Στις 18 Σεπτέμβρη σε 250 πόλεις και περιφέρειες της Γαλλίας κατέβηκαν σε συλλαλητήρια, κατά τις εκτιμήσεις της CGT (Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζόμενων Γαλλίας) 1.000.000 απεργοί και διαδηλωτές, ενώ το υπουργείο Εσωτερικών ανέφερε 500.000.
Οκτώ ημέρες μετά την πρώτη κοινωνική προειδοποιητική βολή από το κίνημα Bloquons tout (Ας μπλοκάρουμε τα πάντα) το οποίο συγκέντρωσε περίπου 250.000 άτομα, ήταν η σειρά της διασυνδικαλιστικής ομάδας να καλέσει σε κινητοποίηση κατά της λιτότητας την Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου. Για να απαιτήσουν αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης και μεγαλύτερη φορολογική δικαιοσύνη. Για πρώτη φορά μετά το 2023 και τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Μια δεύτερη ημέρα διαμαρτυρίας μέσα σε μια εβδομάδα για τον Σεμπαστιέν Λεκορνού, ο οποίος διορίστηκε πρωθυπουργός στις 9 Σεπτεμβρίου.
Παρά τις εντάσεις με την αστυνομία, ιδίως στο Παρίσι, η ημέρα κύλησε σε μεγάλο βαθμό ειρηνικά. Σύμφωνα με την αστυνομία , η οποία είχε δημιουργήσει μια μεγάλη ομάδα ασφαλείας με περισσότερους από 80.000 αστυνομικούς και χωροφύλακες, περίπου 181 άτομα συνελήφθησαν, εκ των οποίων 31 στο Παρίσι.
«Σήμερα, απευθύνουμε μια πολύ σαφή προειδοποίηση προς την κυβέρνηση και τον Σεμπαστιέν Λεκορνού», δήλωσε η γενική γραμματέας του CFDT, Μαριλίζ Λεόν, στον Τύπο πριν ξεκινήσει η πορεία στο Παρίσι το απόγευμα της Πέμπτης από την Place de la Bastille προς την Place de la Nation. «Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: δεν θέλουμε οι εργαζόμενοι να είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν το λογαριασμό για τον προϋπολογισμό και τις προσπάθειες που καταβάλλονται».
Marylise Léon, γενική γραμματέας της CFDT: «Κάθε εκατοστό κοινωνικής οπισθοδρόμησης σημαίνει 1.000 ψήφους για την ακροδεξιά».
Σύμφωνα με τη Sophie Binet, γενική γραμματέα της CGT, «η οργή είναι τεράστια, το ίδιο και η αποφασιστικότητα. Ο δρόμος είναι αυτός που πρέπει να γράψει τον προϋπολογισμό, και αν δεν το κάνει, ο Lecornu είναι αυτός που θα καταλήξει στο δρόμο», πρόσθεσε.
Σε όλη τη Γαλλία ακούστηκε η οργή των σκληρά πιεσμένων εργαζομένων που απαιτούσαν μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη. Στη Δουνκέρκη (Nord), όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν οι εργαζόμενοι της ArcelorMittal που άνοιξαν την πορεία. Οι χαλυβουργοί πρωτοστατούν, καθώς απειλούνται 350 θέσεις εργασίας στο τεράστιο εργοστάσιο του ομίλου κοντά στο λιμάνι, το οποίο κάποτε απασχολούσε έως και 13.000 άτομα, όταν η εταιρεία ονομαζόταν Usinor.
Από τα μέσα του 2024, από την καταφανή ήττα της παράταξής του στις ευρωπαϊκές εκλογές και την επιλογή του Μακρόν της διάλυσης της Εθνοσυνέλευσης και προκήρυξης νέων βουλευτικών εκλογών, η Γαλλία εισήλθε σε συστημική κρίση.
Από το 2024 έως σήμερα η Γαλλία είδε τη διαδοχή πέντε πρωθυπουργών, μια διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και δύο επιτυχών προτάσεων μομφής κατά των κυβερνήσεων με φόντο: πρώτα μιας απουσίας πλειοψηφίας στην εθνοσυνέλευση, μιας πρωτοφανούς ανόδου της άκρας δεξιάς στις βουλευτικές εκλογές, μιας ενίσχυσης της μη συστημικής αριστεράς και λαϊκών αγώνων του συνδικαλιστικού και διεκδικητικού αγώνα των εργαζόμενων στρωμάτων.
