Θα πίστευα σε μια Αριστερά, μου εκμυστηρεύεται φίλος, εάν μου έδειχνε με τις πράξεις της ένα παράδειγμα. Να έβγαινε ξέρω γω κάποιος από τους βουλευτές της ή ο ίδιος ο αρχηγός ενός από τα αριστερά κόμματα στο Κοινοβούλιο και να πρότεινε, π.χ., να προσφέρουν όλοι οι βουλευτές, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, τον μισό μισθό τους υπέρ των ανθρώπων που επλήγησαν από τις πυρκαγιές το περασμένο καλοκαίρι.
Γιώργος Σταματόπουλος
Θα γίνονταν έτσι πραγματικότητα τα μεγάλα λόγια που εκστομίζουν ανέξοδα και αφειδώλευτα για αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες. -«Θα απάλλασσε όμως ίσως έτσι την κυβέρνηση από τη μεγάλη της υποχρέωση να συνδράμει η ίδια για μια τέτοια ανακούφιση». «Ακουσέ με», επιμένει, «δεν είναι μόνο συμβολική και απαλλακτική κυβερνητικών ευθυνών πρόταση-κίνηση -άσε που θα αναδεικνυόταν περίτρανα η κοινωνική ευαισθησία, που τόσο λείπει στις μέρες μας».
«Δεν απαιτείται δα ιδιαίτερο σθένος να κάνει κανείς μια τέτοια πρόταση», συνεχίζει εμφανώς πεπεισμένος για την ισχύ της και τη λυσιτέλειά της. «Η κοινωνία θέλει πια παραδείγματα και όχι εξωραϊσμένους λόγους, που τελικά δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Και, ποιος ξέρει, ίσως επαναποκτούσαμε αρκετοί την εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς -και ας δεν ξεριζώνονται οι παράλληλες πελατειακές σχέσεις.
Θα λέγαμε τουλάχιστον ότι εξακολουθούν να παραμένουν άνθρωποι και δεν είναι στυγνοί επαγγελματίες της πολιτικής. Με μια τέτοια προσφορά θα μπορούσαν κάλλιστα να ανεγείρουν σχολικές αίθουσες, π.χ., ή να φτιάξουν κλίνες για τις ελλιπείς Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν με μια απλή, μικρή και ανώδυνη γι’ αυτούς χειρονομία».
Δεν ξέρω, ίσως και να έχει δίκιο ο αγαπητός συνομιλητής, ούτε ακόμη γνωρίζω εάν τα κόμματα της Αριστεράς επεξεργάζονται τέτοιου είδους προτάσεις ή τις θεωρούν απλές ενέσεις σε μια βαριά άρρωστη εθνική οικονομία. Δεν διαφωνώ εντούτοις με την πρόταση του φίλου, ας ακούγεται γραφική ή ότι έχει μειωμένο πολιτικό βάρος. Με τόσες πληγές ανοιχτές όμως, με τόσους ανθρώπους να μην έχουν στον ήλιο μοίρα και να πεθαίνουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων, τι να πω. Ετούτη η κυβέρνηση δεν παύει να αγαπά [και να μεριμνά γι’ αυτούς] τους ιδιώτες κλινικάρχες, αρνούμενη να ισχυροποιήσει το τρεκλίζον και ετοιμόρροπο εθνικό σύστημα υγείας.
Εκτός από όλα αυτά παραμένει ως μείζον θέμα η έλλειψη αλληλεγγύης στα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Πού πήγε; Μάλλον, πού και πώς την εξορίσαμε; Φάνηκε στις αρχές της κρίσης, εδώ και μια δεκαετία δηλαδή, ότι ξεπρόβαλλε για τα καλά στην κάθε μέρα, ότι θα μπορούσε να αναχαιτίσει τη θύελλα των μνημονίων, των απολύσεων, της ανεργίας, μάλιστα ξεμύτισαν με αξιώσεις και κοινοτιστικές προτάσεις ριζοσπαστικά κινήματα αλληλεγγύης. Ηταν μόνο μια αναλαμπή. Με την εξάπλωση δε της πανδημίας καθένας κλείστηκε, εκών άκων, στο καβούκι του -κι έτσι γλεντάνε οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους αντιπολιτευόμενους να τους παρακολουθούν αμήχανοι [μα εντελώς αμήχανοι, αν και απόγονοι του Πολυμήχανου παππού]. Παραμένει ότι ουδόλως με κούρασε ο μονόλογος του φίλου. Οσο για την πρότασή του…
w.efsyn.gr
