«Συμπόρευση» με το ΚΚΕ;

Εκλογική διεύρυνση ή ενότητα στη δράση;

Το ΚΚΕ πα­ρου­σί­α­σε με επι­ση­μό­τη­τα τα απο­τε­λέ­σμα­τα μιας δου­λειάς για τη διεύ­ρυν­σή του. Το 2022 θα είναι, αρ­γό­τε­ρα ή γρη­γο­ρό­τε­ρα, μια εκλο­γι­κή χρο­νιά. Και είναι απο­λύ­τως θε­μι­τό για το ΚΚΕ, όπως και για κάθε κόμμα, να διεκ­δι­κεί μια διεύ­ρυν­ση της επιρ­ρο­ής του, ενό­ψει αυτής της ση­μα­ντι­κής πο­λι­τι­κής ανα­μέ­τρη­σης.

Η συ­γκυ­ρία είναι ευ­νοϊ­κή για την επι­χεί­ρη­ση «συ­μπό­ρευ­ση» που ορ­γά­νω­σε το ΚΚΕ. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει απο­κα­λύ­ψει το βαθιά αντερ­γα­τι­κό-αντι­λαϊ­κό πρό­γραμ­μά της, η βα­ναυ­σό­τη­τα των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων έχει ση­μά­νει συ­να­γερ­μό σε χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βαλ­τώ­νει σε στα­σι­μό­τη­τα και φυ­σιο­γνω­μι­κή απροσ­διο­ρι­στία, ο χώρος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς βρί­σκε­ται σε κρίση μετά την πο­λι­τι­κή ήττα στον «κύκλο» αγώ­νων του 2010-15.

Αντώνης Νταβανέλος

Διεύ­ρυν­ση σε ατο­μι­κή βάση

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες, το ΚΚΕ πα­ρου­σί­α­σε μια διεύ­ρυν­ση που με­τριέ­ται σε άτομα. Κά­ποια στε­λέ­χη που προ­έρ­χο­νται από την «εμπει­ρία» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κά­ποια από τη δια­δρο­μή της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Βε­βαί­ως δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί το γε­γο­νός ότι η προ­σπά­θεια του ΚΚΕ είναι εν εξε­λί­ξει, ότι ορ­γα­νώ­νει συ­γκε­ντρώ­σεις που πα­ρου­σιά­ζει το κά­λε­σμα για «συ­μπό­ρευ­ση» στον κόσμο των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Όμως τα ήδη δη­μο­σιευ­μέ­να απο­τε­λέ­σμα­τα της «συ­μπό­ρευ­σης» είναι αρ­κε­τά πε­ριο­ρι­σμέ­να για να ισχυ­ρι­στεί κα­νείς ότι δεί­χνουν μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή συμ­μα­χιών μέσα σε μια τόσο σύν­θε­τη πε­ρί­ο­δο, γε­μά­τη κιν­δύ­νους αλλά και ευ­και­ρί­ες για την Αρι­στε­ρά.

Αυτό το απο­τέ­λε­σμα δεν είναι τυ­χαίο, προ­κύ­πτει ευ­θέ­ως από τον πο­λι­τι­κό σχε­δια­σμό του ΚΚΕ. Οι προ­σερ­χό­με­νοι στη «συ­μπό­ρευ­ση» κα­λού­νται σε αυ­στη­ρά ατο­μι­κή βάση, ο ρόλος τους εξα­ντλεί­ται στην πα­ρου­σία σε μια κομ­μα­τι­κή εκ­δή­λω­ση και στη δη­μο­σιο­ποί­η­ση της με­τα­γρα­φής τους, δεν γί­νε­ται γνω­στό κα­νέ­να πο­λι­τι­κό σχέ­διο που ανα­τί­θε­ται σε αυ­τούς/ές, δεν προ­κύ­πτει κά­ποιας μορ­φής ορ­γα­νω­τι­κό­τη­τα που να αντι­στοι­χεί στη «συ­μπό­ρευ­ση». Εν ολί­γοις, πρό­κει­ται για κά­λε­σμα σε συμ­με­το­χή (ή υπο­στή­ρι­ξη) στα προ­ϋ­πάρ­χο­ντα πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά πλαί­σια του ΚΚΕ και όχι για μια πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία που προ­σπα­θεί να τα διευ­ρύ­νει για να αντα­πο­κρι­θεί στα κα­θή­κο­ντα της πε­ριό­δου. Από αυτήν τη δια­πί­στω­ση προ­κύ­πτει φα­νε­ρά ένα πρό­βλη­μα πο­λι­τι­κής αυ­το­πε­ποί­θη­σης, πα­ρό­λο που το ΚΚΕ αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως ισχυ­ρό, ορ­γα­νω­τι­κά και πο­λι­τι­κά, κόμμα.

