Ο όρος «αντικομμουνισμός» τυπικά σημαίνει την αντίθεση προς τον κομμουνισμό. Υπό αυτή την έννοια όποιος δεν είναι κομμουνιστής και τοποθετείται εναντίον της θεωρίας και της πολιτικής των κομμουνιστών είναι αντικομμουνιστής. Πρόκειται για την αθώα και μη επιλήψιμη πλευρά των πραγμάτων. Ομως οι όροι στην πολιτική δεν είναι καθόλου στατικοί κι ούτε τυπικά ερμηνεύσιμοι. Φέρουν ιστορικό φορτίο και τη δυναμική τής εκάστοτε πραγματικότητας.
Γιώργος Πετρόπουλος
Στην Ελλάδα ο αντικομμουνισμός ποτέ δεν ήταν μια απλή αντίθεση προς την κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική. Συνδέθηκε πάντοτε με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν από το κράτος κόμματα και οργανώσεις, οι φορείς αυτής της ιδεολογίας, και κυρίως το Κομμουνιστικό Κόμμα, τα μέλη, τα στελέχη και οι φίλοι του.
Μια ματιά στην ιστορία του 20ού αιώνα φανερώνει και στον πιο αδαή ότι οι κομμουνιστές υπέστησαν τις πιο βάρβαρες διώξεις για το φρόνημά τους και δεν ήταν λίγες οι φορές που συνάντησαν το εκτελεστικό απόσπασμα για τον ίδιο λόγο. Τα «πιστεύω» τους και κυρίως η δράση τους χαρακτηρίστηκαν ιδιώνυμο αδίκημα και οι ίδιοι ξένο σώμα μέσα στην ελληνική κοινωνία, απάτριδες, προδότες, πράκτορες ξένων δυνάμεων, εχθροί των ιερών και των όσιων του ελληνικού λαού.
Ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα ήταν πάντοτε ένας ιδιότυπος πολιτικός ρατσισμός τον οποίο πλήρωσε η χώρα με βαρύτατο τίμημα, καθώς η αντιμετώπισή του αποτελούσε σε όλες τις περιπτώσεις το άλλοθι για επιβολή έκτακτων καταστάσεων και δικτατοριών για την αφαίρεση ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών. Κάθε βήμα προς τον αντικομμουνισμό συνοδευόταν πάντοτε με μια μικρής ή μεγάλης έκτασης αντιδημοκρατική εκτροπή.
Αυτοί είναι οι λόγοι που ακόμα και σήμερα -με το ΚΚΕ νόμιμο σχεδόν μισό αιώνα- οι κραυγές του αντικομμουνισμού ξεσηκώνουν ευρύτατες αντιδράσεις και καταδικάζονται απ’ όλους εκείνους που δεν θα ήθελαν μια επιστροφή στο παρελθόν. Αλλωστε ο αντικομμουνισμός στον τόπο μας δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζει να παραμένει πολιτικά πρωτόγονος και ρατσιστικός.
efsyn.gr/
