Ραγδαίες καθημερινά οι εξελίξεις στο εσωκομματικό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που «φυλλορροεί» χάνοντας δεκάδες μέλη που αποχωρούν από το κόμμα.
Παρά το μήνυμα του προέδρου Στέφανου Κασσελάκη πως «η εσωστρέφεια τελείωσε» με την αποχώρηση των «6+6», καθημερινά δεκάδες μέλη και Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν τη φυγή από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Την Παρασκευή η ΟΜ Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Θεσσαλονίκης δημοσίευσε ένα συλλογικό κείμενο αποχώρησης 50 συνολικά προσώπων, κατηγορώντας τη νέα ηγεσία πως ακολουθεί «πορεία υποβάθμισης τόσο των ριζοσπαστικών στοιχείων της Αριστεράς όσο και των ουσιαστικών αρχών της δημοκρατίας (συμμετοχή, αντιπροσώπευση, λογοδοσία)».
Με συλλογικό κείμενο αποχωρούν και 19 μέλη της ΟΜ Εξωτερικού της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. «Η ανασυγκρότηση ενός ισχυρού πόλου της οικολογικής και ριζοσπαστικής αριστεράς δεν περνάει πια μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ. Έξω από αυτόν λοιπόν, θα συμβάλουμε ενεργά με όλες μας τις δυνάμεις στη δημιουργία του. Μέσα από συλλογικότητα, μέσα από κοινωνικά κινήματα. Σε αυτές τις κοινωνικές διεργασίες γεννήθηκε η αριστερά, σε αυτές θα ανασυγκροτηθεί», αναφέρουν.
Με επιστολή αποχώρησαν την Παρασκευή και 53 μέλη του κόμματος από τον νομό Πρέβεζας, αλλά και η πλειοψηφία των μελών της νεολαίας σε Μεσσηνία και Αρκαδία.
Εντός του Σαββατοκύριακου αναμένεται να συνεδριάσει και η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να αποφασίσει την παραμονή ή όχι στο κόμμα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες η συνύπαρξη θεωρείται αδύνατη και το «διαζύγιο» μοιάζει μονόδρομος.
«Πώς θα αντιμετωπίσουν στο κοινοβούλιο τον Αλέξη Τσίπρα;»
Την ίδια ώρα που καταγράφονται όλες αυτές οι αποχωρήσεις, η ηγεσία της Κουμουνδούρου προσπαθεί να συγκρατήσει τις εναπομείνασες δυνάμεις.
«Τώρα αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινοβουλευτική του ομάδα. Αναρωτιέμαι: πώς θα αντιμετωπίσουν στο κοινοβούλιο τον Αλέξη Τσίπρα;», είπε η εκπρόσωπος Τύπου Δώρα Αυγέρη σήμερα στο OPEN.
«Νομίζω ότι η ίδια η ζωή απαντά. Το μόνο που απομένει να απαντήσει είναι η Ιστορία, για τα πραγματικά κίνητρα και τους πολιτικούς λόγους που τους οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση. Φυσικά θα κρίνει και ο κόσμος», επισήμανε η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει γίνει αξιωματική αντιπολίτευση με επιλογή του λαού. Αυτό έχει εγγραφεί και δεν ξεγράφεται. Ο μόνος που μπορεί να το αλλάξει αυτό είναι πάλι ο ίδιος ο λαός», είπε και πρόσθεσε: «δεν θέλουμε να δούμε να εγγράφονται ξανά στις σελίδες της ιστορίας της χώρας μας, πράγματα που πόνεσαν τον ελληνικό λαό και έχουν μείνει ως μαύρες κηλίδες», σημείωσε.
