Τί είδους αριστερή πολιτική πρωτοβουλία χρειαζόμαστε;

Κείμενο συμβολής από την Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα (https://antipol.wordpress.com)

Ενό­ψει της συ­νέ­λευ­σης της Αρι­στε­ρής Πρω­το­βου­λί­ας Δια­λό­γου και Δρά­σης στις 27/11, δη­μο­σιεύ­ου­με την πα­ρέμ­βα­σή μας στην σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση, όπως δια­τυ­πώ­θη­κε στην σχε­τι­κή επι­στο­λή μας προς το συ­ντο­νι­στι­κό της:

Προς το  προ­σω­ρι­νό συ­ντο­νι­στι­κό της Πρω­το­βου­λί­ας

Αθήνα 19/9/2021

Αγα­πη­τές συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι

Σας απο­στέλ­λου­με το παρόν κεί­με­νο ως συμ­βο­λή στη συ­ζή­τη­ση από την πλευ­ρά  της Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Πο­λι­τι­κής Ομά­δας (ΑΠΟ). Πι­στεύ­ου­με ότι, παρά τις με­γά­λες δυ­σκο­λί­ες του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς να αντι­με­τω­πί­σει την κε­ντρο- ακρο- δεξιά, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη η Πρω­το­βου­λία μπο­ρεί, υπό όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, να παί­ξει ένα ση­μα­ντι­κό ρόλο. Διεκ­δι­κώ­ντας να κα­λύ­ψει το με­γά­λο πο­λι­τι­κό κενό που εμ­φα­νί­ζε­ται στην πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση και στην πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση των «από κάτω» και των ανα­γκαί­ων και ζη­τού­με­νων αντι­στά­σε­ών τους.

Το πο­λι­τι­κό κενό, με όρους συ­γκυ­ρί­ας, έγκει­ται στην αρι­στε­ρή διεκ­δί­κη­ση της άμε­σης πτώ­σης της κυ­βέρ­νη­σης της ΝΔ καθώς, μά­λι­στα, η αντι­πο­λί­τευ­ση δεν θέτει στο επί­κε­ντρο το ζή­τη­μα – πρώτα και κύρια ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (από επι­λο­γή κυ­ρί­ως αλλά και αδυ­να­μία) όσο όμως και το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Απ’ αυτή την σκο­πιά το ζή­τη­μα της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής επι­λο­γής στην συ­γκυ­ρία αλλά και της φυ­σιο­γνω­μί­ας της Πρω­το­βου­λί­ας συ­νο­λι­κό­τε­ρα, τί­θε­ται με όρους προ­τε­ραιό­τη­τας της «μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής» (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της εκλο­γι­κής τα­κτι­κής). Ωστό­σο είναι αδύ­να­το αυτή η προ­τε­ραιό­τη­τα να δώσει σο­βα­ρά απο­τε­λέ­σμα­τα εάν δεν στη­ρί­ζε­ται σε μια ταυ­τό­χρο­νη και επεί­γου­σα, δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης της (κοι­νής – ενιαί­ας) πα­ρέμ­βα­σης των δυ­νά­με­ων της Πρω­το­βου­λί­ας στην κοι­νω­νία, στο κί­νη­μα, στην τα­ξι­κή πάλη.

Από την επι­λο­γή να τεθεί στο επί­κε­ντρο το σύν­θη­μα «να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη» προ­κύ­πτουν τόσο τα κα­θή­κο­ντα προς το κί­νη­μα και τα μα­ζι­κά κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ρια όσο και οι τα­κτι­κές προς την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά.

Αυτή η επι­λο­γή δεν είναι ασφα­λώς μια κα­τεύ­θυν­ση με στόχο την διεκ­δί­κη­ση της κυ­βέρ­νη­σης! Είναι επι­λο­γή ενί­σχυ­σης της πί­ε­σης να εκ­φρα­στεί αυτό το τμήμα της κοι­νω­νί­ας που μπο­ρεί να συ­σπει­ρω­θεί γύρω από αυτό το σύν­θη­μα, απ’ τ’ αρι­στε­ρά. Επο­μέ­νως απο­τε­λεί στό­χευ­ση συ­γκε­κρι­μέ­νου προ­νο­μια­κού κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου, τόσο κοι­νω­νι­κά/ τα­ξι­κά όσο και πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κά.

