Μάλλον δεν μπορεί να υπάρξει διανοητικό κέφι εάν δεν εξυπακούεται το αντίστοιχο (;) ψυχολογικό – οπότε οφείλονται ανακοινώσεις κατανόησης εκ μέρους και του γράφοντος και των αναγνωστών. Τι τους ενδιαφέρει τους αναγνώστες τι ζόρια τραβάει ο γράφων – πρόβλημά του και να το λύσει μόνος του, αυτοί απαιτούν την αντικειμενικότητα [σιγά, βέβαια, μη σπάσουν τα αυγά της αντικειμενικότητας, αλλά κάπως έτσι πάνε τα πράγματα του εικοστού αιώνα: εάν έχεις κάτι να μας πεις, ειπέ το, ειδάλλως κάτσε στα «λημέρια» σου και στις εμμονές σου – άσε μας ήσυχους ρε αδερφέ!].
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν έχει νόημα δηλαδή να (ξανα)πείς ότι όσο εξακολουθούν οι οικονομικές ανισότητες σε ένα πολιτικό σύστημα τόσο δεν θα εξαφανίζονται οι φασιστικές πρακτικές του πόπολου [και της εξουσίας]. Προτάσσω το πόπολο διότι εκεί γεννιούνται, αναπτύσσονται και γιγαντώνονται τα νοσηρά συναισθήματα τα οποία βεβαίως σκορπίζει αφειδώλευτα η κρατική εξουσία. Συναισθήματα που γεννά η φτώχεια, η διάκριση, ο αποκλεισμός μειοψηφιών, ο εθνικισμός, η ματαιότητα, ο άνισος, ταξικός ανταγωνισμός, η μνησικακία, το μίσος για τους «επιτυχημένους», η διαφθορά στην πολιτική, ο νεποτισμός, η αγρίως (αν)ελεύθερη αγορά, η αναξιοπιστία του κοινοβουλευτισμού – οτιδήποτε πλησίστιον της πολιτικής παρανόησης, του αυταρχισμού και της τυραννίας. Θέλω να πω ο φασισμός κατοικεί σε όλους μας που διαπαιδαγωγούμαστε σε ένα τέτοιο πολιτικό καθεστώς, απλώς πολλοί καταφέρνουν από μόνοι τους να σταθούν στα πόδια τους και να αντικρίσουν τον τεράστιο κίνδυνο που αντανακλάται σε αυτό το καθεστώς – αρκετοί προσπαθούν να αποβάλουν το τέρας από μέσα τους παρά τα κοινωνικά-πολιτικά-πολιτισμικά τέρατα που τους περιτριγυρίζουν στην καθημερινότητά τους.
Οσοι λοιπόν καταφέρνουν να δουν τον κίνδυνο του φασισμού οργανώνονται και αντιμετωπίζουν επάξια την έκφρασή του, μέσα από τη Χρυσή Αυγή, που έσκασε πάλι μύτη στη Σταυρούπολη. Αυτό είναι και το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα μέσα στους χαλεπούς καιρούς: η αντίδραση της κοινότητας στον σκοταδισμό και τη βαρβαρότητα – μακάρι να έδειχνε και αλλού τέτοια αντανακλαστικά η κοινότητα, στην έκπτωση του πολιτισμού και της πολιτικής ας πούμε [Αλλά, θα πει κανείς, αυτά είναι αλληλένδετα].
Οτι η φασιστική νοοτροπία δεν έχει απομακρυνθεί σε πολλούς συνέλληνες είναι γεγονός – απλώς περιμένουν τις επόμενες εκλογές. Σε πρόσφατη συνομιλία μου με έναν ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής έμεινα άφωνος από το πάθος του, παρότι του αντέτεινα ένα εκατομμύριο επιχειρήματα εναντίον της ύπαρξής της. «Είμαι βέβαιος –μου είπε– ότι το κόμμα (;) αυτό θα επανακάμψει· περίμενε και θα δεις. Εάν παρ’ ελπίδα δεν τα καταφέρει, θα πάμε στον Κυριάκο Βελόπουλο». Δεν μπορεί κανείς να συνομιλήσει με φανατισμένους ανθρώπους, που απλώς δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα παιδικά ή κοινωνικά τους συμπλέγματα – δεν υπάρχει μεγαλύτερο δηλητήριο από τη μνησικακία [ας μην μπλέξουμε με ιστορικές καταβολές της, διότι πολλοί χριστιανοί και «ελληνοπαρμένοι» θα δυσφορήσουν]· είπαμε στην αρχή ότι οι αναγνώστες αδιαφορούν γενικά για τη φ ά σ η του γράφοντος.
efsyn.gr