«Το κόμμα αντί να πάει μπροστά και καλά βυθίζεται στην εσωστρέφεια»
«Ήταν μια δύσκολη απόφαση που πάρθηκε μετά από πολλή σκέψη, βασανιστική, αλλά ώριμη. Από την ημέρα που ο πρώην πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας παραμέρισε για να πάει το κόμμα καλύτερα, βλέπουμε ότι το κόμμα αντί να πάει μπροστά και καλά βυθίζεται στην εσωστρέφεια. Πρώτη φορά βλέπουμε στην Ελλάδα ένα κόμμα της Αριστεράς να μένει χωρίς εσωκομματικές λύσεις για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα», επεσήμανε ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής Ροδόπης Φρεχάτ Οζγκιούρ στο OPEN.
«Έχω δώσει 20 χρόνια από τη ζωή μου σε αυτό το κόμμα. Είμαι 38χρονων και από τα 18 μου έχω παλέψει από όλα τα πόστα που μου έχει δώσει το κόμμα. Ξεκινώντας από αναπληρωτής νομαρχιακής και φτάνοντας μέχρι το αξίωμα του βουλευτή. Αλλιώς ήταν η χάραξη πολιτικών επί της ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρας κι αλλιώς είναι σήμερα. Αυτό φάνηκε πολύ γρήγορα», τόνισε.
Συλλογικό Κείμενο Αποχώρησης μελών της ΟΜ Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Θεσσαλονίκης
Α. Με δύο προηγούμενες επιστολές, που απευθυνόταν προς τον Πρόεδρο και τους δύο Γραμματείς του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είχε εκθέσει έντονες ανησυχίες ως προς την πορεία του κόμματος, το οποίο εγκαταλείπει με ραγδαίο ρυθμό τη ριζοσπαστική Αριστερά και την εσωκομματική δημοκρατία.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, αφότου ανέλαβε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., συνεπικουρούμενος από προσωποπαγή ηγετική ομάδα, εκδηλώνει μια αρχηγοκεντρική πολιτική συμπεριφορά και αναπτύσσει διχαστικό και αντιφατικό λόγο, ο οποίος καθόλου δεν συνάδει με τις αρχές και τη δημοκρατική λειτουργία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Άλλοτε καλεί να μην δαιμονοποιείται ο καπιταλισμός, κι άλλοτε εκθειάζει την Αριστερά. Καλεί υπέρ της ενότητας, αλλά προωθεί διαγραφές στελεχών, και μάλιστα με όρους «εσωτερικού εχθρού». Προσβάλλει με ακραία φρασεολογία στελέχη και την ιστορία της αριστεράς, ενώ επιτρέπει συνεργάτες σε του να απαγορεύουν με πρωτόγνωρο αυταρχισμό τις διαφωνίες. Εξαγγέλλει δημοψήφισμα για διαγραφή στελεχών, οι οποίες θεσμικά προϋποθέτουν διαβούλευση και αιτιολογία και αποτελούν έργο της Επιτροπής Δεοντολογίας. Χρησιμοποιεί ιατρικούς όρους (που δυστυχώς παραπέμπει ακροδεξιά τακτική), αλλά και ανιστόρητες αναφορές για πέμπτη φάλαγγα και αποστάτες, προς απαξίωση των διαφωνούντων εντός του κόμματος. Απαξιώνει και παρακάμπτει συλλογικά όργανα, ενεργώντας αυθαίρετα με απροειδοποίητες αλλαγές υπευθύνων σε όργανα ή δημιουργώντας νέα όργανα. Άλλοτε εκθειάζει και άλλοτε κατακρίνει επιπόλαια προηγούμενες εμβληματικές συλλογικές αποφάσεις (αποθεματικό ρευστότητας, δημοσιονομικό «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ). Υποστηρίζει ότι απευθύνεται «αδιαμεσολάβητα» στο κοινό, εξαγγελία ανέφικτη και ασύμβατη με το σύγχρονο χαρακτήρα της εσωτερικής δημοκρατίας αριστερού κόμματος, η οποία είτε είναι αντιπροσωπευτική, είτε δεν είναι δημοκρατία και όπου η αντιπροσώπευση δεν περιορίζεται σε ανάθεση με την ανάδειξη του ηγέτη αλλά είναι μια συνεχής δημιουργική σύνθεση μεταξύ συντρόφων και τάσεων.
