Όχι στην κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης

Όπως όλα έδειχναν την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, την Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου θα κατατεθεί στη Βουλή ώστε προοπτικά να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης

Η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα της Κυ­βέρ­νη­σης να προ­χω­ρή­σει την συ­γκε­κρι­μέ­νη αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση είχε δια­φα­νεί ήδη από το κα­λο­καί­ρι όταν στις 23/7 (!) είχε υπάρ­ξει κυ­ριο­λε­κτι­κά με­σο­νύ­κτια (!!) ει­σα­γω­γή του νο­μο­σχε­δί­ου, ενώ δεν είχαν πε­ρά­σει ούτε δέκα ημέ­ρες από το μπλο­κά­ρι­σμα που είχε επι­βάλ­λει η Κο­μι­σιόν στην αρ­χι­κή του εκ­δο­χή. Οι Ευ­ρω­παί­οι τε­χνο­κρά­τες δεν είχαν δεί­ξει να πεί­θο­νται από τις εν­θου­σιώ­δεις κυ­βερ­νη­τι­κές εκτι­μή­σεις ως προς το ύψος της αύ­ξη­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους που θα επι­φέ­ρει η με­τά­βα­ση από το δια­νε­μη­τι­κό σύ­στη­μα (56 δις € σύμ­φω­να με το Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας) και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για την συ­νε­πα­κό­λου­θη δυ­να­τό­τη­τα απο­πλη­ρω­μής των κρα­τι­κών δα­νεί­ων. Όπως μάλ­λον ήταν ανα­με­νό­με­νο όμως, οι τε­χνι­κές λύ­σεις για το ποιος και το πως θα πλη­ρω­θεί το μάρ­μα­ρο «βρέ­θη­καν» και το τζο­γά­ρι­σμα των ει­σφο­ρών των νέων ασφα­λι­σμέ­νων παίρ­νει πρά­σι­νο φως.

Θάνος Λυκουργιάς

Υπεν­θυ­μί­ζε­ται πως σύμ­φω­να με τα κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη και την σχε­τι­κή αρ­θρο­γρα­φία, βα­σι­κοί στό­χοι της στρο­φής προς την κε­φα­λαιο­ποί­η­ση είναι η αντι­με­τώ­πι­ση του δη­μο­γρα­φι­κού κιν­δύ­νου και η απο­κα­τά­στα­ση της χα­μέ­νης εμπι­στο­σύ­νης των νε­ό­τε­ρων γε­νε­ών προς το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Δεν απου­σιά­ζουν επί­σης δη­μο­σιεύ­μα­τα που κά­νουν λόγο για ση­μα­ντι­κές αυ­ξή­σεις στο ύψος των μελ­λο­ντι­κών επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων.

Ξε­κι­νώ­ντας από το τε­λευ­ταίο, το προ­α­να­φερ­θέν πε­ρι­στα­τι­κό με την Κο­μι­σιόν ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η εμπει­ρία του πόσο «μέσα» έπε­σαν οι μα­κρο­πρό­θε­σμες προ­βλέ­ψεις ανά­πτυ­ξης για την έξοδο από τα μνη­μό­νια είναι αρ­κε­τά δι­δα­κτι­κά από μόνα τους. Επί­σης όμως, με­λέ­τες όπως εκεί­νες του κα­θη­γη­τή Σ. Ρο­μπό­λη εκτι­μούν ότι θα οδη­γη­θού­με σε μεί­ω­ση των κα­τα­βαλ­λό­με­νων επι­κου­ρι­κών και σε με­γά­λες ανι­σό­τη­τες, κάτι όχι ξένο από τη διε­θνή εμπει­ρία και ει­δι­κά για συ­γκε­κρι­μέ­νες κοι­νω­νι­κές ομά­δες (π.χ. γυ­ναί­κες). Κα­θό­λου τυ­χαία, οι πιο συ­γκρα­τη­μέ­νες δη­λώ­σεις, (χωρίς να απο­κλεί­ουν και αυτές τις κα­λύ­τε­ρες επι­δό­σεις, γιατί αλ­λιώς ποιο το νόημα ; ),  κά­νουν λόγο για μη αρ­νη­τι­κές απο­δό­σεις των ατο­μι­κών ει­σφο­ρών των ασφα­λι­σμέ­νων. Εξί­σου ση­μα­ντι­κά όμως, οι ευ­κταί­ες  – εφό­σον υπάρ­ξουν – απο­δό­σεις και η «αντι­με­τώ­πι­ση» του δη­μο­γρα­φι­κού κιν­δύ­νου περ­νούν ανα­γκα­στι­κά μέσα από το να ερ­γά­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρα χρό­νια οι ασφα­λι­σμέ­νοι, μετά τα 67 του ορίου συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης. Με λίγα λόγια, η προ­τει­νό­με­νη λύση θα έχει ση­μα­ντι­κό αντί­κτυ­πο στην ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και καθώς το δη­μο­γρα­φι­κό ζή­τη­μα αυτό καθ’ ευατό δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται, το πρό­βλη­μα θα απο­τυ­πώ­νε­ται στα­θε­ρά.

