Η δίψα για κέρδη, θα φέρει «νέα Τέµπη»

Το έγκληµα στα Τέµπη, αποδεικνύει πως η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της εξυπηρέτησης του επιχειρηµατικού κέρδους, κοστίζει ανθρώπινες ζωές.

Το πα­ρά­δει­γµα των σι­δη­ρο­δρό­µων στην Ελ­λά­δα όπως δια­µορ­φώ­θη­κε µέσα από τη λο­γι­κή της αγο­ράς, τις προ­κλη­τι­κές συ­µβά­σεις µε τους ιδιώ­τες, τις εκ­πτώ­σεις στα ζη­τή­µα­τα ασφά­λειας και τις πε­ρι­κο­πές προ­σω­πι­κού, δυ­στυ­χώς έχει επε­κτα­θεί σε κάθε δη­µό­σιο αγαθό. Ακόµα και σε πε­ριο­χές φυ­σι­κού κά­λους, που αντί για απα­γό­ρευ­ση κάθε εµπο­ρευ­µα­τι­κής χρή­σης, γί­νο­νται αντι­κεί­µε­νο εκµε­τάλ­λευ­σης από επεν­δυ­τές, όπως πχ στο Σα­ρα­κή­νι­κο της Μήλου. Αυτή η ακό­ρε­στη δίψα για κέρδη όµως, είναι βέ­βαιο ότι θα φέρει «νέα Τέµπη». Ει­δι­κά στον κρί­σι­µο τοµέα των µε­τα­φο­ρών.

Σπύρος Αντωνίου

Σι­δη­ρό­δρο­µος

Η κυ­βέρ­νη­ση, πολλά κα­θε­στω­τι­κά ΜΜΕ και γνω­στοί δη­µο­σιο­λο­γού­ντες-απο­λο­γη­τές του συ­στή­µα­τος, δια­βά­ζουν όπως τους βο­λεύ­ει το πό­ρι­σµα του ΕΟ­ΔΑ­ΣΑ­ΑΜ για το έγκλη­µα στα Τέµπη, που δη­µο­σιο­ποι­ή­θη­κε µια µέρα πριν τις ιστο­ρι­κές απερ­για­κές συ­γκε­ντρώ­σεις της 28ης Φλε­βά­ρη.

«Το πό­ρι­σµα απο­κά­λυ­ψε µια κα­τά­στα­ση πολύ µα­κριά από αυτό που θέ­λου­µε. Οι υπο­δο­µές µας οφεί­λουν να γί­νουν σύγ­χρο­νες και ασφα­λείς. Γιατί όσα έγι­ναν τα τε­λευ­ταία χρό­νια δεν είναι αρ­κε­τά. Και το ξέ­ρου­µε (….) Το νέο σύ­µβο­λο αυτής της µάχης πρέ­πει να γί­νουν οι Ελ­λη­νι­κοί Σι­δη­ρό­δρο­µοι. Με σω­στές υπο­δο­µές, νέους συ­ρµούς, αυ­στη­ρούς κα­νό­νες ασφα­λεί­ας που θα τη­ρού­νται ευ­λα­βι­κά. Θα χρεια­στεί κά­ποιος χρό­νος µέχρι το κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο που ήδη ξε­κί­νη­σε να ολο­κλη­ρω­θεί», µας ενη­µέ­ρω­σε ο Μη­τσο­τά­κης σε σχό­λιο του για το πό­ρι­σµα, στο fb. Προ­φα­νώς για να µε­τριά­σει τις σο­βα­ρές πο­λι­τι­κές και ποι­νι­κές ευ­θύ­νες της δικής του κυ­βέρ­νη­σης και υπο­σχό­µε­νος κα­λύ­τε­ρο σι­δη­ρό­δρο­µο στο µέλ­λον. Όταν  έχουν πε­ρά­σει δύο χρό­νια από τότε που δύο τρένα βρέ­θη­καν να κι­νού­νται στην ίδια γρα­µµή και τί­πο­τα δεν έχει αλ­λά­ξει.