Με εμφανή επίταση μπαίνουν τα ερωτήματα αν πρόκειται για πολιτική κρίση, θεσμική κρίση, καθεστωτική κρίση, ή μια ευρύτερη κρίση που βάζει εν αμφιβόλω τις ίδιες τις αρχές της Γαλλικής Δημοκρατίας. Προφανώς είναι μια πολιτική και συστημική κρίση, γιατί η δυσλειτουργία αφορά όλα τα όργανα του Συντάγματος. Ποτέ η Γαλλία δεν είχε δει έναν τόσο εξασθενημένο πρόεδρο. Ποτέ η Γαλλία δεν είχε δει τόσο ευάλωτους πρωθυπουργούς, μια εθνοσυνέλευση τόσο αδύνατη να κυβερνηθεί με έναν τριμερή διαχωρισμό, που στην ουσία παρεμποδίζει κάθε είδους πλειοψηφία. Ποτέ δεν είχε δει μια Γερουσία με τόσο σημαντική παρουσία με μια πόλωση που τη μετατρέπει σε μια ασυνήθη αποφασιστική συνήθως ανατρεπτική δύναμη.
Το Συνταγματικό Συμβούλιο δέχεται ολοένα και περισσότερες επιθέσεις από την άκρα αριστερά, την άκρα δεξιά, ακόμη και από ορισμένους Ρεπουμπλικάνους. Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών αμφισβητεί πλέον την ανεξαρτησία του και την έκταση των εξουσιών του, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με την όλη εξέλιξη του Συνταγματικού Συμβουλίου από το 1958.
Η Πέμπτη Δημοκρατία έχει ήδη αντιμετωπίσει πολύ σοβαρές πολιτικές κρίσεις, ακόμη πιο βίαιες και έντονες. Εκείνη του 1961, την εποχή του πραξικοπήματος των στρατηγών στο Αλγέρι, ή εκείνη του Μαΐου του ’68. Και στις δύο περιπτώσεις, είδαμε την εξουσία να ταλαντεύεται εντελώς, υπουργούς να εγκαταλείπουν τα υπουργεία τους, ηγετικά στελέχη της πλειοψηφίας – οι γκωλικοί τότε – να ζητούν, κάποιοι, να σταλούν τα τανκς και άλλοι, να ενωθούν με τους διαδηλωτές… Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, οι λύσεις βρέθηκαν αρκετά γρήγορα και η τάξη αποκαταστάθηκε μετά από μερικές εβδομάδες.
Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια μακροχρόνια κρίση, χωρίς να διαφαίνεται βραχυπρόθεσμη λύση. Είναι ολόκληρο το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα που είναι εκτός ισορροπίας και όχι μόνο το Γαλλικό πολιτικό σύστημα. Είναι οι παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες. Είναι συστημική η κρίση. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία, στη Μέση και Άπω Ανατολή, που ενορχηστρώνονται από τοπικές κυβερνήσεις και τροφοδοτούνται από τις ΗΠΑ. Είναι η ένταξη της Γαλλίας στη στρατιά των προθύμων υποστηρικτών του Τραμπ σε όλες αυτές τις αναταραχές στο πλαίσιο της ΕΕ, κατά των Παλαιστινίων κρυφά ή φανερά, είναι στην προετοιμασία για τον επερχόμενο 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο που η σχετική οικονομική συνεισφορά των κρατών ανήλθε στο 5% του τακτικού τους προϋπολογισμού- κονδύλια που και η Γαλλία στερεί από τις αποδοχές των εργαζόμενων, τις συντάξεις, τα κονδύλια των υπόλοιπων κοινωνικών υπηρεσιών και της φροντίδας των δημόσιων χώρων και της κοινωνικής κατοικίας.
Είναι η προστασία και η ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου και της αντίστοιχης γεωκτησίας- εξ ου και η άρνηση της φορολογίας της μεγάλης ιδιοκτησίας.