Στα πα­ρα­πά­νω πρέ­πει επί­σης να συ­μπε­ρι­λη­φθούν μια σειρά από επι­πλέ­ον πτυ­χές:

Πρώτα και κύρια, την σαφή διε­θνή τάση επι­στο­φής από κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κά σε δια­νε­μη­τι­κά συ­στή­μα­τα λόγω των πολ­λα­πλών προ­βλη­μά­των που δη­μιουρ­γού­σαν τα τε­λευ­ταία. Εξί­σου ση­μα­ντι­κά, την αδιά­ψευ­στη εμπει­ρία κα­ταρ­ρεύ­σε­ων διε­θνών χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών κο­λοσ­σών (π.χ. της Lehman Brothers, AIG) ή και της εγ­χώ­ριας ΑΣΠΙΣ. Τέλος, το γε­γο­νός πως τα μέλη του Δ.Σ. του σχε­τι­κού φορέα (Τ.Ε.Κ.Α.) δεν θα διώ­κο­νται και δεν θα έχουν ποι­νι­κή ή αστι­κή ευ­θύ­νη ένα­ντι αυτού πλην απο­δεί­ξε­ως δόλου ή βα­ριάς αμέ­λειας (!) ή αστι­κή ευ­θύ­νη ένα­ντι ιδιω­τών, κάτι που απο­τε­λεί με­γά­λη πρό­κλη­ση, ει­δι­κά αν θυ­μη­θού­με πόσοι διώ­χθη­καν πραγ­μα­τι­κά π.χ. για το σκάν­δα­λο των δο­μη­μέ­νων ομο­λό­γων. Βάσει αυτών των εμπει­ριών, τα κυ­βερ­νη­τι­κά επι­χει­ρή­μα­τα περί «λαθών και απου­σί­ας ελεγ­κτι­κών αρχών» στις χώρες που επέ­στρε­ψαν στα δια­νε­μη­τι­κά συ­στή­μα­τα είναι απλώς υπο­κρι­τι­κά. Εν ολί­γοις, η ρη­το­ρι­κή περί απο­κα­τά­στα­σης της εμπι­στο­σύ­νης των νέων προς το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα είναι προ­σχη­μα­τι­κή και πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­τά­ει στην απο­γο­ή­τευ­ση λόγω της της δια­λυμ­μέ­νης κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δαι­μο­νο­ποί­η­ση αυτής, παρά σε οτι­δή­πο­τε άλλο.

Ποιος θα την πλη­ρώ­σει;

Εφό­σον προ­χω­ρή­σει όμως η συ­γκε­κρι­μέ­νη με­ταρ­ρύθ­μι­ση, η επι­βά­ρυν­ση και οι κίν­δυ­νοι δεν θα αφο­ρούν μόνο τα ποσά και τους όρους των επι­κου­ρι­κών συ­ντά­ξε­ων των νε­ό­τε­ρων γε­νε­ών. Το πραγ­μα­τι­κό κό­στος της με­τά­βα­σης (άνω των 75 δις €, σύμ­φω­να με τους Ρο­μπό­λη & Μπέ­τση) θα με­τα­κυ­λη­θεί σε όλους τους ασφα­λι­σμέ­νους και συ­ντα­ξιού­χους, νέους και πα­λαιούς. Εκεί δη­λα­δή όπου δη­λώ­νε­ται πως δεν υπάρ­χουν» λε­φτό­δε­ντρα για νο­σο­κο­μεία, για συ­γκοι­νω­νί­ες («λε­ω­φο­ρεία ή συ­ντά­ξεις», όπως έλεγε ο Άδω­νης Γε­ωρ­γιά­δης), και συ­νο­λι­κά για τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας που χτυ­πή­θη­κε από την παν­δη­μία, το να αυ­ξη­θεί το χρέος σε τέ­τοια κλί­μα­κα είναι «θε­μι­τό» και με προ­φα­νές το ποιος θα το πλη­ρώ­σει. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όμως, η κε­φα­λαιο­ποί­η­ση στην επι­κου­ρι­κή ασφά­λι­ση θα απο­τε­λέ­σει το πρώτο βήμα στην πε­ραι­τέ­ρω επέ­λα­ση των ιδιω­τών στο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Στην πολύ πρό­σφα­τη έκ­θε­ση της Κο­μι­σιόν σχε­τι­κά με τις επι­πτώ­σεις της γή­ραν­σης του πλη­θυ­σμού, οι προ­τά­σεις της Επι­τρο­πής για την Ελ­λά­δα έκα­ναν λόγο για πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση στα πο­σο­στά ανα­πλή­ρω­σης των συ­ντά­ξε­ων (κατά 21,9% μέσα στις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες) και αντί­στοι­χα για αύ­ξη­ση των όριων ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης  κατά 6,6 χρό­νια! Υπό αυτό το πρί­σμα, θα είναι θέμα χρό­νου να ανοί­ξει νέος κύ­κλος ανα­τρο­πών και κα­θό­λου τυ­χαία , ο πρ. Υπ. Ερ­γα­σί­ας του ΠΑΣΟΚ Κου­τρου­μά­νης σχο­λί­α­ζε στη Βουλή γύρω από το τρέ­χον νο­μο­σχέ­διο σχε­τι­κά με ανά­γκη συ­νο­λι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού του πρώ­του πυ­λώ­να, δη­λα­δή και της κύ­ριας σύ­ντα­ξης…

