νουν τους πρό­σφυ­γες να φύ­γουν προς τα νότια υπό την απει­λή επι­τό­που εκτέ­λε­σης. Οι φω­το­γρα­φί­ες που δη­μο­σιεύ­ει ο Ισ­ραη­λι­νός στρα­τός με την ου­δέ­τε­ρη λε­ζά­ντα «Πα­λαι­στί­νιοι που απο­χω­ρούν», επι­βε­βαιώ­νουν ότι πρό­κει­ται για βίαιο εξα­να­γκα­σμό υπό την κάνη όπλων. Υπάρ­χουν δύο ειδών ουρές αν­θρώ­πων που «απο­χω­ρούν». Είτε απαρ­τί­ζο­νται απο­κλει­στι­κά από γυ­ναί­κες και παι­διά, είτε απο­κλει­στι­κά από άντρες άνω των 16 οι οποί­οι κρα­τά­νε στο χέρι την ταυ­τό­τη­τά τους. Αυτό που δεν απο­τυ­πώ­νει ο φακός, είναι οι Ισ­ραη­λι­νοί στρα­τιώ­τες που υπο­χρε­ώ­νουν την πρώτη ουρά να συ­νε­χί­σει να προ­χω­ρά ενώ με­τα­φέ­ρει τα μέλη της δεύ­τε­ρης σε κέ­ντρα κρά­τη­σης. Εν τω με­τα­ξύ, ο στρα­τός πυρ­πο­λεί, κα­τα­στρέ­φει και ισο­πε­δώ­νει κάθε κτί­ριο που εκ­κε­νώ­νουν οι Πα­λαι­στί­νιοι -για να μην έχουν που­θε­νά να επι­στρέ­ψουν.

Το «Δόγμα των Στρα­τη­γών» υπο­τί­θε­ται ότι αφορά την απο­τε­λε­σμα­τι­κή διε­ξα­γω­γή του πο­λέ­μου και δη­λώ­νει ότι η εκ­κέ­νω­ση είναι «προ­σω­ρι­νή». Αλλά είναι κοινό μυ­στι­κό ότι ενώ κά­ποιοι στρα­τη­γοί είναι η «βι­τρί­να» αυτού του σχε­δί­ου, οι εμπνευ­στές του είναι τα στε­λέ­χη της εξ­τρε­μι­στι­κής ορ­γά­νω­σης Tzav 9, που πυρ­πο­λεί τα φορ­τη­γά της αν­θρω­πι­στι­κής βο­ή­θειας πριν μπουν στη Γάζα και η οποία έχει υπο­στεί κυ­ρώ­σεις ακόμα και από τις ΗΠΑ. Η ορ­γά­νω­ση αυτή ορ­γά­νω­σε πρό­σφα­τα και μια «γιορ­τή» (με την πα­ρου­σία δε­κά­δων βου­λευ­τών και κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών) προ­ώ­θη­σης της ιδέας του εποι­κι­σμού της Γάζας…

Ο πιο ανα­γνω­ρί­σι­μος δη­μό­σιος ει­ση­γη­τής του «Δόγ­μα­τος των Στρα­τη­γών», ο από­στρα­τος στρα­τη­γός Τζιό­ρα Εϊ­λάντ (ο οποί­ος πα­ρε­μπι­πτό­ντως ανή­κει στην σιω­νι­στι­κή «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά»…) έχει δη­λώ­σει στο πα­ρελ­θόν: «Η Γάζα πρέ­πει να κα­τα­στρα­φεί ολο­σχε­ρώς: τρο­μα­κτι­κό χάος, οξεία αν­θρω­πι­στι­κή κρίση, κραυ­γές που φτά­νουν ως τον ου­ρα­νό…».

Το αμε­ρι­κα­νι­κό «τε­λε­σί­γρα­φο»

