Μετά από 2 χρόνια «διαπραγματεύσεις» με τους θεσμούς η κυβέρνηση κατάφερε να φέρει στη βουλή ένα νομοσχέδιο 150+ άρθρων με ρυθμίσεις για τους ΟΤΑ. Δεν πρόκειται για κάτι συγκλονιστικό καθώς κινείται στο πλαίσιο αναγκαίων ρυθμίσεων που αφορούν τη καθημερινότητα των Δήμων και των Περιφερειών. Κοινώς …μερεμέτια». Γενικότερες μεταρρυθμίσεις αναμένονται με τις λεγόμενες «αλλαγές του Καλλικράτη» το φθινόπωρο.
Ο νόμος ρυθμίζει θέματα των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης, λύσης και προσωπικού των λοιπών επιχειρήσεων, οικονομιικής λειτουργίας, ρύθμισης χρεών προς τους Δήμους, περιουσίας και προσωπικού.
Οι επιμέρους ρυθμίσεις αποτελούν αποτέλεσμα πιέσεων των Δήμων προς το υπουργείο Εσωτερικών και αντανακλούν δυσκολίες που αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία στην αντιμετώπιση θεμάτων της καθημερινότητας καθώς μεγάλος αριθμός τους (ιδιαίτερα όσα έχουν οικονομικό χαρακτήρα) αντιμετωπίστηκαν αρνητικά από τους δανειστές. Είναι γεγονός πως μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, οι δανειστές ασκούν ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε αίτημα και όχι μόνο της Αυτοδιοίκησης.
Ορισμένα ζητήματα, τα οποία αξίζει να επισημανθούν:
-Διαπιστώνεται πως η πορεία προσαρμογής στον «Καλλικράτη» εξακολουθεί να παρουσιάζει αδυναμίες και ιδιαίτερα στην άσκηση νέων αρμοδιοτήτων που μεταφέρθηκαν στους Δήμους, όπως φαίνεται και από το άρθρο 25 του νόμου με το οποίο παρατείνεται η διοικητική υποστήριξη σε μικρότερους δήμους από μεγαλύτερους.
-Τις ελλείψεις προσωπικού των μικρών και νησιωτικών Δήμων προσπαθεί να καλύψει το άρθρο 32, με το οποίο γίνεται προσπάθεια προσέλκυσης προσωπικού από μεγαλύτερους Δήμους μέσω της παροχής σίτισης και διαμονής.
-Με το άρθρο 33 επαναφέρεται η αποζημίωση των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου και η αντιμισθία όλων των Αντιδημάρχων.
-Με το άρθρο 47 που αφορά την αντιμετώπιση των ανταποδοτικών δαπανών μικρών Δήμων, γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των δυσανάλογων τελών που επιβάλλονται από αρκετούς μικρούς Δήμους.
-Με το άρθρο 52 ρυθμίζονται ξανά τα χρέη των πολιτών προς τους ΟΤΑ, γεγονός που αντανακλά την αδυναμία τους να ανταποκριθούν.
-Με τα άρθρα 59 έως 68 αντιμετωπίζονται ορισμένα θέματα εσόδων και είσπραξής τους εκ των οποίων το σημαντικότερο είναι η προσπάθεια ενοποίησης των βάσεων δεδομένων για τη διευκόλυνση της φορολόγησης πολιτών και επιχειρήσεων.
-Με το τρίτο κεφάλαιο (άρθρα 80 έως 107) αντιμετωπίζονται ορισμένα πρακτικά θέματα προσωπικού (με κυριότερο την επέκταση της παροχής του επιδόματος βαρέων κι ανθυγιεινών και σε άλλους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, πέραν όσων εργάζονται στην καθαριότητα) ενώ με άλλα άρθρα ρυθμίζονται κυρίως δυσλειτουργίες που παρουσιάζονται στη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ο νόμος δεν ακουμπάει το οικονομικό πρόβλημα των ΟΤΑ και είναι κατανοητό το γιατί καθώς δεν συνάδει με τη γενικότερη δημοσιονομική πολιτική και βρίσκει τις αντιδράσεις των δανειστών. Πιο συγκεκριμένα, δεν προβλέπεται η απόδοση στους Δήμους του συνόλου των πόρων που ορίζει ο Ν.3852/2010, δεν προβλέπεται η σταδιακή απόδοση των παρακρατηθέντων πόρων της περιόδου 2010-2016, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για απόδοση πόρων από το «Πράσινο Ταμείο», κ.λπ.
Αξίζει το κόπο οι δυνάμεις της Αριστεράς να ασχολούνται με τέτοια θέματα;
Μήπως η ενασχόληση με αυτά οδηγούν τις δυνάμεις της στο ρεφορμισμό;
Η αλήθεια είναι πως η απομάκρυνση από τη καθημερινότητα οδηγεί στη θεωρητική οκνηρία που διακρίνει τις δυνάμεις της Αριστεράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και με μαθηματική ακρίβεια στη συρρίκνωση της ιδεολογικής και πολιτικής επιρροής της.
Ταυτόχρονα, από την άλλη δεν πρέπει να υπάρχει μεγέθυνση των ρυθμίσεων αυτών και να δημιουργούνται αυταπάτες για τα όρια των δυνατοτήτων που έχει η Αυτοδιοίκηση σήμερα.
.kommon.g