Να απα­ντή­σου­με στην επί­θε­ση

Γί­νε­ται προ­φα­νές από τα πα­ρα­πά­νω πως και το εν λόγω νο­μο­σχέ­διο, όπως εμ­φα­τι­κά νο­μο­θε­τεί η Κυ­βέρ­νη­ση,  απο­σκο­πεί πρώτα και κύρια στην ενί­σχυ­ση των ιδιω­τών, οι οποί­οι θα είναι οι μόνο βέ­βαιοι κερ­δι­σμέ­νοι. Απέ­να­ντι σε αυτή την τέ­ρα­στια πρό­κλη­ση, η ενη­μέ­ρω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας και συ­νο­λι­κό­τε­ρα η ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης σε αυτά τα μέτρα είναι μο­νό­δρο­μος. Στο χρόνο που απο­μέ­νει και μέχρι την ίδια την ψή­φι­ση του νο­μο­σχε­δί­ου, κάθε μορφή κι­νη­μα­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης θα πρέ­πει να έχει ανα­φο­ρές, αν όχι κέ­ντρο, στην προ­σπά­θεια να απο­κρου­στεί αυτή η επί­θε­ση! Με εξορ­μή­σεις σε γει­το­νιές και ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους, με εκ­δη­λώ­σεις και συ­νε­χή ενη­μέ­ρω­ση για τα ανω­τέ­ρω και συ­νο­λι­κά για τα ζη­τή­μα­τα της ασφά­λι­σης και με κάθε άλλο πρό­σφο­ρο τρόπο, η μάχη μπο­ρεί και πρέ­πει να δωθεί! Ήδη οι δυ­νά­μεις με ανα­φο­ρά στο ΠΑΜΕ κα­λούν σε συ­γκέ­ντρω­ση το από­γευ­μα της 1.9. και θα χρεια­στούν πολλά αντί­στοι­χα. Πα­τώ­ντας πάνω στην διά­θε­ση για αντί­στα­ση η οποία φά­νη­κε γύρω από τον νόμο για τα ερ­γα­σια­κά, συν­δέ­ο­ντας την πα­ρα­πά­νω ει­κό­να με το υπο­θη­κευ­μέ­νο ερ­γα­σια­κό μέλ­λον της νε­ο­λαί­ας και την τρέ­χου­σα αθλιό­τη­τα του απο­κλει­σμού άνω των 40 χι­λιά­δων παι­διών από τα Πα­νε­πι­στή­μια, επι­κοι­νω­νώ­ντας με την οργή που συσ­σω­ρεύ­ε­ται ει­δι­κά μετά τις πυρ­κα­γιές του κα­λο­και­ριού, χρειά­ζε­ται να δώ­σου­με όλες μας και να απα­ντή­σου­με όσο πιο δυ­να­μι­κά μπο­ρού­με! Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση είναι κα­τά­κτη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων που κερ­δή­θη­κε με σκλη­ρούς αγώ­νες, είναι η πιο άμεση αντα­νά­κλα­ση των διερ­γα­σιών που συμ­βαί­νουν στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας. Κα­θό­λου τυ­χαία, είναι το θέμα που έχει δώσει τις με­γα­λύ­τε­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σεις όλα αυτά τα χρό­νια (από την σχε­τι­κά πρό­σφα­τη για τον ν.4387/2016 μέχρι την ιστο­ρι­κή απερ­γία για το νο­μο­σχέ­διο Γιαν­νί­τση) και η ση­μα­σία αυτών των μαχών δεν σβή­νει στο χρόνο. Απέ­να­ντι σε όσους μας θέ­λουν φτω­χούς και εξα­το­μι­κο­ποι­η­μέ­νους τόσο κατά την διάρ­κεια της ερ­γα­σί­ας, όσο και μετά από αυτήν, χρειά­ζε­ται να αμ­φι­σβη­τή­σου­με συ­νο­λι­κά αυτό το μέλ­λον και να πα­λέ­ψου­με συ­νο­λι­κά και συλ­λο­γι­κά για την ανα­τρο­πή του.

/rproject.gr/