Στις 15 Οκτώ­βρη, η αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δή­λω­σε ότι η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση έχει ένα μήνα να επι­τρέ­ψει να πε­ρά­σουν τρό­φι­μα στη βό­ρεια Γάζα, αλ­λιώς ρι­σκά­ρει την αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια. Ήταν η πιο επί­ση­μη πα­ρα­δο­χή ότι δεν περ­νά­νε κα­θό­λου τρό­φι­μα. Ήταν επί­σης μια  τρα­γι­κά ανε­παρ­κής πα­ρέμ­βα­ση. Ακόμα κι ο Ζοζέπ Μπο­ρέλ, ο επι­κε­φα­λής της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής της ΕΕ υπο­χρε­ώ­θη­κε να καυ­τη­ριά­σει τον «ένα μήνα προ­θε­σμία» τη στιγ­μή «που άν­θρω­ποι πε­θαί­νουν με τέ­τοιους ρυθ­μούς». Ήταν όμως και μια υπο­κρι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση. Το Politico απο­κά­λυ­ψε δη­λώ­σεις στε­λε­χών αν­θρω­πι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων που συ­να­ντή­θη­καν με την Λιζ Γκρά­ντε, υπεύ­θυ­νης της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για την αν­θρω­πι­στι­κή κα­τά­στα­ση στη Γάζα στα τέλη Αυ­γού­στου. Σύμ­φω­να με το ρε­πορ­τάζ, όταν της τέ­θη­κε το θέμα της διαρ­κούς απο­στο­λής αμε­ρι­κα­νι­κών όπλων, η εκ­πρό­σω­πος της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης τους δή­λω­σε ξε­κά­θα­ρα ότι το Ισ­ρα­ήλ ανή­κει σε «ένα πολύ στενό κύκλο απει­ρο­ε­λά­χι­στων συμ­μά­χων» στους οποί­ους οι ΗΠΑ «δεν αρ­νού­νται το οτι­δή­πο­τε θέ­λουν». Όταν της επε­σή­μα­ναν ότι το Ισ­ρα­ήλ πα­ρα­βιά­ζει το διε­θνές αν­θρω­πι­στι­κό δί­καιο, «Μας είπε ότι οι κα­νό­νες δεν ισχύ­ουν για το Ισ­ρα­ήλ»…

Ισ­ρα­ήλ ενα­ντί­ον… ΟΗΕ

Με αυτή την αλα­ζο­νι­κή επί­γνω­ση ότι «οι κα­νό­νες δεν ισχύ­ουν για το Ισ­ρα­ήλ», η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία έχει κλι­μα­κώ­σει τον πό­λε­μό της με τον ΟΗΕ. Αυτός αρ­χι­κά ήταν με­τα­φο­ρι­κός, με το Νε­τα­νιά­χου να τον πε­ρι­γρά­φει από το βήμα της συ­νέ­λευ­σής του ως «αντι­ση­μι­τι­κό βάλτο» και την ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση να κα­θι­στά «ανε­πι­θύ­μη­το πρό­σω­πο» τον γε­νι­κό του γραμ­μα­τέα! Με την επί­θε­ση στο Λί­βα­νο, ο πό­λε­μος έγινε κυ­ριο­λε­κτι­κός. Οι IDF απαί­τη­σαν από την ει­ρη­νευ­τι­κή δύ­να­μη του ΟΗΕ να απο­χω­ρή­σει και από την άρ­νη­σή της και μετά έχουν κα­τα­γρα­φεί δια­δο­χι­κές ένο­πλες επι­θέ­σεις σε βά­σεις κυα­νό­κρα­νων! Σε μια κί­νη­ση γε­μά­τη συμ­βο­λι­σμούς, το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ κα­τά­σχε­σε εκτά­σεις γης που ανή­κουν στα γρα­φεία της UNRWA στην Ιε­ρου­σα­λήμ για να χτί­σει… εποι­κι­σμούς. Ακο­λού­θη­σε η πραγ­μα­τι­κή επί­θε­ση, με την Κνε­σέτ να υπερ­ψη­φί­ζει την απα­γό­ρευ­ση της δρά­σης της Υπη­ρε­σί­ας του ΟΗΕ για τους Πα­λαι­στί­νιους πρό­σφυ­γες, ο ρόλος της οποί­ας είναι πο­λύ­τι­μος σε κάθε προ­σφυ­γι­κό στρα­τό­πε­δο και ανα­ντι­κα­τά­στα­τος ει­δι­κά στη Γάζα…