Β. Κοινός τόπος σήμερα είναι ότι στο σημείο αυτό δεν φθάσαμε βεβαίως ξαφνικά και χωρίς λάθη. Σε αυτήν την οριακή, όπως την αισθανόμαστε, στιγμή, είναι χρήσιμο να γίνει μια συνοπτική αποτίμηση της πρόσφατης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Στη μνημονιακή περίοδο, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2018, κλήθηκε να παραγάγει ένα τιτάνιο έργο, κάτω από τον συνεχή πολιτικό πόλεμο που δέχτηκε από την τριάδα των δανειστών της χώρας («Τρόικα»: Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), αλλά και από την τότε αντιπολίτευση. Το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της δανειακής συμφωνίας, που επρόκειτο να μας επιβληθεί, είχε ένα αδύνατο σημείο, ότι ήταν κάπως δυσερμήνευτο το ερώτημα γύρω από το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες αντιλήφθηκαν τον άνισο αγώνα που έδινε η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 στήριξαν την προσπάθεια της κυβέρνησης για μείωση των συνεπειών του 3ου μνημονίου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε μια παταγωδώς χρεωκοπημένη οικονομία από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντέστρεψε την καθοδική πορεία της χώρας και παρέδωσε στην επόμενη κυβέρνηση μια αρκούντως ανορθωμένη οικονομία, με δημοσιονομικό «μαξιλάρι» ασφαλείας 37 δισ. Ευρώ και όχι με μια νέα προληπτική πιστωτική γραμμή, που επιθυμούσε η ΝΔ. Η έξοδος από το μνημόνιο ήταν άθλος που δεν θα είχε επιτευχθεί από άλλη κυβέρνηση. Όπως άλλωστε και οι διπλωματικές πρωτοβουλίες για τη διεθνή συνθήκη των Πρεσπών, την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε και συνυπέγραψε με αίσθημα ευθύνης, παρά το πολιτικό κόστος, για την συνολική επίλυση ενός χρόνιου ζητήματος στα βόρεια σύνορά μας, σε συνθήκες γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή.
Παράλληλα στηρίχθηκαν οι κοινωνικά ασθενέστεροι, με δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία, με τολμηρή ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας (σχολικά γεύματα), με διασφάλιση των κοινών αγαθών (νερό, ρεύμα). Έγιναν θεσμικές εμβληματικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και στην έρευνα (όπως ν.4429/2016, ν.4485/17, ν.4521/2018, ν.4547/18, ν.4610/19, Τεχνική εκπαίδευση, κ.ά.). Σημειώθηκε σαφής βελτίωση των συνθηκών κράτησης φυλακισμένων, που ήταν αφόρητες και οδηγούσαν σε διεθνείς καταδίκες της χώρας, ενώ έγιναν και σημαντικές θεσμικές παρεμβάσεις, όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης, η αποποινικοποίηση ομοφυλοφιλικών πράξεων, ο εκσυγχρονισμός του ποινικού κώδικα, κ.ά.
Για το κυβερνητικό αυτό έργο είμαστε ικανοποιημένοι/ες, και περήφανοι/ες, διότι αυτό επιτεύχθηκε μέσα στις αντίξοες συνθήκες. Ωστόσο, από το 2018 κι έπειτα, όταν αποκτήθηκε επί τέλους η δυνατότητα για περισσότερο αδέσμευτη νομοθέτηση και διακυβέρνηση, δεν προλάβαμε ή ίσως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε εγκαίρως και σε ικανό βαθμό να χαράξει μια ποιοτικά νέα πολιτική κατεύθυνση για τη χώρα, δόθηκαν ωστόσο πρώτες «ανάσες» στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και γενικά στις εργασιακές σχέσεις.