Η απά­ντη­ση στο βα­σι­κό ερώ­τη­μα «σε ποιους/ες απευ­θύ­νε­σαι»  υπο­δει­κνύ­ει όλη την με­θο­δο­λο­γία και δίνει την απα­ραί­τη­τη προ­τε­ραιό­τη­τα στην πο­λι­τι­κή. Η απεύ­θυν­ση είναι «απ΄τα κάτω» και «απ΄τ΄αρι­στε­ρά» και ταυ­τό­χρο­να ενα­ντί­ον  των «από πάνω» και «απ΄τα δεξιά». Η δια­κύ­μαν­ση του εύ­ρους και οι προ­τε­ραιό­τη­τες εντός αυτού απο­τε­λούν το αντι­κεί­με­νο της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και της τα­κτι­κής. Ωστό­σο πάντα ορί­ζε­ται όχι μόνο από τον προσ­διο­ρι­σμό «υπέρ» αλλά και από τον προσ­διο­ρι­σμό «ενα­ντί­ον» ο οποί­ος μό­νι­μα οφεί­λει να πε­ρι­λαμ­βά­νει την εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη συ­νο­λι­κά όπως και κάθε κοπής δε­ξιούς, εθνι­κι­στές, ρα­τσι­στές, φα­σί­στες, πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους.

Υπάρ­χουν ορι­σμέ­να κομ­βι­κά ζη­τή­μα­τα σ’ αυτή την συ­ζή­τη­ση:

1.Το πλαί­σιο της προ­γραμ­μα­τι­κής συ­γκρό­τη­σης πρέ­πει να κα­θο­ρί­ζε­ται από την προ­τε­ραιό­τη­τα της «ανα­δια­νο­μής» ένα­ντι της «ανά­πτυ­ξης» (ένα σχέ­διο για την ανα­δια­νο­μή).

Η επι­λο­γή αυτή μας απο­μα­κρύ­νει από οπτι­κές που στο όνομα της μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής και ενός ορι­σμέ­νου «ρε­α­λι­σμού» επι­διώ­κουν να συ­γκρο­τή­σουν «κο­στο­λο­γη­μέ­νες» προ­τά­σεις. Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τις εί­δα­με ως κυ­βερ­νη­τι­κή, μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Σ’ αυτό όμως το «γή­πε­δο», της  «ρεάλ πο­λι­τίκ», έχου­με δει επί­σης δια­τυ­πώ­σεις νο­μι­σμα­τι­κών και γε­ω­πο­λι­τι­κών επι­λο­γών και συν­θη­μά­των ως «εναλ­λα­κτι­κές», με με­γά­λα προ­βλή­μα­τα (πο­λι­τι­κά, θε­ω­ρη­τι­κά) και μι­κρές επι­δό­σεις. Απ’ την άλλη υπάρ­χει πάντα η επι­λο­γή της γε­νι­κής προ­πα­γάν­δας που απο­φεύ­γει τις «κα­κο­το­πιές» των προ­γραμ­μα­τι­κών προ­κλή­σε­ων και μαζί βέ­βαια απο­φεύ­γει και τα … μα­ζι­κά ακρο­α­τή­ρια.

Οι προ­σεγ­γί­σεις αυτές απο­τε­λούν κρί­σι­μο στοι­χείο της φυ­σιο­γνω­μί­ας και επη­ρε­ά­ζουν κα­θο­ρι­στι­κά το συ­νο­λι­κό πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κό «προ­φίλ» του υπο­κει­μέ­νου.

Σή­με­ρα αυτή η συ­ζή­τη­ση είναι πλου­τι­σμέ­νη από πλή­θος εγ­χώ­ριων και διε­θνών πα­ρα­δειγ­μά­των και πά­ντως δεν μπο­ρού­με να την πα­ρα­κάμ­ψου­με. Είναι δε­δο­μέ­νο και ανα­πό­φευ­κτο ότι, εάν και όταν απο­κτή­σου­με την δέ­ου­σα δη­μο­σιό­τη­τα, θα χρεια­στεί να ξε­κα­θα­ρί­σου­με εάν εί­μα­στε, επί της ου­σί­ας του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου, μια ορι­σμέ­νη συ­νέ­χεια της ΛΑΕ «Λα­φα­ζά­νη» πρώτα ή της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δευ­τε­ρευό­ντως.

