Δεν είναι να απορεί κανείς με την έλλειψη κριτικής στην Ελλάδα έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Ισως δεν είναι η εποχή της κριτικής, ίσως όσοι θα μπορούσαν να την ασκήσουν έχουν χάσει το κουράγιο και τη θέληση για κάτι τέτοιο, ίσως ακόμη δεν υπάρχει κάτι άξιο για κριτική -όλα είναι σε πτώση [σε έκπτωση]: ο λόγος, το έργο τέχνης, η επιστήμη. Τίποτε δεν φαίνεται αξιόπιστο, έστω κάπως σοβαρό, έστω να έχει μια κοινωνική αλήθεια. Μένει άναυδος κανείς παρακολουθώντας τις εκπομπές και όσους τις βγάζουν πέρα [με νάζι, είναι αλήθεια -και είναι για χάζι-, με πόζα, με τηλεοπτική «άνεση» τάχα, με γελάκια και κρύα αστειάκια -μερικοί λένε υποτίθεται αστεία και ξεκαρδίζονται μόνοι τους στα γέλια, χάσκακες δηλαδή].
Γιώργος Σταματόπουλος
Η κοινωνία είναι σαν να μην υπάρχει -υπάρχουν μόνο οι γελοίες, καθημερινές εκφράσεις της, οτιδήποτε προκαλεί τη χαλάρωση των μυών του προσώπου, χωρίς λόγο βέβαια. Ενα στραβοπάτημα κάποιου ανέμελου, μια αστεία έκφραση ενός μωρού ξεσηκώνει κύματα ευθυμίας [και ευφροσύνης]. Εδώ γελάτε, είναι σαν να μας λένε, ασχέτως εάν η εικόνα προκαλεί θλίψη [ή τίποτα]. Και πραγματικά οι καημοί και τα βάσανα της κοινωνίας, αλλά και οι αυθεντικές ιλαρές στιγμές της δεν υπάρχουν στην ελληνική τηλεόραση. Απορώ πώς δεν γίνεται κανένα πραξικόπημα από τους σοβαρούς πολίτες [αλλά οι τελευταίοι, όσο πάει και λιγοστεύουν -και ποιος να ηγηθεί, ποιος να βγει στους δρόμους, στην επικοινωνία;]. Δυσκολεύει η επικοινωνία και ας φαίνονται όλα τόσο χαλαρά και χαζοχαρούμενα [αλλά ίσως γι’ αυτό να λιγοστεύει -ποιος να το έλεγε μετά την έκρηξη των μέσων, των μαζικών μέσων ενημέρωσης].
Οι εκπομπές ενημέρωσης, είπαμε, είναι ασύστολη κυβερνητική προπαγάνδα, οι δε δήθεν ψυχαγωγικές «στελεχώνονται» από ανεπαρκείς στον τομέα αυτόν, ακόμη και στη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Και η ενημέρωση και η ψυχαγωγία πάσχουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και έτσι είναι· πιθανόν οι άνθρωποι αυτοί να βγάζουν με ιδρώτα το «μεροκάματο». Ισως, όσο περνάνε τα χρόνια, να γινόμαστε ιδιότροποι μερικοί και να μην μπορούμε να συμβιβαστούμε με τα νέα ήθη και τις νέες αξίες που επικρατούν στον τόπο της επικοινωνίας.
Εβλεπα, πάει καιρός, μια χιουμοριστική υποτίθεται εκπομπή και ο εκπομπάρχης, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ειρωνευόμενος φανερά τους καλεσμένους του και με ένα ύφος, μια πόζα, δεν ήξερε ο καψερός ποια είναι η έκτη δεκαετία που διήγε ένας από τους «παίχτες». Τον ρώτησε πόσο χρονών είναι και του απάντησε με φυσικότητα ο άνθρωπος ότι διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής του. Δηλαδή είσαι εξήντα πλας (sic) του λέει ο εκπομπάρχης. Οχι αγαπητέ, σας είπα, διανύω την έκτη δεκαετία. Κάτι στράβωσε στον εκπομπάρχη, αρχίζοντας να καταλαβαίνει την γκάφα του, δηλαδή «είναι κάτι σαν τους αιώνες» μονολόγησε. Θυμάμαι σκόρπιες εικόνες, μια και απείχα μήνες από την ελληνική ενημέρωση-ψυχαγωγία. Δεν έχουν νόημα ίσως, αλλά στην ουσία όλοι αυτοί με βοήθησαν μερικές πολύ δύσκολες στιγμές. Αγία ιλαρότης…
efsyn.gr/