Η ουσία όµως του πο­ρί­σµα­τος βρί­σκε­ται στην επι­βε­βαί­ω­ση της δια­χρο­νι­κό­τη­τας του εγκλή­µα­τος και συ­γκε­κρι­µέ­να σε δυο ση­µεία: Στην έλ­λει­ψη πόρων συ­ντή­ρη­σης και λει­τουρ­γί­ας και στην απα­ξί­ω­ση των σι­δη­ρο­δρό­µων µε στόχο την ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή τους. Η έλ­λει­ψη προ­σω­πι­κού, η µη κα­τάλ­λη­λη εκ­παί­δευ­ση, η κακή συ­ντή­ρη­ση δι­κτύ­ου, τα προ­βλή­µα­τα στις υπο­δο­µές και η µη υλο­ποί­η­ση της Σύ­µβα­σης 717 ήταν οι βα­σι­κές αι­τί­ες που οδή­γη­σαν στο έγκλη­µα. Το µόνο που αρ­κού­σε για να σω­θούν 57 άν­θρω­ποι, θα ήταν να λει­τουρ­γού­σε ένα σύ­στη­µα ασφα­λεί­ας.

Αρκεί να δια­βά­σει κα­νείς την πε­ρι­γρα­φή στο πό­ρι­σµα που δεί­χνει τι ση­µαί­νει ένας ΟΣΕ τρα­γι­κά υπο­στε­λε­χω­µέ­νος (µε 117 στα­θµάρ­χες αντί για τους 409 του ορ­γα­νο­γρά­µµα­τός του το 2023), µε µε­θό­δους επι­κοι­νω­νί­ας άλλων δε­κα­ε­τιών, χωρίς όχι απλώς τη­λε­διοί­κη­ση, που θα εξα­σφά­λι­ζε ότι τα τρένα δεν θα κι­νού­νταν µε βάση το «πάµε και όπου βγει», αλλά ούτε καν επαρ­κή σή­µαν­ση. Με όλα αυτά η απο­ρία δεν είναι γιατί έγι­ναν τα Τέµπη, αλλά πώς -κα­θα­ρά από τύχη- δεν συ­νέ­βη­σαν νω­ρί­τε­ρα. Όπως φαί­νε­ται από τις επα­νει­λη­µµέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις πα­ρο­λί­γον ατυ­χη­µά­των που ση­µειώ­θη­καν µετά τα Τέµπη, όλο αυτό είναι ένα έγκλη­µα που συ­νε­χί­ζε­ται.

Σε µια χώρα που έχει το χα­µη­λό­τε­ρο αρι­θµό ερ­γα­ζο­µέ­νων στη δια­χεί­ρι­ση της υπο­δο­µής ανά χι­λιό­µε­τρο σι­δη­ρο­δρό­µων στην Ευ­ρώ­πη και τη χα­µη­λό­τε­ρη δα­πά­νη στη συ­ντή­ρη­ση και τις υπο­δο­µές στην Ευ­ρώ­πη, οι ερ­γα­ζό­µε­νοι στο σι­δη­ρό­δρο­µο είχαν προει­δο­ποι­ή­σει για τα προ­βλή­µα­τα ασφά­λειας και την πι­θα­νό­τη­τα ενός ατυ­χή­µα­τος. Αλλά η πο­λυ­διά­σπα­ση του σι­δη­ρο­δρο­µι­κού έργου και οι λη­στρι­κές συ­µβά­σεις, προς όφε­λος των ερ­γο­λά­βων, που επι­τα­χύν­θη­καν στα χρό­νια των µνη­µο­νί­ων, ήταν η βα­σι­κή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή. Και όχι η ασφά­λεια επι­βα­τών και ερ­γα­ζο­µέ­νων, που θε­ω­ρή­θη­καν «πε­ριτ­τά κόστη».

Μετά από όλα αυτά, κά­ποιος θα πε­ρί­µε­νε µια κά­ποια αλ­λα­γή κα­τεύ­θυν­σης. Αντί­θε­τα η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη εµµο­νή της κυ­βέρ­νη­σης, έχει µε­τα­φέ­ρει τα ζη­τή­µα­τα ασφά­λειας και αλλού.