Δι­καί­ω­ση ή πο­λι­τι­κή ήττα;

Πιο σύν­θε­τα προ­βλή­μα­τα προ­κύ­πτουν αν εξε­τά­σει κα­νείς το πε­ριε­χό­με­νο των ομι­λιών των ηγε­τι­κών στε­λε­χών του ΚΚΕ στις εκ­δη­λώ­σεις περί της «συ­μπό­ρευ­σης». Ο Δ. Κου­τσού­μπας, αλλά και η Αλ. Πα­πα­ρή­γα, κα­λούν ένα κόσμο να προ­σέλ­θει στο ΚΚΕ με βάση τον ισχυ­ρι­σμό ότι η πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ δι­καιώ­θη­κε στη δο­κι­μα­σία του 2010-19! Επα­να­λαμ­βά­νουν τη θέση ότι οι ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές προσ­δο­κί­ες για ση­μα­ντι­κές ανα­τρο­πές μπο­ρούν να επι­τευ­χθούν μόνο εάν και όταν γίνει επί­και­ρη και εφι­κτή μια ερ­γα­τι­κή/σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση, ενώ επι­μέ­νουν ότι στο εν­διά­με­σο διά­στη­μα κάθε «άνοιγ­μα» προς μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή με βάση ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα κρί­σι­μων ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων, ταυ­τί­ζε­ται με ρε­φορ­μι­στι­κή προ­δο­σία. Με αυτό τον τρόπο πε­τούν στα αζή­τη­τα κρί­σι­μες επε­ξερ­γα­σί­ες και θέ­σεις της κομ­μου­νι­στι­κής πα­ρά­δο­σης και της Τρί­της Διε­θνούς της επο­χής του Λένιν (3ο και 4ο συ­νέ­δριο), σχε­τι­κά με το Ενιαίο Ερ­γα­τι­κό Μέ­τω­πο, το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα και τη με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή των ΚΚ, σε πε­ριό­δου όπου δεν κρί­νε­ται άμεσα εφι­κτή μια ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση.

Δυ­στυ­χώς το ΚΚΕ δεν δι­καιώ­θη­κε στα 2010-19. Με την πα­θη­τι­κή «ανά­γνω­ση» της συ­γκυ­ρί­ας του 2010-13, ητ­τή­θη­κε πο­λι­τι­κά από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέσα σε συν­θή­κες με­γά­λων αγώ­νων και πο­λι­τι­κής ενερ­γο­ποί­η­σης των μαζών. Με την τότε «στενή» γραμ­μή του, που απέ­κλειε κάθε τα­κτι­κή αντι­με­τώ­πι­ση για την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου, έδινε άλ­λο­θι στον Τσί­πρα να πα­ρου­σιά­ζει ως τάχα ανα­γκα­στι­κές τις απα­ρά­δε­κτες επι­λο­γές του για συμ­μα­χί­ες με τους ΑΝΕΛ και τους Παυ­λό­που­λους. Με τη γραμ­μή του για το Δη­μο­ψή­φι­σμα του 2015, έδωσε ένα βα­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα για το πόσο κα­τα­στρο­φι­κή μπο­ρεί να είναι για ένα μα­ζι­κό κόμμα μια στάση ανα­χω­ρη­τι­σμού μπρο­στά σε ένα με­γά­λο πο­λι­τι­κό γε­γο­νός. Πράγ­μα­τι, το ΚΚΕ «δι­καιώ­θη­κε» ως προς την πρό­βλε­ψη ότι η ηγε­σία Τσί­πρα θα προ­δώ­σει. Όμως για ένα μα­ζι­κό ερ­γα­τι­κό κόμμα τα κα­θή­κο­ντα δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται στις προ­βλέ­ψεις, αλλά επε­κτεί­νο­νται στην απο­φα­σι­στι­κή εμπλο­κή στις εξε­λί­ξεις και στην πάλη για άλλο απο­τέ­λε­σμα. Γι’ αυτό άλ­λω­στε το ΚΚΕ βγήκε από αυτή τη με­γά­λη πε­ρί­ο­δο δο­κι­μα­σί­ας, με απώ­λειες και πε­ριο­ρι­σμέ­νη επιρ­ροή. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι αν δεν αλ­λά­ξουν κά­ποιες βα­σι­κές συλ­λο­γι­στι­κές, αυτό το αρ­νη­τι­κό σε­νά­ριο μπο­ρεί να ανα­πα­ρα­χθεί. Στις επό­με­νες εκλο­γές θα κυ­ριαρ­χή­σει το ερώ­τη­μα του πώς μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί ο κα­νι­βα­λι­σμός του Μη­τσο­τά­κη. Ο Τσί­πρας, παρά την άθλια και συ­ναι­νε­τι­κή πο­λι­τι­κή του απέ­να­ντι στη ΝΔ, θα μπο­ρεί να πιέ­σει επι­κα­λού­με­νος το «μι­κρό­τε­ρο κακό». Και θυ­μί­ζου­με την πι­θα­νό­τα­τη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση του δεύ­τε­ρου γύρου. Απέ­να­ντι σε αυτές τις πιέ­σεις, δεν συ­νι­στούν απά­ντη­ση οι με­τα­γρα­φές κά­ποιων «επώ­νυ­μων» αν­θρώ­πων με πα­ρελ­θόν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Ακόμα και για λό­γους εκλο­γι­κής αν­θε­κτι­κό­τη­τας το ΚΚΕ θα έπρε­πε να κα­τα­φύ­γει στο δρόμο της μα­ζι­κής ενό­τη­τας στη δράση, στο δρόμο που αντι­πα­ρα­θέ­τει στην εκλο­γι­κή πίεση τη δυ­να­μι­κή των ερ­γα­τι­κών/λαϊ­κών διεκ­δι­κή­σε­ων.

