Σε δύο μήνες ακριβώς το ΠΑΣΟΚ έχει εκλογές. Οπως και να το πούνε κάποιοι, Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΚΙΝ.ΑΛΛ. κ.λπ., ΠΑΣΟΚ θα είναι πάντα. Πρόκειται για το κόμμα που πλήρωσε ακριβά –εν αντιθέσει με τη Νέα Δημοκρατία– τα κυβερνητικά του λάθη και μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια σε κομπάρσο της πολιτικής σκηνής.
Κι άπαξ και συμβαίνει αυτό, στον χώρο του Κέντρου και προς τα αριστερά υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ενα κενό που δεν μπορεί να καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς έχει μετατραπεί αναγκαστικά σε αρχηγικό κόμμα, ελλείψει άλλων ικανών φωνών ακόμα και σε καιρούς (εύκολης) αντιπολίτευσης.
Ευθύμης Ασημακόπουλος
Εδώ παρουσιάζεται η μεγάλη –και σίγουρα τελευταία– ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ. Να τραβήξει πίσω μεγάλο μέρος παλαιών ψηφοφόρων του και να παίξει ξανά κομβικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
Οι εσωκομματικές του Δεκεμβρίου θα δείξουν αν μπορεί να υπάρξει ξανά ελπίδα για ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που νιώθει «ορφανό».
Οπως όλα δείχνουν, οι επιλογές για τα μέλη και τους φίλους του κόμματος θα είναι τέσσερις. Η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά μπορεί να βλέπει «ανοδική τάση» στα ποσοστά, όμως όλοι καταλαβαίνουν ότι με αυτήν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Κι αυτό το ξέρει και η ίδια, καταφεύγοντας σε τακτικές άλλου τύπου, παλαιάς κοπής. Οπως η ένταση που επιχείρησε να δημιουργήσει στην προχθεσινή Κεντρική Επιτροπή.
Ο Χάρης Καστανίδης είναι παλιό στέλεχος, σεβαστό, αλλά δεν νομίζω ότι έχει βλέψεις για την αρχηγία, ενώ ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι μια κατηγορία μόνος του. Θέλει να κάνει την «πράσινη επανάσταση» και τη στηρίζει με μια ατέρμονη περιοδεία ανά την επικράτεια, όπου τρωγοπίνει με 5-10 «πολιτικούς φίλους» του σε ταβερνεία και καφενεία.
Πιο σοβαρή επιλογή μοιάζει να είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Νεότερος όλων, φαίνεται να έχει ανοιχτό μυαλό, αν αναλογιστούμε την παρουσία του στην Ευρωβουλή που μόνο διακοσμητική δεν είναι, και άφθαρτος στην κεντρική πολιτική σκηνή. Εχει ρεύμα μέσα στο κόμμα, αλλά κυρίως σε πολλούς που έχουν αποστασιοποιηθεί απ’ αυτό.
efsyn.gr