Η απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ στη λαϊκή κοινωνική βάση του άρχισε να φθίνει. Το κόμμα επιχείρησε ένα θαμπό κοινωνικό άνοιγμα προς ό,τι αποκλήθηκε «μεσαία τάξη», κάτι το οποίο σε πολιτικό επίπεδο αντιστοιχούσε σε μερική στροφή προς το «Κέντρο» του πολιτικού συστήματος, χωρίς καν να αναληφθούν πρωτοβουλίες για ενσωμάτωσή του στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς. Βαθμιαίως, η κοινωνική βάση της Αριστεράς (εργάτες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εκπαιδευτική κοινότητα) συρρικνώθηκε, όπως επίσης παραμερίσθηκαν οι κοινωνικές συλλογικότητες (επιστημονικές ενώσεις, αυτοδιοικητικές παρατάξεις κ.ά) ως συνομιλητές του κόμματος. Το κόμμα μετεξελίχθηκε σταδιακά αποκτώντας μια μονιμότερη αρχηγική δομή, παραμερίζοντας την επίδραση των μελών και των οργανώσεών του προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Η αυτοκριτική για την εκλογική ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και στις βουλευτικές εκλογές του 2019 δεν έγινε συστηματικά και συγκροτημένα στο σύνολο των οργανώσεων του κόμματος. Από το 2019 κι εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε έναν αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα, ως μόνιμο γνώρισμα πλέον. Αντί οι επιλογές προσώπων με συντονιστικούς ρόλους (π.χ. αυτοδιοικητικά και άλλα στελέχη), η παραγωγή θέσεων και η λήψη αποφάσεων για κρίσιμα θέματα (πράσινο ή μπετόν, κλπ.) να ξεκινούν από διαβουλεύσεις τοπικών και κλαδικών Οργανώσεων, οι αποφάσεις λαμβάνονταν άνωθεν. Ειδική είναι η περίπτωση της πολιτικής εργασίας, όπου τα καίρια αιτήματα του εργατικού κινήματος εντάχθηκαν στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για τα εργασιακά. Γενικά το κόμμα, αν και θα έπρεπε να λειτουργεί ως αναγκαίος δίαυλος δημοκρατικής αντιπροσώπευσης μεταξύ ηγεσίας και βάσης, υποτιμήθηκε. Επιπλέον, η αδιαφορία του κόμματος για αντιπροσώπευση των μαζικών χώρων και για λογοδοσία συνδυάστηκε καλόπιστα με θεωρίες «περί άμεσης δημοκρατίας», οι οποίες βέβαια μπορεί να είναι λειτουργικές και αναγκαίες για μικρές κοινότητες και κινήματα, όμως είναι πρακτικά ανεφάρμοστες στο συνολικό πληθυσμό.
Σήμερα ζούμε σε μια ιστορική περίοδο, στην οποία οι διεκδικήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς για ουσιαστική δημοκρατία, για τη δυνατή ελαχιστοποίηση της κοινωνικής ανισότητας και για κοινωνικό κράτος δικαίου μπορούν να συναντηθούν με αυτές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτήν την πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα όφειλε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά, πιο τολμηρά και με ένα σφαιρικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ατυχώς όμως ακολουθήθηκε πορεία υποβάθμισης τόσο των ριζοσπαστικών στοιχείων της Αριστεράς όσο και των ουσιαστικών αρχών της δημοκρατίας (συμμετοχή, αντιπροσώπευση, λογοδοσία).
Γ. Η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είναι μια πολυμελής και δραστήρια ΟΜ, εντός των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων, αλλά και ευρύτερα, η οποία πάντοτε λειτουργούσε με αριστερό και δημοκρατικό ήθος, με φρόνηση και πολιτικό πολιτισμό. Ωστόσο, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον ευρύχωρο πολιτικό χώρο σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και παραδόσεων της Αριστεράς.