Μετρό

Τα ευ­τρά­πε­λα στο ολο­καί­νου­ριο µετρό της Θεσ­σα­λο­νί­κης, δεν έχουν τέλος. Κάθε εβδο­µά­δα συ­ρµοί στα­µα­τά­νε, µε απο­κο­ρύ­φω­µα το πρό­σφα­το πε­ρι­στα­τι­κό όπου επι­βά­τες περ­πα­τού­σαν µέσα στις σή­ραγ­γες.  Στα­θµοί και εκ­δο­τή­ρια υπο­λει­τουρ­γούν ή κλεί­νουν ξαφ­νι­κά χωρίς την πα­ρα­µι­κρή εξή­γη­ση.

Για να προ­λά­βουν το «µπά­ζω­µα» των ευ­θυ­νών και τη θε­ω­ρία του «αν­θρώ­πι­νου λά­θους» και στο Μετρό της Αθή­νας, δύο ερ­γα­ζό­µε­νοι έστει­λαν εξώ­δι­κο προς τη ΣΤΑΣΥ, το υπουρ­γείο Υπο­δο­µών-Με­τα­φο­ρών, το υπερ­τα­µείο και τον ΟΑΣΑ µε αφο­ρµή τα αλ­λε­πάλ­λη­λα πε­ρι­στα­τι­κά σο­βα­ρών βλα­βών σε συ­ρµούς του ΗΣΑΠ. Τα συ­νε­χή συ­µβά­ντα µε φω­τιές, απο­σύρ­σεις συ­ρµών (ηλι­κί­ας έως 42 ετών) και ιδιαί­τε­ρα το πε­ρι­στα­τι­κό που συ­νέ­βη ανή­µε­ρα Πρω­το­χρο­νιάς, όταν άνοι­ξαν ξαφ­νι­κά οι πόρ­τες σε ένα τρένο εν κι­νή­σει, δεν αφορά µόνο την τα­λαι­πω­ρία του επι­βα­τι­κού κοι­νού. Στη γρα­µµή που χρη­σι­µο­ποιούν κα­θη­µε­ρι­νά εκα­το­µµύ­ρια κό­σµου στην Αθήνα, δεν νιώ­θει κα­νείς/µια ασφα­λής.

Υπεν­θυ­µί­ζε­ται ότι η ση­µε­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση απο­φά­σι­σε λίγο πριν από τα Τέµπη, το 2022, να δώσει 70 εκα­το­µµύ­ρια ευρώ όχι για να αγο­ρά­σει νέα τρένα, αλλά για να ανα­κα­τα­σκευά­σει αυτά που πρω­το­κυ­κλο­φό­ρη­σαν τη δε­κα­ε­τία του ‘80. Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι ο ερ­γο­λά­βος αδυ­να­τεί να αντα­πο­κρι­θεί και το πρώτο ανα­κα­τα­σκευα­σµέ­νο τρένο δεν πα­ρα­δό­θη­κε πέ­ρυ­σι, όπως είχε αρ­χι­κά συ­µφω­νη­θεί. Έτσι, 9 από τα 14 τρένα αυτής της πα­ρα­λα­βής συ­νε­χί­ζουν να κυ­κλο­φο­ρούν γιατί αλ­λιώς τα δρο­µο­λό­για θα γί­νο­νταν µε ακόµη µε­γα­λύ­τε­ρες κα­θυ­στε­ρή­σεις από αυτές που σή­µε­ρα πα­ρα­τη­ρού­νται.

Στο Μετρό, ο δια­γω­νι­σµός που προ­κη­ρύ­χτη­κε µόλις πέ­ρυ­σι για την απο­κα­τά­στα­ση των σο­βα­ρών φθο­ρών και ρω­γµών στις σι­δη­ρο­τρο­χιές των γρα­µµών 2 και 3 της Αθή­νας, αν και είχαν εντο­πι­στεί από το 2021, κη­ρύ­χτη­κε άγο­νος, µε συ­νέ­πεια νέα κα­θυ­στέ­ρη­ση στα απα­ραί­τη­τα έργα απο­κα­τά­στα­σης. Εξέ­λι­ξη που θέτει ζή­τη­µα ασφα­λούς κυ­κλο­φο­ρί­ας των συ­ρµών. Το θέµα αφορά ευ­θέ­ως την κα­θη­µε­ρι­νό­τη­τα εκα­το­µµυ­ρί­ων επι­βα­τών αφού, λόγω των φθο­ρών στις σι­δη­ρο­τρο­χιές, επι­βάλ­λε­ται βρα­δυ­πο­ρία σε µε­γά­λα τµή­µα­τα του δι­κτύ­ου. Άρα ακόµα πιο αραιά δρο­µο­λό­για και µε­γα­λύ­τε­ρος συ­νω­στι­σµός στις απο­βά­θρες.

