Επίφοβοι και κάποτε απεχθείς στην τρέχουσα καθημερινότητα, οι αστυνομικοί απολαμβάνουν τον γενικό θαυμασμό ως μυθιστορηματικοί ήρωες. Οι περιπέτειές τους γίνονται πετυχημένες ταινίες και το διαταξικό, ποικίλων πολιτικών πεποιθήσεων, αναγνωστικό κοινό που παρακολουθεί τα κατορθώματά τους συνεχώς διευρύνεται.
Σε βαθμό που η λογοτεχνία τείνει να γίνει, αν δεν έχει ήδη γίνει, παράρτημα της άλλοτε περιθωριακής και ανυπόληπτης αστυνομικής φιλολογίας. Δεν μιλάμε φυσικά για μπάτσους της ρουτίνας, τους προστάτες του πεζοδρομίου ή τους διώκτες των μικροκακοποιών αλλά για θαρραλέους και εφευρετικούς τύπους με παραπαίουσα συνήθως ιδιωτική ζωή και σταθερή πίστη σε μία έστω και κάπως έκρυθμη νομιμότητα.
Αισθηματίες μα λιγάκι ανάγωγοι, βίαιοι μα κρυφά ανθρωπιστές, ημιπαράφρονες αλλά και τέρατα αποδεικτικής λογικής, μετέρχονται θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να εξιχνιάσουν παλιά και νέα εγκλήματα. Ανάμεσά τους κυριαρχεί βέβαια ο εμμονικός χαρακτήρας που κυνηγά με αμείωτο πάθος τις χαμένες υποθέσεις.
Ο αντισυστημικός του συστήματος, ο αδιόρθωτα ρομαντικός αντικομφορμιστής και ο ανυπάκουος στις αστήρικτες εντολές των ανωτέρων του. Ο ανηλεής με τα καθάρματα και ο υπερασπιστής των φτωχών, των αδικημένων και των αδυνάτων.
Ο ατίθασος με τις σωστές αρχές που συγκρούεται με τα οργανωμένα συμφέροντα και περιφρονεί τους ισχυρούς της ημέρας, δεν υποχωρεί μπροστά στους κινδύνους ούτε ενδίδει απέναντι σε θανάσιμες απειλές.
Ο ασυμβίβαστα έντιμος που αποκαλύπτει τη διαφθορά των ύπουλων συναδέλφων του και αντιστέκεται στην πολιτική εξουσία ξεσκεπάζοντας τις ραδιουργίες της. Ο ιδεώδης αστυνομικός με δυό λόγια, αυτός που θα ήθελε να έχει διαθέσιμο στην ανάγκη η πλειονότητα των πολιτών και επειδή ακριβώς δεν τον έχει, προσβλέπει στο λογοτεχνικά αντεστραμμένο του είδωλο. Ένα τοτέμ με μαγικές ιδιότητες που η δημοφιλία του γιγαντώνεται όσο η πραγματικότητα το διαψεύδει — παρόλο δηλαδή που ο καθένας ξέρει ότι ιδεώδεις φύλακες δεν υπάρχουν.