Για τους παραπάνω λόγους, οι υπογράφοντες/ουσες αποχωρούμε από την Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης και από τον ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ., διότι δεν μας εκφράζει πλέον ιδεολογικά και πολιτικά. Θεωρούμε ότι δεν έχουμε θέση και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε μια πορεία απομάκρυνσης από τις αξίες και τις αρχές της ριζοσπαστικής ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς καθώς και της δημοκρατίας.
Με αίσθημα ευθύνης και αταλάντευτη δέσμευση, μένουμε προσηλωμένοι στην υπεράσπιση του δημοκρατικού και δημόσιου Πανεπιστημίου, στον αγώνα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, στον αγώνα για δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, στην προοπτική του σοσιαλιστικού και οικολογικού μετασχηματισμού.
Υπογράφουσες-Υπογράφοντες Πανεπιστημιακοί (αλφαβητικά)
1. Αγγελόπουλος Γιώργος
2. Αδαμίδης Παναγιώτης
3. Αδάμου Χριστίνα
4. Αυγητίδου Σοφία
5. Γαρύφαλλος Aλέξανδρος
6. Γουλιάνας Κώστας
7. Διβάρης Γιώργος
8. Ζιάκα Αγγελική
9. Καβάλα Μαρία
10. Καζάκος Άρις
11. Καλογιάννης Σταύρος
12. Καλφακάκου Γλυκερία
13. Καμτσίδου Ιφιγένεια
14. Κοιλιάρη Αγγελική
15. Κοτζάμπαση Αθηνά
16. Κρεστενίτης Γιάννης
17. Κυπάρος Αντώνης
18. Κυριαζόπουλος Απόστολος
19. Κωστοπούλου Στέλλα
20. Λαδά Σάσα
21. Μήτρου Γιάννης
22. Μπαλτζής Αλέξανδρος
23. Μπαρτσίδης Μιχάλης
24. Μπετσάκος Βασίλης
25. Μπουντούρογλου Φανή
26. Μυλόπουλος Νικήτας
27. Ναούμ Ιωάννα
28. Νικολαΐδης Μιχάλης
29. Οικονομίδης Παναγιώτης
30. Παναγιωτόπουλος Κυριάκος
31. Παπαδοπούλου Παρασκευή
32. Παπαθεοδώρου Έφη
33. Παρασκευόπουλος Νίκος
34. Πασχάλης Βασίλης
35. Παυλίδου Ελένη
36. Πρίνος Παναγιώτης
37. Σιγάλας Μιχάλης
38. Σταμάτης Δημοσθένης
39. Σταμάτης Κώστας
40. Στάμου Αναστασία
41. Στάμου Γιώργος
42. Στεφανίδης Γιώργος
43. Στυλιανού Άρης
44. Τρανός Τριαντάφυλλος
45. Τσιόκανος Αθανάσιος
46. Τσιριγώτης Γιώργος
47. Φουτάκης Δημήτρης
48. Χαραλαμπάκης Νίκος
49. Χολή Θεοδώρα
50. Ψύλλος Δημήτρης
Το κείμενο αποχώρησης της Οργάνωσης Μελών Εξωτερικού της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αυτή τη στιγμή μπροστά σε μια βαθιά κρίση. Μια κρίση που ήρθε στην επιφάνεια με την διπλή εκλογική ήττα του κόμματος στις εθνικές εκλογές, αλλά ενυπήρχε εντός του κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Μια κρίση που αφορά την εξάντληση και ήττα της στρατηγικής του κόμματος, των συμμαχιών του, του οργανωτικού του μοντέλου και εν τέλει της ίδιας της ταυτότητας του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε ηγεμονική πολιτική δύναμη την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Τη στιγμή που το κυρίαρχο μπλοκ δυνάμεων συσπειρώνονταν γύρω από το πολιτικό πρόγραμμα των μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνίστησε εντός των κοινωνικών κινημάτων, έγινε ο πολιτικός τους εκφραστής και έδωσε μια εναλλακτική διέξοδο. Ο κόσμος στήριξε την «πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς», που «δεν κυβέρνησε ποτέ», για την εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση. Η ελπίδα γρήγορα όμως κατέληξε σε έναν συμβιβασμό και στην εφαρμογή του 3ου μνημονίου. Παρόλα αυτά η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, κατάφερε μέσα σε αντίξοες συνθήκες εποπτείας να εφαρμόσει και μια παράλληλη πολιτική που οδήγησε στη μείωση της φτώχιας, των ανισοτήτων, της μαύρης εργασίας. Σημείωσε νίκες στη δικαιωματική πολιτική και οδήγησε στη συμφωνία των Πρεσπών, σύμβολο ειρηνικής επίλυσης διαφορών στη διεθνή σφαίρα.
