Τα δεκαπεντάχρονα στη Σταυρούπολη, μπορεί να κουνάν το σημαιάκι που τους έβαλαν στα χέρια οι υποκινητές τους αλλά δεν έχουν καμιά ιδεολογία. Μπορεί να εκφωνούν συνθήματα αλλά δεν ξέρουν τι λέει το φτωχό τους το στόμα. Μπορεί να κραδαίνουν τα ρόπαλα μιάς φασιστικής οργάνωσης αλλά είναι απλώς οι μαριονέτες του κακού.
Είναι παιδιά με σπασμένη ραχοκοκαλιά, τσαλακωμένα και ηττημένα από την αρχή του παιχνιδιού. Χωρίς ταυτότητα, ψάχνονται για να ντύσουν την ανημπόρια τους και αρπάζονται απ’ όποιον θα τους προτείνει την πιο σκοτεινή στολή. Αναζητούν την ωμή δύναμη, θέλγονται απ’ αυτήν, μαγνητίζονται από τη βία. Υποκλίνονται λοιπόν δουλικά σε όποιον φαντάζονται ότι θα την ασκήσει πιο ανεμπόδιστα. Δεν είναι παιδιά της Χρυσής Αυγής αλλά αποπαίδια της Φαιάς Αυγής.
Ξεμπουκάρουν από τη βρώμικη κάτω πόλη, τις συνοικίες της χαμένης ευκαιρίας, τα μέρη όπου φυσάει ένας αέρας διαρκούς απειλής, που ακόμα και υπόγεια, ανεκδήλωτη, φορτώνει με άσχημη ένταση την ατμόσφαιρα.
Είναι τα αποκαΐδια της προόδου, τα υλικά κατεδαφίσεως που παραμερίζονται βάναυσα για να ορθωθεί ο πύργος της ανάπτυξης. Γι αυτό περιφέρονται με σφιγμένα πρόσωπα και βαθιά καχυποψία, ξέμπαρκα και ρακένδυτα σε μικρές ομάδες ύποπτων σκιών. Και γι αυτό παραφέρονται από τα βίαια ρεύματα ενώ στο λαιμό τους δένεται κόμπος μια αίσθηση γενικής αποδιοργάνωσης και τραυλίζουσας ασυναρτησίας.
Είναι τα απορριγμένα παιδιά που βλέπουν την πολιτική ως υπαίθριο παζάρι από σπασμένα κρύσταλλα, κραυγές και ποδοβολητά, σκόρπιες εκρήξεις και καμένα αυτοκίνητα, σκουπίδια σε καιόμενους σωρούς, μπάτσους και δακρυγόνα, σύννεφα χημικών και σειρήνες πανικού, ρόπαλα και σπασμένα κεφάλια μεταναστών. Είναι παιδιά παραδομένα σε τυφλή απόγνωση, μια απάθεια γενικευμένη, ένα μούδιασμα που απλώνεται έρποντας σε όλο το κοινωνικό σώμα. Είναι οι νεοσύλλεκτοι μίας τεράστιας παγκόσμιας μάζας ξοφλημένων, κατρακυλούν όπου τύχει, φέρονται από τη βαρύτητά τους και μόνο.
Τώρα παίζουν τα ρέστα τους σ’ ένα παιχνίδι με κακά ξέτελα. Αύριο θα πέσουν σε ναρκωτική παραίτηση και ληθαργική παραλυσία. Θα ενδώσουν σε μια ύπουλη τραυματική αυτοπάθεια, στον σπασμό της ξεθυμασμένης οργής, στην αποδοχή της ήττας και στην εθελούσια καταρράκωση. Τι περιμένουμε λοιπόν; Ως πότε θ’ αφήνουμε αυτά τα παιδιά στα σαγόνια του καρχαρία;