Η συ­γκρό­τη­ση του προ­γράμ­μα­τος πρέ­πει να κα­τα­νο­εί­ται ως δια­δι­κα­σία που συν­δέ­ε­ται και συμ­βα­δί­ζει υπο­χρε­ω­τι­κά με την ανά­πτυ­ξη του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος και των αι­τη­μά­των του όσο και με την ανά­πτυ­ξη του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου και κυ­ρί­ως της σχέ­σης του με το κί­νη­μα και την κοι­νω­νία. Αυτό ση­μαί­νει ότι έχου­με ανά­γκη επε­ξερ­γα­σί­ας των προ­βλη­μά­των πα­ρέμ­βα­σης στο κί­νη­μα παρά, αυτή την ώρα, επι­τρο­πών επι­στη­μο­νι­κής τεκ­μη­ρί­ω­σης που ούτως ή άλλως είναι αδύ­να­το να πα­ρά­ξουν έργο χωρίς την τρο­φο­δό­τη­ση της ίδιας της πα­ρέμ­βα­σης. Το πρό­βλη­μα που έχου­με να λύ­σου­με δεν είναι πρώτα και κύρια πρό­βλη­μα επι­στη­μο­νι­κής ανά­λυ­σης/ τεκ­μη­ρί­ω­σης αλλά πρό­βλη­μα πο­λι­τι­κής (αρι­στε­ρής, ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής).  Υπό αυτή την οπτι­κή προ­κύ­πτει η φυ­σιο­γνω­μία και το πε­ριε­χό­με­νο των «ομά­δων ερ­γα­σί­ας» σε σύν­δε­ση με την δια­δι­κα­σία που θα ορ­γα­νώ­νει και θα «ενο­ποιεί» τις πα­ρεμ­βά­σεις στα διά­φο­ρα πεδία του κι­νή­μα­τος: ερ­γα­τι­κό/ οι­κο­νο­μι­κό, έμ­φυ­λο/ αντι­σε­ξι­στι­κό, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κό/ για την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή, αντι­ρα­τσι­στι­κό/ αντι­φα­σι­στι­κό, νε­ο­λαι­ί­στι­κο κ.α.

2. Το πλαί­σιο της «μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής» θέτει απαι­τή­σεις ώστε οι πο­λι­τι­κές επι­λο­γές να γί­νο­νται όσο το δυ­να­τόν πιο δια­κρι­τές και σα­φείς στην πιο «με­γά­λη ει­κό­να» η οποία, πλην πε­ρι­πτώ­σε­ων εξαι­ρε­τι­κής όξυν­σης της πάλης, είναι η εκλο­γι­κή. Ταυ­τό­χρο­να όμως δεν πρέ­πει (ούτε και είναι δυ­να­τόν) να έρ­χο­νται αυτές οι επι­λο­γές, σε αντί­θε­ση και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να υπο­σκά­πτουν, την δια­δι­κα­σία της συ­γκρό­τη­σης του ίδιου του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου και της οι­κο­δό­μη­σης των σχέ­σε­ών του με το κοι­νω­νι­κό/ τα­ξι­κό ακρο­α­τή­ριο.

«Κόμμα του ηγέτη», όπου η «ανα­γνω­ρι­σι­μό­τη­τα» του «ενός» ή έστω των πολύ λίγων συ­νι­στά δι­καί­ω­μα και δυ­να­τό­τη­τα χά­ρα­ξης πο­λι­τι­κής δια της δη­μό­σιας εκ­φώ­νη­σης ή/και «κόμμα – επι­τε­λείο επι­κοι­νω­νια­κής τα­κτι­κής», όπου οι πο­λι­τι­κές θέ­σεις και οι ιδέες δί­νουν την προ­τε­ραιό­τη­τα στην επι­κοι­νω­νια­κή δια­χεί­ρι­ση, στην «εξυ­πνά­δα» και στην «ατάκα» για χρήση στα Μέσα Μα­ζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης και στα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δι­κτύ­ω­σης, αν και της (με­τα­μο­ντέρ­νας) «μόδας», δεν μπο­ρεί να εξυ­πη­ρε­τή­σει τις ανά­γκες και τους σκο­πούς της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Μεί­ζον πα­ρά­δειγ­μα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έλασ­σον το ΜΕ­ΡΑ­25.