Μέ­τω­πα και δο­κι­μα­σί­ες

Αυτή είναι μια πάγια ανά­γκη του κό­σμου μας. Οι κυ­βερ­νη­τι­κές επι­θέ­σεις έχουν ανα­δεί­ξει τα μέ­τω­πα όπου είναι ανα­γκαί­ες με­γά­λες διεκ­δι­κή­σεις: απο­φα­σι­στι­κή με­τα­φο­ρά δη­μό­σιων πόρων στην Υγεία και στην Εκ­παί­δευ­ση, ανα­τρο­πή του νόμου Χα­τζη­δά­κη, ου­σια­στι­κές αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις, αντι­με­τώ­πι­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων κ.ο.κ. Αυτή ήδη συ­νι­στούν ένα «πρό­γραμ­μα» βα­σι­κών ερ­γα­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων. Πρέ­πει να πλαι­σιω­θούν από «εν­διά­με­σους» πο­λι­τι­κούς στό­χους, όπως η ρήξη με το ΝΑΤΟ και τις βά­σεις, η απόρ­ρι­ψη των εξο­πλι­σμών, μια πο­λι­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­ης με τους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, μια πο­λι­τι­κή ανά­σχε­σης της σε­ξι­στι­κής επί­θε­σης, μια πο­λι­τι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κής απο­μό­νω­σης της ακρο­δε­ξιάς, μια πο­λι­τι­κή υπε­ρά­σπι­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος από ερ­γα­τι­κή/κοι­νω­νι­κή σκο­πιά κ.ο.κ. Όλα αυτά η κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει, ασφα­λώς, να τα συν­δέ­ει με την προ­ο­πτι­κή της ρήξης με την ΕΕ και τη διεκ­δί­κη­ση της συ­νο­λι­κό­τε­ρης σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης, αλλά οφεί­λει κυ­ρί­ως να τα βάλει εδώ και τώρα ως πεδία απο­φα­σι­στι­κών μαχών, διεκ­δι­κώ­ντας προ­ο­πτι­κές συ­γκε­κρι­μέ­νων νικών του κό­σμου μας, και γι’ αυτό ως πεδία ευ­ρεί­ας ενό­τη­τας στη δράση.

Ένα δυ­να­μι­κό του κι­νή­μα­τος που έχει την εμπει­ρία της πε­ριό­δου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οφεί­λει να κάνει συ­γκε­κρι­μέ­νες κι­νή­σεις που θα υπο­στη­ρί­ζουν την ενό­τη­τα στη δράση με τον κόσμο του ΚΚΕ. Και αυτό πρέ­πει να εκ­δη­λω­θεί στους χει­ρι­σμούς στα σω­μα­τεία, στη νε­ο­λαία, στο πώς ορ­γα­νώ­νο­νται οι δια­δη­λώ­σεις κ.ο.κ. Όμως και οι δυ­νά­μεις του ΚΚΕ οφεί­λουν να κά­νουν κι­νή­σεις που θα είναι πολύ πιο ου­σια­στι­κές από κά­ποιες με­τα­γρα­φές με το μυαλό στην κάλπη. Η δο­κι­μα­σία πχ της ανα­τρο­πής στην πράξη του νόμου Χα­τζη­δά­κη θα είναι ένα ση­μα­ντι­κό τεστ. Και από πολ­λές ανά­λο­γες δο­κι­μα­σί­ες θα κρι­θεί τε­λι­κά το πο­λι­τι­κό «χρώμα» της πε­ριό­δου που έρ­χε­ται, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των απο­τε­λε­σμά­των της επό­με­νης εκλο­γι­κής ανα­μέ­τρη­σης.

rproject.gr