Επειδή η επέτειος είναι το μνημόσυνο της γιορτής κι επειδή πολλοί αχρείοι κάθονται στην τάβλα κι αναμασάνε ξένα κόλλυβα, κάθε που ζυγώνουν τέτοιες μέρες με δαγκώνει μια άγρια θλίψη
. Έχω το στόμα φαρμάκι και μια οργή με καψαλισμένα φτερά που με στομώνει και με παραλύει κι ενώ έχω γράψει χιλιάδες σελίδες δεν αφιέρωσα, μισό αιώνα τώρα, ούτε μία στην πιο όμορφη και πιο ματωμένη εξέγερση της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Μα φέτος έσκασα πιά με τους απόλεμους που λεν και ξαναλένε ότι τα φοιτητάκια δεν έριξαν τη χούντα το ’73. Ξεχνούν όμως ότι οι προδότες που άνοιξαν το δρόμο για να μπει το άρμα του ελληνικού στρατού στο Πολυτεχνείο είναι οι ίδιοι που άνοιξαν το δρόμο το ’74 για τα τουρκικά τανκς στην Κερύνεια. Κι εδώ και στην Κύπρο η καγκελόπορτα δεν άντεξε.
Μα ούτε το Ρούπελ άντεξε στους γερμανούς, ούτε το Μεσολόγγι στους Οθωμανούς, ούτε ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ούτε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Υπάρχει όμως μία ποιότητα συντριβής που είναι ανώτερη από κάθε νίκη. Και την τιμή που της αξίζει δεν μπορεί να την αφαιρέσει κανείς από τον φοιτητή, τον εργάτη και τον υπάλληλο, τη νοικοκυρά, τον επιστήμονα και τον μαθητή, που βρέθηκαν εκεί.
Κανείς δεν μπορεί να σβήσει την αίγλη της από τη μνήμη του περαστικού που άφησε στη μέση τη δουλειά του για να σμίξει με το μέγα ψυχόρμητο πλήθος. Κανείς δεν μπορεί να σπιλώσει το μέγα αδελφικό πάθος που έδεσε τους αρμούς του στο καμίνι της κομμένης ανάσας. Κανείς δεν θα καταφέρει να βρωμίσει τον καθαρό ρευστό μαγνητισμό του ομαδικού υπεδάφους της εξέγερσης.
Η τιμή της ανήκει σε χιλιάδες και δεν αμαυρώνεται από πενήντα νοματαίους, που όπως επιμένουν να μας θυμίζουν με ύπουλες μπηχτές οι καλοθελητές, έκαναν καριέρα το Πολυτεχνείο. Δεν πειράζει. Θα μείνουν αυτοί με την καριέρα τους κι οι άλλοι με το ρίγος στην ψυχή τους.
