Η χώρα χρειάζεται μάλλον νέους μεγάλους συγγραφείς να πλάσουν ή να εφεύρουν νέες λέξεις, ικανές να αποδώσουν την οργή, την αγανάκτηση και την αηδία του ελληνικού λαού [έχει τονιστεί: όχι όλου του ελληνικού λαού]. Τι να πεις λ.χ. για την αναισχυντία και αναισθησία του πρωθυπουργού και των προβάτων που τον στηρίζουν στην κυβέρνηση; Πώς να ερμηνεύσεις [και τι να πεις για] τη λυσσαλέα προσπάθειά τους να αποδείξουν τα αναπόδεικτα στο έγκλημα των Τεμπών; Πώς να χαρακτηρίσεις το κακόμοιρο και δειλό ανθρωπάκι που ακούει στο όνομα Κώστας Αχ. Καραμανλής, αλλά και τους είκοσι χιλιάδες Σερραίους που τον ψήφισαν ενώ ήξεραν ότι είχε στείλει -συνειδητά;- στον θάνατο νέους κυρίως συνανθρώπους μας; Πώς να αποδεχτείς τον Αδωνη που υβρίζει τον ελληνικό λαό αποκαλώντας τον «όχλο» ή τον Φλωρίδη που ξερνάει ότι όποιος μιλάει για μπάζωμα στον τόπο του εγκλήματος είναι για τα μπάζα; Αμ εκείνος ο αναβαπτισμένος στον φιλελευθερισμό, ολοκληρωτικής ιδεολογίας, Βορίδης που συγκρίνει το έγκλημα με τα σπουδαία που γίνονται γεωπολιτικά στον πλανήτη και το θεωρεί υποδεέστερο και ανάξιο να απασχολεί το «επιτελικό» έργο της κυβέρνησης; Και ο Χρυσοχοΐδης! Αυτός ο μόνιμος, άθλιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, που αρνείται τις ευθύνες του για διαφθορά στην αστυνομία αλλά και την πολιτική, τη μόνη, καταστολής;
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν λέξεις -ό,τι και να αρυσθεί κανείς από την ποίηση, τη λογοτεχνία, την επιστήμη, τη δικονομία, την πολιτική φιλοσοφία, αποδεικνύεται ανεπαρκές και αδύναμο να αποδώσει τη γελοιότητα και την αναισθησία που επικρατούν στα σώματα των κυβερνώντων. Μοιραίοι και άβουλοι, δειλοί και θρασύδειλοι, αλαζόνες και αυτάρεσκοι αυταρχικοί έχουν μπήξει τα νύχια τους όσο πιο βαθιά μπορούν στις κυβερνητικές καρέκλες αδιαφορώντας παγερά για το τι συμβαίνει στους συγγενείς των θυμάτων αλλά και στον ελληνικό λαό, σε μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, εννοείται. Αυτές οι καρέκλες όμως έχουν αρχίσει και πριονίζονται από απρόσμενους πριονιστές, τους βαριά πονεμένους συγγενείς των θυμάτων αλλά κι όσους συμπαρίστανται στον πόνο τους, ειδικά αυτούς που έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα.
Τα πράγματα είναι απλά, τόσο απλά που απορεί κανείς με τα επιχειρήματα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ποιος έδωσε την εντολή για μπάζωμα; Εύκολο δεν είναι να αποδειχτεί αυτό; Γιατί γίνεται τόσο δύσκολο; Επίσης -και αυτό είναι αδιανόητο για τους σκεπτόμενους πολίτες. Ο θλιβερός Καραμανλής: Γιατί είναι ακόμη στο απυρόβλητο; Δεν μπορεί η αντιπολίτευση να επιμείνει και να τον στείλει στη Δικαιοσύνη; Τι σημαίνει ασυλία; Δεν ντρέπεται κανείς από το Κοινοβούλιο; «Ουκ αισχύνεται» που θα έλεγε και ο εκ Σινώπης αυστηρός κριτής των πάντων, ο Διογένης ο Κυνικός, για όσους από την κυβέρνηση τον αγνοούν; Μιλάνε για κοινοβουλευτική δημοκρατία άνθρωποι που [απο]φ α σ ί ζ ο υ ν μόνοι τους για την τύχη των πολιτών [καλά…] της χώρας. Φτηνοί άνθρωποι με εξουσία: ό,τι χειρότερο για ένα πολίτευμα. Οι συγγενείς των θυμάτων δείχνουν τον δρόμο: αλήθεια και μόνο αλήθεια -και με όποιο κόστος για την καθημερινότητά τους· και τη δικά μας. Η αλήθεια είναι εύκολο να λάμψει -απαιτεί γενναίους όμως.
https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeioseis/465461_gia-tin-alitheia
Σχόλια (0)