Η λάθος ερμηνεία της ήττας του 2019 οδήγησε και σε λανθασμένη στρατηγική την περίοδο 2019-2023. Στο όνομα μιας θολής μεσαίας τάξης που απομακρύνθηκε από το κόμμα και τις κάλπες, το κόμμα επέλεξε μια πολιτική και οργανωτική στροφή προς το κέντρο. Η προγραμματική αντιπολίτευση δεν ήταν τίποτα άλλο από απλή εκφώνηση εναλλακτικών διαχειριστικών πολιτικών προτάσεων, πολλές φορές μάλιστα και αντιφατικών μεταξύ τους, στοχεύοντας στην ενσωμάτωση συγκεκριμένων κοινωνικών και συντεχνιακών ακροατηρίων. Αυτή η στρατηγική δεν δημιουργεί κανένα όραμα για την επόμενη μέρα. Δεν απαντάει ούτε στο πώς θα λύσει άμεσα προβλήματα της καθημερινότητας, ούτε στο που θέλει να είναι η ελληνική κοινωνία μακροπρόθεσμα.
Η πολιτική μετατόπιση οργανωτικά αποτυπώθηκε στο πρόγραμμα της «διεύρυνσης». Το άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία όπως διακηρύχθηκε δεν ήταν τίποτα άλλο από την απλή και από τα πάνω συγκόλληση και ενσωμάτωση μηχανισμών και στελεχών της αποτυχημένης κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς. Τη στιγμή που οι οργανώσεις και τα εκλεγμένα όργανα του κόμματος αποδυναμώνονταν, η εξουσία μεταφέρονταν στην ηγεσία και στον πρόεδρο. Το κόμμα μετασχηματίστηκε σε ένα αρχηγοκεντρικό μηχανισμό που δεν συζητάει, δεν συνθέτει δημοκρατικά αλλά αντίθετα κινείται με όρους λαϊκίστικης κινητοποίησης μελών.
Μετά την ήττα στις διπλές εκλογές του 2023 είχαμε την ευκαιρία να ανοίξουμε έναν ειλικρινή διάλογο για την κατάσταση στο κόμμα. Δυνάμεις που θα μπορούσαν να εγγυηθούν αυτό το διάλογο και μια αλλαγή πορείας όμως ηττήθηκαν. Αντίθετα το αποτέλεσμα της εκλογής του κ. Κασσελάκη δείχνει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η αποτυχημένη στρατηγική που μας έφερε στο σημερινό σημείο δεν αμφισβητείται. Πολιτικά ο νέος πρόεδρος συνεχίζει και ενισχύει την πολιτική μέσω παράθεσης προτάσεων, χωρίς καμία συνοχή, χωρίς κανένα όραμα, αυτή τη φορά χωρίς όμως και καμιά επεξεργασία, εμμένοντας στην επικοινωνιακή τους απόδοση. Σε αυτή τη διαδικασία δεν διστάζει, ίσως και από άγνοια, να έρθει σε σύγκρουση με τον πυρήνα των ιδεών και αναλύσεων της Αριστεράς και του κόμματος, όπως για παράδειγμα η αναγνώριση του ρόλου του κεφαλαίου στην μείωση των ανισοτήτων.