Είναι σαφές ότι το πρώτο λίπασμα της πολιτικής – συστημικής κρίσης είναι η οικονομική κρίση στην οποία έχει εμπλακεί η Γαλλία εδώ και αρκετό καιρό. Η υποβάθμισή της από διαφόρους οίκους αξιολόγησης και οι φήμες τουλάχιστον ότι θα εξαναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ από τη μια πανικοβάλλουν το Γαλλικό λαό και από την άλλη τον εξαγριώνουν.
Έτσι δημιουργούνται μέσα στη γαλλική κοινωνία δύο κύρια ρεύματα: το ρεύμα που ακολουθεί τη Λεπέν και το ρεύμα των εργαζόμενων, γυναικών, νεολαίας και διανοούμενων διαφόρων εκφάνσεων της αριστεράς και αντίστοιχων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Από το τέλος του καλοκαιριού με επικεφαλής τις συνδικαλιστικές ενώσεις της CGT και άλλα σοσιαλδημοκρατικά συνδικάτα προετοίμασαν την 10η Σεπτέμβρη – ως γενική πρόβα της Γενικής Απεργίας της 18ης Σεπτέμβρη όπου καλεί η Διασυνδικαλιστική Ομοσπονδία με τα συνθήματα «Γενική Απεργία», «Ας μπλοκάρουμε τα πάντα» καλούσαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, μπλόκα και διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία.
Στο τελευταίο φυλλάδιο της CGT αναφέρεται:
«Ξεκινώντας από την αναγγελία του τερατώδους προϋπολογισμού 2025, η ομοσπονδία του θυμού για να μπλοκαριστούν τα πάντα , στις 10 Σεπτεμβρίου επιτάχυνε την πτώση της κυβέρνησης Μπαϊρού και ξεκίνησε μια συλλογική αντεπίθεση για την κοινωνική δικαιοσύνη.
Αυτή η ισχυρή και επιθετική πλημμυρίδα δεν πρέπει να υποχωρήσει. Μπορούμε να εκτροχιάσουμε τα σχέδια των εργοδοτών, της κυβέρνησης, του πρόεδρου και του κοινοβουλίου.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η συνειδητοποίηση από τους εργαζόμενους /ες του κεντρικού τους ρόλου στην κοινωνία, της τεράστιας δύναμης τους και η απαίτηση να εισβάλλουν στη δημόσια συζήτηση “εδώ και τώρα”, χωρίς καμία αναμονή για οδηγίες εκτός από την έκφραση της συζήτησης και της συλλογικής βούλησης
Ας το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο.
Ας απελευθερώσουμε την ενέργεια και η συλλογική δράση ενός λαού, πρώτα απ’ όλα της εργατικής τάξης που δημιουργεί τον πλούτο και είναι η μόνη ικανή να ηγηθεί να μετασχηματίσει και να μεταμορφώσει τον κόσμο!
Ας απεργήσουμε για να μπλοκάρουμε τα πάντα, να πάρουμε το πεπρωμένο μας στα χέρια μας και να κατακτήσουμε μια νέα κοινωνία!
Ο νέος πρωθυπουργός Σεμπαστιέν Λεκορνού προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα.
Ένα πρώτο ταξίδι με θέμα την υγεία, ακολουθούμενο από μια συνέντευξη στον περιφερειακό ημερήσιο Τύπο… Ακολουθώντας το πρωτόκολλο της πρωθυπουργικής επικοινωνίας, το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου, ο νέος πρωθυπουργός εκτέθηκε με δηλώσεις στους πολιτικούς, δημοσιονομικούς και κοινωνικούς αντίθετους κύκλους που ευθύς εξ αρχής περιβάλλουν την πορεία του. Δεν θέλω αστάθεια ή στασιμότητα, λέει.
Ο επικεφαλής της κυβέρνησης επιβεβαίωσε τη διαφορά στάσης του από τον προκάτοχό του, τον Φρανσουά Μπαϊρού. Συμβολικά, ο νέος ένοικος του Ματινιόν ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την κατάργηση των δύο αργιών, ένα σαφώς αντιλαϊκό μέτρο στο κεντρώο σχέδιο προϋπολογισμού του Μπαϊρού. «Θέλω να σταθώ αλληλέγγυος στους εργαζόμενους», λέει.