Ωστό­σο, ακόμη κι έτσι, η πρό­κλη­ση των τα­κτι­κών σε αυτό το επί­πε­δο της «με­γά­λης ει­κό­νας» ανοί­γει ανα­πό­φευ­κτα το ζή­τη­μα της αρι­στε­ρής, εναλ­λα­κτι­κής απά­ντη­σης (και μαζί επί­σης το ζή­τη­μα της εκλο­γι­κής τα­κτι­κής). Δεν πρέ­πει να κα­τα­νοη­θεί η επι­λο­γή της «μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής» και η ανα­γκαία συ­νέ­πεια της εκλο­γι­κής τα­κτι­κής σαν στρο­φή προς τα δεξιά (ως εί­θι­σται στον «χώρο»). Η αντί­λη­ψη ότι «μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή» ση­μαί­νει στρο­φή προς έναν ορι­σμέ­νο «ρε­α­λι­σμό» ο οποί­ος αφορά στην απο­δο­χή των «κα­νό­νων της αγο­ράς» καθώς και στην απο­δο­χή του λε­γό­με­νου γε­ω­πο­λι­τι­κού πλαι­σί­ου των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών απο­τε­λεί, πολ­λά­κις απο­δε­δειγ­μέ­να, τον πιο αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κό κα­τή­φο­ρο της Αρι­στε­ράς (από την εποχή των «λαϊ­κο­με­τω­πι­κών» τα­κτι­κών του ΚΚΕ προς τους αστούς, τους ιμπε­ρια­λι­στές και την Δεξιά έως την κω­μι­κο­τρα­γι­κή επα­νά­λη­ψη τους από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ).

Αντί­θε­τα η επι­λο­γή της «μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής» πρέ­πει να διεκ­δι­κη­θεί ως δυ­να­τό­τη­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Μια δυ­να­τό­τη­τα που σχε­τί­ζε­ται με τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της πε­ριό­δου όχι μόνο στην Ελ­λά­δα, αλλά πα­νευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνώς και αφορά στο κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των «από κάτω» εν μέσω διαρ­κώς αυ­ξα­νό­με­νων κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των – απόρ­ροια της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής καθώς και ταυ­τό­χρο­να στην κα­τάρ­ρευ­ση της πα­ρα­δο­σια­κής, «ρε­φορ­μι­στι­κής» ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, εδώ και χρό­νια «σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης» (στην Ελ­λά­δα σή­με­ρα, κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και του ΚΙΝΑΛ).

Στις συ­γκε­κρι­μέ­νες, τρέ­χου­σες συν­θή­κες ση­μαί­νει την διεκ­δί­κη­ση της άμε­σης πτώ­σης της κυ­βέρ­νη­σης, επι­κε­ντρώ­νο­ντας στον «τρόπο», «απ΄τα κάτω» και «απ’ τ’ αρι­στε­ρά», παρά στην ει­κα­σία για την σύν­θε­ση της επό­με­νης κυ­βέρ­νη­σης. Όσο κι αν, ακόμη και σ’ αυτό το «εκλο­γι­κό» επί­πε­δο υπάρ­χει πλού­σιο πεδίο για τα­κτι­κές με στόχο να ενι­σχύ­σουν τόσο την αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση όσο και το ίδιο το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο. Τα­κτι­κές που θα στο­χεύ­ουν προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, διεκ­δι­κώ­ντας στο ακρο­α­τή­ριό του, καθώς και προς τα ΚΚΕ, ΜΕ­ΡΑ­25 και ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ πιέ­ζο­ντας σε συ­γκλί­σεις και μέ­τω­πα ένα­ντι του «κό­στους» της απο­μό­νω­σης, του σε­χτα­ρι­σμού και της διά­σπα­σης της δύ­να­μης.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η «κυ­βερ­νη­τι­κή απά­ντη­ση» ορί­ζει ου­σια­στι­κά το πιο μα­ζι­κό επί­πε­δο πο­λι­τι­κής σε μη «επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες». Είναι, ως εκ τού­του, απο­λύ­τως κε­ντρι­κό και ανα­γκαίο να υπάρ­ξει σχε­τι­κή επε­ξερ­γα­σία που να επι­τρέ­πει την το­πο­θέ­τη­ση και την τα­κτι­κή.

3. Όλες οι πο­λι­τι­κές επι­λο­γές ενός τέ­τοιου σχε­δί­ου (πρέ­πει να) έχουν συ­νέ­πειες εξί­σου στην μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή εκ­φώ­νη­ση όσο και στο πεδίο της συ­γκρό­τη­σης/ οι­κο­δό­μη­σης του φορέα και της πα­ρέμ­βα­σης. Ανα­φερ­θή­κα­με πιο πάνω στην σχέση αυτή στην προ­γραμ­μα­τι­κή δου­λειά.

