Κρίσιμες επισημάνσεις από τον συνεργάτη της εφημερίδας, Θανάση Γιαλκέτση, στο κείμενό του της 11-12/9/2021, που αφορούσε παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Τσουκαλά «Το πολιτικό στη σκιά της πανδημίας», εκδόσεις Καστανιώτη. Με τη δική του στοχαστική ματιά συναντά τον στοχασμό του καθηγητή και μας θυμίζει μερικές αλήθειες, τις οποίες ή έχουμε ξεχάσει ή τις έχουμε προσπεράσει. Κατ’ αρχάς, τι κατέδειξε η πανδημία; «Χωρίς δημόσια παρέμβαση και δράση, δεν μπορεί να επιτευχθεί η προστασία της δημόσιας υγείας και των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας, ούτε και η ανόρθωση της οικονομίας. Φανέρωσε ταυτόχρονα πόσο εσφαλμένο κι επικίνδυνο είναι να εμπιστευόμαστε τη λογική της αγοράς σε τομείς κομβικής σημασίας για την ευημερία ή και για την ίδια την επιβίωση των πολιτών».
Γιώργος Σταματόπουλος
Επομένως, καταλαβαίνουμε, οι πολιτικοί συνειδητοποίησαν, επώδυνα (;) ή εκόντες άκοντες, ότι έχουν δουλειά να κάνουν και ότι πρέπει να ορίσουν τα όρια μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, με τη συμμετοχή όμως και της ίδιας της κοινωνίας. Η κοινωνία σε αυτή την «αθόρυβη επάνοδο της πολιτικής», όπως λέει ο καθηγητής, πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο, οφείλει όμως να δηλώσει «παρών» στις νέες εκπλήξεις της πραγματικότητας. Διαφορετικά θα ανοιχτούν επικίνδυνοι δρόμοι, καθώς η εξουσία, επικαλούμενη την κατάσταση εξαίρεσης [«έκτακτη ανάγκη»], μπορεί να προβεί σε αυθαιρεσίες και σε επιβολή κατασταλτικών μέτρων, σε αυταρχικές νομοθετήσεις και σε οτιδήποτε (κατα)πιέζει την κοινωνία και δυσκολεύει την οικονομική της [και όχι μόνο οικονομική] επιβίωση.
Διαβάζουμε: «Η πανδημία κατέδειξε ότι ο κόσμος βαδίζει σε λάθος δρόμο. Καλούμαστε όλοι να στοχαστούμε γι’ αυτό που έγινε, να φωτίσουμε τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης που μαστίζει σήμερα την οικουμένη, να ξανασκεφτούμε τον τύπο της κοινωνίας στην οποία ζούμε και να αναζητήσουμε τις προϋποθέσεις για μια ριζική αλλαγή πορείας». Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Ποιος, όμως, είναι πρόθυμος για νέες αναζητήσεις;
Ποιος έχει το κουράγιο να σκέφτεται ακόμη [σήμερα]; Με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να ανασυνταχθεί ή να αναταχθεί η κοινωνία; Η Αριστερά μοιάζει να τα έχει χαμένα, να μην είναι ικανή να παρακολουθεί τις ραγδαίες εξελίξεις· τα κινήματα «από τα κάτω», (αυτόνομα, συνεταιριστικά, αντιωφελιμιστικά κ.ά.), που εμφανίστηκαν κατά την αρχή της κρίσης και «έλαμψαν» για μικρό χρονικό διάστημα, έχουν πλέον απομονωθεί. Πού θα στηριχτεί η κοινωνία μέσα σε αυτό το πολιτικο-οικονομικο-πολιτισμικό χάος;
Ας μείνουμε στις επισημάνσεις: «Η επιδίωξη της επιστροφής στην προηγούμενη “κανονικότητα” καλλιεργεί την απατηλή ελπίδα ότι μετά το τέλος της πανδημίας όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Παραγνωρίζεται έτσι το γεγονός ότι από αυτήν την “κανονικότητα” προέκυψε η σημερινή πολυδιάστατη κρίση. Δεν ζούσαμε άλλωστε στον “καλύτερο δυνατό κόσμο” του Λάιμπνιτς. Ζούσαμε και ζούμε, αντίθετα, σε έναν κόσμο από τον οποίο απουσιάζει η κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ η οικολογική και κλιματική κρίση γίνεται όλο και πιο δραματική».
Ελπίζω να μη «σκοντάφτουν» απλώς σε τέτοια [προσεκτικά και στοχαστικά] κείμενα οι αναγνώστες, αλλά να τα αναζητούν -πολλά έχουμε να ωφεληθούμε όλοι μας μετά την ανάγνωσή τους.
efsyn.gr