Εντός του κόμματος το μόνο που έχει να επιδείξει είναι η ενίσχυση του αρχηγοκεντρικού του χαρακτήρα, επιδιώκοντας την απευθείας και διαμεσολαβητή σχέση με τα μέλη και «το λαό», παραμερίζοντας όλες τις άλλες συλλογικές διεργασίες του κόμματος. Κομμάτι αυτού του αρχηγοκεντρισμού είναι και ο αυταρχισμός που επέδειξε μέσω διαγραφών, διορισμών ημετέρων σε θέσεις ευθύνης την επομένη της εκλογής, αντικαταστατικών ρυθμίσεων κ.α. Το πάζλ έρχεται να συμπληρώσει μια νέου είδους πολιτική κινητοποίηση μελών/οπαδών με όρους τοξικότητας, fake news, εσωτερικών εχθρών και δολοφονίας χαρακτήρων, που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο κάθε προσπάθεια εσωτερικής συζήτησης.
Όλο αυτό το σκηνικό όχι μόνο θίγει την αξιοπιστία του κόμματος αλλά το μετασχηματίζει κιόλας σε κάτι ξένο. Σε έναν μηχανισμό που δεν μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας και της νεολαίας · σε ένα κόμμα που δεν παρέχει το πεδίο συζήτησης και εκπόνησης ενός εναλλακτικού αριστερού πολιτικού προγράμματος.
Σε αυτή την ολοκληρωτική μετάλλαξη του κόμματος δεν είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε πλάτη. Ήδη στελέχη, μέλη και οργανώσεις ολόκληρες αποχωρούν συντεταγμένα από το κόμμα. Σε αυτό το κύμα αποχωρήσεων εντασσόμαστε και εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο. Είμαστε νέοι και νέες, η πλειοψηφία των μελών της ΟΜ εξωτερικού, που βρεθήκαμε εκτός της χώρας εξαιτίας των πολιτικών της οικονομικής κρίσης αλλά και αυτών που ακολούθησαν. Για μας η αριστερά δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή μεταξύ άλλων, αλλά η ελπίδα για την ανασυγκρότηση του τόπου στον οποίο θέλουμε κάποια στιγμή να επιστρέψουμε.
Η ανασυγκρότηση ενός ισχυρού πόλου της οικολογικής και ριζοσπαστικής αριστεράς δεν περνάει πια μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ. Έξω από αυτόν λοιπόν, θα συμβάλουμε ενεργά με όλες μας τις δυνάμεις στη δημιουργία του. Μέσα από συλλογικότητα, μέσα από κοινωνικά κινήματα. Σε αυτές τις κοινωνικές διεργασίες γεννήθηκε η αριστερά, σε αυτές θα ανασυγκροτηθεί.
Βερυκόκκου Νεφέλη Νικολέτα (Γερμανία)
Δούσμανης Γιάννης (Ολλανδία)
Ελαγκούζ Γιασμίν (Γερμανία)
Ελαγκούζ Σαντία (Γερμανία)
Κλάδου Ξανθίππη (Λουξεμβούργο)
Λάμπης Κώστας (Ολλανδία)
Μανιάδης Γιάννης (Αγγλία)
Μεκέσης Νίκος (Πολωνία)
Μελίδης Κυριάκος (Γερμανία)
Μεργούπης Νίκος (Ολλανδία)
Ξανθοπολύλου Μαρία Μαρκέλα (Γερμανία)
Παναγιωτόπουλος Ραφαήλ (ΗΠΑ)
Παντώτης Αθανάσιος (Γερμανία)
Παπαγεωργίου Κατερίνα (Βουλγαρία)
Ρεμπάτσιος Θάνος (Πορτογαλία)
Σούφτας Στέργιος (Ολλανδία)
Τούσης Αλκίνοος (Ολλανδία)
Φλώρου Ιώ (Γαλλία)
Χαραλάμπους Αντώνης (Δανία)
www.efsyn.gr/politiki/antipoliteysi/412895_dekades-nees-apohori