Δύο μήνες αργότερα, ο Σεμπαστιέν Λεκορνού, έχοντας επίγνωση της αντιδημοτικότητας του σχεδίου, υπαναχωρεί. Έπρεπε να κάνει μια χειρονομία ανοίγματος προς τους ενδιάμεσους φορείς και την κοινή γνώμη. Ήταν μια αναγκαία χειρονομία, αλλά όχι αρκετή για να εκτονώσει το συνδικαλιστικό κίνημα της 18ης Σεπτεμβρίου ή να αμβλύνει την αντίθεση στην ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό. Παρόλο που προειδοποίησε ότι η απόσυρση της κατάργησης των αργιών θα απαιτήσει την εξεύρεση άλλων πηγών χρηματοδότησης.
Η υπόσχεση αυτή αφορά την αναδιοργάνωση της «κοινής βάσης», της κοινοβουλευτικής δύναμης που παραμένει η μικρότερη μειοψηφία, με 210 βουλευτές από τη Δεξιά και το Κέντρο, και πλειοψηφία στη Γερουσία. Μέχρι τη δήλωση γενικής πολιτικής του, που θα ανακοινωθεί στις 2 Οκτωβρίου, ο Σεμπαστιέν Λεκορνού επιδιώκει να καθορίσει το πλαίσιο ενός κυβερνητικού συμβολαίου μεταξύ των διαφόρων κομμάτων της «κοινής βάσης» – απαραίτητη προϋπόθεση στη μάχη εξουσίας που θέλει να δώσει με την Αριστερά για τον προϋπολογισμό από τώρα μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου.
Για να πείσει τους εταίρους του να συμφωνήσουν σε ένα τέτοιο πλαίσιο καθώς πλησιάζει το 2027, οι προεδρικές εκλογές, ο Σεμπαστιέν Λεκορνού κάνει διάκριση μεταξύ των έργων που μπορούν να δρομολογηθούν ή να ολοκληρωθούν τους τελευταίους είκοσι μήνες της πενταετίας και εκείνων που θα επιλυθούν μόνο στο τέλος της προεδρικής εκστρατείας.
Ακόμα:
Δημιουργία κέντρων υγείας, κοινοβουλευτικό παιχνίδι… Ο πρωθυπουργός, σε μια επίσκεψη στο Mâcon την Κυριακή, θέλει να διαφοροποιηθεί από τον κεντρώο προκάτοχό του και να δώσει υποσχέσεις για διαφάνεια. Το μόνο που απομένει είναι να πείσει την αντιπολίτευση και την κοινή γνώμη.
Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι τα ισόβια επιδόματα που χορηγούνται στους πρώην αρχηγούς κυβερνήσεων θα τερματιστούν σύντομα. Δεκαεπτά από αυτούς εξακολουθούν να επωφελούνται από αυτά, με εκτιμώμενο ετήσιο κόστος 4,4 εκατ. ευρώ (δωρεάν αυτοκίνητα με σωφέρ, γραμματέα προσωπικού γραφείου κλπ.)
Στο τέλος της θητείας τους, οι πρωθυπουργοί διατηρούν το επίδομά τους για τρεις μήνες, υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχουν μισθωτή απασχόληση και ότι είναι τακτοποιημένοι με την Ανώτατη Αρχή για τη διαφάνεια της δημόσιας ζωής στην οποία πρέπει να υποβάλλουν δηλώσεις περιουσιακών στοιχείων και συμφερόντων. Ούτε λαμβάνουν στη συνέχεια καμία ειδική σύνταξη γήρατος.
Ας δούμε τι, και πως, και αν μπορούν οι κυβερνητικές γαλλικές αρχές να αντιμετωπίσουν το μεγάλο θυμό του γαλλικού λαού απέναντι στον τερατώδη προϋπολογισμό και στις δηλώσεις της Ανυπότακτης Αριστεράς, της Άκρας Δεξιάς, της πλημμυρίδας των εργαζόμενων της 18 Σεπτέμβρη και των συνδικαλιστικών τους Ενώσεων.
Πηγές : Διαδικτυακή εφαρμογή Le monde international/fr, L’ Unité CGT
Σχόλια (0)