Η σύ­γκρου­ση με το Ιράν
Η αντι­πα­ρά­θε­ση του Ισ­ρα­ήλ με το Ιράν πα­ρα­μέ­νει «οριο­θε­τη­μέ­νη» και αρ­γό­συρ­τη, αλλά πα­ρα­μέ­νει ενερ­γή κι επι­σφα­λής. Μετά από πολ­λές εβδο­μά­δες σκέ­ψης για την αντί­δρα­ση στη δο­λο­φο­νία του Χα­νί­γιε σε ιρα­νι­κό έδα­φος, η Τε­χε­ρά­νη υπο­χρε­ώ­θη­κε να απα­ντή­σει τε­λι­κά, όταν το Ισ­ρα­ήλ ορ­γά­νω­σε τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις στο Λί­βα­νο, δο­λο­φό­νη­σε το Νασ­ρά­λα και μια ολό­κλη­ρη σειρά στε­λε­χών της Χεζ­μπο­λά, βομ­βάρ­δι­σε την Υε­μέ­νη. Η ηγε­σία της Ισλα­μι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, της οποί­ας η στρα­τη­γι­κή για να μπο­ρέ­σει να στα­θεί και να εν­σω­μα­τω­θεί σε έναν (αρα­βι­κό) χάρτη στη­ρί­ζε­ται στην εξα­σφά­λι­ση πε­ρι­φε­ρεια­κών ερει­σμά­των, ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νη να «κάνει κάτι» για τους συμ­μά­χους της σε Λί­βα­νο, Υε­μέ­νη, Πα­λαι­στί­νη. Το χτύ­πη­μα σε ισ­ραη­λι­νούς στό­χους ήταν μια σκάλα ανώ­τε­ρο -και λι­γό­τε­ρο «σκη­νο­θε­τη­μέ­νο»- από εκεί­νο του πε­ρα­σμέ­νου Απρί­λη.

Το Ισ­ρα­ήλ επέ­λε­ξε να δώσει συ­νέ­χεια. Τε­λι­κά δέ­χτη­κε το αμε­ρι­κα­νι­κό αί­τη­μα να απο­φύ­γει πυ­ρη­νι­κές εγκα­τα­στά­σεις ή πε­τρε­λαϊ­κές εγκα­τα­στά­σεις και ση­μά­δε­ψε στό­χους που αφο­ρούν τις αμυ­ντι­κές (αε­ρά­μυ­να) και επι­θε­τι­κές (μο­νά­δες πα­ρα­γω­γής πυ­ραύ­λων) δυ­να­τό­τη­τες του ιρα­νι­κού στρα­τού. Αλλά κι αυτό το χτύ­πη­μα ήταν μια σκάλα ανώ­τε­ρο από το απο­λύ­τως συμ­βο­λι­κό χτύ­πη­μα του Απρί­λη. Ενώ ήταν το πρώτο χτύ­πη­μα εντός Ιράν που το Ισ­ρα­ήλ ανέ­λα­βε επί­ση­μα την ευ­θύ­νη. Η αντι­πα­ρά­θε­ση ανέ­βη­κε ένα ακόμα σκα­λο­πά­τι στη «σκάλα της κλι­μά­κω­σης».

Το ιρα­νι­κό κα­θε­στώς -για άλλη μια φορά- ζυ­γί­ζει τις επι­λο­γές του. Η πρώτη δή­λω­ση του Χα­με­νεΐ ήταν γρί­φος. Η σιω­νι­στι­κή επί­θε­ση, είπε, δεν πρέ­πει «ούτε να υπο­τι­μη­θεί, ούτε να υπερ­τι­μη­θεί» και οι ανα­φο­ρές στο «δι­καί­ω­μα του Ιράν να αμύ­νε­ται» έμει­ναν γε­νι­κό­λο­γες, αφή­νο­ντας ανοι­χτό το δρόμο της απο­κλι­μά­κω­σης. Πιο πρό­σφα­τα, επα­νήλ­θε κά­νο­ντας λόγο για «σκλη­ρή απά­ντη­ση». Το επι­κίν­δυ­νο «τένις» συ­νε­χί­ζε­ται και το μπα­λά­κι είναι ξανά τώρα στα χέρια της Τε­χε­ρά­νης. Η ιρα­νι­κή ηγε­σία συ­νε­χί­ζει να ισορ­ρο­πεί ανά­με­σα στην απρο­θυ­μία της να πάει σε πό­λε­μο με το Ισ­ρα­ήλ και την ανά­γκη να υπε­ρα­σπί­ζε­ται το αντι­σιω­νι­στι­κό προ­φίλ στους φί­λους της και να προ­βά­λει μια «απο­τρε­πτι­κή ισχύ» απέ­να­ντι στους εχθρούς της. Πάνω σε αυτή την αντί­φα­ση θα συ­νε­χί­σει να «παί­ζει» η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία, ελ­πί­ζο­ντας είτε να απο­δυ­να­μώ­σει πο­λι­τι­κά τον εχθρό της, είτε να σύρει τις εξε­λί­ξεις και τις ΗΠΑ σε έναν πό­λε­μο κατά του ιρα­νι­κού κα­θε­στώ­τος…

https://rproject.gr/article/klimakosi-tis-ethnokatharsis-stin-palaistini