Η επανάσταση του ΜΠΑΑΘ στο Ιράκ και την Συρία το 46, του Νάσερ στην Αίγυπτο το 52, και στην συνέχεια η επανάσταση του Καντάφι στην Λιβύη, έβαλε τέλος στην αποικιοκρατική εποχή ενός και πάνω αιώνα στην περιοχή μας. Η μεγάλη Βρετανική αποικία της Υπερ-ιορδανίας στην μέση ανατολή, των Γαλλικών αποικιών των ακτών της Μεσογείου και της ιταλικής στην βόρεια Αφρική τελείωσε, και μια νέα αχαρτογράφητη εποχή ξεκινάει για την περιοχή, αλλά και για όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με το χάραμα της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
Θεμης Δελβιζοπουλος
Με την ολοκλήρωση μεταπολεμικά στην παγκόσμια οικονομία της Τρίτης βιομηχανικής επανάστασης, και με την ανάπτυξη που αυτή επέφερε, οι προπολεμικές συνθήκες αποικιακής οικονομικής εξάρτησης ανατράπηκαν και στην θέση τους γεννήθηκαν νέα, ανεξάρτητα εθνικά κράτη. Η αντιαποικιακή επανάσταση ολοκληρώθηκε με την ίδρυση στην θέση των παλιών αποικιών, νέων ανεξάρτητων εθνικών κρατών, με ένα ισχυρό κρατικό-καπιταλιστικό οικονομικό έλεγχο.
Στις νέες οικονομικές συνθήκες κρίσης που διαμορφώνονται σήμερα, τα έθνη κράτη έχοντας εκπληρώσει τον ιστορικό τους ρόλο στην προηγούμενη περίοδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μέσα στα όρια του έθνους κράτους, σήμερα, έρχονται σε σύγκρουση με τις υπέρ-εθνικά ανεπτυγμένες πέρα απ’ τα όρια του εκάστου έθνους κράτους παραγωγικές δυνάμεις. Η σύγκρουση σήμερα διεξάγετε μεταξύ των πολυεθνικών εταιριών και των εναπομεινάντων εθνικών παραγωγών περιχαρακωμένων στα εθνικά σύνορα.
Με την κατάρρευση της Συρίας και τον τρόπο που αυτή πραγματοποιήθηκε, ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό ανοίχτηκε για δημοσιογράφους, δημοσιολογούντες, επαγγελματίες πολιτικούς αναλυτές, αλλά και κοινωνικούς αναλυτές να μας για την μοναδικότητα των θεωριών τους.
Οι αστοί δημοσιολογούντες αναλυτές, παρά την καταστροφική οικονομική κρίση που μαστίζει το καπιταλιστικό, σύστημα, πιστεύοντας ακράδαντα στο αιώνιο και αναλλοίωτο καπιταλιστικό σύστημα, αγνοώντας παντελώς την οικονομική κρίση και τις επιδράσεις που αυτή επιβάλει στο πολιτικό εποικοδόμημα, προσπαθούν να μας εξηγήσουν τα γεγονότα, με τις δράσεις που πραγματώνονται στο πολιτικό εποικοδόμημα αγνοώντας παντελώς τις οικονομικές ανακατατάξεις.
Το σύνολο σχεδόν της αστικής διανόησης ασχολείται με το ποιοι έχασαν, ποιοι κέρδισαν, ποιοι έκαναν με ποιους μυστικές συμφωνίες, κλπ. όπως πάντα μπερδεύουν το αίτιο με το αιτιατό, ορίζοντας το αιτιατό σαν γένεση του αιτίου.
Οι ρεφορμιστές όλων των κατηγοριών, έχουν κολλήσει τον ιστορικό τους χρόνο έναν αιώνα πίσω. Όλα αυτά που ξετυλίγονται γύρο τους στην πιο προωθημένη τους μορφή, είναι ο αγώνας και η αγωνία των εθνικών αστικών τάξεων για τη αύξηση των κερδών τους. Με λίγα λόγια είναι, δεν είναι η εξελισσόμενη κρίση, δεν είναι αποτέλεσμα υπερπαραγωγής, πτώσης του ποσοστού του κέρδους το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την έναρξη ενός ανελέητου παγκόσμιου εμπορικού πολέμου. Όχι είναι γενικώς και αορίστως «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις».
Όσο για τους σεχταριστές όλων των κατηγοριών, πιστεύοντας με μια μεσσιανική πίστη στην επανάσταση, βλέπουν σε κάθε όξυνση της ταξικής πάλης και από μια προλεταριακή επανάσταση.
Σχόλια (0)