Σύ­µφω­να µε δη­µο­σιο­γρα­φι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες, οι ερ­γο­λά­βοι αρ­νή­θη­καν να υπο­βά­λουν προ­σφο­ρές, παρά την προ­βλε­πό­µε­νη αµοι­βή των 6 εκα­το­µµυ­ρί­ων ευρώ, διότι στην προ­κή­ρυ­ξη έµπαι­νε όρος που δεν τους επέ­τρε­πε να ερ­γά­ζο­νται παρά µόνο στη διάρ­κεια της νύ­χτας. Έτσι στο νέο δια­γω­νι­σµό, θα προ­βλέ­πε­ται η δυ­να­τό­τη­τα ερ­γα­σιών και τη µέρα. Δη­λα­δή, σε ένα δί­κτυο που ήδη λει­τουρ­γεί ορια­κά και µε κα­θυ­στε­ρή­σεις, θα προ­στε­θούν τώρα και δια­κο­πές κυ­κλο­φο­ρί­ας κατά τµή­µα­τα, χάριν των ερ­γα­σιών αντι­κα­τά­στα­σης και της εξυ­πη­ρέ­τη­σης των ερ­γο­λά­βων.

Αε­ρο­πλά­να

Τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου κρού­ουν -συ­νε­χώς τον τε­λευ­ταίο και­ρό- οι Ελεγ­κτές Ενα­έ­ριας Κυ­κλο­φο­ρί­ας, στον από­η­χο και της πο­λύ­νε­κρης αε­ρο­πο­ρι­κής τρα­γω­δί­ας στην Ουά­σιγ­κτον. Συ­γκε­κρι­µέ­να, µε ανα­κοί­νω­σή της η Ένωση Ελεγ­κτών Ενα­έ­ριας Κυ­κλο­φο­ρί­ας (ΕΕΕΚΕ) επι­ση­µαί­νει τις δυ­σλει­τουρ­γί­ες στο σύ­στη­µα ελέγ­χου ενα­έ­ριας κυ­κλο­φο­ρί­ας, τόσο λόγω της υπο­στε­λέ­χω­σης της εν λόγω υπη­ρε­σί­ας όσο και λόγω του απαρ­χαιω­µέ­νου εξο­πλι­σµού επι­τή­ρη­σης και επι­κοι­νω­νί­ας. Μά­λι­στα, όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κα­ταγ­γέλ­λε­ται στην ανα­κοί­νω­ση της Ένω­σης, «στην Τε­ρµα­τι­κή Πε­ριο­χή της Αθή­νας, εξαι­τί­ας του πα­ρω­χη­µέ­νου εξο­πλι­σµού, υφί­στα­ται σύ­στη­µα προει­δο­ποί­η­σης εµπλο­κών µη επι­χει­ρη­σια­κό και ο Ελεγ­κτής που ερ­γά­ζε­ται δεν λα­µβά­νει καµία ει­δο­ποί­η­ση από το σύ­στη­µα ότι αε­ρο­σκά­φη βρί­σκο­νται σε πο­ρεία σύ­γκρου­σης, επο­µέ­νως η απο­φυ­γή συ­µβά­ντων εξαρ­τά­ται απο­κλει­στι­κά από την επι­χει­ρη­σια­κή δει­νό­τη­τα και ετοι­µό­τη­τα του Ελεγ­κτή». Οι επι­δο­τή­σεις στο ιδιω­τι­κό µο­νο­πώ­λιο της Aegean βέ­βαια «πήγαν καλά», µε το Δη­µό­σιο (άρα τους φο­ρο­λο­γού­µε­νους) να χάνει σχε­δόν 35 από τα 120 εκατ. του ποσού που χο­ρή­γη­σε στον αε­ρο­µε­τα­φο­ρέα για να κα­λυ­φθούν οι ζη­µιές της παν­δη­µί­ας.

