Ποιος να το έλεγε ότι η νέα γλώσσα των ανθρώπων, αυτή μέσω διαδικτύου, θα πανικόβαλλε τόσο τον κ. Μητσοτάκη. Είναι κάπως παράδοξο αυτό: από τη μία το διαδίκτυο έχει επιφέρει απίσχνανση της επικοινωνίας λόγω ελλείψεως της αμεσότητας στις συναναστροφές των ανθρώπων [οι συνομιλίες γίνονται τη απουσία των σωμάτων], από την άλλη όμως αποδεικνύεται ότι η καλή χρήση του μπορεί να γίνει ένα σπουδαίο όπλο στα χέρια της κοινωνίας και να ξεσκεπάσει τις βρομιές και αυθαιρεσίες της εξουσίας, γελοιοποιώντας ταυτόχρονα την κυβερνητική δημοσιογραφία που ανερυθρίαστα επικρατεί στα τηλεοπτικά κανάλια και τις εφημερίδες [και στα ραδιόφωνα], μια δημοσιογραφία που έχει ξεχάσει τον ρόλο της [αυστηρός έλεγχος και κριτική της εξουσίας και υπεράσπιση των δικαιωμάτων της κοινωνίας] και αποκρύβει συστηματικά και με πάθος τα ολισθήματα [αντικοινωνική πολιτική, άγρια καταστολή και βία αστυνομικών οργάνων και λοιπά] της κυβέρνησης.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ας δούμε το πρώτο σκέλος του παράδοξου. Είναι γεγονός ότι μία από τις αρχές της δομικής γλωσσολογίας είναι η προτεραιότητα μελέτης της ομιλούμενης γλώσσας και όχι της γραφόμενης [πώς αλλιώς; Πρώτα μαθαίνει κανείς να μιλάει και μετά να γράφει.] Χαρακτηρίζεται η προφορικότητα, είπαμε, από την αμεσότητα, το ανοργάνωτο, το τυχαίο, το απροσδόκητο, το παραμελημένο· η γλώσσα νομοθετείται από το κοινωνικό σύνολο, από εργάτες και διανοούμενους, από σοφούς και άσοφους, από τη συνάφεια των ανθρώπων. Σαλόνια και λιμάνια.
Ερχεται λοιπόν το διαδίκτυο να παραμορφώσει [και να ταπεινώσει] αυτήν την ύψιστη διαδικασία επικοινωνίας, να αφαιρέσει τη ζωντανή συνομιλία, να επιφέρει σύγχυση στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου [τον τόπο δημιουργίας]. Χάνεται η συγκίνηση της επαφής και η γλωσσική σύνθεση που προκαλεί αναπόφευκτα η προφορική διαμάχη ή συναίνεση. Τα έχει πει ο Ηράκλειτος εδώ και χιλιετίες -μην επαναλαμβανόμαστε… Η γλώσσα δεν μπόρεσε να αντισταθεί σε αυτήν την τεχνολογική επίθεση και πίεση κι έτσι ο άνθρωπος έχασε τον εσωτερικό μηχανισμό του [τ’ αυγά και τα πασχάλια]. Απώλεσε τη λαϊκή δύναμη της προφορικότητας, συνέβη όμως και το εξής: του δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσει την αφωνία του, την αδυναμία του, να αποκτήσει «προσωπικότητα», -να βρει επιτέλους το μίλημά του, να καταγγείλει, να οργανωθεί μέσα από ίδιες, καταπιεσμένες, φωνές, να αντισταθεί [Ζαπατίστας, Αραβική Ανοιξη, Γρηγορόπουλος κ.ά], να δημιουργήσει ρήγμα στην καθεστωτική επικοινωνία, που υμνεί την εξουσία.
Παρότι λοιπόν έχουμε ξεχάσει να μιλάμε, παρότι δηλαδή έχουμε απομακρυνθεί από τον μηχανισμό αντίστασης, βρίσκουμε εντούτοις τρόπους να συνεννοηθούμε, όταν η κυβερνητική καταπίεση γίνεται αφόρητη, όταν μας πνίγει το δίκιο, όταν η οργή οφείλει να βρει διέξοδο και να γίνει λόγος [αντιστασιακός]. Και κάπως έτσι το παράδοξο παύει να είναι παράδοξο και ενοχλείται σφόδρα ο Ελληνας πρωθυπουργός, που βλέπει ότι δεν του αρκούν οι «πρόθυμοι» δημοσιογράφοι [παντός είδους].
Μένει να καταλάβουν οι χρήστες του διαδικτύου τη δύναμη που τους παρέχεται, ακόμη κι επανάσταση να κάνουν, αρκεί να ενισχύσουν το πολιτισμικό τους υπόβαθρο [ή όποιο υπόβαθρο θέλουν].
/www.efsyn.gr/