Η συ­ζή­τη­ση για την οι­κο­δό­μη­ση της πα­ρέμ­βα­σης και του φορέα δια­μορ­φώ­νει το πλαί­σιο μέσα στο οποίο οφεί­λου­με να εξε­τά­σου­με την δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία όπως επί­σης και την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα. Η συ­ζή­τη­ση για την «δη­μο­κρα­τία», τους/τις «ανέ­ντα­χτους/ες» και τις αντι­φά­σεις με τις ορ­γα­νώ­σεις -συ­νι­στώ­σες του εγ­χει­ρή­μα­τος τεί­νει να ανοί­ξει με όρους εντε­λώς αφη­ρη­μέ­νους και ενί­ο­τε στρε­βλούς. Αυτό συμ­βαί­νει γιατί τόσο η «δη­μο­κρα­τία» όσο και η «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα» είναι έν­νοιες που μπο­ρούν να προ­σεγ­γι­στούν με χρή­σι­μο τρόπο μόνο όταν είναι σαφώς πε­ρι­γε­γραμ­μέ­νες και συ­γκε­κρι­μέ­νες.

Απ’ αυτή την σκο­πιά οι «ανέ­ντα­χτοι/ες», ως μα­ζι­κός πο­λι­τι­κός και ορ­γα­νω­τι­κός πα­ρά­γο­ντας, είναι ακόμη ζη­τού­με­νο για την Πρω­το­βου­λία. Η «από­κρυ­ψη» αυτής της δια­πί­στω­σης όπως και κάθε «με­ταμ­φί­ε­ση» αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας δεν είναι κα­θό­λου χρή­σι­μη αλλά αντί­θε­τα λει­τουρ­γεί, πέρα από τις προ­θέ­σεις, υπο­νο­μευ­τι­κά. Η συ­σπεί­ρω­ση κό­σμου πέρα από τις ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις των συ­νι­στω­σών και την επιρ­ροή τους είναι στό­χος. Η διεκ­δί­κη­σή του θα επι­χει­ρη­θεί μέσω της πο­λι­τι­κής εκ­φώ­νη­σης και της ορ­γα­νω­μέ­νης συ­ζή­τη­σης/ πα­ρέμ­βα­σης, δη­λα­δή τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας του υπο­κει­μέ­νου.

Επο­μέ­νως, τούτη την ώρα, είναι οι συ­νι­στώ­σες – ορ­γα­νώ­σεις που, χωρίς δι­σταγ­μό και αμ­φι­θυ­μία, πρέ­πει να ανα­λά­βουν ανοι­χτά όλη την ευ­θύ­νη. Ανοί­γο­ντας την πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση άμεσα, πέρα από, τις κάθε φορά, επι­λο­γές προ­σώ­πων – εκ­φω­νη­τών. Επι­χει­ρώ­ντας την δια­τύ­πω­ση σχε­δί­ου, έστω σε εξέ­λι­ξη και «υπό κα­τα­σκευή», το οποίο μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει πλαί­σιο για τις ανα­γκαί­ες επι­λο­γές και μια ορι­σμέ­νη επι­κοι­νω­νια­κή τα­κτι­κή.

Όλη αυτή η συ­ζή­τη­ση/ δια­δι­κα­σία προ­γραμ­μα­τι­κής επε­ξερ­γα­σί­ας και διά­φο­ρων πο­λι­τι­κών επι­λο­γών στην συ­γκυ­ρία δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λι­στεί (ώστε να είναι «γειω­μέ­νη» και να μην «απο­γειώ­νε­ται») παρά με την κλι­μά­κω­ση την κοι­νής δρά­σης των ίδιων των δυ­νά­με­ων των συ­νι­στω­σών – ορ­γα­νώ­σε­ων της Πρω­το­βου­λί­ας στους χώ­ρους πα­ρέμ­βα­σης. Κοινή δράση η οποία θα κρι­θεί στο βαθμό που θα εξε­λίσ­σε­ται ορ­γα­νω­τι­κά δί­νο­ντας ου­σια­στι­κά μέσα από αυτή την δια­δι­κα­σία τον «σκε­λε­τό» του υπο­κει­μέ­νου. Συ­γκε­κρι­μέ­να αυτό ση­μαί­νει τον σχε­δια­σμό και την συ­στη­μα­τι­κή ανά­λη­ψη κοι­νών δρά­σε­ων και «ενο­ποι­η­τι­κών» πρω­το­βου­λιών των δυ­νά­με­ων των συ­νι­στω­σών και ευ­ρύ­τε­ρα των αγω­νι­στών/τριων της Πρω­το­βου­λί­ας στους χώ­ρους, στο ερ­γα­τι­κό/ συν­δι­κα­λι­στι­κό, στα δη­μο­τι­κά σχή­μα­τα, στο γυ­ναι­κείο, στη νε­ο­λαία κ.λ.π.

