Για να μην ουρλιάζω από τσαντίλα κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω τη φράση «Πάσχα στο χωριό», πότε με ερωτηματικό στο τέλος, πότε ως απαίτηση, τo ’ριξα στην απλή μέθοδο των τριών. Πολλαπλασιάζω και διαιρώ. Πόσοι είμαστε, ζωή να ’χουμε, πόσα εμβόλια έχουν γίνει.
Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους υποστηρικτές του «γιούργια στα παλιούρια» ή του «να ’χουμε να γκρεμίζουμε», αλλά ένα 7,5% εμβολιασμένων δεν μας κάνει μάγκες. Σαν τους Λονδρέζους, ας πούμε, που ευχαριστιούνται τα πατροπάραδοτα μεθύσια τους στις παμπ γιατί έχει εμβολιαστεί το 86% των πάνω από πενήντα χρόνων. Εμείς, για την ώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μολύνει ο ένας τον άλλο με το πάσο μας, σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους. Και, εξπέρ σε θρομβώσεις και αιμοπετάλια, να προσπαθούμε να στήσουμε την AstraZeneca στο ραντεβουδάκι μας για τα μάτια μιας Pfizer ή Moderna.
Βένα Γεωργακοπούλου
Χθες το πρωί άκουσα για εκατομμυριοστή φορά στο ραδιόφωνο μια δημοσιογράφο να χτυπάει με πείσμα το ποδαράκι της και να προπαγανδίζει την εμμονή της να κάνει Πάσχα στο εξοχικό της. Είχα μια σκασίλα. Εγώ, που έχω κάνει και μια δόση εμβολίου, μόνο στον ύπνο μου θα ακούσω τις πένθιμες καμπάνες της Υπαπαντής και θα μυρίσω τις πορτοκαλιές των καλαματιανών μπαξέδων. Γιατί 93 άνθρωποι μας αποχαιρέτησαν την Τρίτη και άλλοι 802 παλεύουν στις ΜΕΘ.
Δεν θα έχουν καν την ευκαιρία να δουν, να γελάσει λίγο το χειλάκι τους, τις σκηνές απείρου κάλλους όπου εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα με κολλημένα στα παρμπρίζ βεβαιώσεις εμβολίου και αρνητικά self test θα φεύγουν σε έκσταση από το κλεινόν άστυ. Ενώ κάτι αστυνομικοί θα κάνουν ελέγχους. Ξέρω, ξέρω, σαν αυτούς, που κάνουν στην πλατεία Βαρνάβα.
.efsyn.gr/
