Η επαναστατική αριστερά και η καλλιτεχνική πρωτοπορία, ακόμα κι όταν συμβαίνει να μοιράζονται τις ίδιες πολιτικές ιδέες, έχουν διαφορετική οπτική. Οι στρατιώτες της δράσης βλέπουν τους ανθρώπους της τέχνης ως συμπαθείς αλλά υποδεέστερους συνοδοιπόρους, κάτι σαν ρεζέρβα για περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης. Οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες πάλι, βρίσκουν τον Μεγάλο Ερωτικό του συντηρητικού Χατζηδάκι αφάνταστα πιο επαναστατικό από τα ρηχά προπαγανδιστικά τραγουδάκια της Αριστεράς και τον Μέγα Ανατολικό του Εμπειρίκου πιο ανατρεπτικό από τις πούρες ηθικοπλαστικές εμμονές της.
Οι δύο πλευρές λοιπόν ουδέποτε συνεννοήθηκαν για το ύψος της γροθιάς που θα ταίριαζε στην τραγιάσκα ή το πλάτος της χειρονομίας που θ’ αναλογούσε στο μεταξωτό γιλέκο. Κι όχι μόνο αυτό: δεν κατάφεραν καν να συμφωνήσουν αν η γροθιά είναι κατ’ ανάγκην όντως αριστερή στην κατεύθυνση, ούτε επίσης για το αν η μεταξωτή χειρονομία ακολουθεί ροπή υποχρεωτικώς δεξιά.
Στο μεταξύ η πολιτική μας ναφθαλίνη αποδείχθηκε ξεθυμασμένη, ο σκώρος αχρήστεψε εργατικές τραγιάσκες και αισθητικά γιλέκα αδιακρίτως, η υψωμένη γροθιά σακατεύτηκε και η έκταση της χειρονομίας του δανδή ψαλιδίστηκε στον αέρα. Το σχίσμα εντούτοις πολιτικής και καλλιτεχνικής πρωτοπορίας εξακολουθεί να φαίνεται αγεφύρωτο.
Η άρση του αν και πιεστικώς επικείμενη, αποδεικνύεται διηνεκώς απραγματοποίητη, αφού τέχνη κι επανάσταση πλέουν σε χωριστές βάρκες και πάνε για το βάλτο όπου συρρέουν τ’ απόνερα από πολλές παλιές διαμάχες. Έτσι αν και κάποτε αφουγκραστήκαμε όλοι μαζί ένα προσχέδιο μουσικής σύνθεσης, όπου τα συγκρουόμενα χαρακτηριστικά πολιτικής και ποιήσεως, ιστορίας και φιλοσοφίας, εναρμονισμένα στο τελικό κρεσέντο, — μας έλειψαν, και ακόμα μας λείπουν, οι πρώτες σελίδες της παρτιτούρας. Όσοι εξακολουθούν να σκέφτονται όμως, γνωρίζουν ότι αφότου το επαναστατικό όνειρο αμαυρώθηκε από τόσες οικτρές αποτυχίες, νέο αρχιμήδειο σημείο για να κουνήσουμε τον κόσμο είναι αδύνατον να βρεθεί — έξω από την περιοχή διατομής της εξέγερσης με την ουτοπία και της ομορφιάς με την αλήθεια.
