Η έμφυλη βία και τα συνδικάτα: Η περίπτωση του ΠΜΣ

Το κίνημα #metoo, που ξεδιπλώθηκε το τελευταίο διάστημα στη χώρα, άνοιξε τη συζήτηση για την παρενόχληση που υφίστανται οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα στους χώρους εργασίας, αλλά η συζήτηση δεν απλώθηκε παντού.

Ήταν ένα πρώτο και ση­μα­ντι­κό βήμα, όμως χρειά­ζο­νται πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα. Στο χώρο της μου­σι­κής η συ­ζή­τη­ση δεν άνοι­ξε ποτέ. Στα μα­γα­ζιά της νύ­χτας για πα­ρά­δειγ­μα, όπου οι γυ­ναί­κες μου­σι­κοί κρί­νο­νται από την εμ­φά­νι­σή τους και από το πόσο «σέξυ» είναι, προ­κει­μέ­νου να μπο­ρέ­σουν να ερ­γα­στούν, υπάρ­χει σιγή νε­κρο­τα­φεί­ου για το ζή­τη­μα. Οι γυ­ναί­κες έχουν απο­δε­χτεί στω­ι­κά το ρόλο που τους έχει ανα­τε­θεί, ως ανα­γκαίο κακό, για να βγει το με­ρο­κά­μα­το. Πολύ συχνά τον εν­σω­μα­τώ­νουν και τον υπε­ρα­σπί­ζο­νται ως μέρος μιας θη­λυ­κό­τη­τας που δεν θέ­λουν να χά­σουν και «να κα­τα­ντή­σουν όπως οι άχα­ρες φε­μι­νί­στριες».

Φύλλη Γεωργιάδου

Απέ­να­ντι σε αυτές τις αντι­λή­ψεις το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα, ως τμήμα του ερ­γα­τι­κού, έχει πολλή δου­λειά να κάνει. Πώς όμως, όταν πολ­λοί άντρες συν­δι­κα­λι­στές όχι μόνο δεν εν­θαρ­ρύ­νουν την κα­ταγ­γε­λία αλλά στις σπά­νιες πε­ρι­πτώ­σεις που αυτή γί­νε­ται, την αγνο­ούν;

Στην πρό­σφα­τη εκλο­γο­α­πο­λο­γι­τι­κή συ­νέ­λευ­ση του Πα­νελ­λή­νιου Μου­σι­κού Συλ­λό­γου (ΠΜΣ), του με­γα­λύ­τε­ρου καλ­λι­τε­χνι­κού σω­μα­τεί­ου της χώρας, δεν ακού­σα­με ούτε μια λέξη για το ζή­τη­μα. Μέσα στην, ομο­λο­γου­μέ­νως, αρ­κε­τά ση­μα­ντι­κή δράση που επέ­δει­ξε ο ΠΜΣ τα δύο χρό­νια της θη­τεί­ας της απερ­χό­με­νης διοί­κη­σης (προ­σκεί­με­νης στο ΠΑΜΕ), η οποία ανα­μέ­νε­ται να επα­νε­κλε­γεί, δεν εί­δα­με ούτε καν μια σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση. Ο αγώ­νας των γυ­ναι­κών αγνο­ή­θη­κε πλή­ρως. Η απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα «γιατί ο σύλ­λο­γος ήταν απών από το κί­νη­μα κα­ταγ­γε­λιών έμ­φυ­λης βίας και σε­ξουα­λι­κής κα­κο­ποί­η­σης» ήταν ότι οι συν­δι­κα­λι­στές του ΣΕΗ (Σω­μα­τείο Ελ­λή­νων Ηθο­ποιών) είναι τη­λε­α­στέ­ρες και προ­βάλ­λουν τον εαυτό τους μέσα από τα ΜΜΕ και όχι τα αι­τή­μα­τα του κλά­δου, ξε­χνώ­ντας ότι χάρη στον αγώνα του κλά­δου δύο κα­κο­ποι­η­τές ηθο­ποιοί βρί­σκο­νται προ­φυ­λα­κι­σμέ­νοι.

Οι γυ­ναί­κες συν­δι­κα­λί­στριες και οι άν­δρες συ­μπα­ρα­στά­τες μας πρέ­πει να διεκ­δι­κή­σου­με να ανοί­ξει επι­τέ­λους η συ­ζή­τη­ση σε όλους τους χώ­ρους δου­λειάς. Τα συν­δι­κά­τα πρέ­πει να κα­λέ­σουν τις γυ­ναί­κες και τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙΑ+ άτομα να προ­βούν σε κα­ταγ­γε­λί­ες, να αντι­με­τω­πι­στούν αυτές συλ­λο­γι­κά από τον κλάδο, να δη­μιουρ­γη­θούν δομές στα σω­μα­τεία που να τις επι­τρέ­πουν και να τις διευ­κο­λύ­νουν, να γί­νουν κα­μπά­νιες ενά­ντια στις δια­κρί­σεις που υφί­στα­νται οι γυ­ναί­κες, να διεκ­δι­κη­θεί πραγ­μα­τι­κή ισό­τη­τα, σε μι­σθούς, συ­μπε­ρι­φο­ρές, υλι­κές πα­ρο­χές κοι­νω­νι­κής φρο­ντί­δας που να διευ­κο­λύ­νουν τη συμ­με­το­χή τους σε κάθε συλ­λο­γι­κή κι ερ­γα­σια­κή δια­δι­κα­σία.

Η υπό­θε­ση της έμ­φυ­λης βίας αφορά πρω­τί­στως τα σω­μα­τεία και τους συλ­λό­γους μας και αυτά είναι που θα μπο­ρέ­σουν να προ­στα­τεύ­σουν πραγ­μα­τι­κά τα μέλη τους από κάθε πα­ρε­νό­χλη­ση και βία και όχι οι ερ­γο­δό­τες, όπως προ­βλέ­πει ο νόμος Χα­τζη­δά­κη, ο οποί­ος προ­σχη­μα­τι­κά ανα­γκά­ζε­ται να δεί­ξει ότι ασχο­λεί­ται με τη σε­ξουα­λι­κή πα­ρε­νό­χλη­ση και κα­κο­ποί­η­ση στον κόσμο της δου­λειάς.

*Η Φύλλη Γε­ωρ­γιά­δου είναι μέλος ΔΣ Σω­μα­τεί­ου Ερ­γα­ζο­μέ­νων Εθνι­κής Λυ­ρι­κής Σκη­νής.

rproject.gr