Ουκρανικό σαμποτάζ στο γερμανικό «θαύμα»;

Υποθετική ιστορία δεν υπάρχει, αλλά οι λογικοί συνειρμοί δεν απαγορεύονται.

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Πολλοί έχουν αναρωτηθεί εδώ και 4 χρόνια αν η απαρχή της σύγκρουσης της Δύσης με τη Ρωσία δεν ήταν η εισβολή της δεύτερης στην Ουκρανία, αλλά η ανελέητη προσπάθεια της ηγεσίας των ΗΠΑ να ματαιώσει τη λειτουργία του αγωγού Nord Stream II, που θα διπλασίαζε την παροχή του φθηνού καυσίμου στη Γερμανία και μέσω αυτής σε όλη την Ευρώπη. Σε όλη τη διάρκεια του 2021 κι ενώ η κατασκευή του -μήκους 1.200 χιλιομέτρων και κόστους 9,5 δισ. ευρώ- υποθαλάσσιου αγωγού ρωσικού αερίου ολοκληρωνόταν, η κυβέρνηση Μπάιντεν, αλλά και χώρες της Ε.Ε. πίεζαν τη γερμανική κυβέρνηση να μην επιτρέψει τη λειτουργία του νέου αγωγού, με αποκορύφωμα την απόφαση της γερμανικής Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας να μην του δώσει άδεια λειτουργίας. Το αποτέλεσμα του μπλόκου ήταν να εκτιναχτεί η τιμή του αερίου TTF από τα 33 στα 128 ευρώ ανά μεγαβατώρα μέχρι το τέλος του 2021, πυροδοτώντας την έναρξη της ενεργειακής κρίσης στην Ε.Ε.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο του 2022, επέκτεινε την κρίση του ρωσικού αερίου, αν και κατά έναν παράδοξο τρόπο η τιμή του TTF έπεφτε συνεχώς προς τα προ κρίσης επίπεδα μέχρι το τέλος του 2022. Το σαμποτάζ που εντοπίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2022 και στους δύο ρωσικούς αγωγούς Nord Stream φάνηκε ως προσπάθεια να αναζωπυρωθεί η κρίση του αερίου και η εκτίναξη της τιμής του TTF, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα. Οι έρευνες που ξεκίνησαν Σουηδία και Δανία για τους αυτουργούς του σαμποτάζ έκλεισαν με συνοπτικές διαδικασίες αρχές του 2024, αλλά ενάμιση χρόνο μετά, κι ενώ το ρωσικό αέριο καλύπτει πια ελάχιστα πάνω από το 10% των συνολικών εισαγωγών στην Ε.Ε. και το αμερικανικό LNG γίνεται η νέα πηγή εξάρτησης, η σύλληψη Ουκρανού υπόπτου για το σαμποτάζ από τις γερμανικές αρχές γεννά δεύτερες σκέψεις.

Οχι μόνο για τον ρόλο της κυβέρνησης Ζελένσκι στην καταστροφή της μακρόχρονης ρωσογερμανικής ενεργειακής σχέσης, στην οποία στηρίχτηκε το «γερμανικό θαύμα». Αλλά και για την ταλάντευση της γερμανικής ελίτ για το πόσο μακριά μπορεί να πάει η στήριξη της Ουκρανίας, καθώς η άλλοτε «ατμομηχανή» της Ε.Ε. έχει κολλήσει σε βάλτο ύφεσης και παραγωγικής παρακμής.