Μά­λι­στα, αντι­κει­με­νι­κά αυτή η δια­δι­κα­σία απο­τε­λεί και την πραγ­μα­τι­κή «υλική βάση» της Πρω­το­βου­λί­ας. Καμία συ­νι­στώ­σα δεν δια­θέ­τει ηγε­μο­νία «ex officio», ούτε ορ­γα­νω­τι­κά ούτε εκλο­γι­κά (και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­νέ­να πρό­σω­πο) και ως εκ τού­του είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά η «κοινή βού­λη­ση» το μέτρο της επι­βί­ω­σης και ακόμη των φι­λο­δο­ξιών και της προ­ο­πτι­κής του εγ­χει­ρή­μα­τος.

Μια κα­μπά­νια ενη­μέ­ρω­σης – διεκ­δί­κη­σης προς τα έξω και η διορ­γά­νω­ση μα­ζι­κών συ­νε­λευ­σια­κών δια­δι­κα­σιών θα μπο­ρού­σαν και θα έπρε­πε να είναι τα επό­με­να βή­μα­τα. Ωστό­σο είναι ανα­γκαίο να προη­γη­θεί η κα­ταρ­χάς πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση με συ­νέ­πειες συ­γκε­κρι­μέ­να βή­μα­τα πάνω στα θέ­μα­τα της πο­λι­τι­κής φυ­σιο­γνω­μί­ας, της «μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής» και της «κοι­νής δρά­σης – οι­κο­δό­μη­σης». Ώστε να προ­κύ­ψει ένα αρ­χι­κό σκα­ρί­φη­μα πο­λι­τι­κού και ορ­γα­νω­τι­κού σχε­δί­ου για την συ­γκυ­ρία αλλά και για την πε­ρί­ο­δο.

Αυτή η συ­ζή­τη­ση όμως, δεν πρέ­πει να πε­ριο­ρι­στεί απο­κλει­στι­κά στους/στις εκ­προ­σώ­πους των ορ­γα­νώ­σε­ων και στο προ­σω­ρι­νό συ­ντο­νι­στι­κό. Η Πρω­το­βου­λία έχει ήδη συ­σπει­ρώ­σει έναν ορι­σμέ­νο αριθ­μό (πε­ρί­που 200) «ιδρυ­τι­κών μελών», στε­λε­χών της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, τους/τις οποί­ους/ες οφεί­λει να κα­τα­στή­σει συμ­μέ­το­χους και κοι­νω­νούς των προ­βλη­μα­τι­σμών, τόσο από την άποψη της ου­σί­ας των ζη­τη­μά­των όσο και από την άποψη της νο­μι­μο­ποί­η­σης. Το προ­σω­ρι­νό συ­ντο­νι­στι­κό οφεί­λει να ορ­γα­νώ­σει την δια­δι­κα­σία και την θε­μα­το­λο­γία, για τις κα­τευ­θύν­σεις, τους στό­χους, τις αντι­θέ­σεις, τις συμ­φω­νί­ες και τις δια­φω­νί­ες που συ­γκρο­τούν αυτή την συ­ζή­τη­ση.

Η Πρω­το­βου­λία ξε­κί­νη­σε ως «παιδί της ανά­γκης» για τους «συμ­βαλ­λό­με­νους» (ορ­γα­νώ­σεις και άτομα χω­ρι­στά). Πρέ­πει, νο­μί­ζου­με, η «ανά­γκη» να με­τα­σχη­μα­τι­στεί σε συ­ζή­τη­ση/ ανα­ζή­τη­ση μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης αντί­λη­ψης για την ανα­συ­γκρό­τη­ση/ επα­νί­δρυ­ση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης και Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Για την Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Πο­λι­τι­κή Ομάδα (ΑΠΟ)

Συ­ντρο­φι­κά

Βαλ­σα­μής Σταύ­ρος, δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος Κο­ρυ­δαλ­λού (Ανυ­πό­τα­χτος Κο­ρυ­δαλ­λός)

Πο­τα­μί­της Νίκος, πρό­ε­δρος Ένω­σης Ια­τρών Ζα­κύν­θου

Σα­που­νάς Γιώρ­γος, μέλος ΔΣ Συλ­λό­γου Εκ­παι­δευ­τι­κών ΠΕ Μα­ρου­σιού (Διέ­ξο­δος)

rproject.gr/