Ανά­λο­γα θέ­µα­τα ασφα­λεί­ας υπάρ­χουν και στην ακτο­πλο­ΐα (των επι­δο­τού­µε­νων γρα­µµών και των πα­νά­κρι­βων ει­σι­τη­ρί­ων). Τα πε­ρι­στα­τι­κά που έλα­βαν χώρα τον προη­γού­µε­νο χρόνο, αλλά και οι διαρ­κείς δια­µαρ­τυ­ρί­ες των σω­µα­τεί­ων των ναυ­τερ­γα­τών (πα­ρα­βιά­σεις του ορίου χρό­νου ερ­γα­σί­ας και ανά­παυ­σης των ναυ­τι­κών), δεν απο­κλεί­ουν «νέα Τέµπη» στο Αι­γαίο.

Δη­µό­σιο

Το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο µίσος για το κρά­τος, έφερε χάος, απώ­λειες ζωών και εκα­το­µµυ­ρί­ων ευρώ δη­µό­σιου χρή­µα­τος. Το οι­κο­νο­µι­κό µο­ντέ­λο «πε­ρι­κο­πές και ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση» απο­δεί­χτη­κε κα­τα­στρο­φι­κό. Για αυτό και έχει µε­γά­λη ση­µα­σία, µαζί µε τα αι­τή­µα­τα του κό­σµου που δια­δη­λώ­νει πα­νελ­λα­δι­κά ενά­ντια στη συ­γκά­λυ­ψη, για δι­καί­ω­ση και δι­καιο­σύ­νη, να γίνει κυ­ρί­αρ­χο το αί­τη­µα να πε­ρά­σουν οι σι­δη­ρό­δρο­µοι στο δη­µό­σιο τώρα.

Να εθνι­κο­ποι­η­θούν χωρίς απο­ζη­µί­ω­ση στην Hellenic Train, µε στόχο ασφα­λείς, σύγ­χρο­νες και οι­κο­νο­µι­κά προ­σι­τές µε­τα­φο­ρές. Με µα­ζι­κές προ­σλή­ψεις, κα­λύ­τε­ρους µι­σθούς και όρους ερ­γα­σί­ας. Γιατί σή­µε­ρα η µε­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία αντι­λα­µβά­νε­ται σι­γά-σι­γά ότι η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και το κέρ­δος δο­λο­φο­νούν. Ασφα­λείς και σύγ­χρο­νοι σι­δη­ρό­δρο­µοι ση­µαί­νει δη­µό­σια και ενιαία επι­χεί­ρη­ση που θα κι­νεί­ται µε γνώ­µο­να τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Και όχι µε σκοπό το κέρ­δος που αντι­µε­τω­πί­ζει την ασφά­λεια ως πε­ριτ­τό κό­στος.

Ξε­κι­νώ­ντας από τους σι­δη­ρό­δρο­µους, µπο­ρού­µε και πρέ­πει να επι­βά­λου­µε δη­µό­σιες και ασφα­λείς υπο­δο­µές πα­ντού (µε­τα­φο­ρές, ενέρ­γεια, νερό, παι­δεία υγεία), επαρ­κώς στε­λε­χω­µέ­νες, αντι­στρέ­φο­ντας τα πλή­γµα­τα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επί­θε­σης ετών. Αυτή η µάχη µπο­ρεί να γίνει η αρχή για την ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής που δο­λο­φο­νεί και στε­ρεί ζω­τι­κά κον­δύ­λια από το κοι­νω­νι­κό κρά­τος.

Το ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, να συν­δε­θεί µε τα αι­τή­µα­τα ενά­ντια στην ακρί­βεια, για αυ­ξή­σεις σε µι­σθούς και συ­ντά­ξεις, για stop στους πο­λε­µι­κούς εξο­πλι­σµούς και την προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Και για αυτές τις απα­ραί­τη­τες συν­δέ­σεις, για την αντε­πί­θε­ση των ερ­γα­ζο­µέ­νων και της νε­ο­λαί­ας, ο ρόλος της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς είναι κα­θο­ρι­στι­κός. Εξάλ­λου είναι ο µονός δρό­µος που µπο­ρεί να βα­δί­σει, για την ανα­γκαία ανα­σύ­ντα­ξή της. Ει­δι­κά τώρα, που το «πε­ζο­δρό­µιο» επέ­στρε­ψε και κα­θο­ρί­ζει την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα.

https://rproject.gr/article/i-dipsa-gia-kerdi-tha-ferei-nea-teupi