Από τη μια πλευρά η πανδημία, που μας επιβάλλει την αναγκαία όσο και δυσάρεστη απόσταση, από την άλλη οι τρέχοντες «εμφύλιοι» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που μας υποβάλλουν τη μάχη σώμα με σώμα για οτιδήποτε δηλητηριάζει ή ακυρώνει την καθημερινότητά μας.
Το ζέον θέμα των ημερών είναι το ασφυκτικό όντως κλίμα στον χώρο του θεάτρου, που διαμορφώθηκε λόγω των γνωστών νοσηρών φαινομένων που γνωστοποιήθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν πρόσφατα, μετά τη γενναία απόφαση της Σοφίας Μπεκατώρου να ξετυλίξει το σκοτεινό προσωπικό της κουβάρι.
Μισέλ Φάις
Αποτέλεσμα αυτών των τοξικών εξελίξεων είναι ότι όλοι εμείς, το κρίσιμο πλήθος μιας ασθμαίνουσας καθημερινότητας, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σ’ έναν κυκεώνα μετέωρων, αταξινόμητων και ακατέργαστων πληροφοριών, οι οποίες μόνο φορτισμένες σκέψεις και σπασμωδικές αντιδράσεις προκαλούν.
Είμαστε θυμωμένοι; Ευάλωτοι; Απροστάτευτοι; Παρατηρητές; Ανάλγητοι; Ενοχοι; Εννοείται, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ίσχυε αν το κράτος δικαίου και η πολιτεία -το διαχρονικό κράτος δικαίου και η διαχρονική πολιτεία- αναλάμβαναν την καταστατική τους ευθύνη. Να προλαβαίνουν, να μεσολαβούν, να διορθώνουν, να ρυθμίζουν, να αυτορυθμίζουν για την ακρίβεια, απρόσωπα και με διαφάνεια, πάντα μέσα από την αταλάντευτη διάκριση εξουσιών και αρμοδιοτήτων, αδράνειες, αστοχίες, παθογένειες.
Επί του πρακτέου, όσο πιο θεσμικά, προγραμματικά και μεθοδικά θεραπεύεται ένα πρόβλημα (μείζον ή έλασσον, εφήμερο ή χρόνιο), τόσο καλύτερα για όλους. Τους εμπλεκόμενους και τους μη εμπλεκόμενους, αλλά κι αυτούς που πραγματικά επιδιώκουν να θεραπευτεί το εκάστοτε πρόβλημα ή αυτούς που υποδύονται πως επιδιώκουν να θεραπευτεί.
Θα σκεφτείτε, και δικαίως, αυτά συμβαίνουν σε χώρες όπου πολιτικοί και πολίτες του δημοκρατικού τόξου έχουν συνομολογήσει, σε ανύποπτο χρόνο, νηφάλια και σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως δυσάρεστων αφορμών ή έκτακτων συνθηκών, τι εστί θεσμός, τι εστί προγραμματικό, τι εστί μέθοδος θεραπείας στα δημόσια πράγματα.
Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας.
efsyn.gr
