Εάν ήταν δυνατόν να μπορούσε κάποιος να μετρήσει το δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων, δεν θα είχε παρά να κάνει μια «βόλτα» στο διαδίκτυο, το οποίο άπαντες διαφημίζουν ως ένα δημοκρατικό μέσο αφού ο καθείς μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς.
Ποιος διαφωνεί μπροστά σε αυτή την έκρηξη προσωπικής ελευθερίας; Προκύπτουν όμως διάφορα απρόσμενα και λυπηρά για την ποιότητα των κειμένων· αντί τα κείμενα να αποκαλύπτουν καταστάσεις και ανθρώπους που μειώνουν τη δημοκρατία, αντί να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση των κοινοτήτων και της κοινωνίας, αντί να προβαίνουν σε γόνιμη κριτική της εξουσίας, επιδίδονται οι συγγραφείς τους σε έναν ανέλεγκτο οχετό ύβρεων, τέτοιων που δεν μπορούν να προφυλαχτούν οι υβριζόμενοι. Οποιον δεν γουστάρουμε τον κρεμάμε στα κάγκελα χωρίς να σκοτιζόματε εάν λέμε ψέματα ή αλήθεια, χωρίς να έχουμε αποδεικτικά στοιχεία για όσα του καταλογίζουμε, δίχως, τέλος, να μας ενδιαφέρει αν προξενούμε κακό σε αθώους ή καταστρέφουμε τη ζωή τους.
Γιώργος Σταματόπουλος
Διαβάζει κανείς τα πιο απίθανα μέσα στο διαδίκτυο, ό,τι πιο αισχρό και χυδαίο μπορεί να συνθέσει ο ανθρώπινος νους, ό,τι πιο χθαμαλό μπορεί να προκύψει από την έκθεση ταπεινών και χαμηλών ενστίκτων – βλέπει κανείς ανάγλυφα το σκουλήκι της μνησικακίας να τρώει ζωντανές σάρκες, να εξοντώνει υπολήψεις, να διαμελίζει προσωπικότητες. Αν αυτό είναι ελευθερία έκφρασης, τότε έχει χαθεί κάθε έννοια ελευθερίας και φρόνησης και αναρωτιέται κάθε φρόνιμος πού ευρίσκεται η έννοια της «δημοκρατικότητας» του μέσου αυτού. Πρόκειται ασφαλώς για επίφαση ελευθερίας ή έστω για παιχνίδισμα εάν θέλουμε να μην είμαστε αρνητές και μηδενιστές.
Το αποκαρδιωτικό σε όλα αυτά είναι ότι αρχίζει να διαμορφώνεται μια νέα γ λ ώ σ σ α, ασύντακτη δε και ασυνάρτητη και από ό,τι φαίνεται σε λίγο θα γράφεται με λατινικούς χαρακτήρες, μια και η ορθογραφία των πολλών είναι περίεργη και ανεπαρκέστατη – αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, το όντως θέμα είναι η ομοιοτροπία στη γραφή και στη σκέψη, κάτι που δεν προοιωνίζεται τη συνέχιση της ποικιλίας και της πολυπλοκότητας στα ανθρώπινα. [Αυτό είναι δημοκρατία.] Υπάρχουν, δεν λέω, κείμενα υψηλών προδιαγραφών αλλά είναι συντριπτικά λίγα μπροστά στον χείμαρρο της εξαλλοσύνης και της κακίας.
Θυμάμαι, πριν από χρόνια, την επαναστατική χρήση του διαδικτύου στην αιγυπτιακή εξέγερση, στη διαχείριση που του έκαναν οι Ζαπατίστας για να γνωρίσει ο κόσμος τον δίκαιο αγώνα τους, αλλά και τη λυσιτέλειά του στο κάλεσμα των νέων της χώρας όταν δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από ένστολο αστυνομικό όργανο ο μαθητής Γρηγορόπουλος – και αυτή είναι μια παρήγορη σκέψη, όπως επίσης τρυφερό είναι που κάθε οικογένεια έχει πλέον τη δυνατότητα να συνομιλεί με άλλες οικογένειες με τις οποίες, εδώ και χρόνια, δεν είχαν καμία επαφή.
Ως πολίτες λοιπόν, όπως προκύπτει από τη «βόλτα» στο διαδίκτυο -και μόνο λόγω αυτού- είμαστε ανεπίδεκτοι δημοκρατικής νοοτροπίας και σεβασμού προς την επιείκεια, τη συγχώρηση, τον διάλογο έστω και μέσα από συγκρούσεις [ιδεών]·στο διαδίκτυο δεν φαινόμαστε δημοκρατικοί – δεν ξέρω αλλού.
efsyn.gr/
